του Γρηγόρη Καραγρηγορίου για τη στήλη Παροράματα και ημαρτημένα
Το χειρότερο στο άρθρο του Καρτερού στην Αυγή με τον εύγλωττο τίτλο «Σας γαμώ το Χάρβαρντ» —με την ευκαιρία, να τον χαίρεστε σύντροφοι κι εις ανώτερα— είναι κατά την γνώμη μου η επιλογή των λέξεων. Δεν λέω μόνο για τον τίτλο. Είναι αυτό το άθλιο «γυφτάκια από το Περιστέρι και την Τούμπα» — αναρωτιέμαι αν ήταν τυχαίο ή γνωρίζει πως λένε οι άλλοι χουλιγκάνοι τους παοκτζήδες.
Κυρίως βέβαια το ακόμη χειρότερο «αδούλευτοι, ατίθασοι, αγριεμένοι… λύκοι της Γκράβας και της Καισαριανής». Φράση απευθείας από την ιδεολογική φαρέτρα της Λένι Ρίφενσταλ, ενταγμένη στην καρδιά της κοινοτοπίας του κακού. Η ρώμη, το ένστικτο, η σωματικότητα απέναντι στην καλλιέργεια, την περίσκεψη και την πνευματικότητα. Διακρίνεται εύκολα …ο φετιχισμός του θάρρους, η διάλυση της αποξένωσης σε εκστατικά αισθήματα κοινότητας· η απόρριψη της διανόησης.*
Κι όλα αυτά πάνω σε μια πατίνα χυδαίας εργαλειακής χρήσης της ταξικότητας που ουσιαστικά αποτελεί ύβρι για τα παιδιά της εργατικής τάξης· που τα εκμηδενίζει σε μια καρικατούρα με κύριο χαρακτηριστικό την ζωώδη ενεργητικότητα, ανίκανα δήθεν να αντιπαρατεθούν σε καλλιέργεια και μόρφωση με τα παιδιά του Ψυχικού και της Φιλοθέης — στη λούμπεν εκδοχή του προλεταριάτου, ντυμένη στο σφρίγος και την δύναμη της θέλησης.
Κάπου εδώ εκλαμβάνω την προσβολή προσωπικά: εμείς εδώ στα δημόσια σχολεία του Κορυδαλλού, εργατόπαιδα οι περισσότεροι, δεν γίναμε λύκοι. Κάποιοι πάλεψαν σκληρά και κόντρα στις συνθήκες, μαζί τις πιο πολλές φορές κι όχι απέναντι στον κοινωνικό περίγυρο, για να μορφωθούν. Κάποιοι μάλιστα έφτασαν να διδάσκουν τώρα στα Χάρβαντ.
Κι αυτοί που δεν μπόρεσαν ή δεν είχαν τέτοιους στόχους παλεύουν σήμερα όπως μπορούν, στις χειρότερες συνθήκες εδώ και δυο γενιές, να εξασφαλίσουν τουλάχιστον πως η επόμενη γενιά θα ξεκινήσει από καλύτερη βάση. Όχι με ουρλιαχτά στα ερείπια της αστικής στέπας αλλά με παιδεία και αξιοκρατία, ανοιχτούς ορίζοντες και δικαιοσύνη, υπέρβαση και ξαναχτίσιμο, με ουσιαστική κοινωνική αναπλαισίωση για να το πούμε με τα λόγια της εποχής.
Μια γενιά που δε θα γαμεί τα σχολεία, θα τα κάνει δικά της και καλύτερα. Γιατί επί της ουσίας —της ταξικότητας, δηλαδή, και με την ίδια δόση λαϊκισμού θα έπρεπε μάλλον να ξέρει ο Καρτερός πώς ένας (ας πούμε) αριστερός αντιμάχεται τα ταξικά προνόμια—, προσπαθεί να κάνει τα δημόσια σχολεία ίδια ή καλύτερα από τα ιδιωτικά, να κάνει τις Γκράβες εφάμιλλες των Χάρβαρντ. Βρίσκεται απέναντι από τα ταξικά προνόμια, δεν τα μετατρέπει σε φετίχ.
*Όπως με μοναδική ακρίβεια είχε συνοψίσει η Susan Sontag στο Η γοητεία του φασισμού, μτφρ. Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, εκδ. Υψιλον, 2010
dimartblog.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου