Καστοριάδης – Υστερόγραφο στην ασημαντότητα

 

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα ή καταστάσεις ... είναι εντελώς συμπτωματική. Και σίγουρα το κείμενο δεν το γραψε μόλις χτες ο Καστοριάδης, όσο κοντινό κι αν μας φαίνεται

Απ' όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου κόσμου -κρίσεις, αντιφάσεις, αντιθέσεις, τομές-, εκείνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο είναι η ασημαντότητα.

Ας πάρουμε τη διαμάχη ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά. Στις ημέρες μας έχει χάσει το νόημα της. Όχι επειδή δεν υπάρχει υλικό, για να τροφοδοτηθεί μια πολιτική διαμάχη, και μάλιστα μια πολύ σοβαρή διαμάχη. Αλλά επειδή τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά, λίγο έως πολύ, λένε τα ίδια πράγματα.

Στη Γαλλία το 1983 οι Σοσιαλιστές ακολούθησαν κάποια πολιτική. Μετά, ήρθε η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ακολούθησε την ίδια πολιτική. Μετά, ξανάρθαν οι Σοσιαλιστές με τον Μπερεγκοβουά και συνέχισαν την ίδια πολιτική. Μετά, ξανά η Δεξιά με τον Μπαλλαντύρ και ξανά η ίδια πολιτική. Μετά, ο Σιράκ κέρδισε τις εκλογές λέγοντας "εγώ θα κάνω κάτι άλλο" και, τελικά, έκανε κι αυτός τα ίδια.

Οι πολιτικοί είναι ανίσχυροι. Αυτό είναι βέβαιο. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να "πηγαίνουν με το ρεύμα», δηλαδή να εφαρμόζουν μια υπερ-φιλελεύθερη πολιτική, η οποία είναι της μόδας. Κατά τη γνώμη μου, δεν πρόκειται για πολιτικούς αλλά για μικροπολιτικούς που επιδίδονται σε ψηφοθηρία με οποιοδήποτε μέσον, με το marketing, κ.λπ. Ουσιαστικά, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα πρόγραμμα. Στόχος τους είναι: είτε η παραμονή τους στην εξουσία, είτε η επιστροφή τους σ' αυτήν. Και για να τον πετύχουν, είναι ικανοί για όλα. Ο Μπιλ Κλίντον, για παράδειγμα, στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία αποκλειστικά και μόνον στις μετρήσεις· το επιτελείο του, σε κάθε περίπτωση, θεωρούσε ότι η επικρατούσα γνώμη μιας μέτρησης ταυτίζεται με την κοινή γνώμη...

Οπωσδήποτε, υπάρχει ενδογενής σχέση ανάμεσα στη μηδαμινή πολιτική αυτού του είδους -ουσιαστικά, πρόκειται για το μη γίγνεσθαι της πολιτικής- και στην ασημαντότητα που χαρακτηρίζει τους άλλους τομείς' την ασημαντότητα στις τέχνες, στη φιλοσοφία, στη λογοτεχνία. Είναι το πνεύμα του καιρού μας. Όλα συνεργούν προς αυτήν την κατεύθυνση, προς τα ίδια αποτελέσματα. Όλα οδηγούν στην ασημαντότητα.

Περίεργο επάγγελμα η πολιτική, ακόμη κι αυτή εδώ η μηδαμινή πολιτική. Γιατί; Διότι προϋποθέτει δύο ικανότητες που δεν συνδυάζονται μεταξύ τους.

• Η πρώτη ικανότητα είναι η κατάκτηση της εξουσίας (μπορεί να έχει κανείς τις καλύτερες ιδέες, αλλά αυτό δεν χρησιμεύει, εάν δεν έχει κατακτήσει την εξουσία).
• Η δεύτερη είναι, μετά την κατάκτηση της εξουσίας, να την αξιοποιήσει κανείς, δηλαδή να κυβερνήσει.

Τίποτα όμως δεν εγγυάται ότι κάποιος που είναι ικανός να κυβερνήσει, είναι επίσης ικανός να ανέβει στην εξουσία. Στο παρελθόν, στις απόλυτες μοναρχίες, η άνοδος στην εξουσία προϋπέθετε να κολακεύει κανείς τον βασιλιά ή να είναι ευνοούμενος της Μαντάμ Πομπαντούρ. Σήμερα, στις ψευδοδημοκρατίες μας, η άνοδος στην εξουσία προϋποθέτει να κολακεύει κανείς την κοινή γνώμη ή να έχει τηλεοπτική φωτογένεια.

Χρησιμοποίησα τον όρο «ψευδο-δημοκρατία», διότι ανέκαθεν πίστευα και πιστεύω ότι η λεγόμενη "αντιπροσωπευτική δημοκρατία" δεν είναι αληθινή δημοκρατία. Οι αντιπρόσωποι της ελάχιστα αντιπροσωπεύουν τους εκλογείς. Κατά κύριο λόγο, αντιπροσωπεύουν τον εαυτό τους, ιδιαίτερα συμφέροντα, λόμπυ, κ.λπ.  'Οταν λέμε ότι κάποιος με αντιπροσωπεύει για τέσσερα χρόνια, χωρίς να έχω τη δυνατότητα ανάκλησης του, αυτό σημαίνει ότι απεκδύομαι της κυριαρχίας μου. (Ο Ζαν-Ζακ Ρουσσώ το έχει πολύ καλά διατυπώσει: "οι Άγγλοι νομίζουν ότι είναι ελεύθεροι, επειδή εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους κάθε πέντε χρόνια, πλην όμως είναι ελεύθεροι μόνον μία ημέρα κάθε πέντε χρόνια - την ημέρα των εκλογών».) Το πρόβλημα δεν είναι μήπως στις εκλογές γίνει νοθεία και αλλοιωθούν τα αποτελέσματα. Αλλού έγκειται το πρόβλημα. Οι εκλογές είναι υπονομευμένες, διότι οι επιλογές των ψηφοφόρων έχουν καθοριστεί εκ των προτέρων.

http://antikleidi.com/2015/07/19/kastoriadis_asimantotita/

Είναι Ύβρις....

Είναι Ύβρις να μιλάς για «ανθρωπιά» και « αλληλεγγύη» όταν είσαι κυβέρνηση και αυτές οι λέξεις δεν συνοδεύονται από μία υποτυπώδη οργάνωση.
Είναι αναισθησία φτηνού, καρεκλοκένταυρου, πολιτικάντη να σε βολεύει η εξαθλίωση των προσφύγων, προς αποτροπή.

Είναι μια ακόμα φτηνή και άθλια απάτη αν έχεις συμφωνήσει σε όλα, για τα κλειστά σύνορα, γιατί έτσι σε βολεύει, σαν αποτροπή πάλι ή συμψηφισμό με τα οικονομικά σου

και εξακολουθείς τα συνηθισμένα φτηνά ψέματα σου.

Πεντάωρη εργασία στο Δημόσιο

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Γ​​ια την κατάκτηση του οκταώρου στον ιδιωτικό τομέα χύθηκε αίμα. Για την ίδια κατάκτηση στο ελληνικό Δημόσιο χύθηκε πολλή μελάνη, όταν το επανακαθιέρωσε η κυβέρνηση του κ. Γιώργου Παπανδρέου το 2011.

Πρώτη απ’ όλους η ΑΔΕΔΥ θεώρησε «πλήγμα στα δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων» την αύξηση των ωρών εργασίας των, κατά μισή ώρα κάθε ημέρα ώστε να φτάσει στις 40 ώρες εβδομαδιαίως: «Εκτός από τις νέες δυσμενείς επιπτώσεις στο εργασιακό, οικογενειακό, κοινωνικό περιβάλλον των εργαζομένων στο Δημόσιο και των οικογενειών τους και τη νέα μείωση εισοδήματος, διευρύνει με νέους, ακραίους τρόπους, την κυβερνητική επίθεση... για την ανατροπή όσων κατακτήσεων και δικαιωμάτων έχουν απομείνει» (28.4.2011).

Αλλες πρωτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν έμειναν στις φιλολογίες περί «απαράγραπτων δικαιωμάτων» των δημοσίων υπαλλήλων να δουλεύουν λιγότερο από τους άλλους. Πέρασαν στο ψητό. Σε ανακοίνωση διαβάσαμε ότι κάθε μισάωρη αύξηση του ωραρίου εργασίας αντιστοιχεί σε μείωση μισθού 45 ευρώ από χαμένες υπερωρίες. Δι’ αυτού του τρόπου, το 2009 το κράτος μοίρασε 398 εκατ. ευρώ σε υπερωρίες των υπαλλήλων του. Οχι σε όλους. Οι ευνοημένοι του εκάστοτε συστήματος έπαιρναν και τα πιο πολλά. Ακόμη και τώρα –μετά την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας– δεν λείπουν οι σκανδαλώδεις εύνοιες. Η υπάλληλος της Περιφέρειας Πελοποννήσου κ. Μαρία Θελερίτη είχε αποσπαστεί στα κεντρικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ. Κατόπιν ως βουλευτής ήταν εισηγήτρια του νόμου Κατρούγκαλου, στον οποίο εμφιλοχώρησε μια τροπολογία διά της οποίας εδικαιούτο να λάβει 5.764 ευρώ (μεικτά) ως αμοιβή υπερωριακής απασχόλησης για την περίοδο που ήταν στην Κουμουνδούρου! Κάπως έτσι λοιπόν γίνονται οι δουλειές και κατά την πρώτη φορά, αλλά αυτή τη φορά με φιλολαϊκό προσωπείο· και όποιος πει το αντίθετο είναι «εχθρός του λαού» και «διαπλεκόμενος», τουλάχιστον.

Ο υφυπουργός Εσωτερικών Γιάννης Μπαλάφας –ο οποίος δηλώνει ότι η κυβέρνηση δεν απαρτίζεται από «τζάμπα μάγκες»– ξεκίνησε το ξήλωμα της σαραντάωρης εβδομαδιαίας εργασίας στο Δημόσιο από τους βρεφονηπιοκόμους. Το έκανε τριαντάωρο· για το καλό του λαού, βεβαίως βεβαίως. Ενός ρουσφετιού, όμως, μύρια έπονται. Η μείωση των ωρών εργασίας στους βρεφονηπιακούς σταθμούς δημιούργησε ανυπέρβλητο πρόβλημα στους δήμους, οι οποίοι λόγω της οικονομικής κατάστασης δεν μπορούν να πληρώσουν υπερωρίες και οι βρεφονηπιακοί σταθμοί κλείνουν νωρίτερα του αναγκαίου.

Κανένα πρόβλημα για την κυβέρνηση! Το καλό το παλικάρι (της πρώτης φοράς) ξέρει κι άλλο μονοπάτι. Μειώνει και το ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων, για να παίρνουν πιο νωρίς τα παιδιά τους από τους σταθμούς, την εύρυθμη λειτουργία των οποίων χαντάκωσε ο ίδιος! Με εγκύκλιό του διευκρινίζει ότι «ο υπάλληλος που είχε δικαίωμα να εργάζεται μία ώρα την ημέρα λιγότερο από το ισχύον ημερήσιο κανονικό ωράριο των οκτώ ωρών, δηλαδή εργαζόταν επτά ώρες ημερησίως, εφεξής πρέπει να εργάζεται πέντε ώρες ημερησίως». Τέτοια χουβαρνταλίκια η πρώτη φορά...
Είναι σίγουρο ότι το πρόβλημα θα μετακυλιστεί στις υπηρεσίες του Δημοσίου, απ’ όπου θα λείπουν οι υπάλληλοι. Αλλά ποιος νοιάζεται για τους ραγιάδες φορολογούμενους που θα ταλαιπωρούνται; Το πολύ πολύ, ο κ. Μπαλάφας μπορεί να κάνει μία ακόμη καταγγελία του μνημονίου και των ανάλγητων δανειστών, που «στραγγαλίζουν τη δημόσια διοίκηση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους». Εξάλλου το παραμύθι –και οι ανερμάτιστες καταγγελίες όλου του κόσμου– είναι το μόνο κυβερνητικό έργο που έχει να επιδείξει η πρώτη φορά. Α, ναι! Και τα ρουσφέτια, όπου κι όπως μπορούν...

Έντυπη  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Αυτό είναι άνθρωπος...

ΜΑΡΙΑ ΤΟΠΑΛΗ

 

Ελάλ’ νε μας». Μας απωθούσαν, δηλαδή, κραυγάζοντας, όπως σαλαγά κανείς ζώα, έλεγε στη μητέρα μου η γηραιά Πόντια θεία της για το πώς φέρθηκαν οι κάτοικοι των ελληνόφωνων χωριών στους εξόριστους Σανταίους. Πριν από την ανταλλαγή των πληθυσμών, η Σάντα του ορεινού Πόντου υπέστη ολοσχερή καταστροφή: εξορία και αφανισμός των αμάχων από τις κακουχίες και την κακοποίηση, εξόντωση των ενήλικων ανδρών στα μαρτυρικά «αμελέ ταμπουρού». Στην εξορία οι Σανταίοι, βασανισμένοι και ρακένδυτοι, διήλθαν από ελληνόφωνα χωριά. Κάποιοι τους βοήθησαν. Οι περισσότεροι τους έδιωχναν με κραυγές.

«Ερχονται οι πρόσφηγκες», είναι η άλλη φράση που η μητέρα μου μνημονεύει. Καθώς οι Βούλγαροι κατέλαβαν την Αλεξανδρούπολη, η οικογένεια βγήκε για δεύτερη φορά στην προσφυγιά, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μητέρα μου, 9 χρόνων, βρέθηκε στα περίχωρα της ευβοϊκής Χαλκίδας. Θυμάται πόρτες να κλείνουν, γυναίκες που έσπευδαν να μαζέψουν τα παιδιά τους: «Ερχονται οι πρόσφηγκες».

Ο Σεφέρης καταγράφει, σοκαρισμένος, τη διάσημη πλέον φράση του πρόσφυγα που χρειάστηκε να φτύσει μέσα στο στόμα του παιδιού του για να μην πεθάνει εκείνο από τη δίψα, καθώς οι κάτοικοι κάποιου νησιού στο Ανατολικό Αιγαίο τούς ζητούσαν χρήματα για ένα ποτήρι νερό. Η σημερινή εικόνα μοιάζει χτυπητά διαφορετική. Υπάρχει, βέβαια, πάντοτε κερδοσκοπία και σίγουρα δεν είναι άγγελοι όλοι οι συμπολίτες μας, είναι, ωστόσο, διάχυτο ένα μεγάλο κύμα έμπρακτης βοήθειας προς τους πρόσφυγες από τη Συρία και τις άλλες εμπόλεμες περιοχές.

Ενστικτωδώς δίνω μιαν ερμηνεία, που θέτω φυσικά σε έλεγχο και συζήτηση. Οι κάτοικοι της σημερινής Ελλάδας είναι, σε μεγάλο βαθμό, δυτικοί, πολιτισμένοι και χορτάτοι. Παρ’ όλη την κρίση, απέχουν στη συντριπτική πλειονότητά τους πολύ από τη φτώχεια άλλων τόπων και εποχών, παρά τις ανοησίες και τα ψεύδη που μέρος της πολιτικής επιχείρησε να υποστηρίξει επ’ αυτού. Φαίνεται, λοιπόν, πως ο πολιτισμένος, μορφωμένος Ελληνας που έχει καλύψει τις βασικές του ανάγκες, είναι πολύ περισσότερο συμπονετικός και διαθέσιμος να βοηθήσει από τον φτωχό και αγροίκο πρόγονό του. Αν ισχύει αυτή η υπόθεση, θα πρέπει να δεχτούμε κάτι που μοιάζει ούτως ή άλλως αυτονόητο, μολονότι προσκρούει στον ναρκισσισμό του αυτοοικτιρμού: ότι, δηλαδή, ο πολιτισμένος, μορφωμένος άνθρωπος, που αισθάνεται σχετικά τουλάχιστον ασφαλής, είναι πολύ περισσότερο «άνθρωπος»


ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ