29 Ιουλίου, 2015
Την Παρασκευή 12 Ιουνίου ο Στέλιος Ράμφος μίλησε στους Βασίλη Χιώτη και Νότη Παπαδόπουλο για την Ελλάδα της κρίσης, τους πολιτικούς της και τους Έλληνες
Για τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις
«Πιστεύω ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι αυτό: ότι είμαστε συνεχώς απογειωμένοι από τα πράγματα. Δεν έχουμε κανένα σχέδιο σε αυτή την ιστορία ούτε μας ενδιαφέρει σχέδιο να’ χουμε, γιατί η πολιτική διαπραγμάτευση είναι για να αποφύγουμε την πραγματικότητα των αριθμών και να πάμε στο τέλος στην τελική ρύθμιση. Τα οδυνηρά δεν τα αποφεύγεις. Τα οδυνηρά θα έρθουν, διότι αυτά τα έχεις προετοιμάσει. Τι μπορείς να κάνεις; Να γυρίσεις την οδύνη σε μάθημα, δηλαδή να μπορείς να γυρίσεις θετικά μια ιστορία, η οποία θα πονέσει, ακριβώς επειδή αποποιήθηκες την αλήθεια.
Το μεγάλο δίλημμα στο βάθος τώρα είναι: ή λιτότητα με αλήθεια ή πείνα με ψέματα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι θα πάμε σε λιτότητα με αλήθεια, δηλαδή θα βγούμε να πούμε τι ακριβώς γίνεται, αν θέλουμε να δούμε χαΐρι και προκοπή, αλλιώς αν θέλουμε να δούμε Δαυίδ και Γολιάθ και καταλήξουμε στην ξέρα. Θα έχουμε βεβαίως τα χειρότερα αποτελέσματα. Πρέπει να σκεφτεί κι ο ίδιος (ο Έλληνας) ότι κάπου επέλεξε τη λιτότητα, στο όνομα μιας ψευδαισθήσεως πολυτελείας. Αλλά έχει σημασία ότι ο Έλληνας έχει ανάγκη από ψέμα. Έχει ανάγκη από παραμύθι, γιατί θέλουμε να πάμε στο τέλος χωρίς να περάσουμε απ’ το δρόμο και στο τέλος δεν πας ποτέ χωρίς παραμύθι. Σιγά-σιγά, πλησιάζοντας τα πράγματα, είδε ότι δεν είναι τόσο απλά.»
Για τον πρωθυπουργό
«Το ένστικτό του το νεανικό, τον βοήθησε να έχει έναν ρεαλισμό, αλλά επειδή ταυτοχρόνως είναι δύο άνθρωποι και δεν είναι ένας, είναι ο υποχρεωτικά ο ρεαλιστής πολιτικός και ο ιδεολόγος, ας πούμε, αρχηγός μιας αριστερής παρατάξεως. Έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα, δεν μπορεί να υποστηρίξει ιδεολογικά το ρεαλισμό, ενώ μπορεί ιδεολογικά να υποστηρίξει την ψευδαίσθηση. Ζει μέσα του μια τρομερή διαπάλη, όπου η ψευδαίσθηση πολλές φορές είναι ισχυρότερη.»
Για τη λύση που πρέπει να δοθεί
«Κατεπείγει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να τους μαζέψει όλους αυτούς τους κυρίους και πρέπει να υπάρξει εθνική πολιτική, γιατί επίκειται τυφώνας, θύελλα. Δεν μπορεί ένα νέο παιδί να έχει το μυαλό του καρφωμένο σε ό,τι πιο βαθύ στο παρελθόν, δηλαδή σαν να τον διαφεντεύει η εικόνα του μπαμπά του. Η Αχίλλειος πτέρνα της Αριστεράς στην Ελλάδα ήταν πάντοτε το γεγονός ότι μιλούσε για κοινωνικούς αγώνες και δεν είχε το αίσθημα του εθνικού αιτήματος μιας ομοψυχίας πλατύτερης.
Η Εκκλησία και η Ορθοδοξία στην Ελλάδα είναι το πραγματικό πεδίο της ταυτότητος. Άρα, αν θέλεις να μην πας με στενά περιθώρια πολιτικοκοινωνικά, τα οποία μοιραία είναι διχαστικά από τη φύση τους, αν θέλεις να έχεις ένα όραμα πλατύτερο, έχεις δικαίωμα να στραφείς προς τη μεγάλη δεξαμενή μιας πνευματικής ενότητας. Αλλά εδώ είναι και με πολιτική προέκταση, με έναν εθνολαϊκισμό, ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα μια συγκυβέρνηση ορισμένου τύπου, με αποτελέσματα που βεβαίως θα μάθουμε πολύ σύντομα. Μια κανονική πολιτική αντίληψη των πραγμάτων μάς αποκαλύπτει στο επίπεδο το ψυχολογικό ότι υπάρχουν και πολιτικές ομάδες, οι οποίες λειτουργούν, όπως οι ομάδες που είναι στις ψυχοθεραπείες, λειτουργούν ως ομάδες ψυχοθεραπείας. Αυτοί ήταν όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί του 0-τάδε, του 3%. Πηγαίνανε άνθρωποι για να ξαλαφρώσουν ψυχολογικά. Το μεγάλο σοκ που έγινε με την κρίση, το 2009-2011, προκάλεσε μια διαρροή του συστήματος όσον αναφορά στις συνειδητές μορφές του κράτους και της κοινωνίας. Βγαίνανε και μουντζώνανε τη Βουλή και όλο το ιδρυμένο σύστημα και άνοιξαν οι δρόμοι στα φαντάσματα και είχε 10% από δω, 30% από κει. Έχει σημασία να καταλάβουμε την παράμετρο της απελευθερώσεως των φαντασμάτων, η οποία παίζει αυτή τη στιγμή εδώ και που τα φαντάσματα τα ίδια, είναι ο καλύτερος τρόπος να παραιτείσαι από το δυνατόν της πράξεως και να πηγαίνεις κατευθείαν σε ένα παρελθόν, που είναι το παρελθόν της ζωής των φαντασμάτων. Αυτή τη στιγμή, ομάδες πολιτικής ψυχοθεραπείας, μάς κυβερνάνε. Έχει μεγάλη σημασία να δούμε όμως τη διαχείριση του προβλήματος. »
Συνέντευξη Στ. Ράμφου
Για τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις
«Πιστεύω ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι αυτό: ότι είμαστε συνεχώς απογειωμένοι από τα πράγματα. Δεν έχουμε κανένα σχέδιο σε αυτή την ιστορία ούτε μας ενδιαφέρει σχέδιο να’ χουμε, γιατί η πολιτική διαπραγμάτευση είναι για να αποφύγουμε την πραγματικότητα των αριθμών και να πάμε στο τέλος στην τελική ρύθμιση. Τα οδυνηρά δεν τα αποφεύγεις. Τα οδυνηρά θα έρθουν, διότι αυτά τα έχεις προετοιμάσει. Τι μπορείς να κάνεις; Να γυρίσεις την οδύνη σε μάθημα, δηλαδή να μπορείς να γυρίσεις θετικά μια ιστορία, η οποία θα πονέσει, ακριβώς επειδή αποποιήθηκες την αλήθεια.
Το μεγάλο δίλημμα στο βάθος τώρα είναι: ή λιτότητα με αλήθεια ή πείνα με ψέματα. Αυτό είναι το πρόβλημα. Πρέπει να αποδεχτούμε ότι θα πάμε σε λιτότητα με αλήθεια, δηλαδή θα βγούμε να πούμε τι ακριβώς γίνεται, αν θέλουμε να δούμε χαΐρι και προκοπή, αλλιώς αν θέλουμε να δούμε Δαυίδ και Γολιάθ και καταλήξουμε στην ξέρα. Θα έχουμε βεβαίως τα χειρότερα αποτελέσματα. Πρέπει να σκεφτεί κι ο ίδιος (ο Έλληνας) ότι κάπου επέλεξε τη λιτότητα, στο όνομα μιας ψευδαισθήσεως πολυτελείας. Αλλά έχει σημασία ότι ο Έλληνας έχει ανάγκη από ψέμα. Έχει ανάγκη από παραμύθι, γιατί θέλουμε να πάμε στο τέλος χωρίς να περάσουμε απ’ το δρόμο και στο τέλος δεν πας ποτέ χωρίς παραμύθι. Σιγά-σιγά, πλησιάζοντας τα πράγματα, είδε ότι δεν είναι τόσο απλά.»
Για τον πρωθυπουργό
«Το ένστικτό του το νεανικό, τον βοήθησε να έχει έναν ρεαλισμό, αλλά επειδή ταυτοχρόνως είναι δύο άνθρωποι και δεν είναι ένας, είναι ο υποχρεωτικά ο ρεαλιστής πολιτικός και ο ιδεολόγος, ας πούμε, αρχηγός μιας αριστερής παρατάξεως. Έχει ένα μεγάλο μειονέκτημα, δεν μπορεί να υποστηρίξει ιδεολογικά το ρεαλισμό, ενώ μπορεί ιδεολογικά να υποστηρίξει την ψευδαίσθηση. Ζει μέσα του μια τρομερή διαπάλη, όπου η ψευδαίσθηση πολλές φορές είναι ισχυρότερη.»
Για τη λύση που πρέπει να δοθεί
«Κατεπείγει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να τους μαζέψει όλους αυτούς τους κυρίους και πρέπει να υπάρξει εθνική πολιτική, γιατί επίκειται τυφώνας, θύελλα. Δεν μπορεί ένα νέο παιδί να έχει το μυαλό του καρφωμένο σε ό,τι πιο βαθύ στο παρελθόν, δηλαδή σαν να τον διαφεντεύει η εικόνα του μπαμπά του. Η Αχίλλειος πτέρνα της Αριστεράς στην Ελλάδα ήταν πάντοτε το γεγονός ότι μιλούσε για κοινωνικούς αγώνες και δεν είχε το αίσθημα του εθνικού αιτήματος μιας ομοψυχίας πλατύτερης.
Η Εκκλησία και η Ορθοδοξία στην Ελλάδα είναι το πραγματικό πεδίο της ταυτότητος. Άρα, αν θέλεις να μην πας με στενά περιθώρια πολιτικοκοινωνικά, τα οποία μοιραία είναι διχαστικά από τη φύση τους, αν θέλεις να έχεις ένα όραμα πλατύτερο, έχεις δικαίωμα να στραφείς προς τη μεγάλη δεξαμενή μιας πνευματικής ενότητας. Αλλά εδώ είναι και με πολιτική προέκταση, με έναν εθνολαϊκισμό, ο οποίος είχε ως αποτέλεσμα μια συγκυβέρνηση ορισμένου τύπου, με αποτελέσματα που βεβαίως θα μάθουμε πολύ σύντομα. Μια κανονική πολιτική αντίληψη των πραγμάτων μάς αποκαλύπτει στο επίπεδο το ψυχολογικό ότι υπάρχουν και πολιτικές ομάδες, οι οποίες λειτουργούν, όπως οι ομάδες που είναι στις ψυχοθεραπείες, λειτουργούν ως ομάδες ψυχοθεραπείας. Αυτοί ήταν όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί του 0-τάδε, του 3%. Πηγαίνανε άνθρωποι για να ξαλαφρώσουν ψυχολογικά. Το μεγάλο σοκ που έγινε με την κρίση, το 2009-2011, προκάλεσε μια διαρροή του συστήματος όσον αναφορά στις συνειδητές μορφές του κράτους και της κοινωνίας. Βγαίνανε και μουντζώνανε τη Βουλή και όλο το ιδρυμένο σύστημα και άνοιξαν οι δρόμοι στα φαντάσματα και είχε 10% από δω, 30% από κει. Έχει σημασία να καταλάβουμε την παράμετρο της απελευθερώσεως των φαντασμάτων, η οποία παίζει αυτή τη στιγμή εδώ και που τα φαντάσματα τα ίδια, είναι ο καλύτερος τρόπος να παραιτείσαι από το δυνατόν της πράξεως και να πηγαίνεις κατευθείαν σε ένα παρελθόν, που είναι το παρελθόν της ζωής των φαντασμάτων. Αυτή τη στιγμή, ομάδες πολιτικής ψυχοθεραπείας, μάς κυβερνάνε. Έχει μεγάλη σημασία να δούμε όμως τη διαχείριση του προβλήματος. »
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου