Η εθνική μας αυταπάτη δεν είναι αυτή που κατέρρευσε στην περήφανη διαπραγμάτευση

Ακούω εδώ και καιρό ότι η μνημονιακή άνευ όρων υποταγή του Σύριζα σημαίνει το τέλος της εθνικής μας αυταπάτης. Το παραδέχτηκε και ο πρωθυπουργός, δίνοντας μάλιστα στην έννοια της αυταπάτης μια αθώα και σχεδόν ηρωϊκή διάσταση. Αυτή η αυταπάτη που τελείωσε όμως, ότι δικαιούμαστε να μας ζούνε οι άλλοι και μπορούμε να τους εκβιάσουμε να το κάνουν, δεν ήταν ούτε η χειρότερη, ούτε η πιο καταστροφική. Ήταν απλά η πιο γραφική. Καθώς σαρώθηκε, αποκαλύφθηκε η άλλη μεγάλη, η πραγματική εθνική αυταπάτη. Πραγματικά εθνική γιατί αυτή δεν είναι η αυταπάτη του Σύριζα και των ψεκασμένων, αλλά η αυταπάτη της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας, του μεταρρυθμιστικού, φιλο-ευρωπαϊκού κέντρου συμπεριλαμβανομένου. Για να μην πω ότι το φιλοευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό κέντρο, κεντροδεξιό και κεντροαριστερό, έχει την μεγαλύτερη ευθύνη για την αυταπάτη αυτήν.

Είναι η αυταπάτη του κράτους. Ακόμα και τώρα, μπροστά σε όλη αυτή την φορολογική επέλαση, ακόμα και αυτοί που διαμαρτύρονται οργισμένα για τους αποπνικτικούς φόρους, δεν τολμούν ή δεν θέλουν να μιλήσουν για την άλλη αναγκαστική πλευρά της εξίσωσης, το μέγεθος του κράτους. Είναι η αυταπάτη ότι το κράτος μας δεν είναι μεγάλο· ότι είναι «απλά» αναποτελεσματικό και αρκούν οργανωτικές μεταρρυθμίσεις που δεν θα πονέσουν δημόσιους μισθούς και δημόσιες δαπάνες. Είναι η αυταπάτη ότι το κράτος μίκρυνε στα χρόνια της κρίσης, λες και οι πολλές δεκάδες χιλιάδες αυτών που έσπευσαν να βγουν σε πρόωρη συνταξιοδότηση θα πληρώνονται από άλλη τσέπη όλα αυτά τα παραγωγικά χρόνια που θα μισθοδοτούνται για να κάθονται σπίτι τους ή να απασχολούνται εκ του ασφαλούς στην παραοικονομία. Είναι η αυταπάτη που μετράει το κράτος στην κεντρική διοίκηση μόνο, αγνοώντας το μέγεθος ενός ευρύτερου δημόσιου τομέα που δεν έχει ακόμα απογραφεί ουσιαστικά και βαφτίζοντας εξοικονόμηση τις συγχωνεύσεις οργανισμών.

Τουλάχιστον ο Σύριζα έχει μια ωμή, ταξική ειλικρίνια. Οι υπόλοιποι όμως, κρυβόμαστε ακόμα πίσω από το δάχτυλό μας. Φωνάζουμε για τους φόρους αλλά μόνο ψελίζουμε αμήχανα για το κράτος που αυτοί οι φόροι πληρώνουν. Και αυτή η εθνική αυταπάτη δεν θα σαρωθεί παρά μόνο όταν οι φόροι δεν θα μπορούν πια να πληρωθούν και οι ουσιαστικές δαπάνες του κράτους, τα αναλώσιμα των νοσοκομείων και η βενζίνη των ασθενοφόρων για παράδειγμα, δεν θα μπορούν να πληρωθούν, για να πληρώνονται απείραχτοι άχρηστοι μισθοί σε δημόσιους οργανισμούς μπουτίκ και πρόωρες συντάξεις συνταξιούχων των πενήντα ετών.

γ.φ.

Γρηγόρης Φαρμάκης – Δημοσιεύσεις