Tο κακό δεν έχει τελειωμό... Γαλλία, Τουρκία, Βέλγιο...

Αλέξης Τσίπρας: Ο Ελληνάρας μέσα σου που πρέπει να εξοντώσεις

Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί την υπερήφανη ενσάρκωση των πιο παθογενών χαρακτηριστικών του νεοέλληνα. Είναι ένα ημιμαθές άτομο που ανδρώθηκε στον κομματικό σωλήνα, δεν χρειάστηκε να δουλέψει ποτέ στη ζωή του, δεν κουράστηκε για τίποτα, δεν πάλεψε για τίποτα, δεν κατέκτησε τίποτα· απλώς θήτευσε στο κατηχητικό της παράταξης, γαλουχήθηκε με τα δόγματα και τον φανατισμό της κλίκας του, και όταν έφτασε η ώρα του, αναδείχθηκε ως αρχηγός της. Την ώρα που άλλοι σπούδαζαν, ξανασπούδαζαν, ταξίδευαν, δούλευαν, έστηναν δουλειές, αποτύγχαναν, ξαναπροσπαθούσαν, πετύχαιναν, μοχθούσαν, αμφισβητούσαν, εξελίσσονταν, και προσέθεταν με χίλια ζόρια και βιώματα ο καθένας το δικό του λιθαράκι στην πραγματική ζωή, ο Αλέξης Τσίπρας μεγάλωνε εκπροσωπώντας την πιο κλισέ εκδοχή του αδρανούς παρασίτου: Ήταν ο παρατεταμένα έφηβος ιδεαλιστής που, να μωρέ, θα έκανε πολλά πράγματα αν ο κόσμος ήταν ιδανικός, αλλά δυστυχώς, επειδή δεν είναι και μέχρι να γίνει τέτοιος, θα πορεύεται με τον μόνο τρόπο που θεωρεί αποδεκτό η κουλτούρα της παράταξης. Συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, αφισοκολλήσεις, καταληψούλες, κηρύγματα. Μέχρι που του έλαχε να μας κυβερνήσει. Οπότε και αποφάσισε να μας δείξει πώς γίνονται όλα εκείνα για τα οποία ο ίδιος δεν έχει ιδέα, και για τα οποία άλλοι έχουν φτύσει αίμα όσο εκείνος κοιμόταν.

Από μόνη της η ιδέα του να κυβερνηθεί ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος από έναν αριστερό κρατιστή που εχθρεύεται τον καπιταλισμό και διακατέχεται από ιδεολογικά ταμπού προηγούμενων αιώνων, είναι αστεία, αντιφατική και προβληματική. Η επίδοση του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργού ήταν προδιαγεγραμμένη, λοιπόν, και κάθε νοήμων άνθρωπος μπορούσε εύκολα να προβλέψει πόσο καταστροφική θα ήταν, όποια στρατηγική κι αν ακολουθούσε ο πρώτος. Είτε, δηλαδή, παρέμενε πιστός στα βλακώδη ακροαριστερά του φρονήματα είτε πραγματοποιούσε την αναμενόμενη κωλοτούμπα ενώπιον της αμείλικτης πραγματικότητας είτε έκανε και τα δύο (όπως και συνέβη), ήταν προφανές εξαρχής ότι θα αποτύγχανε. Γιατί, αφενός, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός μιας μοσχαναθρεμμένης καπιταλιστικής κοινωνίας είναι αδύνατος (ούτε ο λαός τον θέλει ούτε ο Τσίπρας ήταν σε θέση να τον πετύχει) και, αφετέρου, η επίτευξη της οικονομικής ευημερίας ενός οποιουδήποτε καπιταλιστικού κράτους δεν γίνεται να περατωθεί με επικεφαλής ένα πρόσωπο με το έλλειμμα γνώσης, ικανότητας, εμπειρίας και πρόθεσης του Τσίπρα.
Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα χαράμισε εφτά μήνες για να αποδειχθεί το αυταπόδεικτο, για να εμπεδωθεί το προφανές, για να επαληθευτεί ένα μαθηματικό σχήμα – δεδομένο εξαρχής: Η πρόσθεση μηδενικών θα κάνει πάντοτε μηδέν, όσα κι αν είναι τα μηδενικά. Τα μήλα δεν κάνουν πορτοκαλάδες, τα πορτοκάλια δεν κάνουν μηλόπιτες, η αρρώστια δεν θεραπεύεται από τον γιατρό που αρνείται την ύπαρξή της.

Ουσιαστικά, τους τελευταίους μήνες παρακολουθήσαμε το ντροπιαστικό θέαμα μιας σουρεαλιστικής μεταμόρφωσης, την πρόσκρουση ενός μπανάλ κομματικού παράγοντα στην άβολη πραγματικότητα, με την οποία ο κόσμος κανονικά εξοικειώνεται γύρω στα 16. Γίναμε όλοι μάρτυρες της όψιμης ενηλικίωσης του Αλέξη Τσίπρα, πληρώσαμε για να πειστεί με βιωματικό τρόπο ένας σαραντάχρονος άντρας ότι ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται, ότι τα χρέη απαιτούνται ακόμα κι απ’ τους ευγενικότερους δανειστές κι ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Στοιχειώδη πράγματα, αστείες καταστάσεις, το θέατρο του παραλόγου. Ένα παιδάκι του ανέξοδου φοιτητικού συνδικαλισμού μετέβη από το πεδίο των φαντασιώσεων στην απτή πολιτική μάχη, εκεί όπου οι εκ του ασφαλούς φιλοσοφικές ενατενίσεις είναι απλές ονειρώξεις, και τα ’χασε. Κατατρόμαξε. Αντίκρισε για πρώτη φορά την αλήθεια χωρίς τα βολικά θεωρητικά φτιασιδώματα με τα οποία συνήθιζε να την περιβάλλει ως τζάμπα μάγκας σε όλη του τη ζωή, και έπαθε αμόκ. Ο πρωθυπουργός της χώρας ως ανίδεος intern που μαθαίνει σιγά σιγά τη ζωή.

Αυτό, όμως, που ζήσαμε όλοι με προσωπικό κόστος, ο καταποντισμός, δηλαδή, της αγοράς και της οικονομίας, και η βύθιση της χώρας σε απύθμενα βάθη παρακμής, δεν ήταν απλώς “το ξεβράκωμα” του Τσίπρα, όπως λένε πολλοί. Ο Τσίπρας απέτυχε παταγωδώς, αλλά αυτό που άφησε πίσω του είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από προσωπική του αποτυχία, κάτι πολύ σημαντικότερο από τον ίδιο. Ο βόρβορος του Τσίπρα είναι ένα πανίσχυρο και ειρωνικό κοινωνικό σύμβολο, απεικονίζει ρεαλιστικότατα τη ματαίωση της νοοτροπίας που αυτός πρεσβεύει και επιχειρεί να διαιωνίσει, με την οποία όμως έμαθαν να ζουν, να μεγαλώνουν, να αναπαράγονται και να πεθαίνουν εκατομμύρια Έλληνες. Το φιάσκο της πρωθυπουργίας του είναι η επιβεβαίωση της ακυρότητας του νεοελληνικού ονείρου, του οποίου γνήσιο τέκνο ήταν και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας: Ενός ονείρου που θέλει τον λαό υποταγμένο σε ένα τεράστιο και δυσκίνητο κράτος που τρώει τις σάρκες του, και παράλληλα απομυζά όσους παράγουν πλούτο έξω από αυτό. Ένα ολόκληρο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, η κρατούσα φιλοσοφία ζωής στην Ελλάδα καίγεται αυτή τη στιγμή μαζί με την πολιτική οντότητα του Τσίπρα, ανεξάρτητα απ’ το πώς πουλάει ο ίδιος τον εαυτό του ή πώς τον βλέπει ο καθένας μας: ως προσάναμμα ή αποκαΐδι. Στο τέλος η φωτιά θα κάψει τα πάντα και τους πάντες, αν η κατάσταση δεν ανατραπεί εγκαίρως.

Η φρίκη της ερασιτεχνικής πολιτικής Τσίπρα δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα σε όλο της το μεγαλείο, πρώτον επειδή ενέσκηψε σε νεκρή περίοδο και άρα παραμένει σε μεγάλο βαθμό λανθάνουσα, δεύτερον επειδή εξακολουθεί να αντισταθμίζεται από την απέχθεια του κόσμου για τους προκατόχους του πρωθυπουργού. Παράλληλα, η διάσπαση του κόμματός του διασκεδάζει τις εντυπώσεις (ήρωας ή προδότης; – το σήριαλ μαγνητίζει την προσοχή των εκλογέων για να αποτρέψει τη στροφή της προς την οικονομία), κι έτσι ελάχιστοι έχουν, μέχρι στιγμής, καταλάβει ότι έρχεται η ώρα που θα πληρώσουμε αδρά την τοποθέτηση ενός παιδιού στο τιμόνι.

Η παρακαταθήκη και το όραμα του Τσίπρα, ωστόσο, θα μείνουν ανέπαφα. Το γιγαντιαίο πελατειακό κράτος, η διαφθορά, οι συντεχνίες, τα βολέματα, η τεμπελιά και κάθε άλλο γνώρισμα που συναποτελεί το πασοκικό κοινωνικοπολιτικό corpus της μεταπολίτευσης θα εξακολουθήσουν να συνιστούν το (κεκαλυμμένο πάντα) ζητούμενο του λαού (όπως συνέβαινε και πριν τον Τσίπρα), γιατί κανείς μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε να εκπαιδεύσει το εκλογικό σώμα διαφορετικά. Κανείς δεν βρέθηκε να κηρύξει το αντίθετο, να επιφέρει μεταρρυθμίσεις και να θυσιαστεί στη μάχη, στην προσπάθεια να απαλλάξει τον λαό απ’ τις κακές του ροπές. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο άνθρωπος που θα βγάλει την Ελλάδα από αυτό το τραγικό τέλμα θα μισηθεί όσο κανείς άλλος από τη γενιά που θα τον εκλέξει. Μόνο έτσι, όμως, θα καταφέρει να σώσει τις επόμενες.
Δεν αρκεί η ηλικιακή νεότητα για να πλησιάσεις την πρόοδο. Ο συντηρητισμός είναι θέμα ανατροφής και πνεύματος, δεν κατοικεί σε ληξιαρχικές πράξεις γέννησης.

Άρης Αλεξανδρής

http://thecurlysue.com

Σοφοί διά πάσαν νόσον

ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗΣ

Είναι πολύ δύσκολο και σπάνιο κάποιος να χαίρει εκτίμησης και σεβασμού εκ μέρους όλων καθώς οι απόψεις μας για τρίτους διαθλώνται από τον προσωπικό μας υποκειμενισμό, τα ατομικά μέτρα και σταθμά, τα καλά και συμφέροντά μας. Ως αρχετυπικό σύμβολο ανθρώπου συνετού που τα λόγια και τις συμβοuλές του άκουγαν και στραβόξυλα και μικρόνοες, παραμένει ο βασιλιάς της Πύλου Νέστωρ, αποκούμπι των Αχαιών στα ζόρια τα μεγάλα και στα βαριά διλήμματα, έξω από τα τείχη των Τρώων. Σοφό γέροντα τον έχρισε ο Ομηρος και έως σήμερα ουδείς τόλμησε να αμφισβητήσει την κρίση του. Πολύ αργότερα συντάχθηκε η λίστα των γνωστών σε όλους επτά σοφών της αρχαιότητας (νομοθέτες, άρχοντες και πολιτικοί), η οποία ωστόσο ετρώθη ως αυθαίρετη από μελετητές και φιλολόγους καθώς αδικήθηκαν πολλοί άλλοι· ήταν οι αιώνες εκείνοι πνευματικά πολύ γόνιμοι, όπως έγινε ευρύτερα αντιληπτό αιώνες μετά. Ο Πλάτων, ας πούμε, απεφάνθη «σοφός Σοφοκλής, σοφότερος Ευριπίδης, ανδρών δ’ απάντων Σωκράτης σοφότατος» – πάντως και οι τρεις απόντες από την «ντριμ τιμ» των επτά.

Σταχυολογώ (μεταξύ μας, με σχετική βοήθεια) αποστάγματα αδιαμφισβήτητα σοφών ανθρώπων για το τι εστί σοφία. Πολλοί γίναμε σοφότεροι, χρόνο με τον χρόνο, διαβάζοντας κάτι τέτοια στο «οπισθόφυλλο» της κάθε ημέρας στα παλαιάς κοπής ημερολόγια τοίχου. Ο Καντ είπε ότι «η επιστήμη είναι οργανωμένη γνώση, ενώ η σοφία είναι οργανωμένη ζωή». Από τη μακρινή ανατολή και την πάντα επίκαιρη Κίνα, ο Κομφούκιος διαβεβαίωσε ότι «μόνον οι πιο σοφοί και οι πιο ανόητοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ», διαβλέποντας προφανώς το εσαεί μάταιον της απογραφής τους. Αιρετικός ο Βολταίρος: «Είναι σκληρός αυτός που είναι πάντα δίκαιος και θλιβερός αυτός που είναι πάντα σοφός». Σε ύψιστη ποιητική απόδοση ο Ελιοτ: «Πού είναι η σοφία που χάσαμε μέσα στη γνώση; Πού είναι η γνώση που χάσαμε μέσα στην πληροφόρηση;». Ο ομότεχνός του Πεσόα, από τη χώρα που κατέκτησε το Euro, προσθέτει τοξική ειρωνεία: «Σοφός είναι αυτός που απολαμβάνει το θέαμα που προσφέρεται από τον Κόσμο». Με κυνισμό κατέδωσε τη σχετικότητα πάντων ο Ρωμαίος Κοϊντιλιανός: «Οποιος φαίνεται σοφός μεταξύ ηλιθίων, φαίνεται ηλίθιος μεταξύ σοφών». Και με έναν εκρηκτικό σαρκασμό, ο εν γένει κατανοητός Αϊνστάιν: «Εμένα που πάντα μισούσα την αυθεντία η μοίρα μ’ έκανε αυθεντία».

Εχει παγιωθεί δεκαετίες τώρα. Η επιστράτευση ομάδων σοφών ήταν το επίχρισμα για τη διάγνωση χρονιζόντων καρκινωμάτων της ελληνικής δημόσιας λειτουργίας και την προτεινόμενη θεραπεία. Τα πορίσματά τους κατά κανόνα αράχνιαζαν σε συρτάρια ή κατέληγαν στον κάλαθο των αχρήστων υπό τον τρόμο της λαϊκής οργής, ενώ σμήνη συμβούλων εσωτερικού - εξωτερικού παρήλαυναν στην ευρωπαϊκή Γη του Πυρός καταθέτοντας το σπέρμα της σοφίας τους. Χρεοκοπημένοι: εύπιστοι πελάτες της παγκόσμιας βιτρίνας των, διά πάσαν νόσον, σοφών, στην οποία δεν πέφτει καρφίτσα.

 Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κοροβέσης για Τσίπρα

Με άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Περικλής Κοροβέσης «κάνει φέτες» τον Αλέξη Τσίπρα και την…. κλίκα του, όπως λέει, «που στην ουσία διέλυσε τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε ξεκινήσει, και τον μετέτρεψε σε ένα αρχηγικό κόμμα, χωρίς αρχές, με μοναδικό στόχο την εξουσία, έστω και την εικονική».

Οσοι ισχυρίζονται πως υπάρχει στη χώρα μας λεξιπενία, υπάρχει ένα επιχείρημα που μπορεί να τους αποστομώσει. Να δουν τα κοσμητικά επίθετα που κυκλοφορούν στην πιάτσα για να χαρακτηρίσουν τον πρωθυπουργό μας.

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Και εδώ πρέπει να παραδεχτούμε πως η μεγαλύτερη εφευρετικότητα στους χαρακτηρισμούς προέρχεται από τους πρώην συντρόφους. Και αυτό δεν είναι παράξενο. Οπου υπάρχει μια αλήθεια, είτε θρησκευτική είτε πολιτική, οι ερμηνείες είναι πολλές.

Και η πλειοψηφία -κατά κανόνα- καθορίζει το σωστό δόγμα, ενώ η μειοψηφία γίνεται αίρεση ή αιρέσεις, ανάλογα με τις διασπάσεις.

Εντούτοις πίσω από όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς κρύβονται δύο ερωτήματα που ακούω συχνά, ιδίως από νεανικές παρέες: «Είπε ο Τσίπρας συνειδητά ψέματα για να κερδίσει τις εκλογές;» ή «Ο Τσίπρας πρόδωσε τις ιδέες της Αριστεράς και αποστάτησε;»
Και δεν μου ζητούν μια θεωρητική ανάλυση. Αλλά τι έχω καταλάβει εγώ μέσα από τη μακρόχρονη ανάμειξή μου για την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Και έτσι αναγκαστικά αυτό το κoμμάτι θα έχει την προσωπική μου εμπειρία μαζί με τον όποιο κίνδυνο να χάσει την αντικειμενικότητά του. (Κάθε προσωπικό κείμενο είναι υποκειμενικό, άσχετα αν εκφράζει μια αντικειμενική αλήθεια. Π.χ. προσωπικές μαρτυρίες για το Αουσβιτς.)

Η διαδρομή μου στην «κλασική» Αριστερά ξεκινάει από την τότε νεολαία ΕΔΑ και φτάνει μέχρι τον Παρισινό Μάη του ‘68. Ηδη τα προβλήματα που είχαν συσσωρευτεί, όχι μόνο από την ΕΔΑ, αλλά και από την πολιτική της ΕΣΣΔ, με οδηγούν σε οριστική ρήξη με την παραδοσιακή Αριστερά είτε αυτή ήταν του «Εσωτερικού» ή τoυ «Εξωτερικού».
Ο κομμουνισμός, όπως είχε διαμορφωθεί από την ΕΣΣΔ και από εκεί όπως είχε εξαχθεί στις διάφορες αντιπροσωπείες της (τα Κ.Κ. της κάθε χώρας), δεν ήταν μόνο ένα πτώμα, αλλά και μια νεκρή σκέψη που δεν μπορούσε να διαβάσει την πραγματικότητα. Το μόνο που είχε μείνει ήταν η αναφορά στην ιδεολογία του.
Μια αυτοαναφορά που οδηγεί στην τύφλωση. Και όσοι είχαμε καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα μπήκαμε σε νέα κινήματα και οργανώσεις και ανανεώσαμε τις αναφορές μας με σύγχρονους διανοητές της Αριστεράς.

Αυτούς τους άτυπους θεμελιωτές της Αριστεράς του 21ου αιώνα. Και τα κόμματα του παραδοσιακού κομμουνισμού μάς φαίνονταν μια μακρινή προϊστορία. Αλλά αυτός ο προβληματισμός άγγιξε και ανθρώπους της Ανανεωτικής Αριστεράς που δημιούργησαν τον «Χώρο διαλόγου και κοινής δράσης της Αριστεράς» με προεξάρχοντα τον Γιάννη Μπανιά.

Και ήταν ενδιαφέρον αυτό το εγχείρημα γιατί συνένωσε πολλές τάσεις της Αριστεράς που μέχρι την προηγούμενη μέρα ήταν εχθροί. Και αυτό δημιούργησε μια δυναμική που απέδωσε ΣΥΡΙΖΑ, αναγκάζοντας τον ψυχορραγούντα ΣΥΝ να αρπαχτεί από το σωσίβιο που τού προσέφερε ο νέος οργανισμός. Αλλά όχι για καλό. Ηθελε να κυριαρχήσει και να ποδηγετήσει το νέο σχήμα, αδιαφορώντας για κάθε δημοκρατική διαδικασία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε μέλη, αλλά μόνο συνιστώσες. Οσοι ήταν ανένταχτοι, για να γίνουν μέλη έπρεπε να περάσουν από κάποια συνιστώσα. Και αυτό δημιούργησε τραγελαφικά πράγματα. Ο υποφαινόμενος ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μέλος του.

Οταν κλήθηκα από τον «Χώρο Διαλόγου» να συνεισφέρω σε αυτό το εγχείρημα, μέσω της εφημερίδας «Εποχή», διαπίστωσα μια πολιτική έρημο, κυρίως από τα στελέχη του ΣΥΝ που ήταν άσοι στον τακτικισμό και διψασμένοι για εξουσία.
Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, αναφέρομαι στην τάση Τσίπρα, που στην ουσία διέλυσε τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε ξεκινήσει, και τον μετέτρεψε σε ένα αρχηγικό κόμμα, χωρίς αρχές, με μοναδικό στόχο την εξουσία, έστω και την εικονική.

Αυτό που σκέφτηκα ήταν πως η Αριστερά χρειάζεται έναν νέο διαφωτισμό που θα τον βρει από μια ανακύκλωση των ιδεών της και της Ιστορίας της, που είναι ακόμη χρήσιμα υλικά και θάβοντας χωρίς λύπη ό,τι νεκρό κουβαλούσε.
Δηλαδή χρειαζόμαστε μια άλλη σκέψη. Αλλά αυτό δεν έγινε. Οχι πως δεν υπήρχαν πολλά στελέχη της Αριστεράς που δεν καταλάβαιναν.  

Αλλά το παιχνίδι είχε χαθεί με την κυριαρχία της κλίκας του Τσίπρα. Και η πραγματικότητα δεν μπόρεσε να αναγνωστεί και να χαραχτεί μια άλλη πολιτική.

Επομένως ο Τσίπρας δεν πρόδωσε και δεν αποστάτησε. Απλά απέδειξε αυτό που ήταν, μέσα από μια αριστερή ρητορική που δεν στοιχίζει και τίποτα. Και είμαι σίγουρος πως εκεί στην κυβέρνηση απολαμβάνουν τα αξιώματά τους, άσχετα αν δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους.

Πηγή: efsyn.gr

http://thecaller.gr

Συγγνώμη

—της Ελένης Κεχαγιόγλου—

Στο μετρό. Νωρίς το βράδυ, γύρω στις 8. Ένα κοριτσάκι ήταν δεν ήταν 6 χρονών. Καθόταν στην εξωτερική πλευρά μιας τετράδας καθισμάτων στραμμένο προς τον διάδρομο. Είχε τα αδύνατα χεράκια και τα ποδαράκια του σταυρωμένα. Τα μάτια του ήταν υγρά και απλανή. Έδειχνε να τελεί σε κατάσταση σοκ. Ήταν καθαρό, καλοχτενισμένο και καλοντυμένο. Απέναντί του, στην άλλη πλευρά του βαγονιού, η γυναίκα που δήλωνε μαμά του φλυαρώντας δεν έπαυε να εξηγεί στον κύριο που καθόταν κοντά στη μικρή ότι δεν έχει φάει τίποτα όλη μέρα, «ούτε νερό δεν έχει πιει, μην πάθει και καμιά αφυδάτωση, με την πρώτη γουλιά κάνει εμετό, να, γυρίσαμε σήμερα από την Καλαμάτα και να, άφησα εκεί την αδερφή της και να την πείραξε αυτό». Ο κύριος επέμενε να πάει το παιδί στο νοσοκομείο. «Λέτε, ε;» έλεγε με ύφος που έδειχνε πως δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να το κάνει. Λίγο προτού κατέβουν στην Κατεχάκη, τη ρωτώ: «Τι σας λέει; Γιατί δεν τρώει;»

«Είναι κλειστός χαρακτήρας μού απαντά» — και κάτι μέσα μου σφίγγεται.

Στην Κατεχάκη, «φτάσαμε» λέει η μεγάλη στη μικρή, την πιάνει από τον καρπό, οδηγεί το παιδί σαν πρόβατο επί σφαγή.

Ξανά και ξανά έκτοτε η ίδια εικόνα στο μυαλό μου. Η ίδια ενοχή.

«Δεν είναι μαμά του», λέω στον κύριο
.
«Η μαμά του είναι», με καθησυχάζει εκείνος, «είναι τρελές οι Καλαματιανές» — και επιχειρεί έτσι, άκομψα μάλλον, να εξηγήσει το υπερβολικό βάψιμο της νεαρής γυναίκας και το ντύσιμο που παρέπεμπε σε συγκεκριμένο επάγγελμα.

«Δεν είναι η μαμά του», επαναλαμβάνω μέσα μου. Κι ακόμα δεν μπορώ να με συγχωρήσω, που δεν έτρεξα ξοπίσω τους, που δεν ειδοποίησα κάποιον από το σταθμό να ελέγξουν τα στοιχεία της γυναίκας, που δεν είχα το κινητό μου να ειδοποιήσω τους δικούς μου που με περίμεναν έξω από το μετρό ότι θα αργήσω, που σκέφτηκα το δικό μου παιδί. Που έλεγα στον εαυτό μου δικαιολογίες για ποιους λόγους δεν μπορούσα να τρέξω ξοπίσω τους, ενώ ο εγκέφαλός μου βούιζε «πήγαινε!» και τα μάτια μου είχαν μείνει καρφωμένα στον τρόπο με τον οποίο γράπωσε το παχουλό χέρι της ανατριχιαστικής γυναίκας τον καρπό του παιδιού.

«Δεν είναι η μαμά του», σκεφτόμουν όσο την άκουγα να επιχειρεί, χωρίς κανείς να τη ρωτά, να εξηγήσει γιατί ήταν έτσι το παιδί, σε μια κατάσταση παραιτημένης απελπισίας, σαν κάτι να το είχαν ποτίσει.

«Δεν είναι η μαμά του», σκεφτόμουν όταν την άκουσα συγκαλυμμένα να απειλεί «Θα σε πάω να σου κάνουν ένεση…» με το παιδί να κουνάει αρνητικά πέρα δώθε το κεφάλι του— «Μα γιατί την τρομάζετε;» ρώτησα — «Έτσι, για να μάθει» απάντησε με χαιρέκακο χαμόγελο.

Ένα κοριτσάκι πανέμορφο. Ένα παιδί που δυστυχεί. Το ξαναθυμήθηκα σήμερα, διαβάζοντας για τη δίκη σχετικά με την υπόθεση παιδεραστίας στο Ίλιον, για τη μάνα-τέρας που εξέδιδε την κόρη της από τα 6 της χρόνια.

Δεν ήταν η μαμά του. Κι αν ακόμη ήταν, δεν έπρεπε να έχει στα χέρια της το παιδί. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Και κανείς μας δεν έκανε τον κόπο να βγει για λίγο από τη φούσκα του κόσμου του και να δράσει. Ελπίζω κάποιος να τη σώσει.

Ελπίζω κάποιος να σε σώσει. Ελπίζω κάποιος να μην ευχηθεί να σε σώσει κάποιος άλλος, να το αναλάβει ο ίδιος. Συγγνώμη.


 
«Ουρά» (1999-2000), έργο του Νίκου Κεσσανλή στο σταθμό του μετρό στην Ομόνοια

Δεν είναι αυτονόητη η ανάπτυξη

  ΝΙΚΟΣ ΒΕΤΤΑΣ*

Μ​​ετά την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης συνεχίζεται η χρηματοδότηση της οικονομίας, ενώ δρομολογούνται η χρησιμοποίηση ευρωπαϊκών κονδυλίων και η αύξηση της ρευστότητας μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Πλέον, η έλευση της ανάπτυξης είναι επείγον ζητούμενο, ώστε να μετριαστεί η ύφεση στο πρώτο μισό του έτους και να τεθεί η οικονομία σε βιώσιμη τροχιά από το επόμενο. Οι αντικειμενικές συνθήκες για να επιτευχθεί αυτό υπάρχουν. Ομως, όσο εφικτή και αναγκαία και να είναι η αναπτυξιακή στροφή, δεν είναι αυτονόητο ότι θα συμβεί. Υπάρχει ο κίνδυνος, έπειτα από μια τόσο μακρόχρονη και βαθιά ύφεση, η ελληνική οικονομία να παραμείνει στάσιμη για εξίσου μεγάλο διάστημα. Αυτή θα ήταν μια ιδιαίτερα δυσμενής εξέλιξη, όχι μόνο γιατί θα υπήρχε εκ νέου εκτροχιασμός του προγράμματος, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται, αλλά κυρίως γιατί το δυσβάστακτο κόστος για τους άνεργους και όλους όσους βλέπουν τα εισοδήματα και τις αποταμιεύσεις τους να συνθλίβονται, θα λάμβανε μόνιμα χαρακτηριστικά.

Κατά την αξιολόγηση ήταν σαφής η πρόθεση να κλείσουν οι εκκρεμότητες πριν από το βρετανικό δημοψήφισμα. Μετά το σχετικό αποτέλεσμα, θα υπάρχει υψηλή μεταβλητότητα στο ευρύτερο περιβάλλον. Οσο και αν αναμένεται σταδιακή εξισορρόπηση, η Ευρωπαϊκή Ενωση διέρχεται κρίση. Η επιβράδυνση της ανάπτυξης διεθνώς θα μειώσει τη ζήτηση για ελληνικές εξαγωγές. Αρνητικός θα είναι μεσοπρόθεσμα και ο αντίκτυπος στην προσέλκυση επενδύσεων, καθώς υπάρχει αύξηση των κινδύνων. Επιπρόσθετα, αναμένονται θεσμικές ανακατατάξεις στην Ενωση. Η Ελλάδα δεν αποτελεί πλέον κεντρικό πρόβλημα, αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται υπό εποπτεία και σε ανάγκη για χρηματοδότηση. Είναι πιθανό επίσης να επιχειρηθεί περαιτέρω εμβάθυνση της νομισματικής ένωσης, εξέλιξη που δεν πρέπει να βρει την ελληνική οικονομία απροετοίμαστη.

Παρά τις εξωτερικές εξελίξεις, όμως, το κύριο ζήτημα είναι η πολιτική στο εσωτερικό. Από την αρχή της ελληνικής κρίσης, κυριάρχησε η αναβολή των δύσκολων αλλά αναγκαίων αποφάσεων και η αναζήτηση οδού επιστροφής στα χαρακτηριστικά του στρεβλού παρελθόντος. Μεταρρυθμίσεις με βραχυπρόθεσμο κόστος, αλλά υψηλότερο μεσοπρόθεσμο όφελος, αναβλήθηκαν. Γενικότερα, υπήρξε μια τάση αποφυγής της πραγματικότητας, καθώς περιορισμοί και ευκαιρίες αγνοήθηκαν. Πλέον, η κυβέρνηση και η πλειονότητα της αντιπολίτευσης συναινούν ότι η έξοδος από την κρίση διέρχεται μέσα από την Ευρώπη και τα σχετικά προγράμματα. Αυτή είναι θετική εξέλιξη, καθώς η έλλειψη συναίνεσης και η ακραία αντιπαλότητα αποτέλεσαν σημαντικότατο ανασχετικό παράγοντα για την ελληνική οικονομία από την αρχή της κρίσης. Ταυτόχρονα όμως, επιμέρους στοιχεία της ακολουθούμενης πολιτικής δρουν ισχυρά αντίθετα προς την ανάπτυξη. Αυτά αφορούν τη φορολογική πολιτική, τις καθυστερήσεις και παλινδρομήσεις ως προς τις απαραίτητες αλλαγές που θα προσελκύσουν επενδύσεις, τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και των θεσμών που διαμορφώνουν το πλαίσιο για την οικονομία, όπως η εκπαίδευση και η δικαιοσύνη.

Η ελληνική κρίση προέκυψε ως αποτέλεσμα δομικών ανισορροπιών και στρεβλώσεων. Ειδικότερα, η παραγωγή ήταν σε υπερβολικό βαθμό προσανατολισμένη στην εσωτερική ζήτηση και εξαρτώμενη από τη λειτουργία του κράτους. Μια τέτοια κρίση λοιπόν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με υπερβολική φορολόγηση ούτε με τεχνητή στήριξη της εσωτερικής ζήτησης, αλλά μόνο με σταδιακή αναδιάταξη των οικονομικών κινήτρων. Από αυτή την άποψη, καταγράφεται διπλός λόγος ανησυχίας. Η οικονομία γίνεται σταδιακά περισσότερο κλειστή στο εξωτερικό και ταυτόχρονα εξαρτώμενη από το κράτος. Σε σχέση με τους ελέγχους κεφαλαίων, για παράδειγμα, θα μπορούσε ίσως κάποιος να μην ανησυχεί για την επίδραση του εξωτερικού τομέα, μια που οι εισαγωγές συρρικνώθηκαν περισσότερο από τις εξαγωγές. Ομως αυτή είναι μια μυωπική προσέγγιση, αφού η περιχαράκωση της οικονομίας δεν ευνοεί τις προοπτικές ανάπτυξης. Ο βαθμός ανοίγματος της οικονομίας στο εμπόριο μειώνεται και κυμαίνεται σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από ό,τι σε ανταγωνιστικές χώρες. Ταυτόχρονα, η συνεχής και ενίοτε ακραία αύξηση των φορολογικών συντελεστών αφαιρεί πόρους και οικονομικές αποφάσεις από τα πλέον παραγωγικά τμήματα της οικονομίας. Το Δημόσιο τοποθετείται έτσι ώστε το επόμενο διάστημα να έχει έναν ακόμη πιο σημαντικό ρόλο στην οικονομία.

Συνυπολογίζοντας τα παραπάνω, η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε απολύτως κρίσιμη καμπή. Οσο και αν δεν είναι η πρώτη φορά, πλέον οι εξωτερικές εξελίξεις συμπιέζουν ασφυκτικά τον οικονομικό και πολιτικό χρόνο και δεν αφήνουν πρόσθετα περιθώρια. Απαιτείται αποφασιστική, έμπρακτη και πέρα από κάθε αμφιβολία στροφή της πολιτικής προς την αξιοπιστία και τη δημιουργία κλίματος που θα στηρίξει την επιχειρηματικότητα και τις μακροχρόνιες επενδύσεις. Ο χρόνος για αυτή τη στροφή είναι τώρα και οι εξελίξεις δεν επιτρέπουν παρερμηνείες ή καθυστερήσεις. Η έλευση της ανάπτυξης δεν θα γίνει αυτόματα και δεν είναι αυτονόητη, ενώ η σχετική ευθύνη πλέον μεγαλώνει εκθετικά.

*Ο κ. Νίκος Βέττας είναι γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ και καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

«Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση»...

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

«Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», λοιπόν. Το ’πε πρώτος ο Μάο, τότε που είχε θεοποιηθεί στην Κίνα και έβγαζε αποφθέγματα για να συμπληρώσει το περίφημο «κόκκινο βιβλιαράκι», το επανέλαβε γυρίζοντας από εκεί ο Αλέξης Τσίπρας, αν και γαλουχήθηκε στην ΚΝΕ, όχι στους Μαοϊκούς. Δεν αποκλείεται όμως να έριχνε κλεφτές ματιές στα τσιτάτα του «μεγάλου τιμονιέρη», όταν υπήρχε κενό ανάμεσα στις καταλήψεις...

Το πιθανότερο είναι πως ο Μάο εννοούσε ότι από την αναταραχή που προκαλεί το γκρέμισμα μιας «καθεστηκυίας τάξης» γεννιέται κάτι το καινούργιο, το νέο, το πιο προοδευτικό. Μάλλον κάτι ανάλογο εννοούσε ότι γίνεται σήμερα στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός. Οτι, δηλαδή, ο ίδιος και πιστοί του γκρεμίζουν ένα παλιό και σάπιο καθεστώς, γεγονός που προκαλεί κλυδωνισμούς, ανησυχία, διαμαρτυρίες και θόρυβο, άρα αναταραχή, δημιουργώντας μία θαυμάσια κατάσταση - ευκαιρία, για να ξεπηδήσει κάτι... το ωραίον. Δηλαδή ένας νέος κόσμος με ενέργεια, ιδανικά, υπερηφάνεια, ικανότητα και δημιουργία. Μία νέα Ελλάδα, α λα Συρανέλ, πιο απλά!

Αγνωστο αν πιστεύει αυτά που λέει ο Αλ. Τσίπρας, στο πλαίσιο μιας αυταπάτης που συνεχίζεται. Εκείνο όμως που βλέπουν και βιώνουν οι πολίτες σήμερα είναι μία «μεγάλη αναταραχή», δίχως να προκύπτει κάποια «θαυμάσια κατάσταση», το αντίθετο. Ουσιαστικά διαπιστώνουν ότι προκαλείται ένας κουρνιαχτός από τον οποίον αναδύεται φτιασιδωμένο ένα σύστημα. Σύστημα αναπαλαίωσης με νέα πρόσωπα, αλλά με προθέσεις, ιδέες και ενέργειες χειρότερες από εκείνο που υποτίθεται ότι αντικαθιστά. Ας μην ξεχνάμε τι έπαθε η Κίνα με την περιβόητη «πολιτιστική επανάσταση», αν και δεν υπάρχει σχέση με αυτό που γίνεται στην Ελλάδα σήμερα. Με χαρακτηριστικά επανάστασης εκείνη, με χαρακτηριστικά «κωλοτούμπας» που παρουσιάζεται σαν «άλμα προς τα μπρος» (και αυτό το πρόγραμμα απέτυχε οικτρά στην Κίνα) εδώ.

Αλήθεια, τι και σε ποιον τομέα προέκυψε οποιαδήποτε βελτίωση από τον Ιανουάριο του 2015 που η κυβέρνηση Συρανέλ ανέλαβε την εξουσία; Στις διαπραγματεύσεις και τις σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση, όταν ακόμη ο ηγετικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ ασκεί αυτοκριτική για να εκτονώσει την κομματική δυσαρέσκεια; Μήπως το τρίτο μνημόνιο είναι «ελαφρότερο» από τα προηγούμενα; Είδαν οι πολίτες καλυτέρευση στην καθημερινότητά τους ή ενισχύθηκε το αίσθημα ασφάλειας στην κοινωνία, όταν οι «μπαχαλάκηδες» καίνε ανενόχλητοι ένα τρόλεϊ μέρα παρά μέρα; Υπάρχουν ενδείξεις μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας στη δημόσια διοίκηση, ή γίνεται μόνο προσπάθεια άλωσής της από τα κόμματα της συγκυβέρνησης; Υπάρχει αντίληψη αξιοκρατίας στην παιδεία, ή είναι φανερή η προτίμηση στην απαξίωση της αριστείας και στην ισοπέδωση προς τα κάτω; Εδειξε η κυβέρνηση δείγματα συντονισμού και οργάνωσης στο πρόβλημα των προσφύγων ή βίωσε περίοδο χάους η χώρα για μεγάλο διάστημα, κατάσταση που συνεχίζεται; Μπορεί κάποιος να αναφέρει έναν έστω υπουργό που διακρίθηκε στον τομέα του τους τελευταίους 18 μήνες, ή κανείς δεν ξεχωρίζει από την ανεπάρκεια και την ανικανότητα; Τέλος, υπάρχει ή όχι, επικίνδυνη πολιτική δημιουργίας κράτους εν κράτει στο υπουργείο Αμυνας;

Τα ερωτήματα είναι σκόρπια και ενδεικτικά, γιατί στην πραγματικότητα η χώρα είναι στο στάδιο της πλήρους διάλυσης του παντός. Η «θαυμάσια κατάσταση» βρίσκεται στο μυαλό μόνον του πρωθυπουργού, που με το προσωπείο του «ανώτατου αξιωματούχου» επικαλέστηκε το τσιτάτο του Μάο.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ