Γράμμα σε όσους διέγραψα και σε όσους με διέγραψαν Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/apopsi/gramma/ ]

29.07.2015 Αποτίμηση ενός ψυχικού τοπίου, καθώς ο διχασμός του δημοψηφίσματος αρχίζει να καταλαγιάζει. Νίκος Βατόπουλος

νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για αυτήν την εκ πρώτης όψεως εφήμερη, επουσιώδη και εν πολλοίς προβλέψιμη κατάσταση, όχι για να επαναλάβω αυτό που γνωρίζουμε όσοι είμαστε στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά για να σκιαγραφήσω μία καμπύλη. Φωτό: Thanassis Stavrakis.

Αισθάνθηκα, πριν από λίγες ημέρες, την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη. Σε μία παρόρμηση της στιγμής, μια μέρα φορτισμένη με πολιτικά γεγονότα, που διάβαζα πολύ αρνητικά, είχα διαγράψει έναν φίλο από το Facebook. Δεν ήταν η μοναδική περίπτωση. Κι εμένα με διαγράφουν πολλοί που τους έχω απογοητεύσει ή εκνευρίσει. Ο φίλος όμως εκείνος, ο οποίος εισέπραξε τη μήνι της στιγμής, δεν το άξιζε. 

Δεν μας χώριζαν και τόσα πολλά. Του ξαναέκανα αίτημα φιλίας και το νήμα -ελπίζω- ξαναδέθηκε. Τον είχα αιφνιδιάσει, τον είχα πληγώσει και είχα πέσει στα μάτια του.

 Όλα αυτά τα γράφω γιατί είναι φέτες μίας διαδικτυακής καθημερινότητας, η οποία τους τελευταίους μήνες έχει γίνει μία κοινή συνθήκη. Και νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για αυτήν την εκ πρώτης όψεως εφήμερη, επουσιώδη και εν πολλοίς προβλέψιμη κατάσταση, όχι για να επαναλάβω αυτό που γνωρίζουμε όσοι είμαστε στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά για να σκιαγραφήσω μία καμπύλη. 

Και αυτή η καμπύλη αντιστοιχεί σε μία διακύμανση συναισθημάτων που προκάλεσε η πολιτική αλλαγή μετά την 25η Ιανουαρίου, δημιουργώντας ένα νέο χάρτη ανθρωπογεωγραφίας, η οποία ήταν μία πρώτη αντίδραση σε όσα συνέβαιναν και εξακολουθούν να συμβαίνουν. 

Με την πάροδο αυτών των μηνών, και μετά το απολύτως διχαστικό δημοψήφισμα που κλόνισε συθέμελα το γράφημα της ψυχικής ισορροπίας, αισθάνομαι ότι πατάω και πάλι στα πόδια μου. Θεωρώ ότι δεν είμαι ο μόνος. Μυρίζω στον αέρα ότι και άλλοι, όπως εγώ, ένιωσαν ότι τα στάδια της ψυχικής διεργασίας είχαν προχωρήσει και ότι η εχθρότητα, η ειρωνεία, η περιφρόνηση, ακόμη και το μίσος απέναντι στους ιδεολογικούς αντιπάλους είχαν δώσει τη θέση τους σε κάτι άλλο. 

Τι είναι αυτό; Θα το δούμε. Προς το παρόν, όμως αισθάνομαι ότι η οξύτητα που ένιωθα έχει υποχωρήσει. Έχουν αλλάξει οι ιδέες μου; Όχι. Έχουν μετακινηθεί οι πολιτικές μου απόψεις; Καθόλου. Έχω αναστείλει την αγωνιστικότητά μου; Το αντίθετο. Τότε, τι έχει συμβεί; 

Σκέφτηκα, ότι αν χαθώ στη μαύρη τρύπα του διχαστικού πνεύματος, θα χάσω τον εαυτό μου, και θα βλέπω σκιές όλο και πιο συχνά, και ότι κάποιους ανθρώπους μπορεί να τους αδικήσω. Και ίσως να τους έχω χάσει πια, όταν θελήσουν και αυτοί να αλλάξουν.

Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι, ας πούμε ότι δεν αγάπησα ξαφνικά όσους θεωρούσα «αντιπάλους», ούτε αποφάσισα ότι «οι άνθρωποι είναι πάνω από τις απόψεις τους». Δεν πρεσβεύω κανενός είδους νέο-Χριστιανισμό, ούτε ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν ότι οι αληθινές φιλίες φαίνονται σε αυτές τις δοκιμασίες. Ταιριάζουμε με κάποιους ανθρώπους, και προχωράμε με όσους μοιραζόμαστε λίγο-πολύ τις ίδιες αξίες. Ούτε χρόνος υπάρχει ούτε ψυχική ευρυχωρία, για να σκορπιζόμαστε με λειψό εαυτό και με μισές αλήθειες σε έναν κόσμο κατακερματισμένο. 

Όμως, έχει συμβεί το εξής: πρώτον, κοντοστάθηκα κάποια στιγμή και συνειδητοποίησα ότι ανέπνεα τοξικό αέρα. Και, δεύτερον, καθώς τα ψυχικά στάδια της οργής, της σύγκρουσης και της απόστασης προχωρούσαν, αλλάζοντας στάθμες, άρχισα να διακρίνω ποιότητες. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Και όπως εγώ έχω υπάρξει οξύς, ενδεχομένως και άδικος, όπως έχω υπάρξει είρων ή καυστικός, το ίδιο έχει συμβεί και σε άλλους. 

Και σταδιακά, αναδύθηκε όλη αυτή η ενδιάμεση κατηγορία, εκείνων που δεν είναι ακραίοι, αλλά για τους x λόγους έχουν άλλη στάση από τη δική μου, ενδεχομένως μία στάση ρευστή και ικανή να διευρυνθεί, να μαλακώσει, ακόμη και να μεταβληθεί, αν δεν τροφοδοτείται με συνεχή τραχύτητα. Σκέφτηκα, ότι αν χαθώ στη μαύρη τρύπα του διχαστικού πνεύματος, θα χάσω τον εαυτό μου, και θα βλέπω σκιές όλο και πιο συχνά, και ότι κάποιους ανθρώπους μπορεί να τους αδικήσω. Και ίσως να τους έχω χάσει πια, όταν θελήσουν και αυτοί να αλλάξουν. Και έτσι, θα είχα παραμείνει κι εγώ αόρατος μέσα σε αυτήν τη μαύρη τρύπα και θα κολυμπούσα σε δίνες χωρίς να το ξέρω. 

Δεν αξίζει αυτή η τόσο δύσκολη πολιτική συνθήκη να αθροίζει θύματα μισαλλοδοξίας. Με ορισμένους ανθρώπους ποτέ δεν θα βρούμε το παραμικρό κοινό, είμαστε άλλοι κόσμοι, μετράμε αλλιώς το σύμπαν. Αλλά με τους πιο πολλούς, μοιραζόμαστε κάτι που δεν είναι πάντα ευδιάκριτο. Είναι τουλάχιστον μια παρηγοριά. 

Όλα αυτά είναι σε διαρκή ροή και αυτή η συνθήκη μεταβολής έχει διακυμάνσεις και μεταπτώσεις. Η δύναμη, όμως, να δεις πέρα από το πρόσκαιρο, το προφανές και το αντικειμενικά μαυρόασπρο είναι μία πρόκληση. Σκεφτείτε τι θα γίνει αν χανόμασταν όλοι κολυμπώντας κυκλικά σε δίνες… 

Η πολιτική ζητάει κάτι περισσότερο. Και εμείς απλώς δεν αξίζουμε τόσα τοξικά απόβλητα. 

Διαβάστε ακόμα: Ποιο είναι το ειδικό βάρος της αρχαίας Ελλάδας, αναρωτιέται ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Yale Στάθης Ν. Καλύβας

Με ορισμένους ανθρώπους ποτέ δεν θα βρούμε το παραμικρό κοινό, είμαστε άλλοι κόσμοι, μετράμε αλλιώς το σύμπαν. Αλλά με τους πιο πολλούς, μοιραζόμαστε κάτι που δεν είναι πάντα ευδιάκριτο. Είναι τουλάχιστον μια παρηγοριά Φωτό: REUTERS/Yiannis Kourtoglou

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/apopsi/gramma/ ]

Με ορισμένους ανθρώπους ποτέ δεν θα βρούμε το παραμικρό κοινό, είμαστε άλλοι κόσμοι, μετράμε αλλιώς το σύμπαν. Αλλά με τους πιο πολλούς, μοιραζόμαστε κάτι που δεν είναι πάντα ευδιάκριτο. Είναι τουλάχιστον μια παρηγοριά Φωτό: REUTERS/Yiannis Kourtoglou

Andro.gr [ http://www.andro.gr/apopsi/gramma/ 

 

 

νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για αυτήν την εκ πρώτης όψεως εφήμερη, επουσιώδη και εν πολλοίς προβλέψιμη κατάσταση, όχι για να επαναλάβω αυτό που γνωρίζουμε όσοι είμαστε στα κοινωνικά δίκτυα, αλλά για να σκιαγραφήσω μία καμπύλη. Φωτό: Thanassis Stavrakis.

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/apopsi/gramma/ ]

29.07.2015 Αποτίμηση ενός ψυχικού τοπίου, καθώς ο διχασμός του δημοψηφίσματος αρχίζει να καταλαγιάζει. Νίκος Βατόπουλος Νίκος Βατόπουλος

Πηγή : Andro.gr [ http://www.andro.gr/apopsi/gramma/ ]