Φως

Αυγούστου 20, 2015 in  

Η πολιτική στην καλύβα

 

Γιώργος Τυρίκος-Εργάς
Nα βάζεις στο χέρι Σύρου πρόσφυγα πενήντα ευρώ και εκείνος να μη τα δέχεται με τίποτα λέγοντας «εγώ είμαι ένας, θα τα καταφέρω, δώσε τα σε μια οικογένεια». Να συζητάς νύχτα στην Αγκαλιά που δεν έχει ρεύμα για την «Καρδιά του Σκότους» του Κόνραντ παρέα με Πακιστανό καθηγητή Αγγλικής Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο της Λαχώρης. Να σου απαγγέλλει νεαρός Αφγανός στίχους της Σαπφούς και να σου λέει πως λυπάται που ήρθε βρώμικος πρόσφυγας στο νησί της. Να στέκεσαι σαν μαλάκας ακούγοντας από νεαρό Παλαιστίνιο μηχανικό-μηχανολόγο για τον Ηρόστρατο και τις υδραυλικές του μελέτες. Να τρως χοντρή ήττα στο σκάκι (τέσσερις φορές απανωτά) από δεκαπεντάχρονο από τη Σρι Λάνκα….Να λαμβάνεις με το ταχυδρομείο δεκάδες δέματα με τακτοποιημένα ρουχαλάκια από όλο τον πλανήτη και με σημειώματα «Υπομονή». «Βαστάτε». «Σταγόνα στον ωκεανό, μα σταγόνα». Να έρχεται ο μεροκαματιάρης, στην ηλικία σου και να σου δίνει μια τσάντα αναλγητικά που αγόρασε κάνοντας έρανο στη δουλειά του και να έχουν τσοντάρει όλοι. Να σχολάει dj από το νυχτερινό του μεροκάματο σε μπαρ, να τον πετυχαίνεις εφτά η ώρα το πρωί ξενύχτη και να σου δίνει εβδομήντα ευρώ, ο,τι έβγαλε ολόκληρο το βράδυ «για να βοηθήσω τους ανθρώπους» και να φεύγει χαμογελώντας κάνοντας και μια σούζα. Να μην ξέρεις να εξηγήσεις στον παππού από το Χαλέπι πως αυτό που πάτησε βγαίνοντας από τη βάρκα είναι αχινός, να μη ξέρεις τη λέξη στα αγγλικά και να πετάγεται μια στρουμπουλή κοπελίτσα και να σε ταπώνει με προφορά χαμογελώντας «sea urchin!» Να έρχεται Έλληνας μετανάστης από Γερμανία και να σου λέει πεταχτά ενώ χάνεσαι πως θα πάει να προπληρώσει φρούτα και να καταλαβαίνεις πως σου πλήρωσε τα φρούτα όλου του επόμενου μήνα και βάλε και να μην ξέρεις καν το όνομά του να πεις ευχαριστώ. Να σου στέλνει μήνυμα ο Σύριος με την υπέροχη οικογένεια που πέρασε από την Αγκαλιά πριν ένα μήνα και να σου λέει «είμαστε Γερμανία, τα καταφέραμε, είμαστε ζωντανοί». Είπα να μην κάνω άλλη ανάρτηση για αυτήν την εβδομάδα, μα τέτοια πράγματα αν δεν τα μοιραστώ θα σκάσω…Καταστάσεις που δεν είχαμε τη δύναμη να φανταστούμε. Αλήθεια δεν έχω δικαίωμα να μην πω τι ζούμε, τα καλά και τα κακά, δεν έχω το δικαίωμα.

Τέρμα τα ψέματα

Κέζα Λώρη  

 

Ηταν μια φορά κι έναν καιρό ένας υποψήφιος που ήθελε να γίνει πρωθυπουργός. Πήγε λοιπόν στους ψηφοφόρους και τους είπε: «μήπως θέλετε νερό παραπανίσιο; Θα σας το φέρω. Ποτάμι θα σας φέρω. Ποτάμι από διπλανό νομό θα μεταφέρω». Οι ψηφοφόροι μπορούσαν να τον διαολοστείλουν. Προτίμησαν να χάψουν την  υπόσχεση.

Είκοσι χρόνια αργότερα ο γιος του, πρωθυπουργός κι εκείνος, υποσχέθηκε τα ίδια, να κάνει την εκτροπή. Και τον πίστεψαν και τον ψήφισαν. Τα έργα ξεκίνησαν, το  νερό ποτέ δεν έφτασε στον προορισμό του. Σαράντα χρόνια αργότερα ο εγγονός του άλλαξε τη ρητορική, μίλησε για οικολογία και σταμάτησε το έργο. Είχε δαπανηθεί για το τίποτα σχεδόν ένα δισεκατομμύριο ευρώ.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Για να μην παραξενευόμαστε. Αυτός είναι ο ελληνικός λαός, έτοιμος να πιστέψει οτιδήποτε. Αυτοί είναι οι έλληνες πολιτικοί, έτοιμοι να πουν οποιοδήποτε ψέμα προκειμένου να αναλάβουν το γκουβέρνο. Η ψευδολογία κερδίζει πάντοτε.

Αυτό έγινε και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η γενική υπόσχεση «θα σκίσω τα μνημόνια» πλαισιώθηκε με μια σειρά από ψεύδη του Αλέξη Τσίπρα που ήταν αδύνατον να υλοποιηθούν. Ελεγε ότι θα τα κάνει όλα μαζί κα συνδυαστικά: θα μειώσει τη φορολογία, θα προσλάβει τους απολυμένους του δημοσίου, θα διατηρήσει ως κρατικές τις υποδομές, θα μπλοκάρει μεγάλες επενδύσεις, θα, θα, θα.

Δεν εξετάζουμε το ορθόν της κάθε πρότασης. Θα αποδεχτούμε μάλιστα ότι καλά έκανε και ήθελε να αποκαταστήσει τους απολυμένους, καλά έκανε και ήθελε να ελέγξει τους εκμεταλλευτές, καλά έκανε και ήθελε να πάει τον βασικό μισθό στα 750 ευρώ, καλά έκανε και αγρίευε τους δανειστές. Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά μαζί, σε συνδυασμό, δεν βγαίνουν. Αντιθέτως θα ήταν ειλικρινής και μετρημένος εάν έλεγε ότι θα σκίσει τα μνημόνια και μετά θα πεινάσουμε. Θα φύγουμε από την ευρωζώνη, θα ξεκινήσουμε από το μηδέν αλλά για μερικά χρόνια δεν θα υπάρχει χρήμα ούτε για συντάξεις ούτε για μισθούς ούτε, ούτε, ούτε.

Οι αλήθειες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε ως ψηφοφόροι είναι αγχωτικές και θλιβερές. Ακόμη κι αν δουλεύουμε όλοι πενήντα ώρες το εικοσιτετράωρο, το χρέος δεν ξεχρεώνεται. Η Ελλάδα είναι φτωχή και κάθε μέρα γίνεται φτωχότερη. Τα αυτονόητα του παρελθόντος είναι οι πολυτέλειες του μέλλοντος. Οι ξένοι επενδυτές βλέπουν τη χώρα ως αποικία στην Αφρική.

Αυτά τα δεδομένα καταγράφονται και βάσει αυτών θα πρέπει να γραφτούν τα προγράμματα των κομμάτων, πρωτίστως του ΣΥΡΙΖΑ. Θα πάμε που θα πάμε για φούντο, ας το κάνουμε με επίγνωση.

 ΤΟ ΒΗΜΑ

«Όστις σκάπτει λάκκον…»

 
Η προκήρυξη (υπερ)πρόωρων εκλογών, που είναι θέμα ωρών ή ημερών, φανερώνει το αδιέξοδο  στο οποίο έχει περιέλθει ο πρωθυπουργός. Είναι πρωτοφανές στην μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία πρωθυπουργός που έχει κερδίσει δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις (βουλευτικές εκλογές 25ης Ιανουαρίου και δημοψήφισμα 5ης Ιουλίου 2015) να αισθάνεται τόσο αδύναμος, ώστε να σέρνει τη χώρα σε τρίτη.

Και αυτό συμβαίνει διότι ο Αλέξης Τσίπας κακοποίησε και τις δύο λαϊκές εντολές που πήρε, σε βαθμό που δεν το έκανε κανένας πρωθυπουργός μέχρι τώρα:

- Στις εκλογές του Ιανουαρίου εξελέγη με έναν πακτωλό υποσχέσεων και απατηλών εξαγγελιών, τις οποίες αναγκάστηκε να «ξεχάσει» μόλις ήρθε σε επαφή με την πραγματικότητα της διακυβέρνησης.

Δεν άκουσε τις πολλές προειδοποιήσεις, ακόμη και ορισμένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, να είναι φειδωλός σε τέτοια παλαιοκομματικά τερτίπια. Συμπεριφέρθηκε με ανευθυνότητα προεκλογικά και στο τέλος του εξαμήνου προσγειώθηκε ανώμαλα, προκαλώντας μεγάλη ζημιά στην οικονομία.

- Στο δημοψήφισμα του Ιουλίου συνέβη η μεγαλύτερη διαστροφή εκλογικού αποτελέσματος στην πρόσφατη πολιτική ιστορία. Ο κ. Τσίπρας ζήτησε και πήρε ένα ηχηρό ΟΧΙ (στη λιτότητα κτλ) και εν μια νυκτί το έκανε ΝΑΙ, υπογράφοντας μια συμφωνία, την οποία θα μπορούσε να έχει υπογράψει από τις 20 Φεβρουαρίου, αποφεύγοντας τις καταστροφικές συνέπειες του επόμενου πενταμήνου.
Έτσι, στις 13 Ιουλίου,μετά την υπογραφή του δικού του Μνημονίου, ο κ. Τσίπρας βρέθηκε μπροστά σε πολλαπλά αδιέξοδα.

Έχασε κάθε ηθικό πλεονέκτημα, που διατηρούσε ως τότε, συμπεριφερόμενος ως πολιτικάντης παλαιάς κοπής.. Έκανε ακριβώς ό,τι έκαναν οι προηγούμενοι, τους οποίους κατακεραύνωνε επί πέντε χρόνια.

Έχασε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και, χωρίς τη στήριξη της αντιπολίτευσης, την οποία λοιδορεί ξεδιάντροπα, θα είχε οδηγήσει τη χώρα στα βράχια.

Έχασε το μισό κόμμα του φυσιολογικά, καθώς εμφανίστηκε να το κοροϊδεύει κι αυτό. Έτσι, όσο κι αν προκαλούν σύγκρυο οι θέσεις των αριστεροπλατφορμιστών για επιστροφή στη δραχμή, δεν είναι αυτοί που έκαναν την κωλοτούμπα. Μέχρι χτες έλεγαν όλοι τα ίδια. Ο κ. Τσίπρας είχε υπουργούς τον Λαφαζάνη και τον Στρατούλη και επί πέντε μήνες σερνόταν πίσω από τις παραδοξολογίες τους.
Τώρα ο κ. Τσίπρας θα επιδιώξει να απαλλαγεί από το εσωκομματικό του πρόβλημα με εκλογές-εξπρές. Θα επιδιώξει να υφαρπάξει, για τρίτη φορά μέσα σε εφτά μήνες, την ψήφο των πολιτών, χωρίς να ξέρουμε τι θέλει να κάνει. Από τη μια έχει αρχίσει να ψηφίζει τα προαπαιτούμενα του νέου Μνημονίου με αντιδημοκρατικές και αντικοινοβουλευτικές μεθόδους, που άλλοτε κατακεραύνωνε ο ίδιος. Και από την άλλη κοκορεύεται με διάφορες αστείες ανακοινώσεις (εδώ και εδώ), μπας και συγκρατήσει το τμήμα εκείνο του αριστερού εκλογικού σώματος που τώρα θα λακίσει και μπορεί να του στερήσει την εξουσία.

Ο κ. Τσίπρας είναι ένας αδύναμος πρωθυπουργός, που δεν ξέρει τι θέλει και γι’ αυτό οδηγείται από αδιέξοδο σε αδιέξοδο. Για την ακρίβεια, το μόνο που θέλει είναι να υφαρπάξει ξανά τη λαϊκή ψήφο, πριν αρχίσουν να φαίνονται τα ολέθρια αποτελέσματα της εξάμηνης δικής του πολιτικής.

Η εξουσιολαγνεία, η δική του και της ομάδας που τον περιβάλλει, είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού.
Οι εκλογές θα είχαν κάποιο νόημα αν ο κ. Τσίπρας έλεγε καθαρά τι θέλει να κάνει. Να εφαρμόσει το Μνημόνιό του ή να σταματήσει τις εργασίες στις Σκουριές και να ακυρώσει την ιδιωτικοποίηση των περιφερειακών αεροδρομίων, που η κυβέρνησή του ψήφισε; Με ποιους θα συγκυβερνήσει αν το εκλογικό σώμα συνεχίσει να θέλει κυβερνήσεις συνεργασίας; Τα ερωτήματα είναι κρίσιμα, για να προσπαθήσουμε να συλλάβουμε πώς θα κινηθεί η χώρα τα επόμενα χρόνια.

Ο κ. Τσίπρας μέχρι τώρα έστησε δύο φάκες: στις 25 Ιανουαρίου και στις 5 Ιουλίου. Και στις δύο ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος τσίμπησε και παγιδεύτηκε: συνειδητά, από άγνοια ή από αφέλεια. Η τρίτη παγίδα είναι αυτή που θα στήσει τώρα με τις νέες εκλογές-εξπρές. Ας έχει κατά νου αυτήν την προειδοποίηση της Γραφής: «Όστις σκάπτει λάκκον θέλει πέσει εις αυτόν και ο λίθος θέλει επιστρέψει εις τον κυλίοντα αυτόν».

Αν και το ζητούμενο είναι ο λίθος να μην καταπλακώσει τη χώρα και όλους μας.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Γιώργος Καρελιάς


protagon

Λίστα με 25 καλύτερες Αμερικάνικες ταινίες της δεκαετίας μέχρι στιγμής

Του The Boy
Αρκετές αλλαγές στην δεκαετία που ήδη περνάμε στο αμερικάνικο σινεμά.
Αξίζει σίγουρα την προσοχή το πως θα συνεχίσει η παρέα των Campos,Durkin.
Μια νέα Coppola ξεκίνησε την καριέρα της με ένα πολύ ώριμο φιλμ.
Αναμένοντας επίσης το αριστούργημα που ακόμα δεν έχει έρθει απο τον πολύ ενδιαφέρον JC Chandor και λατρεύοντας τις δυο πιο παράξενες ταινίες της δεκαετίας μέχρι στιγμής, την επιστροφή του μεγάλου Coscarelli με το John dies at the end και το υπερακραίο The Comedy, ίσως την πιο φρέσκια πρόταση της δεκαετίας τουλάχιστον σε επίπεδο διαλόγων.

Πρώτη δεκάδα μέχρι στιγμής.
10. Tree of life. Ενα σχεδόν αριστούργημα απο τον μεγάλο Malick (αν έλειπε το κομμάτι του Sean Penn)
9. The woman. Η καλύτερη ταινία του παραγνωρισμένου McKee. Ακραία πράγματα.
8. Black swan. Δεύτερο σερί αριστούργημα-πορτραίτο μετά το Wrestler για τον Aronofsky. Απόλυτος έλεγχος του μέσου.
7.Spring breakers. Ο Korine κάνει μάθημα του πως περνάς στο mainstream χωρίς να χάσεις ίχνος της προσωπικότητας σου και κάνει γνωστό στην Αμερική τον σημαντικότερο φωτογράφο της εποχής μας, Benoit Debie.
6.Killer Joe. Ο Friedkin στα 77 του αποδεικνύει την ύπαρξη των δεκαέξι μεταλλαγμένων αρχιδιών που κρύβει μέσα στο παντελόνι του. Κλασικό και καλτ απο την πρώτη μέρα προβολής του.
5.It follows. Ταινία που θα είναι αναφορά για το είδος σε 20 χρόνια απο τώρα. Άξιος συνεχιστής του μεγάλου Carpenter.
4.Lords of Salem. Το αριστούργημα του Zombie που μπέρδεψε ακόμα και τους πιο σκληρούς φαν του.
3.The wolf of Wall Street. Ο Scorsese ξαναπιάνει ταβάνι μετά απο 20 χρόνια.
2. Mad Max Fury Road… Δεν υπάρχουν λόγια. Κοιτάει ευθεία στα μάτια τα μεγαλύτερα αριστουργήματα του είδους. Σινεμά του 3000. Ο Miller κράταγε 30 χρόνια σημειώσεις και έλεγε μέσα του “θα δείτε γατάκια.θα δείτε μια μέρα”. Τη μέρα κυκλοφορίας κλάψανε πολλοί κινηματογραφιστές.
1.Margaret. ..Το απόλυτο αριστούργημα του σύγχρονου αμερικάνικου κινηματογράφου. Εφάμιλλο των μεγάλων ταινιών του ’70.

Η ΛΙΣΤΑ
1.Margaret by Kenneth Lonergan
2.Mad Max fury road by George Miller
3.The wolf of Wall Street by Martin Scorsese
4.Lords of Salem by Rob Zombie
5.It follows by David Robert Mitchell
6.Killer Joe by William Friedkin
7.Spring breakers by Harmony Korine
8.Black swan by Darren Aronofsky
9.The woman by Lucky McKee
10.Tree of life by Terrence Malick
11.The comedy by Rick Alverson
12.The master by Paul Thomas Anderson
13.John dies at the end by Don Coscarelli
14.American sniper by Clint Eastwood
15.Moonrise kingdom by Wes Anderson
16.Meek’s cutoff by Kelly Reichardt
17.Palo alto by Gia Coppola
18.Dredd by Pete Travis
19.The interview by Seth Rogen & Evan Goldberg
20.Margin call by J.C.Chandor
21.Winter’s bone by Debra Granik
22.Martha Marcy May Marlene by Sean Durkin
23.Blue ruin by Jeremy Saulnier
24.Simon killer by Antonio Campos
25.Foxcatcher by Bennett Miller

Hit&Run

Να τελειώνει η «αριστερή» κλάψα!

Η συνεχιζόμενη κλαψομουνίαση των συριζαίων (αυτών που έμειναν, όχι των αποστατών) καταντάει εντελώς ανυπόφορη – και πολιτικά επιζήμια για τη χώρα αλλά και για την κυβέρνηση.
Να το πούμε απλά: κανένας δεν ψήφισε τον σύριζα στις 25 Ιανουαρίου για «να σκίσει τα μνημόνια». Ούτε για να κρεμάσει κουδούνια στη γάτα, ούτε για να διακορεύσει αλύπητα τα νεοφιλελεύθερα λιοντάρια στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει με τους πολιτικούς του χώρου, αλλά ο λαός ΔΕΝ είναι ηλίθιος. Αν οι πολιτικοί (νυν βουλευτές ή κομματικά στελέχη) πίστευαν αυτές τις μπούρδες, είναι δικό τους πρόβλημα, το οποίο δεν υπάρχει κανένας λόγος να γίνει δικό μας!

Ο κόσμος ψήφισε τον σύριζα για έναν και μοναδικό λόγο: γιατί είχε σιχαθεί ως τα τρίσβατα της ψυχής του το ΝΔΣΟΚ και τους πολιτικούς του ηγέτες.

Πολλοί έλεγαν πριν τις εκλογές «τα μισά να κάνει ο Τσίπρας, απ’ όσα λέει, είμαστε εντάξει». Και ακόμα περισσότεροι έλεγαν ότι θα ήταν πολύ ευχαριστημένοι με πολύ λιγότερα και από τα μισά!
Αυτός είναι ο λόγος που ο κόσμος εξακολουθεί να στηρίζει τον Τσίπρα. Δεν τον ψήφισε να σκίσει, να διακορεύσει κλπ. Τον ψήφισε γιατί ήθελε έναν πρωθυπουργό που να μην είναι, επιτέλους, σαν τους προηγούμενους. Άντε να παρασύρθηκαν και κάποιοι παραδοσιακοί δεξιοί και να τον ψήφισαν λόγω ΕΝΦΙΑ, αλλά κι αυτοί δεν ξεφεύγουν από τον γενικό κανόνα.

Στην πολύμηνη διαπραγμάτευση ο κόσμος στήριζε τον Τσίπρα, αν και δεν περίμενε τίποτα σπουδαίο, γιατί έβλεπε ότι προσπαθούσε για μια καλύτερη συμφωνία εντός του ευρώ: όλες οι δημοσκοπήσεις το επιβεβαίωναν πριν τη 12^η Ιουλίου, με συντριπτικά ποσοστά.

Όσο για το δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου, βρίσκονται πολιτικά πέραν της ηλιθιότητας όσοι ερμηνεύουν το αποτέλεσμα ως σήμα εξόδου από την ευρωζώνη, ως απόφαση ρήξης κλπ. Πολύ σύντομα θα το διαπιστώσουν, αν «μετρηθούν» σε πρόωρες εκλογές – οι οποίες δεν πρέπει να γίνουν για άλλους λόγους.

Η κλαψομουνίαση όμως υπουργών, βουλευτών, ευρωβουλευτών (άκουγα έναν το πρωί και είναι η αιτία του παρόντος σχολίου) πρέπει να κοπεί με το μαχαίρι. Επιτέλους, τα πολιτικά – ψυχολογικά προβλήματα των «αριστερών» ΔΕΝ ενδιαφέρουν τον κόσμο – ούτε κατ’ ελάχιστον!

Η κυβέρνηση έκλεισε μια συμφωνία για νέο Μνημόνιο, με σημαντική (και επιζήμια) καθυστέρηση. Δεν είναι αυτό που θέλαμε (όχι όλοι – μόνο όσοι διατηρούμε επαφή με την πραγματικότητα) αλλά αυτή είναι και όχι άλλη. Είναι μια συμφωνία με μεγάλα προβλήματα, αλλά και με σημαντικές δυνατότητες.

Η πολιτική μαγκιά είναι να κάνει η κυβέρνηση του Τσίπρα αυτό που απέτυχαν παταγωδώς να κάνουν όλες οι κυβερνήσεις των προηγούμενων μνημονίων: να ελαχιστοποιήσει τα προβλήματα και να αξιοποιήσει τις δυνατότητες.
Αυτό όμως θέλει δουλειά. Δουλειά πραγματική και σκυλίσια, όχι «αριστερές» μπούρδες.
Γιατί:

• Πρέπει να το πάρουν όλοι απόφαση ότι επιστροφή στο 2004 ή στο 2009 ΔΕΝ υπάρχει.
• Χωρίς σημαντικές τομές (και πέραν του 3^ου Μνημονίου, πχ στο ασφαλιστικό) τις οποίες θα πρέπει να επεξεργαστεί και να υλοποιήσει η ελληνική κυβέρνηση, δεν υπάρχει μέλλον για τη χώρα.
• Ο λιτός βίος δεν είναι μόνο (σοφή) επιλογή, είναι κυριολεκτικά μονόδρομος.
• Οι σχέσεις μας με τους συν- εταίρους στην ΕΕ δεν πρέπει να βασίζονται στο συναίσθημα (του αδικημένου) αλλά στα πραγματικά περιστατικά.
• Τα οικονομικά θέματα είναι μονάχα μέρος των λαϊκών και εθνικών προβλημάτων.
• Οι παρλαπίπες (ακόμα και οι «αριστερές») ουδέποτε έλυσαν κάποιο σοβαρό πρόβλημα – συνήθως το επιδεινώνουν με την αέναη μετάθεση στο μέλλον.

Επίλογος: όποιος ζαλίζεται ή φοβάται, πάει και κοιμάται. Θα ήταν κιόλας ευχής έργον να αδειάσουν το πολιτικό χώρο που (παραδόξως και προσωρινά) κατέχουν όσοι επιμένουν στην «αριστερή» κλαψομουνίαση.

Υπάρχει ένας ολόκληρος λαός που διεκδικεί το μέλλον του  και συσπειρώνεται στη μοναδική ρεαλιστική πιθανότητα για κάτι καλύτερο, τον Αλέξη Τσίπρα, όπως προσφυώς ανακάλυψε μόλις χθες και ο δήμαρχος μιας κουρασμένης πόλης της Βόρειας Ελλάδας.

Η καλύβα ψηλά στο βουνό

Σε κοίταζα μ' όλο το φως και το σκοτάδι που έχω

Δολοφονική βιομηχανία

Κέζα Λώρη  

 

Οι πρόσφυγες των Αθηνών μεταφέρονται στον Βοτανικό, οι πρόσφυγες των νησιών φορτώνονται στα καράβια, οι αναλυτές μιλούν για τον ρατσισμό που κρύβεται στο πρόθεμα «λαθρό-» των μεταναστών, η Ευρωπαϊκή Ενωση διαχειρίζεται κονδύλια για τις δομές που υποδέχονται ανθρώπους από τις εμπόλεμες ζώνες. Εν ολίγοις ασχολούμαστε με τα αποτελέσματα πολιτικών αποφάσεων οι οποίες ξεσπιτώνουν οικογένειες. Το ουσιώδες δεν αρθρώνεται: κάποια κράτη ευημερούν από τη δυστυχία των άλλων.

Ιδού λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν για τον Επίτροπο Μετανάστευσης, τον δικό μας Δημήτρη Αβραμόπουλο. Να κάνει τον συσχετισμό: οι πρόσφυγες είχαν μια ωραία ζωή μέχρι που κάποιοι εξόπλισαν τους συμπατριώτες τους με όπλα. Να ειπωθεί δημόσια αυτό κάποτε: η περίφημη «αμυντική βιομηχανία» είναι στην πραγματικότητα δολοφονική βιομηχανία. Βεβαίως υπάρχει έτοιμη απάντηση, αν ανοίξει συζήτηση με αφορμή τη Συρία. «Δεν το ξεκινήσαμε εμείς, οι Ρώσοι το ξεκίνησαν, μαζί με τους Αμερικανούς, τους Σαουδάραβες και τους Ιρανούς». Οι Γερμανοί θα πουν «καλά, μην το κάνουμε θέμα, εμείς κάτι αντιπυραυλικά απλώσαμε μόνο, στα σύνορα με την Τουρκία».

Δεν έχει νόημα να αραδιάσουμε εδώ τύπους όπλων, λεπτομέρειες από συμφωνίες, πρακτικά από επίσημες συναντήσεις και παραλειπόμενα που κάνουν τον Τζον Λε Καρέ να ωχριά. Σημασία έχει το πλαίσιο: οι πολεμικοί εξοπλισμοί παρουσιάζονται ως ευκαιρίες ανάπτυξης, ως τρόπος για να καταπολεμηθεί η ανεργία, ως αναγκαίο κακό σε ένα σύμπαν όπου η διπλωματία δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που επιλύει. Να σημειώσουμε επίσης ότι η εξαγωγή εξοπλισμών γίνεται όλο και πιο εύκολη, όλο και πιο άνετη. Ενώ δηλαδή μέχρι πριν από μια πενταετία έπρεπε να επινοηθεί ένα πειστικό παραμύθι για την αμυντική χρήση των όπλων που εξάγονται, τώρα τα πράγματα γίνονται πιο χαλαρά και πιο ασαφή.

Στο δια ταύτα: οι καραβιές των προσφύγων και των μεταναστών θα έρχονται όσο αγριεύει η κατάσταση στο πεδίο της μάχης και το πεδίο της μάχης είναι συνώνυμο του εμπορίου όπλων. Ας μην βαυκαλιζόμαστε ότι υπάρχει κάτι κρυφό. Οι οβίδες, οι φρεγάτες, οι πύραυλοι έχουν μάρκα, όπως έχουν λογότυπο ορισμένα μπλουζάκια. Το εμπόριο αφήνει ίχνη. Ξέρουν οι παράγοντες πότε ένα αεροπλάνο φεύγει φορτωμένο από την Κροατία για να διοχετεύσει τον οπλισμό που ξέμεινε από τις βαλκανικές συρράξεις. Ξέρουν ποιοι είναι οι μέτοχοι των εργοστασίων, ποιοι είναι οι μεσάζοντες και οι αποδέκτες. Οι νεκροί και οι πρόσφυγες είναι αποτέλεσμα επενδυτικών και πολιτικών επιλογών. Δεν εμφανίστηκαν στα ξαφνικά στο Πεδίον του Αρεως.

ΤΟ ΒΗΜΑ