Διαβάζουμε ειδήσεις για δικαστικές υποθέσεις και είναι σαν να
διαβάζουμε αποσπασματικά ένα παραμύθι. Γράφουν: «Σε επ' αόριστον αναβολή
οδηγήθηκαν οι δικαστές για την υπόθεση των μαύρων ταμείων της Siemens. Η
αιτία της αναβολής ήταν η μη μετάφραση του παραπεμπτικού βουλεύματος».
Σαν να γράφουν: «Ο κυνηγός σήκωσε το τσεκούρι για να χτυπήσει...». Ας το
πιάσουμε, λοιπόν, από την αρχή, να πούμε την ιστορία, όπως χωρά σε μια
σελίδα.
Η δίκη που αναβλήθηκε αφορά την προμήθεια ψηφιακών κέντρων, δηλαδή τη σύμβαση του ΟΤΕ 8002/1997. Οι εμπλεκόμενοι είναι 64, Ελληνες και Γερμανοί, και κατηγορούνται για δωροδοκία. Πρόκειται για μια από τις τέσσερις υποθέσεις όπου στελέχη της Siemens έδιναν μίζες για να πάρουν κρατικές δουλειές. Ας το πιάσουμε, λοιπόν, από την αρχή, με ονόματα, για να μην ξεχνιόμαστε.
Το 1994 η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου αναθέτει απευθείας στη Siemens την προμήθεια ψηφιακών παροχών. Το 1996 η κυβέρνηση Σημίτη αναθέτει επιπλέον ψηφιακές παροχές. Την επόμενη χρονιά γίνεται κι άλλη ανάθεση. Υπογραμμίζουμε: χωρίς διαγωνισμό, χωρίς δικαιολόγηση για την επιλογή προμηθευτή. Οι υπουργοί που υπογράφουν τις αναθέσεις είναι οι Αλέκος Παπαδόπουλος, Γιάννος Παπαντωνίου, Χάρης Καστανίδης, Τάσος Μαντέλης. Παρένθεση: Δεν ζητήθηκαν προσφορές από άλλες εταιρείες, ενώ εκ των υστέρων διαπιστώθηκε ότι θα μπορούσαν να αναλάβουν σχεδόν τριάντα άλλες εταιρείες. Να μείνουμε, όμως, στο παραμύθι.
Ηταν η εποχή της ευμάρειας, όλοι είχαν γεμάτες τσέπες, οι τράπεζες
μοίραζαν δάνεια, το κράτος μοίραζε πρόωρες συντάξεις, ο μέσος Ελληνας
γκρέμιζε το κοτέτσι για να το κάνει έπαυλη. Κι εκεί που ήταν όλα ζάχαρη,
ξεσπά σκάνδαλο στη Γερμανία με στελέχη της Siemens να παραδέχονται ότι
στην Ελλάδα μοίρασαν μίζες ύψους 130 εκατομμυρίων μάρκων. Στην Ελλάδα
αρχίζει προανάκριση και γίνεται μύλος μεταξύ δικαστών για το ποιος έκανε
ή δεν έκανε σωστά τη δουλειά του. Λόγια στα λόγια, περνάνε τα χρόνια.
Προκύπτει ότι υπάρχουν ευθύνες πολιτικών προσώπων, σταματούν τα δικαστήρια και αναλαμβάνει η Βουλή. Βρισκόμαστε στο 2010 και η Εξεταστική Επιτροπή μετά τα σούρτα φέρτα διαφόρων δεν καταλήγει πουθενά. Εν τω μεταξύ, αποδεικνύεται ότι η Ελλάδα είναι ευεπίφορο περιβάλλον για σκάνδαλα και αποκαλύπτονται το ένα μετά το άλλο, με εξοπλισμούς στον στρατό, με δημόσια έργα, με τα φάρμακα. Παντού λεφτά που διακινούνται ύποπτα, τραπεζικοί λογαριασμοί που ανοίγουν ανύποπτα και δεκάδες εμπλεκόμενοι σε κάθε ιστορία. Πολλές οικογένειες ευημερούν, ξοδεύουν με αμετροέπεια, τους βλέπουμε, αυτούς και τα παιδιά τους, να είναι μέσα στα πράγματα, σε κέντρα λήψης αποφάσεων, μέσα στη χλιδή. Οι οικογένειες των μιζαδόρων είναι πια το αφρόγαλα του νεοπλουτισμού.
Στις δικαστικές αίθουσες γίνεται φεστιβάλ αναβολών για αυτές τις
υποθέσεις. Ταυτόχρονα καταγράφονται υπέροχες πρωτοβουλίες όπως η
παράκληση προς το ακροατήριο «ομιλεί κανείς την γαλλικήν;» καθώς δεν
υπήρχε διερμηνέας. Το πλήθος των κατηγορουμένων και οι 1.580 σελίδες της
συγκεκριμένης δικογραφίας φτιάχνουν μια κατάσταση που δεν θα τολμούσε
να φανταστεί ούτε ένας σύγχρονος Κάφκα. Για να μην πολυλογούμε, φτάσαμε
στη δικάσιμο της προηγούμενης εβδομάδας, όλα καλά, να τιμωρηθεί και
κανένας, φευ, πάλι κάτι βρέθηκε προς όφελος της παρακώλυσης. Το
δικαστήριο είπε ότι το παραπεμπτικό βούλευμα δεν είχε μεταφραστεί.
Ολιγωρία, σοβαρή ολιγωρία.
Αυτό το παραμύθι δεν έχει τέλος. Θα μπορούσε να είναι αυτή η τελευταία σελίδα, αναβολή επ' αόριστον, μάλλον για του Αγίου Ποτέ. Και ξαφνικά πετιέται το υπουργείο Εξωτερικών, που είναι αρμόδιο για τη μετάφραση του βουλεύματος, και λέει ότι, όχι, η μετάφραση έγινε και παραδόθηκε έγκαιρα. Η αναβολή, όμως, δεν αναβάλλεται και ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Κι άλλος μύλος. Ολα μαζί οδηγούν στη συγχώρεση που λέγεται και παραγραφή. Ολα καλά και τα σκυλιά δεμένα. Οι κλέφτες μπορούν να χαίρονται.
* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 17 Ιουλίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου