Τι να σου κάνει τώρα ένας απλός Κυρίτσης;

 

3 Αυγουστου 2016

Του Μάνου Στεφανίδη

Αριστερό (μπακ)!

Στον τοίχο ένας Κοκκινίδης, λόγω ονόματος – κόκκινος, άρα αριστερός, για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας, με ολίγη κιτρινίλα λόγω εποχής και ψυχολογίας – από την Εθνική Πινακοθήκη, δώρο της υπουργού Πλάκας Μαρίνας, αριστερής κι αυτής εξαπανέκαθεν -η οποία περιμένει πάντως τον Μητσοτάκη να της ανανεώσει την θητεία- αλλά εν τω μεταξύ θωπεύει, κατά το εικός, το τρέχον καθεστώς. Το ηθικόν, τέλος,  πλεονέκτημα διακρίνεται καθαρά από όλους τους καλοπροαίρετους που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να δουν και πέρα από τα προφανή και να πιστεύσουν. Βρίσκεται στον καναπέ δίπλα στα καινούρια αόρατα ρούχα του βασιλιά και ακριβώς επάνω στην ακριβή γραβάτα του Αλέξη.
ΥΓ 1 . Ο Ερντογάν από την άλλη πλευρά του Αιγαίου διδάσκει πολιτικό πολιτισμό. Αυτό θα πει «επανίδρυση του κράτους» Κωστάκη, οι απολύσεις εκατό χιλιάδων στρατιωτικών, δικαστών, καθηγητών κλπ. οι φυλακίσεις άλλων τόσων, το κλείσιμο εκατοντάδων ΜΜΕ κ.ο.κ. Να τι σημαίνει «Εθνοκάθαρση» Νικολάκη, να κόβεις έναν ολόκληρο λαό ακριβώς στη μέση και να πετάς τους μισούς στη θάλασσα. Η Τουρκία στο εξής θα ζει βαθιά διχασμένη περιμένοντας, υπό τα κατατονικά βλέμματα της διαλυομένης Ευρώπης, τον επόμενο εμφύλιο.
ΥΓ 2.  Πάνω στην σύγχυση έκανε και το ΔΝΤ την αυτοκριτική του δείχνοντας κατά Σόιμπλε μεριά και κατά Ευρωπαϊκή Τράπεζα. «Καταστρέψαμε μια χώρα» λέει και «ντροπή μας»!
Δεν βαριέστε αγαπητοί συμβαίνουν αυτά, πάνω από καλή καρδιά και πάμε για άλλα. Το σπουδαίο είναι πως δεν φταίει κανείς. Απλώς έγινε ένα λαθάκι. Αστείον ποσόν! Οι Συριζανέλ να είναι καλά που θα τα διορθώσουν όλα. Με την βοήθεια σας βεβαίως βεβαίως, και του εριτίμου κ. Λεβέντη. Κυρίως αυτού. Τι να σου κάνει τώρα ένας απλός Κυρίτσης;

Φοβού τους χορηγούς…

Το χειρότερο: Ο πολιτισμός ως ευκαιρία αγιοποίησης του πιο επιθετικού καπιταλισμού και ως πλυντήριο μαύρου μεν πλην αισθητικοποιημένου χρήματος.
Με το κράτος να παρατηρεί εκ του μακρόθεν και να επιτρέπει ώστε τη δική υποχρέωση να την διεκπεραιώνουν πολλά ιδιωτικά υπουργεία πολιτισμού.
Φόβου τους χορηγούς και δώρα φέροντας.
Ένας τέτοιος ματαίωσε την από τετραετίας προγραμματισμένη έκθεση του Διαμαντή Διαμαντόπουλου στο Μουσείο Μπενάκη τον προσεχή Νοέμβριο. Ντροπή!
Όταν την ιστορική μνήμη αναλαμβάνουν κονσόρτσια, καρχαρίες, τραπεζίτες και πολιτιστικάριοι – κυνόδοντες τότε τέχνες και πολιτισμός μελανοφορούν εν οδύνη.
Τα παραδείγματα πλέον διαμορφώνουν τον απόλυτο κανόνα.

Αθώα ή Περιστερά;

Το θέμα, τελικά, δεν είναι αν δικαιούται η σύζυγός του πρωθυπουργού να κάνει χρήση ενός, αμφιλεγόμενου και μάλλον φωτογραφικού, νόμου που της επιτρέπει μέσα σε μερικούς μήνες να αποσπαστεί δύο φορές σε επίζηλη ακαδημαϊκή θέση. Το θέμα είναι αν το νόμιμο στην προκειμένη περίπτωση είναι και ηθικό, ιδιαίτερα όταν χιλιάδες νέοι επιστήμονες μοιράζουν πίτσες χωρίς την πολυτέλεια να αξιοποιούν νόμους ή παράθυρα νόμων… Το θέμα είναι το παράδειγμα που οφείλει να δίνει η, εκάστοτε, εξουσία προς μια κοινωνία που δοκιμάζεται ανελέητα. Εκτός και αν τίποτε δεν έχει αλλάξει από την εποχή του Βουλγαράκη.

Και κάτι τελευταίο: Η σύζυγός του πρωθυπουργού έχει τόσες σημαντικές εργασίες, τόσες επίσημες δραστηριότητες να διεκπεραιώσει ώστε λογικά να μην διαθέτει χρόνο για τίποτε άλλο. Ο ντενεκεδένιος,  ακαδημαϊκός τίτλος αποδεικνύει το βαθύ σύμπλεγμα εξ αιτίας της έλλειψης αληθινής μόρφωσης και ουσιαστικών προσόντων όχι μόνο της ίδιας αλλά και του συντρόφου της.

Και βέβαια η η ιδιοκτησιακή σχέση με το κράτος, η αλά καρτ αξιοποίηση των νόμων. Η Περιστερά της Αριστεράς γίνεται κουρούνα όταν καταστεί εξουσία;  Τι απογοήτευση.


 anoixtoparathyro.gr

2009. Ήταν το έλλειμμα. Όχι το χρέος

Του Σάκη Μουμτζή

Γίνεται μια προσπάθεια να μετατραπεί το χρέος ως το μείζον πρόβλημα της Ελληνικής κρίσης και μάλιστα αναδρομικά. Αυτό αποτελεί μια πρόκληση στην μνήμη όσων θυμούνται ακόμα και στην νοημοσύνη όσων σκέφτονται ακόμα. Τα δε κίνητρα αυτής της προσπάθειας αρχίζουν να φανερώνονται, καθώς βλέπουμε ποιοι  την υποστηρίζουν.

Μέχρι τα τέλη Μαρτίου 2010 κανένας δεν μιλούσε για το Ελληνικό χρέος. Όλοι ήταν επικεντρωμένοι στο έλλειμμα της οικονομίας μας γιατί αυτό θεωρούσαν πως ήταν το αποκλειστικό πρόβλημα της. Το 2009 έκλεισε στο 13,5% του ΑΕΠ και στην συνέχεια, μετά την αναμόρφωση του, ανέβηκε στο 15,5%.Να υπενθυμίσω σε όσους έχουν κοντή μνήμη, πως ο τότε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, στα τέλη Αυγούστου 2009, ενημέρωσε τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου –πρωθυπουργό και αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντίστοιχα- για την πορεία του ελλείμματος και όχι του χρέους. Είχε δε δηλώσει δημοσίως πως αυτό έτρεχε με 1% μηνιαίως. Και οι Ευρωπαίοι εταίροι πίεζαν αργότερα τον Γ. Παπανδρέου να λάβει μέτρα για να το περιορίσει.

Γιατί λοιπόν σήμερα υπάρχει αυτή η υπερπροβολή του προβλήματος του χρέους τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό και μάλιστα με ανιστόρητη αναφορά στην μακρινή πλέον άνοιξη του 2010; Βεβαίως, το χρέος σήμερα είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να ρυθμισθεί, αλλά δεν είναι το κυρίαρχο και το επείγον.

Νομίζω πως γύρω από την υπόθεση του Ελληνικού χρέους είναι ορατό το παιχνίδι του καταμερισμού ή της απόσεισης των ευθυνών για την παρατεταμένη κρίση, τόσο στο επίπεδο των μηχανισμών του ΔΝΤ, όσο κυρίως στην ανάδειξη των πολιτικών υπευθύνων στο εσωτερικό μέτωπο, όπου παρατηρούνται ετερόκλιτες συμπορεύσεις και ανίερες συμμαχίες για να αποκρυβούν οι ένοχοι της δημιουργίας του ελλείμματος του 2009.Ετσι συμπαρατάσσονται:

1) Όσοι θέλουν να περιορίσουν στο ελάχιστο τις ευθύνες της διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή  2004-2009, γιατί αναδεικνύοντας το χρέος ως το κυρίαρχο στοιχείο, υποβαθμίζουν την σημασία του μεγέθους του ελλείμματος που παρέδωσε η κυβέρνηση του. Δεν είναι τυχαίο, που ένας από τους βασικούς συντελεστές αυτού του θηριώδους ελλείμματος, ο Π. Παυλόπουλος, είναι ένθερμος υποστηρικτής της ανάδειξης του προβλήματος του χρέους. Ως γνωστόν δε, τα σκληρά μέτρα που λαμβάνονται επί έξι συναπτά χρόνια αφορούν τον περιορισμό του ελλείμματος.

2) Όσοι επιδιώκουν να αποδοθεί η κρίση στους κακούς χειρισμούς του Γ. Παπανδρέου. Οι ευθύνες του βέβαια είναι μεγάλες αλλά εξίσου ισχυρά και τα ελαφρυντικά του. Η βασική κατηγορία που του προσάπτεται είναι, πως δεν τίναξε στον αέρα τον Απρίλιο του 2010, το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και κυρίως την Γαλλική οικονομία. Προφανώς οι κατήγοροι του Γ. Παπανδρέου αρκούνται στην καταστροφή των άλλων και δείχνουν να αγνοούν τι θα σήμαινε αυτό για την πατρίδα μας.

3) Όσοι θέλουν να αποκρύψουν τις πολυποίκιλες ευθύνες του πολιτικού μας συστήματος που δεν εφάρμοσε αμέσως τις επιβαλλόμενες μεταρρυθμίσεις που θα απελευθέρωναν επαγγέλματα και αγορές, καθώς η αντίδραση των θιγομένων ήταν καθολική. Πρωτοστατούσε δε το «βαθύ ΠΑΣΟΚ», που αργότερα μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι ευθύνες των «πράσινων» συνδικαλιστών και η διαπλοκή τους με υπουργούς της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου ήταν από τους βασικότερους παράγοντες της αποτυχίας του πρώτου μνημονίου.

4) Η πιο σοβαρή κατηγορία των υποστηρικτών πως «για όλα φταίει το χρέος», είναι αυτοί που πιστεύουν πως η λύση του Ελληνικού προβλήματος βρίσκεται στα χέρια των εταίρων-δανειστών και όχι στα χέρια των Ελληνικών κυβερνήσεων και στην θέληση του Ελληνικού λαού. Είναι οι θιασώτες της ακινησίας, της αντιμεταρρύθμισης, των κεκτημένων. Νομίζουν πως αν μας περικόψουν το χρέος η οικονομία της χώρας –ως δια μαγείας- θα ανακάμψει. Παραβλέπουν πως το βασικό πρόβλημα είναι η ανάπτυξη, η αύξηση του ΑΕΠ, η απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων της Ελληνικής κοινωνίας. Αλλά όλα αυτά απαιτούν ιδιωτικοποιήσεις, χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων, καταστάσεις ανεπιθύμητες για την κρατικοδίαιτη πολιτική και επιχειρηματική τάξη της χώρας. Δεν κατανοούν - μάλλον δεν θέλουν να κατανοήσουν- πως χωρίς αλματώδεις ρυθμούς ανάπτυξης και όλο το χρέος να μας χαρίσουν, σε μικρό χρονικό διάστημα θα ξαναβρεθούμε στην ίδια κατάσταση. Η επίκληση του χρέους είναι το άλλοθι των δικών τους αβελτηριών και αγκυλώσεων.

Συνεπώς, όσοι αναθεματίζουν την Μέρκελ και τον Σόιμπλε, γιατί αναπολούν τον απολεσθέντα παράδεισο των αναπήρων-«μαϊμού», των πενηντάρηδων συνταξιούχων, των επιδομάτων και των «τζάμπα» παροχών, οφείλουν να γνωρίζουν πως το αποκλειστικό πρόβλημα ήταν το έλλειμμα, και σήμερα το αποκλειστικό πρόβλημα είναι η αντιαναπτυξιακή νοοτροπία.

Όλα τα υπόλοιπα λέγονται για να καλύψουν ευθύνες. Ευτυχώς γνωριζόμαστε.

liberal.gr

Στα σοβαρά τώρα;

ΚΩΣΤΗΣ ΦΑΦΟΥΤΗΣ

Στις αρχές Οκτωβρίου του 2017, ο κ. Τσίπρας συμπληρώνει οκτώ χρόνια βουλευτής, καθώς εξελέγη για πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο στις εκλογές που διεξήχθησαν στις 4 του ίδιου μήνα το 2009. Αν είναι συνεπής με όσα «ρηξικέλευθα» και «ανατρεπτικά» πρεσβεύει και εξαγγέλλει, τον Οκτώβριο του ερχόμενου χρόνου θα πρέπει να παραιτηθεί πρώτα από βουλευτής και στη συνέχεια από πρωθυπουργός, κατ’ επιταγήν των προβλέψεων της πρότασης που παρουσίασε για τη συνταγματική αναθεώρηση. Το νέο Σύνταγμα δεν θα έχει εγκριθεί βεβαίως έως τότε, θα ήταν όμως μια θαυμάσια ευκαιρία για τον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ να ξεκινήσει ο ίδιος την «επανάσταση της δημοκρατίας» που ευαγγελίζεται, να αρχίσει μια ώρα αρχύτερα «το πέρασμα στη Νέα Μεταπολίτευση» και να μην περιμένει την τυπική και... χρονοβόρο αναθεωρητική διαδικασία. Να πρωτοτυπήσει δηλαδή – όπως διαφήμιζε ότι θα πρωτοτυπούσε και με τις προεκλογικές εξαγγελίες του, όταν έγινε πρώτη φορά πρωθυπουργός και θα έσκιζε τα μνημόνια. Φυσικά, κανείς δεν μπορεί να προτείνει στα σοβαρά να γίνει κάτι τέτοιο. Η συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, δείχνει πόσο αφελής, πρόχειρα προετοιμασμένη και πόσο πολύ εξυπηρετούσε άλλους στόχους η σπουδή να παρουσιαστεί η πρόταση για τη συνταγματική αναθεώρηση. Μια πρόταση, την οποία ο πρωθυπουργός φρόντισε να επενδύσει με διάφορα «αριστερά» χρώματα, σε μια προσπάθεια να αντισταθμίσει την οικονομική πολιτική που ακολουθεί μετά τη σύναψη του τρίτου μνημονίου. Τέτοια είναι η συνταγματική κατοχύρωση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και της ρητής απαγόρευσης άρσης του δημοσίου ελέγχου των αγαθών του νερού και της ηλεκτρικής ενέργειας. Εχουν τόσο πραγματική αξία –με βάση όσα έχει υπογράψει η κυβέρνηση– όσο θα είχε και μία πρόβλεψη, που ευτυχώς δεν παρουσιάστηκε, για την απαγόρευση της υπερφορολόγησης των πολιτών.

Εγκαταλείποντας τη φαιδρή πλευρά του θέματος, το σημαντικότερο, αλλά και πιο επικίνδυνο, στοιχείο όσων εξήγγειλε ο πρωθυπουργός είναι η αναγόρευση της αόριστης έννοιας «του λαού» ως αυθεντίας και για τη συνταγματική αναθεώρηση. Για όλα τα μεγάλα θέματα θα αποφασίζει ο Λαός (με το λάμδα κεφαλαίο), είπε ο πρωθυπουργός. Οι συντάκτες της πρότασης προφανώς κάνουν πως αγνοούν ότι «ο Λαός» είναι που νομιμοποίησε τον Ερντογάν να ενεργεί ως σουλτάνος και να καταπνίγει ό,τι δεν συμφωνεί μαζί του στην Τουρκία και διάλεξε τον Τραμπ, με ό,τι αυτός αντιπροσωπεύει, ως υποψήφιο πρόεδρο των ΗΠΑ.

Σε μια εποχή που ο ορθολογισμός υπονομεύεται όλο και περισσότερο, η κακοφωνία της τεχνολογίας αποπροσανατολίζει και καθιστά κυρίαρχο το περιθωριακό, η μαζική μετανάστευση ασκεί πιέσεις, ο ρατσισμός ενισχύεται και η τρομοκρατία εξαπλώνεται, η λαϊκιστική προσέγγιση υπέρ των μορφών της αμεσότερης διαδικασίας θα επιφέρει μόνον αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκει. Και μάλιστα, πολύ ανησυχητικά.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πολιτική σταθερότητα χαμένη στην κάλπη;

ΒΑΣΙΛΗΣ ΝΕΔΟΣ

Με βάση όλα όσα ψηφίστηκαν στη Βουλή την περασμένη Πέμπτη, είμαστε πλέον σε θέση να... είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι οι επόμενες τρεις εκλογικές αναμετρήσεις θα πραγματοποιηθούν με τρία διαφορετικά συστήματα. Οι επόμενες με βάση το ισχύον σύστημα με μπόνους στο πρώτο κόμμα, οι μεθεπόμενες με το σύστημα που ψηφίστηκε την Πέμπτη από την κυβερνητική πλειοψηφία, το ΚΚΕ και την Eνωση Κεντρώων. Και έπειτα από αυτές, οι εκλογές θα γίνουν με ένα τρίτο σύστημα, άγνωστο ακόμη σε όλους, που σαφέστατα θα προκύψει από τους συσχετισμούς της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Τι ακριβώς μπορεί να γεννήσει αυτή η εκλογική αλληλουχία, δεν το ξέρουμε. Ξέρουμε, ωστόσο, τι δεν μπορεί: Πολιτική σταθερότητα. Ενδιαμέσως το χάσμα εμπιστοσύνης ανάμεσα στο πολιτικό σύστημα και τους πολίτες θα διευρύνεται ολοένα και περισσότερο.

Αν κάποιος ανατρέξει στις αναμετρήσεις των τελευταίων εννέα χρόνων, εν ολίγοις από τις τελευταίες, προ της κρίσης, εκλογές και ακολουθήσει τα αποτελέσματα και των υπολοίπων που πραγματοποιήθηκαν από το 2009 και μετά, θα διαπιστώσει κάτι το οποίο, παρά το γεγονός ότι αναγνωρίζεται από όλους, δεν συζητείται δημοσίως από κανέναν. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 ψήφισαν 7,35 εκατ. πολίτες ήτοι 74,15% επί του εκλογικού σώματος. Τον Οκτώβριο του 2009 ο αριθμός αυτός μειώθηκε στους 7,04 εκατ. πολίτες (70,95%). Στις εκλογές του Μαΐου του 2012 ψήφισαν 6,47 εκατ. πολίτες (65,12%) και τον Ιούνιο 6,21 εκατ. (62,49%). Μία ελαφρά αυξητική τάση σημειώθηκε στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 με 6,33 εκατ. πολίτες (63,94%) να κατευθύνονται στις κάλπες. Ενώ τον Σεπτέμβριο του 2015 οι ψηφοφόροι μειώθηκαν δραματικά σε 5,56 εκατ. πολίτες και ποσοστό συμμετοχής μόλις 56,16%.

Παρακάμπτοντας τα επισφαλή και ψευδεπίγραφα συμπεράσματα από τη «δημοψηφισματική» και «αμεσοδημοκρατική» –αλλά βαθιά μικροπολιτική– συγκυρία του Ιουλίου του 2015, κάποιος θα μπορούσε να παρατηρήσει με θλίψη ότι τα πολιτικά κόμματα αδυνατούν να πείσουν για την αναγκαιότητα διεύρυνσης της συμμετοχής στην πολιτική διαδικασία. Το δικαίωμα ψήφου στους εφήβους ηλικίας 16 και μίας ημέρας και η πιθανή εκκαθάριση των εκλογικών καταλόγων ίσως διορθώσει πρόσκαιρα τα αρνητικά στατιστικά, ωστόσο το συμπέρασμα παραμένει κρυστάλλινο: Ολοένα και περισσότεροι πολίτες αντιμετωπίζουν τις εκλογές ως μια διαδικασία η οποία δεν είναι αρκετή για να αλλάξει την κατάσταση. Ως εκ τούτου, ένα εκλογικό σύστημα που θα συντείνει στη συγκρότηση θνησιγενών κυβερνήσεων θα βαθαίνει περισσότερο την κρίση δημοκρατίας. Η απλή αναλογική σε αυτή τη χρονική συγκυρία είναι κατ’ επίφασιν δημοκρατική. Στην πραγματικότητα, θα βαθύνει κι άλλο την κρίση εμπιστοσύνης στους θεσμούς της χώρας και θα υπονομεύσει έτι περαιτέρω την αξιοπιστία των βασικών παικτών, οι οποίοι –όπως έχουμε αποφασίσει σε αυτή τη χώρα εδώ και δύο αιώνες– είναι τα πολιτικά κόμματα. Η συρρίκνωση της επιρροής των κομμάτων και η μετατροπή τους σε φορείς κατά συνθήκην συνεργασίας, προκειμένου να επιτυγχάνεται ο ad hoc σχηματισμός κυβερνήσεων ολιγόμηνης πνοής, θα συντείνει εκ των πραγμάτων στη δημιουργία κενών εξουσίας. Ας αναλογιστούμε λίγο τι θα μπορούσε να καλύψει αυτά τα κενά. Και, μετά, ας σκεφτούμε ξανά αν αυτό που μας προσφέρουν είναι χρυσός ή χάντρες και καθρεφτάκια...

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Η περίοδος του «Ας...»

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Σ​​τις δημοτικές εκλογές του 1978, ο λαοφιλής δήμαρχος Κοζάνης Ιωάννης Παπαγιάννης ήταν υποψήφιος για δεύτερη φορά και αντιμετώπιζε τη σφοδρή κριτική του αντίπαλου του για διάφορα θέματα. Τότε γεννήθηκε το πιο λακωνικό σύνθημα στην ιστορία της πολιτικής αντιπαράθεσης. Σε κάθε (δίκαιη και άδικη) αιτίαση των αντιπάλων, οι οπαδοί του αείμνηστου δημάρχου απαντούσαν «Ας...». Πήγαιναν, π.χ., στα καφενεία οι αντίπαλοι για να διαβάλουν τον δήμαρχο: «Ο Παπαγιάννης είναι μπήξε-δείξε». «Ας...» (σ.σ.: ας είναι) απαντούσαν οι οπαδοί του δημάρχου. Η λέξη «Ας...» έγινε κύριο σύνθημα της εκστρατείας που κέρδισε τις εκλογές: κυκλοφόρησε σε φέιγ βολάν και δονούσε τις πλατείες. «Μας λένε ότι δεν κάναμε δρόμους», έλεγε από το μπαλκόνι ο δήμαρχος. «Ας...» απαντούσαν εν χορώ οι συγκεντρωθέντες.

Κάθε κυβέρνηση περνάει μια περίοδο του «Ας...». Οταν είναι νέα και φρέσκια, οι αιτιάσεις (δίκαιες ή άδικες) της αντιπολίτευσης πέφτουν αυτομάτως στο κενό. «Ας...», απαντούν σε κάθε καταγγελία οι ψηφοφόροι.

Είναι η εποχή που ο πρωθυπουργός μοιάζει με μάγο, ο οποίος βγάζει διαρκώς λαγούς από το καπέλο του. Τίποτε δεν τον αγγίζει και οι κατηγορίες εναντίον του γίνονται μπούμερανγκ. Τότε δημιουργούνται οι ψευδαισθήσεις περί πολιτικής κυριαρχίας των κυβερνώντων που θα κρατήσει πολλά χρόνια· έμεινε ιστορική η εκτίμηση διευθυντού εφημερίδας προς τον κ. Κώστα Καραμανλή, όταν στο τέλος του 2007 τον ρώτησε ποια είναι τα σχέδιά του για την... τρίτη τετραετία του!
Πριν από την κρίση, η περίοδος του «Ας...» κρατούσε μία τετραετία και κάτι μήνες. Ο κ. Κώστας Σημίτης επανεξελέγη το 2000. Επειδή είχε κάνει σοβαρή δουλειά την προηγούμενη κυβερνητική περίοδο μπόρεσε να εξαντλήσει την τετραετία. Ο κ. Κώστας Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές του 2007, παρά το γεγονός ότι η κυβέρνησή του αποδείχθηκε ανίκανη να αντιμετωπίσει τις πιο φονικές πυρκαγιές της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδος, οι οποίες μάλιστα μαίνονταν στην Πελοπόννησο κατά την προεκλογική περίοδο. Αντεξε μόνο δύο χρόνια· η πολιτική του «άσ’ το για αργότερα» δεν μπορεί να πάει έναν πρωθυπουργό μακριά.

Η εποχή του «Ας...» πέρασε ανεπιστρεπτί για την κυβέρνηση. Δεν είναι μόνο η κρίση που επιτάχυνε τον πολιτικό κύκλο. Είναι και το γεγονός ότι ξόδεψε νωρίς όλα τα πολεμοφόδιά της για πυροτεχνήματα. Με πομφόλυγες, μεγαλοστομίες, διαπραγματεύσεις για το θεαθήναι, μέτρα που ήταν σαν μπαταριές στον γάμο του Καραγκιόζη και ξεδιάντροπες μπαγαποντιές, ξόδεψε απερίσκεπτα το πολιτικό της κεφάλαιο. Απόδειξη, η μεγάλη ήττα στο κορυφαίο για την Αριστερά θέμα της απλής αναλογικής. Πλην κάποιων λεβέντηδων, ουδείς εμπιστεύτηκε τον κ. Αλέξη Τσίπρα ότι θέλει να κάνει κάποια σοβαρή πολιτική τομή. Το ΚΚΕ έκανε απλώς μια τακτική κίνηση· υπερψήφισε αφού είδε ότι οι 200 ψήφοι έτσι κι αλλιώς δεν συγκεντρώνονται.

Η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συμπίεσε έτι περαιτέρω τον έτσι κι αλλιώς συμπιεσμένο πολιτικό της χρόνο. Από τον Σεπτέμβριο οι εξελίξεις θα είναι ραγδαίες και η κυβέρνηση δεν θα μπορέσει να τις διαχειριστεί. Η καταγγελιολογία, την οποία αφειδώς και απερίσκεπτα χρησιμοποίησε την προηγούμενη περίοδο για να κρύψει την αδυναμία της να κυβερνήσει, έχει κι αυτή τα όριά της.
Ο,τι και να κάνει η κυβέρνηση, έχει φάει τα ψωμιά της. Για την ακρίβεια, τα έχει πετάξει στα διαρκώς πεινασμένα σκυλιά του λαϊκισμού. Θα βρει μπροστά της την πρόχειρη και επιβλαβή διαχείριση όλων των θεμάτων, προβλήματα στα οποία τσαλαβούτησε χωρίς να αντιμετωπίσει. Και τα προβλήματα που δεν αντιμετωπίζονται, πάντα εκδικούνται.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Είμαι εδώ, ελάτε να με σώσετε": Παιδιά από τη Συρία κρατούν σκίτσα με Pokemon

Αν μας χαρίσουν το χρέος, κ. Λιου μου, θα χρεοκοπήσουμε

Φιλότιμη η προσπάθεια του Αμερικανού υπουργού Οικονομικών κ Λιου να ταχθεί υπέρ του κουρέματος του ελληνικού χρέους με τις ταυτόχρονες παραινέσεις του προς την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει και να εφαρμόσει τις λεγόμενες μεταρρυθμίσεις στην οικονομία. Δεν είμαι σίγουρος ότι ξέρει πως αν αύριο διαγραφεί όλο το χρέος, σε τρία χρόνια θα ξαναπτωχεύσει η χώρα.

Είναι πιθανό να το ξέρει γιατί είναι οικονομολόγος και όχι κομπογιαννίτης σε ρόλο υπουργού οικονομικών. Τέτοια αστεία δε χωράνε στη μεγαλύτερη καπιταλιστική χώρα, που δεν παίζει με τον πλούτο της.

Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι μιλάει σε αυτιά που δεν ακούνε. Πρώτον, γιατί οι παραινέσεις του απευθύνονται σε μια κυβέρνηση, που δεν έχει καμιά διάθεση και δεν έχει και τις γνώσεις να εφαρμόσει μια οικονομία ελεύθερης αγοράς και δεύτερον γιατί η κυβέρνηση, όπως η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων ενδιαφέρεται μόνο για χαρίσματα και όχι για κόπο.

Την ενδιαφέρει να κουρευτεί το χρέος χωρίς η ίδια να κάνει τίποτε γι αυτό. Η άγνοιά της σε συνδυασμό με τη λατρεία της για προπαγάνδα δεν της επιτρέπουν να πει, ότι αν αύριο το πρωί εξαφανιστεί το χρέος ολόκληρο, η πολιτική της θα ξαναγεμίσει με ελλείμματα τον κρατικό προϋπολογισμό με αποτέλεσμα να έρθουμε σύντομα πάλι στο 2009.

Αδιάψευστος μάρτυρας γι' αυτό είναι η κρατικολάγνα πολιτική της, που χαϊδεύει τα αυτιά του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα για περισσότερα δικαιώματα και λιγότερες υποχρεώσεις, για περισσότερες απολαβές χωρίς αξιολογήσεις, για παροχές από την πίσω πόρτα, για όλο και μεγαλύτερες επιβαρύνσεις του φορολογούμενου για να ταϊστούν δημόσιες δραστηριότητες επιπέδου μη κυβερνητικών οργανώσεων και οργανισμών αλληλοβοηθείας, την ώρα που ο κεντρικός οργανισμός υγείας, το ΕΣΥ, πέθανε στα ανίκανα χέρια των Ξανθών και των Πολάκηδων. Αφού τον είχαν φέρει με σοβαρά τραύματα στην εντατική οι προηγούμενοι.

Επιπλέον, η μόνη διέξοδος από την ελληνική κρίση, που είναι η σκληρή δουλειά και η βοήθεια του νομοθέτη, των υπουργείων, των ταμείων και των τραπεζών προς αυτήν την κατεύθυνση δεν έχει οπαδούς στη χώρα. Ούτε και βοήθεια.

Η χώρα επιμένει στην πλειονότητα των πολιτών της να αμείβεται χωρίς να παρακουράζεται κι όλας (γιατί έτσι έμαθαν οι ενήλικοι και έτσι μαθαίνουν και τα παιδιά τους), να ψάχνει για καμιά θεσούλα στο δημόσιο για να τρώει χωρίς να προσφέρει πολλά κι όλας, να δανείζεται χωρίς υποχρέωση να ξεπληρώνει κι όλας, με τη βεβαιότητα ότι κάποια μεταμεσονύχτια ρουσφετολογική τροπολογία θα χαρίσει τις υποχρεώσεις (όπως η προχτεσινή που απαλλάσσει τους… ξεχασιάρηδες από την πληρωμή φορολογικών υποχρεώσεων), να νταλαβερίζεται οικονομικά χωρίς να δηλώνει κι όλας στον κοινό κορβανά τα έσοδά του, κάποιοι άλλοι ηλίθιοι θα πληρώσουν. Και πληρώνουν.

Επιμένει η συντριπτική πλειονότητα της χώρας, χωρίς να ντρέπεται πια, να μασάει τις συντάξεις των γέρων την ώρα που τα χωράφια είναι εγκαταλελειμμένα, να προτιμάει να ζει οικόσιτη, την ώρα που πάνω από 1.000.000 ξένοι μετανάστες ξεσκατώνουν τους γονείς και τους παππούδες της, καθαρίζουν τα σπίτια της, βάφουν τις οικοδομές, μαζεύουν τις σοδιές, φτιάχνουν τις μάντρες, βόσκουν τα πρόβατα, χτίζουν τα σπίτια, χαλικώνουν τους δρόμους, μαζεύουν τα σκουπίδια, σκάβουν τους λάκκους στα δημόσια έργα, κλαδεύουν τα δέντρα στους δήμους, οδηγούν τα μισά φορτηγά, κάνουν τους μαραγκούς και τους ηλεκτρολόγους και τους υδραυλικούς, φτιάχνουν κοινοπραξίες και σαρώνουν με τα άλλοτε ελληνικά καΐκια το Αιγαίο φέρνοντας ψάρια.

Αλλά, οι καλομαθημένοι πισινοί των νεοελληνικών βλασταριών και των γονιών τους δεν καταδέχονται σ αυτά τα μεροκάματα, ούτε στα σκληρά μεροκάματα της βιομηχανίας, που ψάχνει για εξειδικευμένους εργάτες και συχνά δε βρίσκει γιατί… δε δίνει αυτοκίνητο, άδεια ένα μήνα και μισθό 1.500 καθαρά αβλεπή. Τόσα του δίνει και η μαμά του χωρίς να ιδρώσει.

Μεγάλη εξαίρεση σ αυτή την ηθική αθλιότητα της ελληνικής κοινωνίας (γιατί σκόρπιες υπάρχουν πολλές) είναι τα παιδιά των ελληνικών φτωχοσπιτιών, που τα βλέπεις να μαστορεύουν, να οργώνουν, να τρέχουν σε δουλειές σαν το Βέγγο, χωρίς να κοιτάνε τι θα πάρουν πριν δώσουν. Ισορροπώντας δικαιώματα και υποχρεώσεις και, κυρίως, υπευθυνότητα. Η ανάγκη της φτώχειας τους ωριμάζει. Και τους κάνει χρήσιμους σε μια κοινωνία.

Αλλά, αυτοί είναι λίγοι. Και δε φτάνουν για να αλλάξουν τη χώρα με δουλειά, δουλειά, δουλειά. Όπως χτίστηκε κάποτε η χώρα. Και το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, που έθρεψε αυτές τις άρρωστες νοοτροπίες, οι οποίες έχουν το θράσος να δικαιολογούνται κι όλας αντί να κρύβονται, είναι ίδιο κι απαράλλαχτο και χαϊδεύει τα ίδια ένστικτά και την ίδια απολιτισιά και αντικοινωνικότητα στο λαό, που τον έχει κάνει στη μεγάλη πλειονότητά του σαν τα μούτρα του.

Μ' αυτήν την κυρίαρχη νοοτροπία, λοιπόν κύριε Λιου μου, να μας συμπαθάτε, αλλά τρία χρέη να μας χαρίζανε, άλλα τρία θα φτιάχναμε εμείς. Τα οποία, όπως και τα προηγούμενα θα είναι προϊόντα διεθνούς συνωμοσίας. Και να σας πω και το λόγο που θα τα φτιάχναμε; Γιατί έτσι μας γουστάρει.

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης

liberal.gr

Αν ήσουν τούρκος στρατιώτης…

 

Αυτός ο ανύποπτος φαντάρος είναι ο τραγικός άνθρωπος κάθε τέτοιας σκιάς της Ιστορίας. Όπως κάποιος ομοεθνής του που πέθανε τυχαία επειδή οι Έλληνες έκαψαν το χωριό του, κοντά στον Σαγγάριο ή όπως κάποιος Έλληνας της Σμύρνης, που ο τούρκικος όχλος τον έκαψε ζωντανό μπροστά στο σπίτι του

 

Αντρέας Ζαμπούκας

Ας υποθέσουμε ότι είσαι τούρκος στρατιώτης  και υπηρετείς την θητεία σου στην Κωνσταντινούπολη.  Ίσως  σε κάποιο στρατόπεδο, στο Sancaktepe, στην ασιατική πλευρά της πόλης.
Και ξαφνικά, κατά τις 8 το απόγευμα της Παρασκευής, σε φορτώνουν σε ένα φορτηγό και σε μεταφέρουν στη γέφυρα του Βοσπόρου. Αφού μένεις αμίλητος και τσαντισμένος  στη διαδρομή – ποιος στρατόκαυλος σου χάλασε το ανέμελο βράδυ(!)- έπειτα από μία ώρα δρόμο σε κατεβάζουν στο δεξί μέρος της γέφυρας. Εκεί αρχίζεις να υποψιάζεσαι πως κάτι δεν πάει καλά. Από πάνω βλέπεις το Beylerbeyi Sarayi και απέναντι τα φώτα από το Besiktas. Προχωράς και αντικρίζεις τα δύο τανκς να κλείνουν το δρόμο. Πρώτα στο ένα ρεύμα κυκλοφορίας και μετά στο άλλο. Σε λούζει πια κρύος ιδρώτας. Ο λοχαγός σου σε κοιτάει απότομα, λες και έπιασε την σκέψη σου στον αέρα. Ακόμα και να ήθελες κάπου να πας, να ξεφύγεις, κάποια σφαίρα θα σε προλάβαινε στο κατέβασμα. Ήδη ήταν αργά. Η μοίρα σου έπαιξε άσχημο παιχνίδι και  ζούσες  μόνο την αρχή του!

Μετά τις 11.00, όλα δείχνουν ότι η κατάσταση αγριεύει. Κανείς από τους υπόλοιπους δεν θέλει να σου πει κάτι. Δεν υπάρχει ενημέρωση ούτε και μπορείς να ξέρεις αν αυτός που σε χρησιμοποιεί εκείνη τη στιγμή είναι ο Ερντογάν ή κάποιος άλλος. Το μόνο που κάνεις είναι να χαϊδεύεις το όπλο σου και να περιμένεις να συμβεί το κακό. Οι ώρες περνούν και κατά τις 2 το πρωί, εμφανίζεται ο πρώτος όχλος που φωνάζει εναντίον των τανκς. Διαπιστώνεις με τρόμο ότι όχι μόνο δεν μπορείς να ελέγξεις την κατάσταση αλλά ότι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της βραδιάς, κανείς δεν πρόκειται  να σε προστατεύσει.

Μέχρι το ξημέρωμα, όλα δείχνουν εφιαλτικά με το πλήθος να παραμένει έτοιμο να επιτεθεί από τις δύο πλευρές της γέφυρας. Στις 06.45, ο αξιωματικός δίνει εντολή στους στρατιώτες, να αφήσουν τα όπλα, κάτω και να σηκώσουν τα χέρια ψηλά.

Το πραξικόπημα στην Τουρκία, απέτυχε αλλά κατάφερε να δείξει σε όλο τον κόσμο το αληθινό πρόσωπό της. Ήταν αρκούντως αποκαλυπτικό για το ποια είναι τα ένστικτα της τουρκικής κοινωνίας, ποιοι είναι οι μηχανισμοί του τουρκικού κράτους και το κυριότερο, ποια είναι η αξία  του ανθρώπου μέσα σε ένα αυταρχικό καθεστώς που εξάπτει συνεχώς αισθήματα εθνικισμού, πρωτογονισμού και βαναυσότητας.

Αυτά που ακολούθησαν στις επόμενες μέρες, με τα πλάνα του όχλου να αποκεφαλίζει ανθρώπους, τους συλληφθέντες να διαπομπεύονται στις τηλεοράσεις και η απειλή του οργισμένου  «Σουλτάνου» να αιωρείται πάνω από τη χώρα, είναι δείγματα μιας πρωτόγονης κοινωνίας που παραμένει υποκριτικά  ομογενοποιημένη με το φόβο και την απειλή!

Δεν ξέρει κανείς τι απέγινε ο τούρκος στρατιώτης μετά το πραξικόπημα. Αν σκοτώθηκε, αν φυλακίστηκε ή αν στάθηκε τυχερός και ξέφυγε από τον κανιβαλισμό του ανθρωπόμορφου όχλου.
Αυτός όμως ο ανύποπτος φαντάρος είναι ο τραγικός άνθρωπος κάθε τέτοιας σκιάς της Ιστορίας. Όπως κάποιος ομοεθνής του που πέθανε  τυχαία επειδή οι Έλληνες έκαψαν το χωριό του, κοντά στον Σαγγάριο ή όπως κάποιος Έλληνας της Σμύρνης, που ο τούρκικος όχλος  τον έκαψε ζωντανό μπροστά  στο σπίτι του.

Κι αυτό το μοτίβο επαναλαμβάνεται μέσα στο χρόνο. Πάντα θα υπάρχει ένας Ερντογάν, ένας στρατός, ένας στρατιώτης και ένας όχλος που θα λιντσάρει, θα σκοτώνει και θα εξευτελίζει τον τραγικό «στρατιώτη» της Ιστορίας. Αυτόν που ξαφνικά, τον κουβαλούν με φορτηγό στην γέφυρα του Βοσπόρου, που ποτέ δεν του εξηγούν τι κάνει και που στο τέλος τον παραδίδουν στον όχλο να τον κατασπαράξει!

Όσο για μας, που έχουμε ακόμα την πολυτέλεια να κυνηγάμε φαντάσματα μέσα στον «παιδότοπο» της Ευρώπης, ας ρίξουμε μια ματιά στον χάρτη, πόσο κοντά μας βρίσκεται η Τουρκία. Και πόσο εύκολα ο «σκηνοθέτης» της  Ιστορίας  μπορεί  να γυρίσει την κάμερα προς το μέρος μας…

protagon.gr

 

 

Ο κόσμος που έρχεται

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Θα είχε κάθε λόγο ένας σύγχρονος Στέφαν Τσβάιχ να γράψει τον «Κόσμο του χθες» της εποχής μας. Αν δει κανείς το 2016 με την απόσταση του μέλλοντος, θα το τοποθετήσει στο επίκεντρο μιας περιόδου τεκτονικών μετατοπίσεων με αντιστοιχίες ανάλογες του 1914, του 1939, του 1945 και του 1989. Ωστόσο, ο συναρπαστικός και φοβερός 20ός αιώνας δεν μας είχε κατάλληλα προετοιμάσει ότι θα εγκαταλείπαμε τόσο γρήγορα, τόσο άδοξα και τραυματικά μία από τις αντιφατικές αξίες του: την ανοικτή κοινωνία και τον κοσμοπολιτισμό. Ο κόσμος του πρόσφατου χθες μοιάζει ήδη αρχαίος. Και αυτός ο κάποτε οικείος κόσμος, που οι «τυχερές» γενιές, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είχαν θεωρήσει δεδομένο, μοιάζει να ήταν μια «παρένθεση» της Ιστορίας. Ενα ευτυχές «ατύχημα» και ένα βραχύβιο πείραμα.

Αυτή η διάχυτη αίσθηση πως τα «πάντα πλέον μπορούν να συμβούν» κυριαρχεί διεθνώς αυτό το καλοκαίρι και, καθώς επιτείνει το ρευστό κλίμα ανασφάλειας, δίνει παράλληλα κι ένα μέτρο πραγματικότητας. Τα μεγάλα διεθνή γεγονότα των πρόσφατων εβδομάδων μοιάζει να έχουν επιδράσει και στον τρόπο που βλέπουμε την εσωτερική κατάσταση της Ελλάδας. Εχουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, μετατοπίσει τις ιεραρχίες και μεγεθύνουν ακόμη περισσότερο την ιλαρότητα και τη ρηχότητα. Υπάρχει ένα κλίμα δυσανεξίας που σφραγίζει την εποχή μας. Οι γενιές που έζησαν τη Δύση ώς το 1989 ή έστω ώς το 2001, έχουν γαλουχηθεί από τη διάχυση του ανοικτού πνεύματος στις τότε κοινωνίες. Αυτό ήταν που έδινε τον τόνο στην εποχή, και όσα αρνητικά συνέβαιναν, δεν ανέκοπταν αυτήν την τάση. Οι σύγχρονες εικόνες που έρχονται από την Κωνσταντινούπολη επιβεβαιώνουν την ανάγκη αναθεώρησης ενός ολόκληρου συστήματος κατανόησης του κόσμου. Συσχετισμοί κλονίζονται και κοινωνίες συμπιέζονται. Κανείς δεν μένει αμέτοχος και κανείς δεν θα αποφύγει σοβαρές επιδράσεις.

Η δική μας μπελ επόκ μοιάζει να έχει προ πολλού τελειώσει, αλλά αυτό δεν είναι κάτι νέο. To γνωρίζουμε ήδη από την πτώση των Δίδυμων Πύργων. Οταν ο Στέφαν Τσβάιχ έγραφε για την Ευρώπη της νεότητάς του, πριν από το 1914, μιλούσε επί της ουσίας για την μπελ επόκ της ελεύθερης διακίνησης και της πρωτοφανούς αστικής ευημερίας και άνθησης του υλικού πολιτισμού μετά το 1850. Τα έγραφε με την πρωθύστερη γνώση και την πίκρα που γέννησε ο Μεγάλος Πόλεμος. Πρόκειται επί της ουσίας για το επιμύθιο της καταστροφής των βεβαιοτήτων. Η δική μας μπελ επόκ, στη Δύση (1945-2008), έζησε πολλά χρόνια επίσης. Τόσα ώστε να χτίσει την πεποίθηση στον γενικό πληθυσμό ότι η σύμπνοια για την ανοικτή κοινωνία θα συνεχιζόταν. Σήμερα, όμως, μοιραζόμαστε τη γνώση του περάσματος σε μιαν άλλη εποχή. Και αυτή η νέα εποχή, καθώς δεν έχει στα δικά μας μάτια αποκτήσει συνάφεια και σχήμα, παρασύρει σε βεβιασμένες εκτιμήσεις. Οσοι εργάζονται υπέρ της ανοικτής κοινωνίας και του διεθνούς δικαίου, ο ελεύθερος κόσμος δηλαδή που μάχεται τον λαϊκισμό, την τρομοκρατία, τον φονταμενταλισμό και την απολυταρχία, αισθάνονται ότι βρίσκονται σε κατάσταση μάχης. Και αυτό είναι προς το παρόν το κλίμα με το οποίο εισερχόμαστε στη νέα εποχή. Οτι η ανοικτή κοινωνία, η συνεργασία και ο κοσμοπολιτισμός θα απαιτήσουν νέους αγώνες με αντιπάλους που είναι όχι απλώς ετοιμοπόλεμοι, αλλά σε πλήρη ανάπτυξη στο πεδίον της μάχης.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Μια τουρκάλα συγγραφέας γράφει ένα συγκλονιστικό κείμενο για το πραξικόπημα

Τι κάνετε, όταν ανα­ρω­τιέ­στε αν το επό­μενο πρωί θα ξυπνή­σετε με ένα στρα­τιω­τικό πρα­ξι­κό­πημα ή σε μία Ισλα­μική Δημο­κρα­τία;

 

Η Ετζέ Τεμελκουράν, συγγραφέας, δημοσιογράφος και πολιτική αρθρογράφος, ανήκει στις δημοφιλέστερες προσωπικότητες της σημερινής Τουρκίας. Γεννήθηκε το 1973 στη Σμύρνη. Το 1995 αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Άγκυρας και το 1993 άρχισε τη δημοσιογραφική της σταδιοδρομία στην εφημερίδαΤζουμχουριέτ. Έκτοτε έχει εκδώσει έρευνες και βιβλία για ζητήματα που παραμένουν ακανθώδη στην πατρίδα της, όπως είναι το Κουρδικό ή το Αρμενικό, τα δικαιώματα των γυναικών και η ελευθερία της έκφρασης. Μεταξύ των βραβείων που έχει λάβει είναι και το Pen for Peace Award. Το άρθρο της για τη νύχτα της περασμένης Παρασκευής στην Τουρκία αντανακλά το φόβο, την αμφιβολία και την αγωνία για το αύριο της χώρας της.

Είναι μιά­μιση τη νύχτα και απ’ όλους τους μινα­ρέ­δες στην Τουρ­κία ακού­γε­ται αστα­μά­τητα αυτή η ειδική μακρό­συρτη προ­σευχή που λέγε­ται σε περι­πτώ­σεις θανά­του. Τελειώ­νει η μία, αρχί­ζει η άλλη. Το μπου­μπου­νητό των μαχη­τι­κών αερο­σκα­φών πάνω απ’ τις στέ­γες μας μπερ­δεύ­ε­ται με αυτή την προ­σευχή, που φτά­νει μέχρι το μεδούλι και που για μας αναγ­γέλ­λει το θάνατο. Όταν οι ήχοι απ’ τις συμπλο­κές στα­μα­τάνε, έρχο­νται από τα τζα­μιά ανα­κοι­νώ­σεις για αντί­σταση στο στρατό:
«Τζι­χάντ είναι! Βγείτε για τον Αλλάχ στους δρό­μους!»

Τι κάνετε, όταν ανα­ρω­τιέ­στε αν το επό­μενο πρωί θα ξυπνή­σετε με ένα στρα­τιω­τικό πρα­ξι­κό­πημα ή σε μία Ισλα­μική Δημο­κρα­τία;

Αστείο ήταν αυτό.

Ο σαρκασμός φθάνει αδιανόητες κορφές
Εδώ και καιρό οι άνθρω­ποι στην Τουρ­κία μετράνε τα όρια του χιού­μορ, για να δια­τη­ρή­σουνε την πνευ­μα­τική τους υγεία. Ο σαρ­κα­σμός φθά­νει αδια­νό­η­τες κορ­φές. Δεν ξέρω αν αυτό είναι δείγμα αρρω­στη­μέ­νης ευαι­σθη­σίας ή αν οι άνθρω­ποι απλώς προ­σπα­θούν να τα βγά­λουν πέρα με τη ζωή, όμως ενώ ανα­ρω­τιό­μα­στε πότε θα σπά­σουνε τα τζά­μια από το θόρυβο των μαχη­τι­κών αερο­σκα­φών, πότε θα φτά­σουν έξω απ’ την πόρτα μας οι πυρο­βο­λι­σμοί που πλη­σιά­ζουν, στα κοι­νω­νικά μέσα, το μονα­δικό τόπο όπου μιλάμε μεταξύ μας, κυκλο­φο­ρούν ανέκ­δοτα:
«Η τουρ­κική δημο­κρα­τία πέθανε, γι’ αυτό ακού­γε­ται η σελά».

Στην αρχή ήταν όντως σχε­δόν αστείο, ήταν πιο λογικό να πιστέ­ψεις ότι ήταν σκη­νο­θε­τη­μένο. Μία χού­φτα σαστι­σμέ­νοι νέοι στρα­τιώ­τες είχε κλεί­σει μία από τις γέφυ­ρες στο Βόσπορο. Φωνά­ζανε στους ανθρώ­πους: «Πηγαί­ντε σπί­τια σας!» Έχω γρά­ψει ένα μυθι­στό­ρημα για το στρα­τιω­τικό πρα­ξι­κό­πημα του 1980, ξέρω ότι κανένα πρα­ξι­κό­πημα δεν γίνε­ται έτσι. Το πρα­ξι­κό­πημα είναι σοβαρή υπό­θεση. Άνθρω­ποι που έχουν ζήσει πρα­ξι­κο­πή­ματα έγρα­ψαν αμέ­σως στα κοι­νω­νικά μέσα: “Είναι παι­χνίδι του Ερντο­γάν, λέει: «Κάνουν πρα­ξι­κό­πημα ενα­ντίον μου», και την επό­μενη μέρα θα ανα­κη­ρυ­χθεί πρό­ε­δρος”.

Πιο σοβαρό έγινε το πράγμα, όταν ο Ερντο­γάν εμφα­νί­στηκε στα κανά­λια της τηλε­ό­ρα­σης μέσω της υπη­ρε­σίας chat Facetime και καλούσε το λαό να βγει στους δρό­μους, για να προ­στα­τέ­ψει τη δημο­κρα­τία. Ήμουν πεπει­σμένη ότι κανέ­νας, που λόγω συλ­λο­γι­κής μνή­μης γνώ­ριζε πόσο βίαια είναι τα πρα­ξι­κο­πή­ματα, δεν θα έβγαινε στους δρό­μους. Ωστόσο, μέσα σε λίγα λεπτά γέμι­σαν οι δρό­μοι με αυτο­κί­νητα γεμάτα ανθρώ­πους, που φώνα­ζαν «Αλλά­χου Άκμπαρ – Ο Θεός είναι μεγά­λος!». Ένα παρά­λογο θέαμα.

Εμείς φοβόμασταν τη νύχτα που ξημέρωνε Σάββατο.
Στο αερο­δρό­μιο άνθρω­ποι έδι­ναν κλο­τσιές σε τεθω­ρα­κι­σμένα, πολί­τες έπια­ναν ομή­ρους νεα­ρούς στρα­τιώ­τες που ούτε καν αντι­στέ­κο­νταν, υπήρ­ξαν ακόμα και περι­στα­τικά λιν­τσα­ρί­σμα­τος στρα­τιω­τών.

Τα συν­θή­ματα «Αλλά­χου Άκμπαρ» σύντομα ακού­γο­νταν και στο CNN Türk. Μέσα σε μια ώρα, αφού η παρου­σιά­στρια είχε πει: «Στρα­τιώ­τες κατα­λαμ­βά­νουν το σταθμό», εμείς δεν βλέ­παμε στην οθόνη στρα­τιώ­τες με μία δια­κή­ρυξη για το πρα­ξι­κό­πημα, αλλά έναν παρά­ξενο νεαρό άντρα, προ­φα­νώς οπαδό του Ερντο­γάν. Φώναξε τρεις φορές «Αλλά­χου Άκμπαρ» στην κάμερα κι ύστερα κάθισε βαριε­στη­μέ­νος.

 Όλη η χώρα παρα­κο­λου­θούσε εκεί­νον τον άντρα με το ροζ μπλου­ζάκι, που ασχο­λού­νταν με το κινητό του και προ­σπα­θούσε με το τηλε­χει­ρι­στή­ριο να θέσει σε λει­τουρ­γία τις συσκευές τηλε­ό­ρα­σης του σταθ­μού. Συγ­χρό­νως βάζαμε μαξι­λά­ρια στα τζά­μια στα παρά­θυρα που έτρι­ζαν από το μπου­μπου­νητό των μαχη­τι­κών αερο­σκα­φών. Τίποτα και­νούρ­γιο για μας, η θλίψη και ο φόβος μας διαρ­κώς δια­κό­πτο­νται από παρα­λο­γι­σμό.

Εμείς φοβό­μα­σταν τη νύχτα που ξημέ­ρωνε Σάβ­βατο. Μόνο ο πρό­ε­δρος της Δημο­κρα­τίας δεν φοβό­ταν! Το αερο­πλάνο του έκανε κύκλους για πολλή ώρα στον αέρα, όταν τελικά προ­σγειώ­θηκε στο αερο­δρό­μιο Ατα­τούρκ στην Ισταν­μπούλ, μεταξύ των χιλιά­δων ανθρώ­πων που τον περί­με­ναν εκεί βρι­σκό­ταν και ο γαμπρός του, ο υπουρ­γός μας Ενέρ­γειας Μπε­ράτ Αλμπαϊ­ράκ. Ενώ η από­πειρα πρα­ξι­κο­πή­μα­τος που υπο­κι­νή­θηκε από μία χού­φτα στρα­τη­γούς ολί­σθαινε στο χάος, ενώ μαχη­τικά αερο­σκάφη βομ­βάρ­δι­ζαν το Κοι­νο­βού­λιο στην Άγκυρα, ενώ γνώ­στες της Ιστο­ρίας έκα­ναν συγκρί­σεις με το Ράιχ­σταγκ, ήταν εντυ­πω­σιακό πόσο ήρεμα αντέ­δρα­σαν εκεί­νοι οι δύο:
«Χάρη μάς κάνει ο Αλλάχ μ’ αυτό. Γιατί; Επειδή αυτό το περι­στα­τικό θα φέρει μία εκκα­θά­ριση στις ένο­πλες δυνά­μεις μας».

Μ’ αυτό ήταν σαφές σε τι χώρα θα ξυπνού­σαμε το επό­μενο πρωί. Σε μια χώρα, στην οποία κυκλο­φο­ρούν φωτο­γρα­φίες, που δεί­χνουν έναν από εκεί­νους, που κλή­θη­καν να βγουν στους δρό­μους για να υπε­ρα­σπι­στούν τη δημο­κρα­τία, να κόβει το λαρύγγι σε έναν στρα­τιώτη που είχε παρα­δο­θεί. Ήταν το πρωί μιας χώρας, στην οποία δεν ενι­σχύ­θηκε η δημο­κρα­τία, αλλά ο Ερντο­γάν.

Το κεί­μενο αυτό της Ετζέ Τεμελ­κου­ράν δημο­σιεύ­τηκε στις 17/7/2016 στην ιστο­σε­λίδα της γερ­μα­νι­κής εφη­με­ρί­δας «Frankfurter Allgemeine Zeitung». Μετά­φραση από τα τουρ­κικά στα γερ­μα­νικά: Sabine Adatepe και MonikaDemirel

Μετά­φραση από τα γερ­μα­νικά: Αλέ­ξαν­δρος Κυπριώ­της

Από τις Eκδό­σεις Καστα­νιώτη κυκλο­φο­ρεί το μυθι­στό­ρημά της «Η μαγική πνοή των γυναι­κών» σε μετά­φραση της Στέλ­λας Χρη­στί­δου

.thetoc.gr

Iστορία των χαμένων ευκαιριών

ΣΤΑΘΗΣ Ν. ΚΑΛΥΒΑΣ*

Οταν τέτοιες μέρες πέρυσι ο Αλέξης Τσίπρας κατέπλεε στο δικό του Καστελλόριζο, κάνοντας τη μεγάλη κωλοτούμπα, θεώρησα πως, επιτέλους, προσεγγίζαμε το τελευταίο κεφάλαιο της ταλαίπωρης μεταπολίτευσης και πως θα γυρίζαμε σελίδα. Από τη μία, η μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τα συνθήματά του ήταν τόσο τεράστια και εμφανής, που αρκούσε για να εξευτελίσει όχι μόνο το αντιμνημονιακό ιδεολόγημα αλλά ολόκληρη την ψευδεπίγραφη πορεία της μεταπολιτευτικής Αριστεράς. Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας είχε τη μοναδική τότε δυνατότητα να μεταμορφωθεί σε πραγματικά ρηξικέλευθο μεταρρυθμιστή ηγέτη, πραγματοποιώντας τις τομές που δεν είχαν τολμήσει να κάνουν οι προκάτοχοί του.

Δυστυχώς, όπως διαπιστώσαμε πολύ γρήγορα, ο Τσίπρας δεν διέθετε ούτε το όραμα αλλά ούτε και την ικανότητα για να πραγματοποιήσει τη μεγάλη υπέρβαση. Αντ’ αυτού, η πολιτική της κυβέρνησής του αποτελεί συνδυασμό εφαρμογής μιας δέσμης δημοσιονομικών μέτρων που κατέστη αναγκαία κυρίως λόγω του κόστους της «περήφανης» διαπραγμάτευσης, με κάποιες ελάχιστες πραγματικές τομές, όπως οι ιδιωτικοποιήσεις, που έχουν επιβληθεί απ’ έξω. Πέρα από αυτά κυριαρχούν η ακινησία, η ισοπέδωση σε τομείς όπως η παιδεία και η γενικευμένη ανικανότητα. Εκείνο όμως που είναι ανησυχητικό είναι το στήσιμο ενός νέου πελατειακού κράτους, η προϊούσα μαφιοποίηση του πολιτικοοικονομικού συστήματος και οι παρεμβάσεις στο πολίτευμα με στόχο να ενισχυθεί ο λαϊκισμός, από την απλή αναλογική έως τη χρήση των δημοψηφισμάτων. Θυμάμαι τους διάφορους «χρήσιμους ηλιθίους» που δήλωναν παλαιότερα πως «ψήφιζαν πολίτευμα» και διαπιστώνω πως τελικά είχαν δίκιο, απλά τους προέκυψε κάτι εντελώς διαφορετικό.

Αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της πορείας της μέσα στην κρίση, η χώρα βρέθηκε μπροστά σε μια κρίσιμη καμπή που απαιτούσε όραμα και ηγετική θέληση για υπέρβαση. Οσες φορές όμως βρέθηκε στο σημείο αυτό απέτυχε να πραγματοποιήσει το αναγκαίο βήμα. Η βασική αιτία είναι πως το πολιτικό προσωπικό αποδείχθηκε μυωπικό και κατώτερο των περιστάσεων. Οι πολιτικές ηγεσίες επέλεγαν κάθε φορά τις εύκολες λύσεις, με αποτέλεσμα και να αποτυγχάνουν να πιάσουν τους στόχους τους και να αυτοκτονούν πολιτικά, ανοίγοντας όμως παράλληλα την πόρτα σε αδίστακτους τυχοδιώκτες. Κάθε αποτυχία μάς έσπρωχνε ολοένα και πιο βαθιά στην κρίση, μέχρι που φθάσαμε στα πρόθυρα της κατάρρευσης τον περασμένο Ιούλιο. Η επισκόπηση της πορείας αυτής αναδεικνύει πέντε τουλάχιστον χαμένες ευκαιρίες.

Η πρώτη θα μπορούσε να τοποθετηθεί μέσα στο 2008, όταν έγινε σαφές στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, και αυτό παρά την πλαστογραφία των στατιστικών στοιχείων, πως η οικονομία κατευθυνόταν στον γκρεμό. Τα καμπανάκια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πολλαπλασιάζονταν και η απάντηση έπαιρνε τη μορφή δημοσιονομικών πρωτοβουλιών γραμμένων πάνω σε... χαρτοπετσέτα. Ισως μια αποφασιστική δημοσιονομική παρέμβαση την εποχή εκείνη να είχε σώσει την παρτίδα. Ομως η κυβέρνηση επέλεξε τότε τη φυγή διαμέσου των εκλογών, προειδοποιώντας πάντως πως τα σκληρά μέτρα ήταν πλέον αναπόφευκτα.

Η δεύτερη χαμένη ευκαιρία ταυτίζεται με τη διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, που ξεκίνησε με ψευδεπίγραφα συνθήματα στις εκλογές του 2009, συνεχίστηκε με έντονη ατολμία και υποτίμηση των προβλημάτων και κατέληξε σε Βατερλώ το 2011, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που έγιναν στην πορεία και που περιγράφει με ενάργεια ο τότε υπουργός οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου (στην εξαιρετική του μαρτυρία «Game over»). Το τεράστιο μέγεθος της δημοσιονομικής προσαρμογής που απαιτήθηκε, οι αστοχίες του προγράμματος διάσωσης της χώρας και η προβληματική (και με μισή καρδιά) εφαρμογή του από την ελληνική κυβέρνηση συνέβαλαν στη μεγέθυνση της κρίσης και κατέληξαν στην κατάρρευση του μεταπολιτευτικού κομματικού συστήματος.

Η τρίτη χαμένη ευκαιρία σχετίζεται με την κυβέρνηση Παπαδήμου το 2011. Η απόφαση να σχηματισθεί κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης και διάρκειας αποδείχθηκε καταστροφική. Φέρει πρωταρχικά τη σφραγίδα του Αντώνη Σαμαρά, που απέτυχε να αντιληφθεί πως το μεταπολιτευτικό σύστημα των προβλέψιμων εναλλαγών μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων είχε πλέον κλονιστεί. Ετσι πλειοδότησε στην καλλιέργεια ανεδαφικών υποσχέσεων, πιέζοντας για εκλογές που οδήγησαν σε πανωλεθρία του δικομματισμού. Με τον τρόπο αυτό έγινε μεν πρωθυπουργός, αλλά μιας αδύναμης κυβέρνησης και εν μέσω μιας μεγάλης τρικυμίας στην οποία είχε συμβάλει πρωταρχικά και ο ίδιος.

Τέταρτη χαμένη ευκαιρία υπήρξε η κυβέρνηση Αντώνη Σαμαρά το 2012, που παρά την πολύ σημαντική επιτυχία της να κρατήσει την Ελλάδα όρθια μέσα σε μια εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία και να την οδηγήσει για πρώτη φορά σε μικρή μεν αλλά πραγματική ανάπτυξη και επιστροφή στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, συνέχισε (με τις πλάτες του ΠΑΣΟΚ και αρχικά της ΔΗΜΑΡ) τις κοντόφθαλμες πελατειακές πρακτικές, με αποκορύφωμα την αυτοκτονία της μετά τις ευρωεκλογές του 2014.

Η πέμπτη και τελευταία χαμένη ευκαιρία ανήκει, όπως είδαμε, στον Αλέξη Τσίπρα. Είναι ίσως η μεγαλύτερη και πιο καταστροφική απ’ όλες τις άλλες. Ελπίζω να μην είναι η τελευταία. Ενα στοιχείο που συμβάλλει στην απαισιοδοξία είναι ότι έως τώρα οι αποτυχίες δεν φαίνεται να οδήγησαν στη διόρθωση των σφαλμάτων. Το αντίθετο. Οξυναν την παθολογία που τις δημιούργησε.

*Ο κ. Στάθης Ν. Καλύβας είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Yale.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ποιος Κάφκα;

Ιστορίες δικαστικής τρέλας με φόντο σκάνδαλα τριακονταετίας

Κέζα Λώρη 

Διαβάζουμε ειδήσεις για δικαστικές υποθέσεις και είναι σαν να διαβάζουμε αποσπασματικά ένα παραμύθι. Γράφουν: «Σε επ' αόριστον αναβολή οδηγήθηκαν οι δικαστές για την υπόθεση των μαύρων ταμείων της Siemens. Η αιτία της αναβολής ήταν η μη μετάφραση του παραπεμπτικού βουλεύματος». Σαν να γράφουν: «Ο κυνηγός σήκωσε το τσεκούρι για να χτυπήσει...». Ας το πιάσουμε, λοιπόν, από την αρχή, να πούμε την ιστορία, όπως χωρά σε μια σελίδα.

Η δίκη που αναβλήθηκε αφορά την προμήθεια ψηφιακών κέντρων, δηλαδή τη σύμβαση του ΟΤΕ 8002/1997. Οι εμπλεκόμενοι είναι 64, Ελληνες και Γερμανοί, και κατηγορούνται για δωροδοκία. Πρόκειται για μια από τις τέσσερις υποθέσεις όπου στελέχη της Siemens έδιναν μίζες για να πάρουν κρατικές δουλειές. Ας το πιάσουμε, λοιπόν, από την αρχή, με ονόματα, για να μην ξεχνιόμαστε.

Το 1994 η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου αναθέτει απευθείας στη Siemens την προμήθεια ψηφιακών παροχών. Το 1996 η κυβέρνηση Σημίτη αναθέτει επιπλέον ψηφιακές παροχές. Την επόμενη χρονιά γίνεται κι άλλη ανάθεση. Υπογραμμίζουμε: χωρίς διαγωνισμό, χωρίς δικαιολόγηση για την επιλογή προμηθευτή. Οι υπουργοί που υπογράφουν τις αναθέσεις είναι οι Αλέκος Παπαδόπουλος, Γιάννος Παπαντωνίου, Χάρης Καστανίδης, Τάσος Μαντέλης. Παρένθεση: Δεν ζητήθηκαν προσφορές από άλλες εταιρείες, ενώ εκ των υστέρων διαπιστώθηκε ότι θα μπορούσαν να αναλάβουν σχεδόν τριάντα άλλες εταιρείες. Να μείνουμε, όμως, στο παραμύθι.

Ηταν η εποχή της ευμάρειας, όλοι είχαν γεμάτες τσέπες, οι τράπεζες μοίραζαν δάνεια, το κράτος μοίραζε πρόωρες συντάξεις, ο μέσος Ελληνας γκρέμιζε το κοτέτσι για να το κάνει έπαυλη. Κι εκεί που ήταν όλα ζάχαρη, ξεσπά σκάνδαλο στη Γερμανία με στελέχη της Siemens να παραδέχονται ότι στην Ελλάδα μοίρασαν μίζες ύψους 130 εκατομμυρίων μάρκων. Στην Ελλάδα αρχίζει προανάκριση και γίνεται μύλος μεταξύ δικαστών για το ποιος έκανε ή δεν έκανε σωστά τη δουλειά του. Λόγια στα λόγια, περνάνε τα χρόνια.

Προκύπτει ότι υπάρχουν ευθύνες πολιτικών προσώπων, σταματούν τα δικαστήρια και αναλαμβάνει η Βουλή. Βρισκόμαστε στο 2010 και η Εξεταστική Επιτροπή μετά τα σούρτα φέρτα διαφόρων δεν καταλήγει πουθενά. Εν τω μεταξύ, αποδεικνύεται ότι η Ελλάδα είναι ευεπίφορο περιβάλλον για σκάνδαλα και αποκαλύπτονται το ένα μετά το άλλο, με εξοπλισμούς στον στρατό, με δημόσια έργα, με τα φάρμακα. Παντού λεφτά που διακινούνται ύποπτα, τραπεζικοί λογαριασμοί που ανοίγουν ανύποπτα και δεκάδες εμπλεκόμενοι σε κάθε ιστορία. Πολλές οικογένειες ευημερούν, ξοδεύουν με αμετροέπεια, τους βλέπουμε, αυτούς και τα παιδιά τους, να είναι μέσα στα πράγματα, σε κέντρα λήψης αποφάσεων, μέσα στη χλιδή. Οι οικογένειες των μιζαδόρων είναι πια το αφρόγαλα του νεοπλουτισμού.

Στις δικαστικές αίθουσες γίνεται φεστιβάλ αναβολών για αυτές τις υποθέσεις. Ταυτόχρονα καταγράφονται υπέροχες πρωτοβουλίες όπως η παράκληση προς το ακροατήριο «ομιλεί κανείς την γαλλικήν;» καθώς δεν υπήρχε διερμηνέας. Το πλήθος των κατηγορουμένων και οι 1.580 σελίδες της συγκεκριμένης δικογραφίας φτιάχνουν μια κατάσταση που δεν θα τολμούσε να φανταστεί ούτε ένας σύγχρονος Κάφκα. Για να μην πολυλογούμε, φτάσαμε στη δικάσιμο της προηγούμενης εβδομάδας, όλα καλά, να τιμωρηθεί και κανένας, φευ, πάλι κάτι βρέθηκε προς όφελος της παρακώλυσης. Το δικαστήριο είπε ότι το παραπεμπτικό βούλευμα δεν είχε μεταφραστεί. Ολιγωρία, σοβαρή ολιγωρία.

Αυτό το παραμύθι δεν έχει τέλος. Θα μπορούσε να είναι αυτή η τελευταία σελίδα, αναβολή επ' αόριστον, μάλλον για του Αγίου Ποτέ. Και ξαφνικά πετιέται το υπουργείο Εξωτερικών, που είναι αρμόδιο για τη μετάφραση του βουλεύματος, και λέει ότι, όχι, η μετάφραση έγινε και παραδόθηκε έγκαιρα. Η αναβολή, όμως, δεν αναβάλλεται και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Κι άλλος μύλος. Ολα μαζί οδηγούν στη συγχώρεση που λέγεται και παραγραφή. Ολα καλά και τα σκυλιά δεμένα. Οι κλέφτες μπορούν να χαίρονται.

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 17 Ιουλίου 2016

Tο κακό δεν έχει τελειωμό... Γαλλία, Τουρκία, Βέλγιο...

Αλέξης Τσίπρας: Ο Ελληνάρας μέσα σου που πρέπει να εξοντώσεις

Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί την υπερήφανη ενσάρκωση των πιο παθογενών χαρακτηριστικών του νεοέλληνα. Είναι ένα ημιμαθές άτομο που ανδρώθηκε στον κομματικό σωλήνα, δεν χρειάστηκε να δουλέψει ποτέ στη ζωή του, δεν κουράστηκε για τίποτα, δεν πάλεψε για τίποτα, δεν κατέκτησε τίποτα· απλώς θήτευσε στο κατηχητικό της παράταξης, γαλουχήθηκε με τα δόγματα και τον φανατισμό της κλίκας του, και όταν έφτασε η ώρα του, αναδείχθηκε ως αρχηγός της. Την ώρα που άλλοι σπούδαζαν, ξανασπούδαζαν, ταξίδευαν, δούλευαν, έστηναν δουλειές, αποτύγχαναν, ξαναπροσπαθούσαν, πετύχαιναν, μοχθούσαν, αμφισβητούσαν, εξελίσσονταν, και προσέθεταν με χίλια ζόρια και βιώματα ο καθένας το δικό του λιθαράκι στην πραγματική ζωή, ο Αλέξης Τσίπρας μεγάλωνε εκπροσωπώντας την πιο κλισέ εκδοχή του αδρανούς παρασίτου: Ήταν ο παρατεταμένα έφηβος ιδεαλιστής που, να μωρέ, θα έκανε πολλά πράγματα αν ο κόσμος ήταν ιδανικός, αλλά δυστυχώς, επειδή δεν είναι και μέχρι να γίνει τέτοιος, θα πορεύεται με τον μόνο τρόπο που θεωρεί αποδεκτό η κουλτούρα της παράταξης. Συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, αφισοκολλήσεις, καταληψούλες, κηρύγματα. Μέχρι που του έλαχε να μας κυβερνήσει. Οπότε και αποφάσισε να μας δείξει πώς γίνονται όλα εκείνα για τα οποία ο ίδιος δεν έχει ιδέα, και για τα οποία άλλοι έχουν φτύσει αίμα όσο εκείνος κοιμόταν.

Από μόνη της η ιδέα του να κυβερνηθεί ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος από έναν αριστερό κρατιστή που εχθρεύεται τον καπιταλισμό και διακατέχεται από ιδεολογικά ταμπού προηγούμενων αιώνων, είναι αστεία, αντιφατική και προβληματική. Η επίδοση του Αλέξη Τσίπρα ως πρωθυπουργού ήταν προδιαγεγραμμένη, λοιπόν, και κάθε νοήμων άνθρωπος μπορούσε εύκολα να προβλέψει πόσο καταστροφική θα ήταν, όποια στρατηγική κι αν ακολουθούσε ο πρώτος. Είτε, δηλαδή, παρέμενε πιστός στα βλακώδη ακροαριστερά του φρονήματα είτε πραγματοποιούσε την αναμενόμενη κωλοτούμπα ενώπιον της αμείλικτης πραγματικότητας είτε έκανε και τα δύο (όπως και συνέβη), ήταν προφανές εξαρχής ότι θα αποτύγχανε. Γιατί, αφενός, ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός μιας μοσχαναθρεμμένης καπιταλιστικής κοινωνίας είναι αδύνατος (ούτε ο λαός τον θέλει ούτε ο Τσίπρας ήταν σε θέση να τον πετύχει) και, αφετέρου, η επίτευξη της οικονομικής ευημερίας ενός οποιουδήποτε καπιταλιστικού κράτους δεν γίνεται να περατωθεί με επικεφαλής ένα πρόσωπο με το έλλειμμα γνώσης, ικανότητας, εμπειρίας και πρόθεσης του Τσίπρα.
Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα χαράμισε εφτά μήνες για να αποδειχθεί το αυταπόδεικτο, για να εμπεδωθεί το προφανές, για να επαληθευτεί ένα μαθηματικό σχήμα – δεδομένο εξαρχής: Η πρόσθεση μηδενικών θα κάνει πάντοτε μηδέν, όσα κι αν είναι τα μηδενικά. Τα μήλα δεν κάνουν πορτοκαλάδες, τα πορτοκάλια δεν κάνουν μηλόπιτες, η αρρώστια δεν θεραπεύεται από τον γιατρό που αρνείται την ύπαρξή της.

Ουσιαστικά, τους τελευταίους μήνες παρακολουθήσαμε το ντροπιαστικό θέαμα μιας σουρεαλιστικής μεταμόρφωσης, την πρόσκρουση ενός μπανάλ κομματικού παράγοντα στην άβολη πραγματικότητα, με την οποία ο κόσμος κανονικά εξοικειώνεται γύρω στα 16. Γίναμε όλοι μάρτυρες της όψιμης ενηλικίωσης του Αλέξη Τσίπρα, πληρώσαμε για να πειστεί με βιωματικό τρόπο ένας σαραντάχρονος άντρας ότι ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται, ότι τα χρέη απαιτούνται ακόμα κι απ’ τους ευγενικότερους δανειστές κι ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος. Στοιχειώδη πράγματα, αστείες καταστάσεις, το θέατρο του παραλόγου. Ένα παιδάκι του ανέξοδου φοιτητικού συνδικαλισμού μετέβη από το πεδίο των φαντασιώσεων στην απτή πολιτική μάχη, εκεί όπου οι εκ του ασφαλούς φιλοσοφικές ενατενίσεις είναι απλές ονειρώξεις, και τα ’χασε. Κατατρόμαξε. Αντίκρισε για πρώτη φορά την αλήθεια χωρίς τα βολικά θεωρητικά φτιασιδώματα με τα οποία συνήθιζε να την περιβάλλει ως τζάμπα μάγκας σε όλη του τη ζωή, και έπαθε αμόκ. Ο πρωθυπουργός της χώρας ως ανίδεος intern που μαθαίνει σιγά σιγά τη ζωή.

Αυτό, όμως, που ζήσαμε όλοι με προσωπικό κόστος, ο καταποντισμός, δηλαδή, της αγοράς και της οικονομίας, και η βύθιση της χώρας σε απύθμενα βάθη παρακμής, δεν ήταν απλώς “το ξεβράκωμα” του Τσίπρα, όπως λένε πολλοί. Ο Τσίπρας απέτυχε παταγωδώς, αλλά αυτό που άφησε πίσω του είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από προσωπική του αποτυχία, κάτι πολύ σημαντικότερο από τον ίδιο. Ο βόρβορος του Τσίπρα είναι ένα πανίσχυρο και ειρωνικό κοινωνικό σύμβολο, απεικονίζει ρεαλιστικότατα τη ματαίωση της νοοτροπίας που αυτός πρεσβεύει και επιχειρεί να διαιωνίσει, με την οποία όμως έμαθαν να ζουν, να μεγαλώνουν, να αναπαράγονται και να πεθαίνουν εκατομμύρια Έλληνες. Το φιάσκο της πρωθυπουργίας του είναι η επιβεβαίωση της ακυρότητας του νεοελληνικού ονείρου, του οποίου γνήσιο τέκνο ήταν και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας: Ενός ονείρου που θέλει τον λαό υποταγμένο σε ένα τεράστιο και δυσκίνητο κράτος που τρώει τις σάρκες του, και παράλληλα απομυζά όσους παράγουν πλούτο έξω από αυτό. Ένα ολόκληρο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, η κρατούσα φιλοσοφία ζωής στην Ελλάδα καίγεται αυτή τη στιγμή μαζί με την πολιτική οντότητα του Τσίπρα, ανεξάρτητα απ’ το πώς πουλάει ο ίδιος τον εαυτό του ή πώς τον βλέπει ο καθένας μας: ως προσάναμμα ή αποκαΐδι. Στο τέλος η φωτιά θα κάψει τα πάντα και τους πάντες, αν η κατάσταση δεν ανατραπεί εγκαίρως.

Η φρίκη της ερασιτεχνικής πολιτικής Τσίπρα δεν έχει αποκαλυφθεί ακόμα σε όλο της το μεγαλείο, πρώτον επειδή ενέσκηψε σε νεκρή περίοδο και άρα παραμένει σε μεγάλο βαθμό λανθάνουσα, δεύτερον επειδή εξακολουθεί να αντισταθμίζεται από την απέχθεια του κόσμου για τους προκατόχους του πρωθυπουργού. Παράλληλα, η διάσπαση του κόμματός του διασκεδάζει τις εντυπώσεις (ήρωας ή προδότης; – το σήριαλ μαγνητίζει την προσοχή των εκλογέων για να αποτρέψει τη στροφή της προς την οικονομία), κι έτσι ελάχιστοι έχουν, μέχρι στιγμής, καταλάβει ότι έρχεται η ώρα που θα πληρώσουμε αδρά την τοποθέτηση ενός παιδιού στο τιμόνι.

Η παρακαταθήκη και το όραμα του Τσίπρα, ωστόσο, θα μείνουν ανέπαφα. Το γιγαντιαίο πελατειακό κράτος, η διαφθορά, οι συντεχνίες, τα βολέματα, η τεμπελιά και κάθε άλλο γνώρισμα που συναποτελεί το πασοκικό κοινωνικοπολιτικό corpus της μεταπολίτευσης θα εξακολουθήσουν να συνιστούν το (κεκαλυμμένο πάντα) ζητούμενο του λαού (όπως συνέβαινε και πριν τον Τσίπρα), γιατί κανείς μέχρι σήμερα δεν βρέθηκε να εκπαιδεύσει το εκλογικό σώμα διαφορετικά. Κανείς δεν βρέθηκε να κηρύξει το αντίθετο, να επιφέρει μεταρρυθμίσεις και να θυσιαστεί στη μάχη, στην προσπάθεια να απαλλάξει τον λαό απ’ τις κακές του ροπές. Γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, ο άνθρωπος που θα βγάλει την Ελλάδα από αυτό το τραγικό τέλμα θα μισηθεί όσο κανείς άλλος από τη γενιά που θα τον εκλέξει. Μόνο έτσι, όμως, θα καταφέρει να σώσει τις επόμενες.
Δεν αρκεί η ηλικιακή νεότητα για να πλησιάσεις την πρόοδο. Ο συντηρητισμός είναι θέμα ανατροφής και πνεύματος, δεν κατοικεί σε ληξιαρχικές πράξεις γέννησης.

Άρης Αλεξανδρής

http://thecurlysue.com

Σοφοί διά πάσαν νόσον

ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΟΝΤΑΡΙΔΗΣ

Είναι πολύ δύσκολο και σπάνιο κάποιος να χαίρει εκτίμησης και σεβασμού εκ μέρους όλων καθώς οι απόψεις μας για τρίτους διαθλώνται από τον προσωπικό μας υποκειμενισμό, τα ατομικά μέτρα και σταθμά, τα καλά και συμφέροντά μας. Ως αρχετυπικό σύμβολο ανθρώπου συνετού που τα λόγια και τις συμβοuλές του άκουγαν και στραβόξυλα και μικρόνοες, παραμένει ο βασιλιάς της Πύλου Νέστωρ, αποκούμπι των Αχαιών στα ζόρια τα μεγάλα και στα βαριά διλήμματα, έξω από τα τείχη των Τρώων. Σοφό γέροντα τον έχρισε ο Ομηρος και έως σήμερα ουδείς τόλμησε να αμφισβητήσει την κρίση του. Πολύ αργότερα συντάχθηκε η λίστα των γνωστών σε όλους επτά σοφών της αρχαιότητας (νομοθέτες, άρχοντες και πολιτικοί), η οποία ωστόσο ετρώθη ως αυθαίρετη από μελετητές και φιλολόγους καθώς αδικήθηκαν πολλοί άλλοι· ήταν οι αιώνες εκείνοι πνευματικά πολύ γόνιμοι, όπως έγινε ευρύτερα αντιληπτό αιώνες μετά. Ο Πλάτων, ας πούμε, απεφάνθη «σοφός Σοφοκλής, σοφότερος Ευριπίδης, ανδρών δ’ απάντων Σωκράτης σοφότατος» – πάντως και οι τρεις απόντες από την «ντριμ τιμ» των επτά.

Σταχυολογώ (μεταξύ μας, με σχετική βοήθεια) αποστάγματα αδιαμφισβήτητα σοφών ανθρώπων για το τι εστί σοφία. Πολλοί γίναμε σοφότεροι, χρόνο με τον χρόνο, διαβάζοντας κάτι τέτοια στο «οπισθόφυλλο» της κάθε ημέρας στα παλαιάς κοπής ημερολόγια τοίχου. Ο Καντ είπε ότι «η επιστήμη είναι οργανωμένη γνώση, ενώ η σοφία είναι οργανωμένη ζωή». Από τη μακρινή ανατολή και την πάντα επίκαιρη Κίνα, ο Κομφούκιος διαβεβαίωσε ότι «μόνον οι πιο σοφοί και οι πιο ανόητοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ», διαβλέποντας προφανώς το εσαεί μάταιον της απογραφής τους. Αιρετικός ο Βολταίρος: «Είναι σκληρός αυτός που είναι πάντα δίκαιος και θλιβερός αυτός που είναι πάντα σοφός». Σε ύψιστη ποιητική απόδοση ο Ελιοτ: «Πού είναι η σοφία που χάσαμε μέσα στη γνώση; Πού είναι η γνώση που χάσαμε μέσα στην πληροφόρηση;». Ο ομότεχνός του Πεσόα, από τη χώρα που κατέκτησε το Euro, προσθέτει τοξική ειρωνεία: «Σοφός είναι αυτός που απολαμβάνει το θέαμα που προσφέρεται από τον Κόσμο». Με κυνισμό κατέδωσε τη σχετικότητα πάντων ο Ρωμαίος Κοϊντιλιανός: «Οποιος φαίνεται σοφός μεταξύ ηλιθίων, φαίνεται ηλίθιος μεταξύ σοφών». Και με έναν εκρηκτικό σαρκασμό, ο εν γένει κατανοητός Αϊνστάιν: «Εμένα που πάντα μισούσα την αυθεντία η μοίρα μ’ έκανε αυθεντία».

Εχει παγιωθεί δεκαετίες τώρα. Η επιστράτευση ομάδων σοφών ήταν το επίχρισμα για τη διάγνωση χρονιζόντων καρκινωμάτων της ελληνικής δημόσιας λειτουργίας και την προτεινόμενη θεραπεία. Τα πορίσματά τους κατά κανόνα αράχνιαζαν σε συρτάρια ή κατέληγαν στον κάλαθο των αχρήστων υπό τον τρόμο της λαϊκής οργής, ενώ σμήνη συμβούλων εσωτερικού - εξωτερικού παρήλαυναν στην ευρωπαϊκή Γη του Πυρός καταθέτοντας το σπέρμα της σοφίας τους. Χρεοκοπημένοι: εύπιστοι πελάτες της παγκόσμιας βιτρίνας των, διά πάσαν νόσον, σοφών, στην οποία δεν πέφτει καρφίτσα.

 Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Κοροβέσης για Τσίπρα

Με άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ο πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Περικλής Κοροβέσης «κάνει φέτες» τον Αλέξη Τσίπρα και την…. κλίκα του, όπως λέει, «που στην ουσία διέλυσε τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε ξεκινήσει, και τον μετέτρεψε σε ένα αρχηγικό κόμμα, χωρίς αρχές, με μοναδικό στόχο την εξουσία, έστω και την εικονική».

Οσοι ισχυρίζονται πως υπάρχει στη χώρα μας λεξιπενία, υπάρχει ένα επιχείρημα που μπορεί να τους αποστομώσει. Να δουν τα κοσμητικά επίθετα που κυκλοφορούν στην πιάτσα για να χαρακτηρίσουν τον πρωθυπουργό μας.

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Και εδώ πρέπει να παραδεχτούμε πως η μεγαλύτερη εφευρετικότητα στους χαρακτηρισμούς προέρχεται από τους πρώην συντρόφους. Και αυτό δεν είναι παράξενο. Οπου υπάρχει μια αλήθεια, είτε θρησκευτική είτε πολιτική, οι ερμηνείες είναι πολλές.

Και η πλειοψηφία -κατά κανόνα- καθορίζει το σωστό δόγμα, ενώ η μειοψηφία γίνεται αίρεση ή αιρέσεις, ανάλογα με τις διασπάσεις.

Εντούτοις πίσω από όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς κρύβονται δύο ερωτήματα που ακούω συχνά, ιδίως από νεανικές παρέες: «Είπε ο Τσίπρας συνειδητά ψέματα για να κερδίσει τις εκλογές;» ή «Ο Τσίπρας πρόδωσε τις ιδέες της Αριστεράς και αποστάτησε;»
Και δεν μου ζητούν μια θεωρητική ανάλυση. Αλλά τι έχω καταλάβει εγώ μέσα από τη μακρόχρονη ανάμειξή μου για την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ.
Και έτσι αναγκαστικά αυτό το κoμμάτι θα έχει την προσωπική μου εμπειρία μαζί με τον όποιο κίνδυνο να χάσει την αντικειμενικότητά του. (Κάθε προσωπικό κείμενο είναι υποκειμενικό, άσχετα αν εκφράζει μια αντικειμενική αλήθεια. Π.χ. προσωπικές μαρτυρίες για το Αουσβιτς.)

Η διαδρομή μου στην «κλασική» Αριστερά ξεκινάει από την τότε νεολαία ΕΔΑ και φτάνει μέχρι τον Παρισινό Μάη του ‘68. Ηδη τα προβλήματα που είχαν συσσωρευτεί, όχι μόνο από την ΕΔΑ, αλλά και από την πολιτική της ΕΣΣΔ, με οδηγούν σε οριστική ρήξη με την παραδοσιακή Αριστερά είτε αυτή ήταν του «Εσωτερικού» ή τoυ «Εξωτερικού».
Ο κομμουνισμός, όπως είχε διαμορφωθεί από την ΕΣΣΔ και από εκεί όπως είχε εξαχθεί στις διάφορες αντιπροσωπείες της (τα Κ.Κ. της κάθε χώρας), δεν ήταν μόνο ένα πτώμα, αλλά και μια νεκρή σκέψη που δεν μπορούσε να διαβάσει την πραγματικότητα. Το μόνο που είχε μείνει ήταν η αναφορά στην ιδεολογία του.
Μια αυτοαναφορά που οδηγεί στην τύφλωση. Και όσοι είχαμε καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα μπήκαμε σε νέα κινήματα και οργανώσεις και ανανεώσαμε τις αναφορές μας με σύγχρονους διανοητές της Αριστεράς.

Αυτούς τους άτυπους θεμελιωτές της Αριστεράς του 21ου αιώνα. Και τα κόμματα του παραδοσιακού κομμουνισμού μάς φαίνονταν μια μακρινή προϊστορία. Αλλά αυτός ο προβληματισμός άγγιξε και ανθρώπους της Ανανεωτικής Αριστεράς που δημιούργησαν τον «Χώρο διαλόγου και κοινής δράσης της Αριστεράς» με προεξάρχοντα τον Γιάννη Μπανιά.

Και ήταν ενδιαφέρον αυτό το εγχείρημα γιατί συνένωσε πολλές τάσεις της Αριστεράς που μέχρι την προηγούμενη μέρα ήταν εχθροί. Και αυτό δημιούργησε μια δυναμική που απέδωσε ΣΥΡΙΖΑ, αναγκάζοντας τον ψυχορραγούντα ΣΥΝ να αρπαχτεί από το σωσίβιο που τού προσέφερε ο νέος οργανισμός. Αλλά όχι για καλό. Ηθελε να κυριαρχήσει και να ποδηγετήσει το νέο σχήμα, αδιαφορώντας για κάθε δημοκρατική διαδικασία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε μέλη, αλλά μόνο συνιστώσες. Οσοι ήταν ανένταχτοι, για να γίνουν μέλη έπρεπε να περάσουν από κάποια συνιστώσα. Και αυτό δημιούργησε τραγελαφικά πράγματα. Ο υποφαινόμενος ήταν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι μέλος του.

Οταν κλήθηκα από τον «Χώρο Διαλόγου» να συνεισφέρω σε αυτό το εγχείρημα, μέσω της εφημερίδας «Εποχή», διαπίστωσα μια πολιτική έρημο, κυρίως από τα στελέχη του ΣΥΝ που ήταν άσοι στον τακτικισμό και διψασμένοι για εξουσία.
Για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, αναφέρομαι στην τάση Τσίπρα, που στην ουσία διέλυσε τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως είχε ξεκινήσει, και τον μετέτρεψε σε ένα αρχηγικό κόμμα, χωρίς αρχές, με μοναδικό στόχο την εξουσία, έστω και την εικονική.

Αυτό που σκέφτηκα ήταν πως η Αριστερά χρειάζεται έναν νέο διαφωτισμό που θα τον βρει από μια ανακύκλωση των ιδεών της και της Ιστορίας της, που είναι ακόμη χρήσιμα υλικά και θάβοντας χωρίς λύπη ό,τι νεκρό κουβαλούσε.
Δηλαδή χρειαζόμαστε μια άλλη σκέψη. Αλλά αυτό δεν έγινε. Οχι πως δεν υπήρχαν πολλά στελέχη της Αριστεράς που δεν καταλάβαιναν.  

Αλλά το παιχνίδι είχε χαθεί με την κυριαρχία της κλίκας του Τσίπρα. Και η πραγματικότητα δεν μπόρεσε να αναγνωστεί και να χαραχτεί μια άλλη πολιτική.

Επομένως ο Τσίπρας δεν πρόδωσε και δεν αποστάτησε. Απλά απέδειξε αυτό που ήταν, μέσα από μια αριστερή ρητορική που δεν στοιχίζει και τίποτα. Και είμαι σίγουρος πως εκεί στην κυβέρνηση απολαμβάνουν τα αξιώματά τους, άσχετα αν δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στους δρόμους.

Πηγή: efsyn.gr

http://thecaller.gr

Συγγνώμη

—της Ελένης Κεχαγιόγλου—

Στο μετρό. Νωρίς το βράδυ, γύρω στις 8. Ένα κοριτσάκι ήταν δεν ήταν 6 χρονών. Καθόταν στην εξωτερική πλευρά μιας τετράδας καθισμάτων στραμμένο προς τον διάδρομο. Είχε τα αδύνατα χεράκια και τα ποδαράκια του σταυρωμένα. Τα μάτια του ήταν υγρά και απλανή. Έδειχνε να τελεί σε κατάσταση σοκ. Ήταν καθαρό, καλοχτενισμένο και καλοντυμένο. Απέναντί του, στην άλλη πλευρά του βαγονιού, η γυναίκα που δήλωνε μαμά του φλυαρώντας δεν έπαυε να εξηγεί στον κύριο που καθόταν κοντά στη μικρή ότι δεν έχει φάει τίποτα όλη μέρα, «ούτε νερό δεν έχει πιει, μην πάθει και καμιά αφυδάτωση, με την πρώτη γουλιά κάνει εμετό, να, γυρίσαμε σήμερα από την Καλαμάτα και να, άφησα εκεί την αδερφή της και να την πείραξε αυτό». Ο κύριος επέμενε να πάει το παιδί στο νοσοκομείο. «Λέτε, ε;» έλεγε με ύφος που έδειχνε πως δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να το κάνει. Λίγο προτού κατέβουν στην Κατεχάκη, τη ρωτώ: «Τι σας λέει; Γιατί δεν τρώει;»

«Είναι κλειστός χαρακτήρας μού απαντά» — και κάτι μέσα μου σφίγγεται.

Στην Κατεχάκη, «φτάσαμε» λέει η μεγάλη στη μικρή, την πιάνει από τον καρπό, οδηγεί το παιδί σαν πρόβατο επί σφαγή.

Ξανά και ξανά έκτοτε η ίδια εικόνα στο μυαλό μου. Η ίδια ενοχή.

«Δεν είναι μαμά του», λέω στον κύριο
.
«Η μαμά του είναι», με καθησυχάζει εκείνος, «είναι τρελές οι Καλαματιανές» — και επιχειρεί έτσι, άκομψα μάλλον, να εξηγήσει το υπερβολικό βάψιμο της νεαρής γυναίκας και το ντύσιμο που παρέπεμπε σε συγκεκριμένο επάγγελμα.

«Δεν είναι η μαμά του», επαναλαμβάνω μέσα μου. Κι ακόμα δεν μπορώ να με συγχωρήσω, που δεν έτρεξα ξοπίσω τους, που δεν ειδοποίησα κάποιον από το σταθμό να ελέγξουν τα στοιχεία της γυναίκας, που δεν είχα το κινητό μου να ειδοποιήσω τους δικούς μου που με περίμεναν έξω από το μετρό ότι θα αργήσω, που σκέφτηκα το δικό μου παιδί. Που έλεγα στον εαυτό μου δικαιολογίες για ποιους λόγους δεν μπορούσα να τρέξω ξοπίσω τους, ενώ ο εγκέφαλός μου βούιζε «πήγαινε!» και τα μάτια μου είχαν μείνει καρφωμένα στον τρόπο με τον οποίο γράπωσε το παχουλό χέρι της ανατριχιαστικής γυναίκας τον καρπό του παιδιού.

«Δεν είναι η μαμά του», σκεφτόμουν όσο την άκουγα να επιχειρεί, χωρίς κανείς να τη ρωτά, να εξηγήσει γιατί ήταν έτσι το παιδί, σε μια κατάσταση παραιτημένης απελπισίας, σαν κάτι να το είχαν ποτίσει.

«Δεν είναι η μαμά του», σκεφτόμουν όταν την άκουσα συγκαλυμμένα να απειλεί «Θα σε πάω να σου κάνουν ένεση…» με το παιδί να κουνάει αρνητικά πέρα δώθε το κεφάλι του— «Μα γιατί την τρομάζετε;» ρώτησα — «Έτσι, για να μάθει» απάντησε με χαιρέκακο χαμόγελο.

Ένα κοριτσάκι πανέμορφο. Ένα παιδί που δυστυχεί. Το ξαναθυμήθηκα σήμερα, διαβάζοντας για τη δίκη σχετικά με την υπόθεση παιδεραστίας στο Ίλιον, για τη μάνα-τέρας που εξέδιδε την κόρη της από τα 6 της χρόνια.

Δεν ήταν η μαμά του. Κι αν ακόμη ήταν, δεν έπρεπε να έχει στα χέρια της το παιδί. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Και κανείς μας δεν έκανε τον κόπο να βγει για λίγο από τη φούσκα του κόσμου του και να δράσει. Ελπίζω κάποιος να τη σώσει.

Ελπίζω κάποιος να σε σώσει. Ελπίζω κάποιος να μην ευχηθεί να σε σώσει κάποιος άλλος, να το αναλάβει ο ίδιος. Συγγνώμη.


 
«Ουρά» (1999-2000), έργο του Νίκου Κεσσανλή στο σταθμό του μετρό στην Ομόνοια

Δεν είναι αυτονόητη η ανάπτυξη

  ΝΙΚΟΣ ΒΕΤΤΑΣ*

Μ​​ετά την ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης συνεχίζεται η χρηματοδότηση της οικονομίας, ενώ δρομολογούνται η χρησιμοποίηση ευρωπαϊκών κονδυλίων και η αύξηση της ρευστότητας μέσω της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Πλέον, η έλευση της ανάπτυξης είναι επείγον ζητούμενο, ώστε να μετριαστεί η ύφεση στο πρώτο μισό του έτους και να τεθεί η οικονομία σε βιώσιμη τροχιά από το επόμενο. Οι αντικειμενικές συνθήκες για να επιτευχθεί αυτό υπάρχουν. Ομως, όσο εφικτή και αναγκαία και να είναι η αναπτυξιακή στροφή, δεν είναι αυτονόητο ότι θα συμβεί. Υπάρχει ο κίνδυνος, έπειτα από μια τόσο μακρόχρονη και βαθιά ύφεση, η ελληνική οικονομία να παραμείνει στάσιμη για εξίσου μεγάλο διάστημα. Αυτή θα ήταν μια ιδιαίτερα δυσμενής εξέλιξη, όχι μόνο γιατί θα υπήρχε εκ νέου εκτροχιασμός του προγράμματος, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται, αλλά κυρίως γιατί το δυσβάστακτο κόστος για τους άνεργους και όλους όσους βλέπουν τα εισοδήματα και τις αποταμιεύσεις τους να συνθλίβονται, θα λάμβανε μόνιμα χαρακτηριστικά.

Κατά την αξιολόγηση ήταν σαφής η πρόθεση να κλείσουν οι εκκρεμότητες πριν από το βρετανικό δημοψήφισμα. Μετά το σχετικό αποτέλεσμα, θα υπάρχει υψηλή μεταβλητότητα στο ευρύτερο περιβάλλον. Οσο και αν αναμένεται σταδιακή εξισορρόπηση, η Ευρωπαϊκή Ενωση διέρχεται κρίση. Η επιβράδυνση της ανάπτυξης διεθνώς θα μειώσει τη ζήτηση για ελληνικές εξαγωγές. Αρνητικός θα είναι μεσοπρόθεσμα και ο αντίκτυπος στην προσέλκυση επενδύσεων, καθώς υπάρχει αύξηση των κινδύνων. Επιπρόσθετα, αναμένονται θεσμικές ανακατατάξεις στην Ενωση. Η Ελλάδα δεν αποτελεί πλέον κεντρικό πρόβλημα, αλλά εξακολουθεί να βρίσκεται υπό εποπτεία και σε ανάγκη για χρηματοδότηση. Είναι πιθανό επίσης να επιχειρηθεί περαιτέρω εμβάθυνση της νομισματικής ένωσης, εξέλιξη που δεν πρέπει να βρει την ελληνική οικονομία απροετοίμαστη.

Παρά τις εξωτερικές εξελίξεις, όμως, το κύριο ζήτημα είναι η πολιτική στο εσωτερικό. Από την αρχή της ελληνικής κρίσης, κυριάρχησε η αναβολή των δύσκολων αλλά αναγκαίων αποφάσεων και η αναζήτηση οδού επιστροφής στα χαρακτηριστικά του στρεβλού παρελθόντος. Μεταρρυθμίσεις με βραχυπρόθεσμο κόστος, αλλά υψηλότερο μεσοπρόθεσμο όφελος, αναβλήθηκαν. Γενικότερα, υπήρξε μια τάση αποφυγής της πραγματικότητας, καθώς περιορισμοί και ευκαιρίες αγνοήθηκαν. Πλέον, η κυβέρνηση και η πλειονότητα της αντιπολίτευσης συναινούν ότι η έξοδος από την κρίση διέρχεται μέσα από την Ευρώπη και τα σχετικά προγράμματα. Αυτή είναι θετική εξέλιξη, καθώς η έλλειψη συναίνεσης και η ακραία αντιπαλότητα αποτέλεσαν σημαντικότατο ανασχετικό παράγοντα για την ελληνική οικονομία από την αρχή της κρίσης. Ταυτόχρονα όμως, επιμέρους στοιχεία της ακολουθούμενης πολιτικής δρουν ισχυρά αντίθετα προς την ανάπτυξη. Αυτά αφορούν τη φορολογική πολιτική, τις καθυστερήσεις και παλινδρομήσεις ως προς τις απαραίτητες αλλαγές που θα προσελκύσουν επενδύσεις, τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης και των θεσμών που διαμορφώνουν το πλαίσιο για την οικονομία, όπως η εκπαίδευση και η δικαιοσύνη.

Η ελληνική κρίση προέκυψε ως αποτέλεσμα δομικών ανισορροπιών και στρεβλώσεων. Ειδικότερα, η παραγωγή ήταν σε υπερβολικό βαθμό προσανατολισμένη στην εσωτερική ζήτηση και εξαρτώμενη από τη λειτουργία του κράτους. Μια τέτοια κρίση λοιπόν δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με υπερβολική φορολόγηση ούτε με τεχνητή στήριξη της εσωτερικής ζήτησης, αλλά μόνο με σταδιακή αναδιάταξη των οικονομικών κινήτρων. Από αυτή την άποψη, καταγράφεται διπλός λόγος ανησυχίας. Η οικονομία γίνεται σταδιακά περισσότερο κλειστή στο εξωτερικό και ταυτόχρονα εξαρτώμενη από το κράτος. Σε σχέση με τους ελέγχους κεφαλαίων, για παράδειγμα, θα μπορούσε ίσως κάποιος να μην ανησυχεί για την επίδραση του εξωτερικού τομέα, μια που οι εισαγωγές συρρικνώθηκαν περισσότερο από τις εξαγωγές. Ομως αυτή είναι μια μυωπική προσέγγιση, αφού η περιχαράκωση της οικονομίας δεν ευνοεί τις προοπτικές ανάπτυξης. Ο βαθμός ανοίγματος της οικονομίας στο εμπόριο μειώνεται και κυμαίνεται σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα από ό,τι σε ανταγωνιστικές χώρες. Ταυτόχρονα, η συνεχής και ενίοτε ακραία αύξηση των φορολογικών συντελεστών αφαιρεί πόρους και οικονομικές αποφάσεις από τα πλέον παραγωγικά τμήματα της οικονομίας. Το Δημόσιο τοποθετείται έτσι ώστε το επόμενο διάστημα να έχει έναν ακόμη πιο σημαντικό ρόλο στην οικονομία.

Συνυπολογίζοντας τα παραπάνω, η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε απολύτως κρίσιμη καμπή. Οσο και αν δεν είναι η πρώτη φορά, πλέον οι εξωτερικές εξελίξεις συμπιέζουν ασφυκτικά τον οικονομικό και πολιτικό χρόνο και δεν αφήνουν πρόσθετα περιθώρια. Απαιτείται αποφασιστική, έμπρακτη και πέρα από κάθε αμφιβολία στροφή της πολιτικής προς την αξιοπιστία και τη δημιουργία κλίματος που θα στηρίξει την επιχειρηματικότητα και τις μακροχρόνιες επενδύσεις. Ο χρόνος για αυτή τη στροφή είναι τώρα και οι εξελίξεις δεν επιτρέπουν παρερμηνείες ή καθυστερήσεις. Η έλευση της ανάπτυξης δεν θα γίνει αυτόματα και δεν είναι αυτονόητη, ενώ η σχετική ευθύνη πλέον μεγαλώνει εκθετικά.

*Ο κ. Νίκος Βέττας είναι γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ και καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών.

«Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση»...

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

«Μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση», λοιπόν. Το ’πε πρώτος ο Μάο, τότε που είχε θεοποιηθεί στην Κίνα και έβγαζε αποφθέγματα για να συμπληρώσει το περίφημο «κόκκινο βιβλιαράκι», το επανέλαβε γυρίζοντας από εκεί ο Αλέξης Τσίπρας, αν και γαλουχήθηκε στην ΚΝΕ, όχι στους Μαοϊκούς. Δεν αποκλείεται όμως να έριχνε κλεφτές ματιές στα τσιτάτα του «μεγάλου τιμονιέρη», όταν υπήρχε κενό ανάμεσα στις καταλήψεις...

Το πιθανότερο είναι πως ο Μάο εννοούσε ότι από την αναταραχή που προκαλεί το γκρέμισμα μιας «καθεστηκυίας τάξης» γεννιέται κάτι το καινούργιο, το νέο, το πιο προοδευτικό. Μάλλον κάτι ανάλογο εννοούσε ότι γίνεται σήμερα στην Ελλάδα ο πρωθυπουργός. Οτι, δηλαδή, ο ίδιος και πιστοί του γκρεμίζουν ένα παλιό και σάπιο καθεστώς, γεγονός που προκαλεί κλυδωνισμούς, ανησυχία, διαμαρτυρίες και θόρυβο, άρα αναταραχή, δημιουργώντας μία θαυμάσια κατάσταση - ευκαιρία, για να ξεπηδήσει κάτι... το ωραίον. Δηλαδή ένας νέος κόσμος με ενέργεια, ιδανικά, υπερηφάνεια, ικανότητα και δημιουργία. Μία νέα Ελλάδα, α λα Συρανέλ, πιο απλά!

Αγνωστο αν πιστεύει αυτά που λέει ο Αλ. Τσίπρας, στο πλαίσιο μιας αυταπάτης που συνεχίζεται. Εκείνο όμως που βλέπουν και βιώνουν οι πολίτες σήμερα είναι μία «μεγάλη αναταραχή», δίχως να προκύπτει κάποια «θαυμάσια κατάσταση», το αντίθετο. Ουσιαστικά διαπιστώνουν ότι προκαλείται ένας κουρνιαχτός από τον οποίον αναδύεται φτιασιδωμένο ένα σύστημα. Σύστημα αναπαλαίωσης με νέα πρόσωπα, αλλά με προθέσεις, ιδέες και ενέργειες χειρότερες από εκείνο που υποτίθεται ότι αντικαθιστά. Ας μην ξεχνάμε τι έπαθε η Κίνα με την περιβόητη «πολιτιστική επανάσταση», αν και δεν υπάρχει σχέση με αυτό που γίνεται στην Ελλάδα σήμερα. Με χαρακτηριστικά επανάστασης εκείνη, με χαρακτηριστικά «κωλοτούμπας» που παρουσιάζεται σαν «άλμα προς τα μπρος» (και αυτό το πρόγραμμα απέτυχε οικτρά στην Κίνα) εδώ.

Αλήθεια, τι και σε ποιον τομέα προέκυψε οποιαδήποτε βελτίωση από τον Ιανουάριο του 2015 που η κυβέρνηση Συρανέλ ανέλαβε την εξουσία; Στις διαπραγματεύσεις και τις σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ενωση, όταν ακόμη ο ηγετικός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ ασκεί αυτοκριτική για να εκτονώσει την κομματική δυσαρέσκεια; Μήπως το τρίτο μνημόνιο είναι «ελαφρότερο» από τα προηγούμενα; Είδαν οι πολίτες καλυτέρευση στην καθημερινότητά τους ή ενισχύθηκε το αίσθημα ασφάλειας στην κοινωνία, όταν οι «μπαχαλάκηδες» καίνε ανενόχλητοι ένα τρόλεϊ μέρα παρά μέρα; Υπάρχουν ενδείξεις μεγαλύτερης αποτελεσματικότητας στη δημόσια διοίκηση, ή γίνεται μόνο προσπάθεια άλωσής της από τα κόμματα της συγκυβέρνησης; Υπάρχει αντίληψη αξιοκρατίας στην παιδεία, ή είναι φανερή η προτίμηση στην απαξίωση της αριστείας και στην ισοπέδωση προς τα κάτω; Εδειξε η κυβέρνηση δείγματα συντονισμού και οργάνωσης στο πρόβλημα των προσφύγων ή βίωσε περίοδο χάους η χώρα για μεγάλο διάστημα, κατάσταση που συνεχίζεται; Μπορεί κάποιος να αναφέρει έναν έστω υπουργό που διακρίθηκε στον τομέα του τους τελευταίους 18 μήνες, ή κανείς δεν ξεχωρίζει από την ανεπάρκεια και την ανικανότητα; Τέλος, υπάρχει ή όχι, επικίνδυνη πολιτική δημιουργίας κράτους εν κράτει στο υπουργείο Αμυνας;

Τα ερωτήματα είναι σκόρπια και ενδεικτικά, γιατί στην πραγματικότητα η χώρα είναι στο στάδιο της πλήρους διάλυσης του παντός. Η «θαυμάσια κατάσταση» βρίσκεται στο μυαλό μόνον του πρωθυπουργού, που με το προσωπείο του «ανώτατου αξιωματούχου» επικαλέστηκε το τσιτάτο του Μάο.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Το εσωτερικό «σύνορο» της Ευρώπης

ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

Στη νέα τομή στο σώμα της Ευρώπης, η κυβέρνηση της Ελλάδας είναι, δυστυχώς, στη λάθος πλευρά. Μπορεί να είναι εξαιρετικά άβολη η αλήθεια για τον ΣΥΡΙΖΑ και παρότι φέτος εκφράζει τη λύπη του για το Brexit, οι ιδεολογικές συμμαχίες του είναι σαφείς. Ενα χρόνο μετά το δημοψήφισμα, ο ΣΥΡΙΖΑ με μακροσκελείς ανακοινώσεις «θριάμβου» επιχειρεί, όπως κάθε λαϊκίστικο κόμμα που σέβεται τον εαυτό του, να κατασκευάσει επετείους, να διχάσει και να μιλήσει για προπαγάνδες και διεθνή κέντρα. Αναρωτιέται κανείς σε ποιους απευθύνονται αυτές οι επικίνδυνες ανοησίες και αν, εντέλει, υπάρχουν πολίτες που να διάβασαν αυτό το κείμενο που εξέδωσε το γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ και να είπαν «μπράβο». Δύσκολο να το φανταστεί κανείς, ιδίως αν ανήκει στους «κακούς» που είχαν ψηφίσει «Ναι». Αλλά η πραγματικότητα μας λέει πως ακόμη και για το χονδροειδέστερο ψέμα, για την πλέον απροκάλυπτη προπαγάνδα, για το πλέον χυδαίο επικοινωνιακό τέχνασμα όσο και για την πιο φθηνή διχαστική γλώσσα, υπάρχει κοινό. Και υπάρχει κοινό που ακολουθεί, επικροτεί και ταυτίζεται. Είναι οι τάξεις των οπαδών και χειροκροτητών που έχουν ανάγκη και θεωρούν απολύτως φυσικό οι έχοντες την εξουσία να είναι άνθρωποι «δικοί» τους. Ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι ψεύδεται και ότι είναι (τουλάχιστον) ανεπαρκής, αλλά ελπίζει ότι η προπαγάνδα του κόμματός του θα του δώσει χρόνο. Είναι μια φυσική λειτουργία του λαϊκισμού. Οπως θεμελιώδης αρχή για την κατάχρηση της εξουσίας είναι η δαιμονοποίηση των αντιπάλων και η διαρκής ηθικολογία. Προκύπτει όμως ότι η επαναστατική ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ, που ταλαιπώρησε τόσο τη χώρα και που κόστισε και κοστίζει δισεκατομμύρια ευρώ, έχει ερείσματα. Οχι στην πραγματικότητα αλλά στη συγκυρία, η οποία διεθνώς προχωράει σε ένα νέο διαμελισμό της Δύσης. Η διατομή Αριστεράς και Δεξιάς έχει μείνει ως προϊόν του 19ου και του 20ού αιώνα. Η διατομή των τελευταίων ετών (με αποκορύφωση το Brexit, αλλά και τις προεδρικές εκλογές στην Αυστρία και το δημοψήφισμα της Ουγγαρίας) έχει ανακατανείμει τις συγγένειες και τις συμμαχίες και μας έδωσε και το μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, με κοινό πεδίο τον λαϊκισμό, τον ευρωσκεπτικισμό, τον νέας κοπής εθνικισμό και τη δήθεν αποστασία έναντι της παλαιάς τάξης των πραγμάτων. Τα νέα ιδεολογικά στρατόπεδα, έστω και με τις πολλές υποομάδες και κατηγορίες, κρίνονται πλέον όχι με ζητήματα ιεραρχίας, ικανότητας, κινητικότητας και καταγωγής, αλλά με τον βαθμό προθυμίας για τη δημιουργία της νέας πυραμίδας.

Η νέα πυραμίδα των λαϊκιστών και εθνικιστών βασίζεται στην αποστροφή τους για τα υπερεθνικά σύνολα όπως η Ε.Ε., στην εργαλειακή μεταχείριση του προσφυγικού και στον έλεγχο των ΜΜΕ. Τα αργά ανακλαστικά της Ε.Ε. έχουν επιτρέψει φαινόμενα όπως αυτά της Ουγγαρίας και έχουν ανεχθεί τις αυθαιρεσίες του ΣΥΡΙΖΑ. Αν και κάθε περίπτωση λαϊκίστικου κόμματος είναι διαφορετική, υπάρχει κοινός σκοπός που επιτρέπει στη Μαρίν Λεπέν να συγχαίρει τον Αλέξη Τσίπρα. Πολλά θα εξαρτηθούν από την ταχύτητα αντίδρασης της Ευρωπαϊκής Ενωσης και το κατά πόσον θα μπορέσει να αποδυναμώσει εμπράκτως τις πολλές (και ορισμένες βάσιμες) κατηγορίες ή κριτικές για την απόστασή της από τη νέα πραγματικότητα. Μέσα σε αυτό το σύνθετο τοπίο της διεθνούς ανακατάταξης που έχει διχάσει τον πληθυσμό της Ευρώπης και έχει αναδείξει τον λαϊκισμό ως σοβαρό αντίπαλο του φιλελευθερισμού και της Κεντροδεξιάς, η ελληνική κυβέρνηση επιχειρεί καθημερινά, επιτυχώς ή όχι, να συγκρατήσει τους οπαδούς της στο στρατόπεδο της νέας πυραμίδας που χτίζει ο διεθνής λαϊκισμός. Υπάρχουν εχθροί και οπαδοί, αλλά είναι θέμα χρόνου να αναγεννηθεί ο επί της ουσίας πολιτικός λόγος στην Ευρώπη που θα περιορίσει την αποδοχή του λαϊκισμού.

Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Τα… αν της ανοησίας και της ανηθικότητας

Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΡΤΙΝΙΔΗ

«Η ηθική ξεκίνησε με την ευγενέστερη ιδιότητα στην
ανθρώπινη φύση και κατέληξε στην φαντασιοπληξία ή στη
δεισιδαιμονία.»
Ιμμάνουελ Καντ, Κριτική του Πρακτικού Λόγου (1788)

Αν μπορείς να έχεις τα πάντα μα προτιμάς να περιορίζεσαι στα ελάχιστα είναι είτε μαζοχισμός είτε ροπή στον ασκητισμό. Αν όμως βρίσκεσαι σε μια κατάσταση με πολλά πλην και πολλά συν, στην οποία, ωστόσο, ο ισολογισμός είναι αναμφίβολα θετικός, το να την απορρίψεις επειδή έτσι δεν αποκτάς τα πάντα συνιστά τεράστια ανοησία. Κι αν η απόρριψη υποκινείται από όσους κερδίζουν παρασέρνοντας τους υπόλοιπους σε πολύ χειρότερες συνθήκες, τότε το πρόβλημα δεν είναι ο τελικός ισολογισμός αλλά η ανηθικότητα.

Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν οικονομικές ολιγαρχίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση· αλήθεια, επίσης, ότι αποφάσεις για κινήσεις κονδυλίων στην Ευρωζώνη λαμβάνονται με όχι και τόσο δημοκρατικούς τρόπους πάντα· αλήθεια και η υπερεκμετάλλευση των γήινων πόρων, οι εγκυμονούντες κίνδυνοι, η νεανική ανεργία που μαστίζει κάποιες ευρωπαϊκές χώρες παραπάνω από άλλες, οι διαψευσμένες ελπίδες, η ανασφάλεια, η απόγνωση. Αλλά επειδή τα σημερινά παιδιά συνειδητοποιούν ότι υποχρεώνονται, στη μεγάλη πλειονότητά τους, να ζήσουν φτωχότερα από τους γονείς τους, δεν σημαίνει πως το σημερινό βιοτικό τους επίπεδο χαμήλωσε περισσότερο από το επίπεδο των παππούδων ή των προπάππων τους. Εκείνοι, όχι μόνο υστερούσαν σε οποιοδήποτε τομέα –κατοικίας, ένδυσης, διατροφής, μέσου προσδόκιμου ζωής, πρόσβασης σε πολιτιστικά αγαθά, ταξιδιών κ.λπ.–, αλλά έτρεχαν να σκοτώνονται κάθε τόσο σε πολέμους που δεν σταμάτησαν να ποτίζουν με αίμα την ευρωπαϊκή ήπειρο επί αιώνες.

Εβδομήντα χρόνια συνεχούς ειρήνης, θεαματική άνοδος του μέσου όρου ζωής όσο και του μέσου ύψους, ανεμπόδιστη κυκλοφορία ανθρώπων και εμπορευμάτων μεταξύ κρατών, ιταλικά μνημεία που αναστηλώνονται με γαλλικούς πόρους, γερμανικά εργοστάσια που ευνοούνται από ελληνικούς, ελληνικές γέφυρες που εγείρονται με αγγλικούς και, γενικά, μια ήπειρος που μιλά αγγλικά, τραγουδά ιταλικά, ντύνεται ισπανικά, εργάζεται γερμανικά, τρώει ελληνικά, αρωματίζεται γαλλικά κ.ο.κ. δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα κέρδη, όσα σκαμπανεβάσματα και αν μεσολαβούν. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει παραίτηση από κάθε κριτική. Αλλά η εποχή μας υπερέχει και ως προς αυτό· προσφέρει πολύ περισσότερες και πολύ ευρύτερες ευκαιρίες ενημέρωσης και παρέμβασης από ό,τι προηγούμενες εποχές. Αντί λοιπόν να στιγματίζουν οι μισοί τους άλλους μισούς ως «ευρωλιγούρηδες», θα ήταν πολύ καλύτερα να δούμε πόση σοφία κερδίζουμε, όλοι, ως «διεθνοδίαιτοι».

Το επιχείρημα ότι κάπου 1% του πληθυσμού ελέγχει το 48% του παγκόσμιου πλούτου, ενώ το 90% έχει να συντηρείται μόνο από το 13% αυτού του πλούτου, είναι ένα άκρως λαϊκιστικό επιχείρημα. Ακόμη και αν τα ποσοστά αληθεύουν, κάτι που δεν είναι τόσο βέβαιο, παραβλέπει την ευρύτητα των μεσοστρωμάτων που κατανέμονται στα σχετικά ποσοστά, παραβλέπει την κατανάλωση πολιτιστικού πλούτου, που δεν ακολουθεί οικονομικά κριτήρια και, κυρίως, παραβλέπει ότι μέχρι πριν έναν αιώνα ο παγκόσμιος πλούτος ελεγχόταν από πολύ λιγότερους, οι οποίοι, επιπλέον, διέθεταν δικαιώματα επί της ζωής και της περιουσίας των υπολοίπων. Από τον Καντ, στα τέλη του 18ου αιώνα, όσο κι από τον Ιερεμία Μπένθαμ, στις αρχές του 19ου, διευκρινίστηκε πως «η ηθικά σωστή σειρά πράξεων είναι εκείνη που αποφέρει το μεγαλύτερο καλό στον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων». Άρα δεν καταδικάζεις στη μιζέρια το σύνολο μιας κοινωνίας ώστε να φέρεις δίκαιη κατανομή πλούτου σε όλα της τα μέλη. Ασφαλώς, αυτό δεν συνεπάγεται την αποδοχή της αδικίας εν γένει. Συνεπάγεται όμως τη μέριμνα κάθε επανορθωτικής κίνησης, να μην καταστρέψει περισσότερα από όσα διορθώνει.

Αν η διακυβέρνηση της Ενωμένης Ευρώπης περνά από μια φάση στην οποία οι ηγέτες των Βρυξελλών εξυπηρετούν γερμανικά συμφέροντα με τρόπο που γεννά αδικίες, η λύση δεν είναι να καταγγέλλουμε μια «εγκληματική συμμορία» και να ονειρευόμαστε, αορίστως, μια «Ευρώπη των λαών», ρισκάροντας να αποκτήσουμε μια Ευρώπη του κάθε λαού χωριστά, εχθρικού προς κάθε άλλον. Μόλις έναν αιώνα πριν, στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, γάλλοι γιατροί διατύπωναν «επιστημονικά» τεκμήρια για το πώς η αφόδευση των Γερμανών έχει πολύ πιο δυσάρεστη οσμή από εκείνη των Γάλλων, γερμανοί ψυχολόγοι αποδείκνυαν εξίσου «επιστημονικά» την νοητική κατωτερότητα των Πολωνών, βέλγοι αποικιοκράτες βεβαίωναν πως οι μαύροι αισθάνονται λιγότερο πόνο από όσο οι λευκοί όταν δέχονται χτυπήματα, και άγγλοι «δαρβινιστές» κατήρτιζαν αμετάβλητες ιεραρχίες φυλετικών ικανοτήτων. Μετά από αυτά, ακολούθησε η απόλυτη φρίκη του Δεύτερου Παγκοσμίου.

Δεν φαντάζομαι να κινδυνεύουμε από κάτι τέτοιο. Αλλά ούτε και σ’ εκείνη τη συναρπαστική, εύθραυστη και σκανδαλώδη Δημοκρατία της Βαϊμάρης φαντάζονταν πάρα πολλοί τι επρόκειτο να ακολουθήσει. Όταν δουλοπρεπείς υμνητές της εξουσίας πρυτανεύουν στην πνευματική ζωή, κόλακες κάθε λαϊκής ματαιοδοξίας κατακτούν υψηλά αξιώματα και ανιστόρητοι καιροσκόποι φτάνουν σε ανώτατες ηγετικές θέσεις, όλα είναι πιθανά. Μεταξύ νοσταλγίας αυτοκρατορικών μεγαλείων από ηλικιωμένους συντηρητικούς της Αγγλίας και προσδοκίας σοσιαλιστικών παραδείσων από νεαρούς αριστερούς της Ελλάδας, ο εθνικολαϊκισμός μπορεί να προξενήσει πάρα πολλά δεινά. Ακροδεξιοί που παραληρούν από χαρά, χαιρετίζοντας το αποτέλεσμα του αγγλικού δημοψηφίσματος, και ριζοσπάστες Αριστεροί που το θεωρούν μια καλή ευκαιρία να καταλάβουν οι Βρυξέλλες πως πρέπει να αλλάξουν πολιτική, δημιουργούν ανησυχίες. Αν πράγματι η έξοδος της Βρετανίας σημαίνει προοπτική δημοκρατικότερης Ευρώπης, γιατί ενθουσιάζονται η κυρία Λεπέν, ο κύριος Τραμπ ή ο κύριος Μιχαλολιάκος;

Αυτή τη στιγμή, ίσως αυτό να είναι το πιο κρίσιμο «αν» και το πιο κρίσιμο ερώτημα.

 http://athensreviewofbooks.com

Κύριε Βούτση, πάρτε ένα μάθημα

Αναφερόμενος στη Χρυσή Αυγή, ο Πρόεδρος της Βουλής είπε ότι δεν υπάρχουν «μη ευπρόσδεκτες» ψήφοι - παρέβη έτσι τον άγραφο νόμο πολιτικής απομόνωσης των φασιστών. Η γενναία στάση ενός προπονητή πολεμικών τεχνών που απέσυρε αθλήτριά του από διοργάνωση επειδή ο χώρος είχε κατακλυστεί από γνωστούς χρυσαυγίτες, θα έπρεπε να του έχει γίνει μάθημα

 

Ανδρέας Πετρουλάκης

Δεν γνωρίζω ακριβώς τι είναι το αγώνισμα Muay Thai και δεν είχα ξανακούσει για τον προπονητή του αθλήματος Ηλία Λάμπρου. Αυτό όμως δεν με εμπόδισε να θαυμάσω τα υγιή πολιτικά του αντανακλαστικά και το βάθος των απλών λόγων του, όταν απέσυρε την αθλήτριά του από μία διοργάνωση γιατί ο χώρος είχε κατακλυστεί από γνωστούς χρυσαυγίτες. Και αυτός ο άγνωστος σε μένα άνθρωπος έδωσε ένα μάθημα Δημοκρατίας σε πολλούς μεγαλοσχήμονες, πολιτικούς και δημοσιογράφους.

«Ο αθλητισμός δεν μας ενώνει όλους», λέει ο Ηλίας Λάμπρου. «Οι σχολές και τα γυμναστήρια δεν χωρούν φασίστες», «δεν υπάρχει λόγος να συμμετέχουμε για χάρη ενός περιέργως νοούμενου επαγγελματισμού». Ακριβώς. Ούτε η δημοσιογραφία μας χωρά όλους και δεν υπάρχει λόγος στο πλαίσιο ενός κακώς νοούμενου επαγγελματισμού να χωρούν οι φασίστες ανάμεσά μας. Δεν υπάρχει λόγος να περιφέρονται σε εκπομπές και πάνελ, και μάλιστα καθόλου περιθωριακά, για να ακούμε κανονικά και δημοκρατικά τις απόψεις τους. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ωσμώνονται με όλους τους υπόλοιπους που πιστεύουν στα δημοκρατικά ιδεώδη, και με αυτό τον τρόπο να νομιμοποιούνται και να κανονικοποιούνται σαν να εκφράζουν απλώς φυσιολογικές πολιτικές διαφωνίες με τους υπόλοιπους.

Οι φασίστες, ακόμα κι αν έχουν εκλεγεί στο κοινοβούλιο, δεν επιτρέπεται να αντιμετωπίζονται με όρους ισότιμου διαλόγου – ο δημοκρατικός διάλογος, πριν από την ψήφο, απαιτεί κοινή πίστη στις αρχές του ουμανισμού που εκείνοι εχθρεύονται.

Δεν αναρωτιέται άραγε γιατί δεν υπάρχει αντιπρόεδρος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή; Δεν προβληματίζεται από την υπερήφανη στάση του Σταύρου Δήμα που αρνήθηκε προκαταβολικά εκλογή με ψήφους φασιστών;

Ακόμα παραπάνω ισχύει για τους πολιτικούς. Και είναι δυστύχημα που η γενναία στάση του προπονητή έρχεται να φωτίσει αρνητικά την απαράδεκτη θέση του Προέδρου της Βουλής για το ενδεχόμενο να γίνουν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής ρυθμιστές του εκλογικού τοπίου. Ούτε λίγο ούτε πολύ ο κ. Βούτσης παρέβη τον άγραφο νόμο πολιτικής απομόνωσης των φασιστών που είχε δημιουργηθεί σιωπηρά στο Κοινοβούλιο από όλες τις πτέρυγες, και θεώρησε ξαφνικά τις ψήφους τους ισότιμες με των υπολοίπων.

Μόνο η προκάτοχός του για τους δικούς της πολιτικούς λόγους είχε τολμήσει να αμφισβητήσει την κοινή πρακτική αποκλεισμού των υποδίκων χρυσαυγιτών, και δυστυχώς ο τωρινός Πρόεδρος ακολουθεί τον ίδιο ολισθηρό δρόμο. Στην προσπάθειά του να υπηρετήσει το στόχο των 200 ψήφων παριστάνει τον αφελή που μετρά ορφανές ψήφους. Δεν αναρωτιέται άραγε γιατί δεν υπάρχει αντιπρόεδρος της Χρυσής Αυγής στη Βουλή; Δεν προβληματίζεται από την υπερήφανη στάση του Σταύρου Δήμα που αρνήθηκε προκαταβολικά εκλογή με ψήφους φασιστών; Δεν κοιτά λίγο προς την άλλη πλευρά της Αθήνας, εκεί που διεξάγεται η δίκη για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα;
Γιατί ο Νίκος Βούτσης δέχτηκε να συνδέσει για πάντα το όνομά του με τέτοια αντιδημοκρατική μεθόδευση, χάριν πρόσκαιρων (και φυσικά αμφίβολων) πολιτικών κερδών;

Ο προπονητής Πολεμικών Τεχνών Ηλίας Λάμπρου, μπορεί να μην έχει την πολυετή πολιτική εμπειρία του κ. Βούτση και των λοιπών προσώπων του δημοσίου βίου που καλοδέχνονται τους φασίστες ως εκλεγμένους, αλλά έχει καθαρό πολιτικό βλέμμα και ανυποχώρητες δημοκρατικές πεποιθήσεις. Και γίνεται για λίγο προπονητής Δημοκρατικών Αρχών σε ένα περιβάλλον που δυστυχώς εμφανίζει όλο και συχνότερα μειωμένα αντανακλαστικά απέναντι στους κήρυκες της βίας που ξανασηκώνουν κεφάλι.

Η ανακοίνωση του προπονητή:
«Σήμερα μια αθλήτρια του White Tiger Camp έπαιζε αγώνα Κ1 για μια ζώνη σε μεγάλη διοργάνωση, αγώνα που τελικά ακυρώσαμε. Για λόγους σεβασμού
προς την αντίπαλη αθλήτρια, τη γωνία και το δάσκαλό της αλλά και το διοργανωτή που μας έκανε την τιμή και μας προσέφερε αυτή την ευκαιρία διεκδίκησης ζώνης θα πρέπει να εξηγήσω αυτή τη ενέργειά μας. Με το που φτάσαμε στο χώρο διεξαγωγής των αγώνων, αντιληφθήκαμε πως “πρώτο τραπέζι πίστα” ήταν μεγάλη παρέα αποτελούμενη από τον Κασιδιάρη, το Λαγό και άλλα μέλη της Χρυσής Αυγής, αντίστοιχου ή μικρότερου βεληνεκούς. Επειδή ο αθλητισμός δε μας ενώνει (και καλά κάνει), επειδή οι σχολές και τα γυμναστήρια μας δε χωρούν τους φασίστες και τους
ναζί, δεν υπήρχε κανένας λόγος να παραμείνουμε στον ίδιο χώρο με αυτούς, νομιμοποιώντας την παρουσία τους σε δημόσιους χώρους. Δεν έχω τη λογική του no politica στον αθλητισμό, πολύ περισσότερο όταν αφορά μισάνθρωπους νοσταλγούς του Χίτλερ, των κρεματορίων, των στρατοπέδων συγκέντρωσης. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για χάρη ενός περιέργως εννοούμενου επαγγελματισμού, να συμμετέχουμε σε οτιδήποτε αντίστοιχο. Θέλουμε έναν κόσμο που να χωράει πολλούς κόσμους και θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για αυτό… Ειλικρινά είμαι περήφανος για τους μαθητές/αθλητές μου και μακάρι να είναι και αυτοί περήφανοι για τις επιλογές μας και τη στάση ζωής μας… 

Ηλίας Λάμπρου White Tiger Muay Thai Camp». (πηγή: Lifo.gr)

protagon.gr