Στο μετρό. Νωρίς το βράδυ, γύρω στις 8. Ένα κοριτσάκι ήταν δεν ήταν 6 χρονών. Καθόταν στην εξωτερική πλευρά μιας τετράδας καθισμάτων στραμμένο προς τον διάδρομο. Είχε τα αδύνατα χεράκια και τα ποδαράκια του σταυρωμένα. Τα μάτια του ήταν υγρά και απλανή. Έδειχνε να τελεί σε κατάσταση σοκ. Ήταν καθαρό, καλοχτενισμένο και καλοντυμένο. Απέναντί του, στην άλλη πλευρά του βαγονιού, η γυναίκα που δήλωνε μαμά του φλυαρώντας δεν έπαυε να εξηγεί στον κύριο που καθόταν κοντά στη μικρή ότι δεν έχει φάει τίποτα όλη μέρα, «ούτε νερό δεν έχει πιει, μην πάθει και καμιά αφυδάτωση, με την πρώτη γουλιά κάνει εμετό, να, γυρίσαμε σήμερα από την Καλαμάτα και να, άφησα εκεί την αδερφή της και να την πείραξε αυτό». Ο κύριος επέμενε να πάει το παιδί στο νοσοκομείο. «Λέτε, ε;» έλεγε με ύφος που έδειχνε πως δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να το κάνει. Λίγο προτού κατέβουν στην Κατεχάκη, τη ρωτώ: «Τι σας λέει; Γιατί δεν τρώει;»
«Είναι κλειστός χαρακτήρας μού απαντά» — και κάτι μέσα μου σφίγγεται.
Στην Κατεχάκη, «φτάσαμε» λέει η μεγάλη στη μικρή, την πιάνει από τον καρπό, οδηγεί το παιδί σαν πρόβατο επί σφαγή.
Ξανά και ξανά έκτοτε η ίδια εικόνα στο μυαλό μου. Η ίδια ενοχή.
«Δεν είναι μαμά του», λέω στον κύριο
.
«Η μαμά του είναι», με καθησυχάζει εκείνος, «είναι τρελές οι Καλαματιανές» — και επιχειρεί έτσι, άκομψα μάλλον, να εξηγήσει το υπερβολικό βάψιμο της νεαρής γυναίκας και το ντύσιμο που παρέπεμπε σε συγκεκριμένο επάγγελμα.
«Δεν είναι η μαμά του», επαναλαμβάνω μέσα μου. Κι ακόμα δεν μπορώ να με συγχωρήσω, που δεν έτρεξα ξοπίσω τους, που δεν ειδοποίησα κάποιον από το σταθμό να ελέγξουν τα στοιχεία της γυναίκας, που δεν είχα το κινητό μου να ειδοποιήσω τους δικούς μου που με περίμεναν έξω από το μετρό ότι θα αργήσω, που σκέφτηκα το δικό μου παιδί. Που έλεγα στον εαυτό μου δικαιολογίες για ποιους λόγους δεν μπορούσα να τρέξω ξοπίσω τους, ενώ ο εγκέφαλός μου βούιζε «πήγαινε!» και τα μάτια μου είχαν μείνει καρφωμένα στον τρόπο με τον οποίο γράπωσε το παχουλό χέρι της ανατριχιαστικής γυναίκας τον καρπό του παιδιού.
«Δεν είναι η μαμά του», σκεφτόμουν όσο την άκουγα να επιχειρεί, χωρίς κανείς να τη ρωτά, να εξηγήσει γιατί ήταν έτσι το παιδί, σε μια κατάσταση παραιτημένης απελπισίας, σαν κάτι να το είχαν ποτίσει.
«Δεν είναι η μαμά του», σκεφτόμουν όταν την άκουσα συγκαλυμμένα να απειλεί «Θα σε πάω να σου κάνουν ένεση…» με το παιδί να κουνάει αρνητικά πέρα δώθε το κεφάλι του— «Μα γιατί την τρομάζετε;» ρώτησα — «Έτσι, για να μάθει» απάντησε με χαιρέκακο χαμόγελο.
Ένα κοριτσάκι πανέμορφο. Ένα παιδί που δυστυχεί. Το ξαναθυμήθηκα σήμερα, διαβάζοντας για τη δίκη σχετικά με την υπόθεση παιδεραστίας στο Ίλιον, για τη μάνα-τέρας που εξέδιδε την κόρη της από τα 6 της χρόνια.
Δεν ήταν η μαμά του. Κι αν ακόμη ήταν, δεν έπρεπε να έχει στα χέρια της το παιδί. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Και κανείς μας δεν έκανε τον κόπο να βγει για λίγο από τη φούσκα του κόσμου του και να δράσει. Ελπίζω κάποιος να τη σώσει.
Ελπίζω κάποιος να σε σώσει. Ελπίζω κάποιος να μην ευχηθεί να σε σώσει κάποιος άλλος, να το αναλάβει ο ίδιος. Συγγνώμη.
«Ουρά» (1999-2000), έργο του Νίκου Κεσσανλή στο σταθμό του μετρό στην Ομόνοια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου