Οι πολιτικοί keep walking, ο λαός keep calm!

23.03.2016 - 10:57

Τα αφεντικά της πολιτικής αλλάζουν, οι συμπεριφορές μένουν οι ίδιες. Κι αυτό δεν είναι μόνο λυπηρό, αλλά είναι τραγικό τις περισσότερες φορές. Μιλάμε για όλες τις νέες κυβερνήσεις των τελευταίων ετών που διαδέχονται η μία την άλλη, υποσχόμενες το «διαφορετικό» κατά την προεκλογική περίοδο. Άλλος διαφημίζει ότι λεφτά υπάρχουν, άλλος ότι θα σκίσει τα μνημόνια, άλλος ότι θα βάλει στη φυλακή τους κλέφτες και καταχραστές του δημόσιου χρήματος και πολλές ακόμη προεκλογικές μπαρούφες. Η συνέχεια είναι keep walking πάντα στον ίδιο δρόμο της ρεμούλας και αρπαχτής από τους ευαγγελιζόμενους την κάθαρση και από τους αυλικούς κόλακες τους.

Στα χρόνια της ενασχόλησης μου με την πολιτική επικοινωνία, είχα τη συνήθεια να κρατάω στο αρχείο μου σημειώσεις από την πρώτη φωτογραφία της ορκωμοσίας κάθε νέας  κυβέρνησης αλλά και κάθε νέας αυτοδιοικητικής αρχής και να την συγκρίνω με μια ίδια φωτογραφία, μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα εξουσίας, τους χαμογελαστούς πρωταγωνιστές της πρώτης φωτογραφίας.

Οι αλλαγές απίστευτα πολλές και σοκαριστικές. Και στην ένδυση και στην υπόδηση και στο ύφος ακόμη και στη γενικότερη εμφάνιση τους. Με περισσότερα κιλά, οι περισσότεροι, με ακριβό ντύσιμο, με περισπούδαστο ύφος πολλών καρδιναλίων, ατενίζουν το φωτογραφικό φακό με το αίσθημα της υπεροχής που τους δίνει ο θώκος της εξουσίας και οι παχυλοί μισθοί τους.

Ακόμη και η στοματική τους υγιεινή έχει πρώτη προτεραιότητα στις επιλογές τους. Υπάρχει φωτογραφία από σημαίνον πολιτικό πρόσωπο που έχει ποζάρει για πρώτη φορά σε ορκωμοσία με το στόμα του άδειο από μεγάλο αριθμό δοντιών και μετά από λίγο καιρό με υπέροχα λαμπερά δόντια. Αφήστε που όλοι έχουν πλέον μαύρα μαλλιά. Και αυτά είναι τα λιγότερα.

Η μετάλλαξη από πολίτη σε πολιτικό, ξεκίνησε. Η συνέχεια είναι γνωστή. Συμβιβασμοί με το κατεστημένο, πισωγυρίσματα στις υποσχέσεις, νέες μορφές διαπλοκής, αδιαφορία για την συσσωρευμένη δυσφορία της κοινωνίας, πασπάλισμα με χρυσόσκονη στα προβλήματα της νεολαίας, των χιλιάδων ανέργων, φιλοσοφικές μεγαλοστομίες και βαθυστόχαστες ιδεολογικές αναλύσεις, γραμμένες από την στρατιά των ειδικών συμβούλων τους.

Keep walking πάντα στον ίδιο δρόμο, όσο οι πολίτες ψηφίζουν πάντα όσους υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια. Όσο η μόδα της απολιτίκ κοινωνίας την αποχαυνώνει. Μια αρρώστια της σύγχρονης εποχής μας που θα καταπολεμηθεί μόνο από μια νέα γενιά πολιτικών με ανοιχτούς ορίζοντες για να χαράξουν νέους δρόμους. Διαφορετικά, τα επαχθή μνημόνια θα μονιμοποιηθούν, τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα θα συνεχίσουν να συγκινούν, έναν λαό που του ταιριάζει ζουρλομανδύας και η χώρα θα βουλιάζει!
Οι πολιτικοί keep walking. Ο λαός keep calm!

Θανάσης Παπαμιχαήλ Επικοινωνιολόγος


ekriti.gr

Στις δύο βγαίνει η Πάολα

Δεν βγαίνεις στις δύο τα ξημερώματα για να αφυπνίσεις τον ελληνικό λαό, αλλά για να τον ξενυχτίσεις. Και να πεις ότι μάθαμε και τίποτα από τη συζήτηση στη Βουλή; Εκατέρωθεν κουτσαβακισμοί και ούτε μία συνθετική πρόταση κατά της διαφθοράς

Κώστας Γιαννακίδης

Είναι τρεις και κάτι ψιλά και νομίζω ότι αν ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος ερχόταν να μου τα πει από κοντά, πάλι θα είχε καλύψει το σύνολο του τηλεοπτικού κοινού. Βουλή πρέπει να βλέπω μόνο εγώ, εκτός και αν είναι η κούραση που δεν μου επιτρέπει πια να βλέπω καθαρά. Ακούω, όμως, μια χαρά.

Ο αναπληρωτής υπουργός σέρνει τη φωνή, έχει τόνο αναλυτή σε επαρχιακό ποδοσφαιρικό πάνελ. Ελπίζει, λέει, να μη χρειαστεί να αποκαλύψει το περιεχόμενο μίας συζήτησης. Και για όσους δεν κατάλαβαν τι θέλει να πει, συμπληρώνει ότι δεν εκβιάζει, αλλά δεν εκβιάζεται.

Σε ποιον τα λέει; Προφανώς όχι σε μένα. Θα ακούει και άλλος, απλώς δεν πάει το μυαλό μου. Γυρίζω κανάλι. Τηλεμάρκετινγκ. Οργανα γυμναστικής. Φτιάχνεις κοιλιά. Στομάχι είναι που πρέπει να φτιάξεις. Είμαι σίγουρος ότι το τηλεμάρκετινγκ έχει περισσότερη τηλεθέαση από τον Παπαγγελόπουλο. Για μία, απατηλή, στιγμή, αναρωτήθηκα αν έχει και μεγαλύτερη αξιοπιστία.
Επέστρεψα στο κανάλι της Βουλής και είδα τον Νίκο Βούτση να κλείνει τη συζήτηση. Δεν καληνύχτισε και ως μοναδικός τηλεθεατής το πήρα προσωπικά. Γιατί έγινε, πάλι, όλο αυτό; Και εντάξει, εγώ πληρώνομαι για να το βλέπω. Οι υπόλοιποι για ποιο λόγο να κάτσουν μπροστά στην οθόνη; Για να δουν τον Τσίπρα να διακόπτει έξαλλος τον Κυριάκο; Σιγά, θα το δουν το πρωί, θα παίζει παντού για δύο μέρες.

Θέλεις να αποκαλύψεις τα κυκλώματα και τη διαπλοκή σαράντα ετών; Να τα αποκαλύψεις.

Ομως στις δύο τα ξημερώματα βγαίνει η Πάολα, όχι ο Πρωθυπουργός.

Ηπια μια γουλιά ποτό που έπρεπε να είναι κερασμένο από τον Βούτση. Και αναρωτήθηκα γιατί στο διάολο προγραμματίζουν τη διεξαγωγή συζητήσεων μετά τα άγρια μεσάνυχτα. Αφυπνίζουν τον λαό; Δεκτό. Αλλο, όμως, το ξενύχτι. Θέλεις να αποκαλύψεις τα κυκλώματα και τη διαπλοκή σαράντα ετών; Να τα αποκαλύψεις. Ομως στις δύο τα ξημερώματα βγαίνει η Πάολα, όχι ο Πρωθυπουργός. Δεν σε ακούει κανείς εκείνη την ώρα. Θα μου πεις ότι θα σε ακούσουν αυτοί που πρέπει -βουλευτές και κομματικός στρατός. Εντάξει, αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε, τουλάχιστον αυτήν την ώρα που είμαστε λίγοι. Η συζήτηση δεν γίνεται για να ακούσει ο λαός. Στην καλύτερη περίπτωση γίνεται για να μουγκρίσει.

Ομως ακόμα και αν συζητούσαν Κυριακή μεσημέρι, σε εθνικό δίκτυο, την ώρα που η ελληνική οικογένεια βγάζει τις νευρώσεις της στο τραπέζι, δίπλα στη χωριάτικη, υπήρχε περίπτωση να καταλάβει κανείς κάτι πέρα από τη ροπή του πολιτικού λόγου προς τον κουτσαβακισμό; Ελεγε ο Τσίπρας για τις παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, τον Παπασταύρου και τη Siemens. Απαντούσε ο Κυριάκος για οικονομία και Προσφυγικό. Ο ένας έκανε πώς δεν άκουγε τον άλλον. Και αν πάει να πει κανείς κάτι, όπως δοκίμασε ο έρμος ο Σταύρος, πνίγονται όλα στους αφρούς που βγαίνουν από το στόμα του Καμμένου. Σαν μεγάλα αγόρια που πήραν τα κουβαδάκια τους και έπαιξαν στις λάσπες. Σας έμεινε καμιά συνθετική πρόταση; Καταλάβατε ότι η κυβέρνηση έχει την πρόταση να αναδιατάξει θεσμούς και αρχές υπέρ της διαφάνειας;

Μην το ψάχνετε, δεν υπάρχει τίποτα. Ευτυχώς κάπου εκεί, γύρω στις δύο παρά, ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι η οικονομία πάει καλά και εγώ σκέφτηκα ότι χαλάλι το ξενύχτι, μάθαμε και κάτι ευχάριστο. Τώρα η ώρα κοντεύει 4 και στο κανάλι της Βουλης παίζει επανάληψη τη συνεδρίαση μίας επιτροπής για προσαρμογή της ελληνικής νομοθεσίας σε κάποιες ευρωπαϊκές διατάξεις. Πάτησα το κουμπί. Θα πάω για ύπνο. Ο Τσίπρας και ο Κυριάκος έχουν μία χώρα να σώσουν. Εγώ σχεδόν τίποτα, άντε ένα σπιτικό. Μαντέψτε όμως ποιοι θα κοιμηθούν πιο ήσυχα απόψε.

protagon.gr

Δικαιούται ο ΣΥΡΙΖΑ να ομιλεί για διαπλοκή πολιτικής-ΜΜΕ;

Γράφει ο Insider

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αναμένεται η αποψινή συζήτηση στη Βουλή για τη δικαιοσύνη.

Θυμίζουμε ότι η συζήτηση αυτή ξεκίνησε με αφορμή αποκαλύψεις που είδαν το φως της δημοσιότητας σχετικά με καταγγελίες δικαστικών για κυβερνητικές παρεμβάσεις στο έργο τους. Θυμίζουμε επίσης, ότι ο κ. Τσίπρας επέβαλε την προ – ημερησίας συζήτηση στη Βουλή, για να αποφύγει την επιτροπή θεσμών και διαφάνειας (ανέβαλε δύο φορές την συνεδρίασή της) που θα εξέταζε το συγκεκριμένο θέμα.

Θυμίζουμε τέλος ότι στο μεσοδιάστημα οι καταγγελίες πολλαπλασιάστηκαν, ενώ το Μέγαρο Μαξίμου έσπευσε να επιβεβαιώσει τις μυστικές συναντήσεις του κ. Τσίπρα με την γάτα των Ιμαλαίων, δίνοντας όμως την δική του (προβληματική) εκδοχή.

Για όλους αυτούς τους παραπάνω λόγους, δηλαδή τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, η κυβέρνηση έσπευσε να δυναμιτίσει το πολιτικό κλίμα, διοχετεύοντας διαρροές παντού όπου στοχοποιούσε τυφλά την αξιωματική αντιπολίτευση. Στις διαρροές αυτές δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει και αθέμιτα μέσα, όπως την καταγραφή και διανομή  τυπικών τηλεφωνικών συνομιλιών του Εκπροσώπου Τύπου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης με δημοσιογράφο διαπιστευμένο στο σχετικό ρεπορτάζ, που έγιναν πριν αυτός κατηγορηθεί για οτιδήποτε.

Η πρακτική τους αυτή είναι προφανώς αντισυνταγματική (βάσει του απορρήτου των επικοινωνιών) αντιδημοκρατική και προδήλως επικίνδυνη. Και είναι επικίνδυνη, γιατί με τη λογική της κας Γεροβασίλη, ο πρώτος που θα έπρεπε να ελεγχθεί είναι ο κ. Τσίπρας,  λόγω των (μυστικών - εξωθεσμικών) συναντήσεών του με έναν εκδότη ο οποίος κατηγορήθηκε εκ των υστέρων για κακουργήματα. Και μάλιστα, όταν φέρεται να διαπραγματεύεται μαζί του ακριβώς για τα ζητήματα  για τα οποία η Δικαιοσύνη τον ελέγχει...

Γι αυτόν τον λόγο ήταν  και προφανείς οι τότε τρομοκρατημένες κραυγές του Μεγάρου Μαξίμου προς την πλευρά του εκδότη, απειλώντας τον με εισαγγελέα στην περίπτωση που δημοσιοποιηθεί οποιαδήποτε  επικοινωνία του κ. Τσίπρα μαζί του, εν αντιθέσει με την εκ διαμέτρου αντίθετη πρακτική που εφάρμοσε το Μέγαρο Μαξίμου στην περίπτωση του εκπροσώπου τύπου της Ν.Δ.

Αυτός είναι ο λόγος που  οι πολιτικές κραυγές της κυβερνητικής πλειοψηφίας που θα ακουστούν απόψε είναι εν ολίγοις κατευθυνόμενες.

Και γι αυτό και ο κ. Τσίπρας (βάσει δικών του διαρροών) επιλέγει να στρέψει αλλού  την αποψινή συζήτηση, επιλέγοντας να καταστήσει το Κοινοβούλιο πολιτικό βούρκο, χειρότερο από εκείνον της Ειδομένης...

Αλλά εμείς θα  κάνουμε τη χάρη στον κ. Τσίπρα πηγαίνοντας κατευθείαν στο θέμα συζήτησης που θα επιθυμούσε ο ίδιος: Την διαπλοκή ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και τα ΜΜΕ.

Είναι δεδομένο, ότι το πολιτικό σύστημα από κοινού, ενωμένο και με μία φωνή, οφείλει να δώσει νομικά και συνταγματικά, την απάντησή του στο ζήτημα αυτό που ταλαιπώρησε τη χώρα επί δεκαετίες. Και όχι μόνον τη δική μας χώρα, αλλά τις περισσότερες χώρες παγκοσμίως.

Όμως γι αυτό το θέμα ο ΣΥΡΙΖΑ δικαιούται δια να ομιλεί, και πολύ περισσότερο για να κουνάει το δάχτυλο; Οι περισσότεροι θα σκεφτούν ότι ίσως είναι το μόνο κόμμα που δικαιούται δια να ομιλεί “επειδή οι άλλοι κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία σαράντα χρόνια”. Πιθανόν να έχουν δίκιο. Σίγουρα όμως αγνοούν ορισμένες ιδιαίτερες και κατά την άποψή μας αντιφατικές παραμέτρους!

Παράμετρος πρώτη: Μπορεί ένα πολιτικό κόμμα να διαθέτει μιντιακό συγκρότημα; Η απάντηση δεν δύναται να δοθεί με ένα “ναι” ή ένα  “όχι”, αλλά να εξετάσει υπό ποιες προϋποθέσεις λειτουργεί αυτό το συγκρότημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή τη στιγμή το μόνο κόμμα που διατηρεί (ως ιδιοκτήτης) μιντιακό συγκρότημα.  Εμφανίζεται ως (βασικός) ιδιοκτήτης αδειοδοτημένου ραδιοφωνικού σταθμού, ημερήσιας και κυριακάτικης εφημερίδας καθώς και δύο (τουλάχιστον) ηλεκτρονικών portal.

Η χρηματοδότηση αυτών των Μέσων γίνεται με δύο τρόπους: είτε απευθείας από τον έλληνα φορολογούμενο, μέσω της κρατικής χρηματοδότησης στον ΣΥΡΙΖΑ, είτε μέσω διαφήμισης ιδιωτικών (και κρατικών) εταιριών προς τα μέσα αυτά.

Και εδώ προκύπτουν βάσιμοι προβληματισμοί που θα έπρεπε να απασχολήσουν απόψε την Ολομέλεια της Βουλής, και στη συνέχεια την επιτροπή διαφάνειας του κοινοβουλίου, αλλά και τις δημοσιογραφικές Ενώσεις.

- Δεν θα έπρεπε να γνωρίζουμε ποιες κρατικές εταιρίες και με ποια ποσά χρηματοδοτούν εμμέσως ένα πολιτικό κόμμα, ιδιαίτερα κατά την περίοδο όπου αυτό βρίσκεται στην εξουσία;

- Δεν θα έπρεπε να γνωρίζουμε ποιες ιδιωτικές εταιρίες χρηματοδοτούν (εμμέσως) κομματικές επιχειρήσεις (κόμματος που κυβερνά) και αν οι επιχειρήσεις αυτές έχουν σχέση με συναλλαγές με το δημόσιο;

- Δεν θα έπρεπε για παράδειγμα να δούμε αν θα έπρεπε να υπάρχει εξαίρεση των κομματικών ΜΜΕ από την κρατική και την ιδιωτική διαφήμιση, όταν αυτά χρηματοδοτούνται (και) από τον Έλληνα φορολογούμενο;

- Δεν θα έπρεπε να εξετάσουμε -σε καθεστώς πλήρους διαφάνειας- την αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της Αυγής, που πραγματοποιήθηκε  λίγο καιρό πριν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλθει στην εξουσία; Δεν θα έπρεπε να ξέρουμε ποιοι τελικά “επένδυσαν” τα χρήματά τους σε ένα έντυπο 1500 φύλλων και έγιναν έτσι επιχειρηματικοί συνεταίροι του κόμματος της (τότε)  αξιωματικής αντιπολίτευσης; Μήπως θα έπρεπε να δοθούν απόψε στη Βουλή ονόματα και διευθύνσεις;

- Δικαιούται ένας κομματικός σταθμός ή μια εφημερίδα να χρηματοδοτούν δημοσιογράφους ή διαμορφωτές κοινής γνώμης, οι οποίοι στη συνέχεια στοχοποιούν ή υβρίζουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους; Ποιος άραγε μπορεί να ξεχάσει τις ύβρεις πεζοδρομίου του διευθυντή του κομματικού ραδιοφωνικού σταθμού κατά του πρώην πρωθυπουργού; Ποιος μπορεί να ξεχάσει την στοχοποίηση του Άδωνι Γεωργιάδη από πολύ γνωστό συνθέτη ο οποίος διατηρεί καθημερινή  εκπομπή στον ίδιο σταθμό; Ποιος μπορεί να αγνοήσει την στοχοποίηση ακόμα και πρώην συντρόφων τους ή μη αρεστών δημοσιογράφων; Είναι πολιτικά ορθή αυτή η συμπεριφορά; Πολιτικά ηθική; Δεοντολογικά αξιοπρεπής;

Όλα αυτά δεν θα πρέπει απόψε να συζητηθούν; Και να αναζητηθούν λύσεις διαφάνειας για κομματικές επιχειρήσεις που ασκούν πολιτική, κρίνουν και επικρίνουν τους αντιπάλους τους αλλά δεν λογοδοτούν πουθενά και για τίποτα;

Παράμετρος δεύτερη: Πριν λίγες ημέρες ο αρμόδιος Υπουργός κ. Νίκος Παππάς εξήγγειλε καινούργιο νομοθετικό πλαίσιο για τις δημοσκοπήσεις. Στις σχετικές του δηλώσεις, ούτε λίγο – ούτε πολύ υπονόησε ότι οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων ετών δεν ευνόησαν ως προς τα συμπεράσματά τους τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, μια που μιλάμε για “διαπλοκή” οφείλουμε να επισημάνουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνο εν Ελλάδι κόμμα, που όταν βρισκόταν στην Αντιπολίτευση, τοποθέτησε δύο (2) πασίγνωστους, εν ενεργεία δημοσκόπους σε κομματική του Επιτροπή. Και το ερώτημα που προκύπτει είναι ξεκάθαρο: Είναι δεοντολογικό, είναι σύννομο, είναι ηθικό άραγε ένας δημοσκόπος να τοποθετείται σε πολιτική θέση από ένα (οποιοδήποτε) κόμμα; Μπορεί ο καθένας κατέχοντας διπλό ρόλο, τόσο του κομματικού στελέχους όσο και του δημοσκόπου, να διατηρεί την αντικειμενικότητά του; Και αν τα καταφέρνει είναι αυτό δεοντολογικό έναντι των πολιτικών του αντιπάλων;   Σίγουρα και το ερώτημα αυτό θα έπρεπε απόψε να απασχολήσει τη συζήτηση στη Βουλή. Διότι καλές είναι οι μεγαλόπνοες εξαγγελίες, αλλά ακόμα καλύτερες είναι οι χειροπιαστές αποδείξεις. Με ανάμνηση συγκεκριμένων πρακτικών που έλαβαν χώρα στο πρόσφατο παρελθόν!

Παράμετρος τρίτη:  Πριν λίγες εβδομάδες έγινε γνωστό, ότι εκδότης εβδομαδιαίας εφημερίδας προσελήφθη από την Κυβερνητική Εκπρόσωπο στο Μέγαρο Μαξίμου. Δηλαδή, ένας επιχειρηματίας εντύπου (που παρεμπιπτόντως έγινε γνωστό από τις παράνομες αφίσες πολιτικού μπούλιγκ και από την στοχοποίηση των οικογενειών πολιτικών αντιπάλων του) επιβραβεύεται -και πλέον- χρηματοδοτείται από το κράτος για τις υπηρεσίες του.  Ο επιχειρηματίας αυτός έχει πλέον -εκ θέσεως-  λόγο για την κρατική διαφήμιση, ενώ το έντυπό του (όπου τυπικά μπορεί πλέον να μην εμφανίζεται ο ίδιος ως εκδότης) ανταγωνίζεται διαφημιστικά τα άλλα αντίστοιχα έντυπα.

Οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος μπορεί να αναρωτηθεί: Έχει ή δεν έχει πλεονέκτημα το έντυπο αυτό έναντι του ανταγωνισμού του, όταν ο μέχρι σήμερα εκδότης του είναι κεντρικός σύμβουλος του Μεγάρου Μαξίμου; Χρεώνεται ή όχι το νυν Μέγαρο Μαξίμου, τους ανοίκειους χαρακτηρισμούς που κατά το παρελθόν είχε εκτοξεύσει το έντυπο αυτό κατά των αντιπάλων του και των οικογενειών τους; Τι θα γινόταν για παράδειγμα αν ο κ. Σαμαράς  προσελάμβανε στο Μέγαρο Μαξίμου εν ενεργεία εκδότες όπως ο Φώτης Μπόμπολας ή Νίκος Χατζηνικολάου;

Αυτά, λοιπόν, είναι μερικά από τα ζητήματα όπου θα πρέπει ο ίδιος ο κ. Τσίπρας να απαντήσει απόψε. Γιατί “διαπλοκή” δεν είναι μόνον αυτή που θέλει να αντιλαμβάνεται ο ίδιος. Χειρότερη διαπλοκή μπορεί είναι η άδηλη χρηματοδότηση ενός κομματικού εντύπου, ή η άδεια που μπορεί να δοθεί σε ένα κομματικό ραδιόφωνο από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη του την περίοδο όπου εκείνος βρίσκεται στην εξουσία!

Γιατί μόνον αν δώσει απαντήσεις στα παραπάνω θα μπορεί ο κ. Τσίπρας να μιλήσει καθαρά και για τα υπόλοιπα....

Θα τολμήσει;

liberal.gr

Φορο-δουλοπάροικοι...

Του Θόδωρου Σκυλακάκη*

Στην τσαρική Ρωσία η πιο καταπιεζόμενη ομάδα της πρωτόγονης μεταμεσαιωνικής κοινωνίας ήταν οι μουζίκοι. Έτσι ονομάζονταν Ρώσοι χωρικοί, που ήταν συνήθως δουλοπάροικοι, οι οποίοι πλήρωναν μια σειρά από φόρους στους γαιοκτήμονες με σημαντικότερο τον «φόρο της ψυχής» (obrok), που σύμφωνα με ακαδημαϊκές μελέτες που ακολούθησαν ισοδυναμούσε με το 20-30% του εισοδήματός τους. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στην οθωμανική Τουρκία με τους αγρότες που δούλευαν στα κτήματα των αγάδων ή μπέηδων να πληρώνουν εκτός από τη δεκάτη, το ένα δεύτερο ή το ένα τρίτο του υπόλοιπου εισοδήματός τους στον μουσουλμάνο ιδιοκτήτη ή διαχειριστή της (σουλτανικής) γης.

Οι σημερινοί νέο-μουζίκοι ή νέο-ραγιάδες, του νέου φορολογικού συστήματος που καθιερώνει ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθούν να πληρώσουν πολύ μεγαλύτερη φορολογία από αυτήν που πλήρωναν οι κάθε είδους δουλοπάροικοι. Το σχετικό ποσοστό ξεπερνά το 70%-80%, αν υπολογίσει κανείς τις κάθε είδους φορολογίες αλλά και την κλοπή των ασφαλιστικών εισφορών, που γίνεται μέσω του ασφαλιστικού του κ. Κατρούγκαλου, σε όσους έχουν εισόδημα πάνω από τα 20.000 ευρώ (και το θράσος ή την ανάγκη να το δηλώνουν). Αν δε περιλάβει κανείς και τον ΕΝΦΙΑ τότε πολλές φορές η φορολογία ξεπερνά το 100% του ετησίου εισοδήματος, για όσους έχουν την  ατυχία να διαθέτουν ακίνητη περιουσία.

Η φορολογία ήταν ήδη εξοντωτική επί των προηγούμενων κυβερνήσεων και έχει ήδη οδηγήσει 4,3 εκ. συμπολίτες μας να οφείλουν στην εφορία. Περισσότερους από τους μισούς φορολογούμενους και διπλάσιους από τους ψηφοφόρους που ψήφισαν τα δύο κυβερνητικά κόμματα στις τελευταίες εκλογές. Μια έμπρακτη απόδειξη ότι η φορολογία αυτή ξεπερνούσε ήδη τα θεμιτά -σε μια δημοκρατία- όρια επιβάρυνσης. Κι όμως η κυβέρνηση -με την σύμφωνη γνώμη των «θεσμών» (που στην Ελλάδα έχουν αποφασίσει να εφαρμόζουν οικονομική πολιτική “bon pour l’ orient”), αποφάσισε να αυξήσει εκθετικά την ήδη εφιαλτική αυτή φορολογία, που πληρώνουν βέβαια προνομιακά όλοι όσοι έχουν απομείνει να εργάζονται και να δημιουργούν σ’ αυτόν τον τόπο.

Που θα οδηγήσει αυτή η πολιτική; Την απάντηση δίνει μια άλλη ιστορική περίοδος κατά τι αρχαιότερη. Στην  προ-τσαρική Ρωσία ηγεμόνευαν των ιθαγενών σλάβων οι Σκανδιναβοί Ρος. Οι πρίγκιπές τους κατέβαιναν με τα καράβια τους τα ρωσικά ποτάμια και σε προκαθορισμένα σημεία εύρισκαν τους σλάβους υπηκόους που είχαν βγει από το δάσος και τους απέδιδαν τον σχετικό φόρο (ήταν μια σύνθετη συναλλαγή αφού ταυτόχρονα απέδιδαν δικαιοσύνη και αντάλλασσαν τα προϊόντα του δάσους, με αλάτι, όπλα και άλλα αναγκαία). Όσο ο φόρος ήταν γύρω στο 10% οι σλάβοι έρχονταν στο ετήσιο ραντεβού. Μόλις ανέβαινε στο 12-13% κρύβονταν στο δάσος και οι Ρος έμεναν με τα προϊόντα αμανάτι και χωρίς φόρο. Κάτι αντίστοιχο θα συμβεί και με τους άπληστους «φορο-πρίγκιπες» του ΣΥΡΙΖΑ. Θα ανακαλύψουν σε μερικούς μήνες ότι οι «υπήκοοί» τους δεν θα έρθουν στο φορολογικό ραντεβού. Οι περισσότεροι θα έχουν κρυφτεί στο δάσος της φοροδιαφυγής, που στην Ελλάδα είναι πυκνότερο και πιο δυσπρόσιτο από τα σκοτεινότερα δάση του ρωσικού βορά. 

Άλλοι, οι πολλές φορές οι ικανότεροι θα αλλάξουν πρίγκιπα καταφεύγοντας στην Ευρώπη ή όπου αλλού στον κόσμο δεν θα έχουν το ρόλο του φορο-δουλοπάροικου. Και οι «κουλάκοι» (οι ανεξάρτητοι αγρότες μικρο-επιχειρηματίες της εποχής του Λένιν), θα καταφύγουν σε άλλες λιγότερο φορολογικά καταπιεστικές χώρες όπως η Βουλγαρία -κατά σύμπτωση σλαβική-, όπου μπορούν να ασκούν την επιχειρηματικότητα χωρίς να εξανδραποδιστούν.

 Όσο για τον κ. Σόϊμπλε θα ανακαλύψει για μια άλλη φορά ότι το να βάζεις φόρους, αντί να κόβεις δαπάνες σε μια χώρα με 1,3 εκ. ανέργους και τις μικρότερες επενδύσεις στην Ευρώπη είναι μια ατελέσφορη πολιτική. Παραφράζοντας θα μπορούσαμε να πούμε: δεν είναι «η εφαρμογή ηλίθιε…» αλλά «η επανάληψη της λάθος πολιτικής που είναι ηλίθια».

*Ο Θόδωρος Σκυλακάκης είναι Πρόεδρος της Δράσης

liberal.gr

Ο αφόρητος επαρχιωτισμός του ΣΥΡΙΖΑ

Από τα κουτσαβακικού ύφους «Ολαντρεού» και «μαντάμ Μέρκελ», μέχρι τις καταγγελίες περί εθνικής μειοδοσίας και τα συνοικέσια με τους Ανεξάρτητους Έλληνες ο κοινός παρανομαστής είναι ο εθνολαϊκιστικός επαρχιωτισμός…
Νίκος Μαραντζίδης   

Αν κάτι διέκρινε ιστορικά την Αριστερά, ήταν η αίσθηση ενός κοσμοπολιτισμού που παντού οι ηγεσίες της ανέδυαν. Από τον καιρό του Μαρξ, οι σοσιαλιστές, αντιλαμβάνονταν τον κόσμο μέσα από την οπτική ενός παγκόσμιου πρίσματος. Ταξίδευαν πολύ, διάβαζαν και μιλούσαν ξένες γλώσσες, παρακολουθούσαν τη διεθνή πολιτική και σκέφτονταν συνεχώς πάνω σε αυτήν. Ο διεθνισμός της Αριστεράς -επαναστατικής ή ρεφορμιστικής δεν έχει, πια, τόση σημασία- δεν ήταν απλώς ένα εργαλείο ή ένα στοιχείο της θεωρίας της αλλά κυρίως μια κουλτούρα, ένας τρόπος να σκέφτεται τον κόσμο, πέρα από τα στενά όρια του έθνους-κράτους.

Αν κάτι αγάπησα πραγματικά στην Αριστερά των νεανικών μου αναγνωσμάτων ήταν ακριβώς αυτήν της την ικανότητα να σκέφτεται ταυτόχρονα σε δύο επίπεδα: το παγκόσμιο και το εθνικό, το θεωρητικό και το εμπειρικό. Όποιος έχει ενθουσιαστεί  όπως εγώ με την «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», όπου ο Μαρξ ανέλυε την πολιτική ζωή στη Γαλλία εγγράφοντάς τη μέσα στη δική του θεωρητική του σύλληψη, καταλαβαίνει τι λέω.  Αν κάτι με ενοχλούσε ιδιαίτερα στη Δεξιά ήταν ακριβώς το αντίστροφο: η δυσκολία της να σκεφτεί πέρα από τα σύνορα του έθνους και των εμπειριών του. Έχει ο καιρός γυρίσματα, όμως.

Η κατάρρρευση της ΕΣΣΔ, η μετάλλαξη της Κίνας και η υποχώρηση του Σκανδιναβικού μοντέλου, στέρησε από την Αριστερά σοβαρά υποδείγματα, σε διεθνές επίπεδο. Επιπλέον, εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης και της αξιοποίησης της δυναμικής της από τους φιλελεύθερους αντιπάλους της, η Αριστερά υποχρεώθηκε σε μια διανοητική αναδίπλωση. Το υπερεθνικό πεδίο έπαψε να είναι ο προνομιακός της χώρος και οχυρώθηκε στα μίζερα εθνικά σύνορα. Εδώ και λίγες δεκαετίες, από επιθετική δύναμη επαγγελίας του αύριο, η αντικαπιταλιστική Αριστερά μετατράπηκε σε ιδιότυπο υπερασπιστή ενός κόσμου που χάνεται. Από μισητός εχθρός του έθνους-κράτους, έγινε ο θλιβερός υποστηρικτής του. Από φορέας μιας νέας τάξης πραγμάτων έγινε οπαδός του παλαιού καθεστώτος. Εν ολίγοις, από επαναστατική δύναμη, έγινε αντιδραστική.

Οι εξελίξεις αυτές δεν άφησαν ανεπηρέαστη τη διανοητική της κατάσταση. Οι απολίτικες σαχλαμάρες του κινήματος Occupy Wall Street του τύπου «είμαστε το 99%», οι φαιοκόκκινοι μίζεροι «αγανακτισμένοι» που μουτζώνουν τη Βουλή ή η πολιτική αριστεροδεξιά καρικατούρα που λέγεται Μπ. Γκρίλο, μαρτυρούν αναμφίβολα πως η Αριστερά φτωχαίνει σε πλούτο αναλύσεων και επεξεργασιών παντού. Αγκαλιάζει το συναίσθημα, και ιδιαίτερα το φόβο, εγκαταλείποντας το γήπεδο του ορθολογισμού αποκλειστικά στους αντιπάλους της. Μέρα με τη μέρα, απομακρύνεται από τον διαφωτισμό.

Η αντικαπισταλιστική Αριστερά μετατρέπεται έτσι, είτε σε ένα μετα-χίπις κίνημα χωρίς σοβαρά κοινωνικά υποστηρίγματα και προοπτικές, είτε -προκειμένου να βρει αυτά τα υποστηρίγματα- επιλέγει να μετεξελιχθεί σε ένα εθνολαϊκιστικό πολιτικό υποκείμενο, που για να προσεταιρισθεί ευρεία στρώμματα του πληθυσμού, επιχειρεί να αξιοποιήσει προς όφελός του ό,τι πιο συντηρητικό και φοβικό φέρουν μαζί τους οι κοινωνίες.

Η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ εντάσσεται ακριβώς σε αυτήν την κατηγορία. Προκειμένου να κερδίσει πολιτικά από την κρίση ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίζεται, το τελευταίο διάστημα, από μια διεθνιστική σε μια επαρχιώτικη και εθνολαϊκιστική κουλτούρα. Από τα κουτσαβακικού ύφους «Ολαντρεού» και «μαντάμ Μέρκελ», μέχρι τις καταγγελίες περί εθνικής μειοδοσίας και τα συνοικέσια με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Π. Καμμένου, ο κοινός παρανομαστής είναι ο εθνολαϊκιστικός επαρχιωτισμός.

Η κουλτούρα των αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος ενσταλάζεται κάθε μέρα και περισσότερο στη δημόσια ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και επηρεάζει την ταυτότητά του. Η αδυναμία εγγραφής των επεξεργασιών και των στρατηγικών του κόμματος μέσα στους ευρωπαϊκούς σχεδιασμούς μετασχηματίζουν το ΣΥΡΙΖΑ σε ένα εθνολαϊκιστικό μόρφωμα, που θα καταγγέλει το διεθνές περιβάλλον με τη συνωμοσιολογική γλώσσα του αδαούς και του ανεκπαίδευτου.
Στην ουσία, αυτός ο εθνολαϊκιστικός επαρχιωτισμός κρύβει δύο πράγματα: από τη μια, την ένδεια των εναλλακτικών προτάσεων της Αριστεράς απέναντι στο κυρίαρχο διεθνές μοντέλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της παγκοσμιοποίησης, και από την άλλη, τη βουλιμία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για εξουσία, την επιθυμία δηλαδή «να μπει και αυτή στο κόλπο».

Για το τελευταίο, προσωπικά, δεν έχω καμιά αντίρρηση. Κάθε άλλο. Είναι καλό για τη φιλεύθερη δημοκρατία να εναλλάσονται οι κυβερνώσες ελίτ, ώστε να ανανεώνεται με νέα πρόσωπα η πολιτική σκηνή. Στο κάτω-κάτω, κανείς δεν διαθέτει το μονοπώλιο της αλήθειας. Ίσως, μάλιστα, κάποια μέρα να δούμε και τον Αλέξη Τσίπρα να δακρύζει όπως ο πρόεδρος Χριστόφιας. Ελπίζω, μόνο, τότε, να μη μας περιμένει μιαν ανάλογη καταστροφή σαν της Κύπρου.

protagon.gr