Τους ζητά να περιορίσουν τις απαιτήσεις τους και να αρχίσουν να αμοίβονται ανάλογα με όσα παράγουν, (δηλαδή ελάχιστα, πλην ορισμένων εξαιρέσεων), ώστε να μπορέσει να αποκατασταθεί η ισορροπία και να αρχίσει να λειτουργεί η παραγωγική οικονομία, που χρόνια τώρα θυσιάζεται στον βωμό της συντήρησης του άχρηστου κράτους.
Ήδη, από καιρό, όσοι παράγουν δεν δίνουν πια από το περίσσευμα τους, αλλά από το υστέρημα και την ανάλωση της ίδιας της παραγωγικής τους μηχανής. Κάθε εκατό ευρώ φόρου, για την συντήρηση αέργων, είναι και μια θέση εργασίας που χάνεται. Με αποτέλεσμα το συνεχές σπιράλ θανάτου.
Η πορεία αυτή είναι απολύτως βέβαιο που καταλήγει. Το ξέρουν όλοι, άσχετα αν δεν το ομολογούν ανοικτά. Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξόντωση του ξενιστή, την οποία θα ακολουθεί ο ακαριαίος θάνατος του παρασίτου.
Αλλά, τότε, γιατί δεν γίνεται μια κίνηση καλής θέλησης από όσους καταναλώνουν εις βάρος αυτών που παράγουν; Γιατί δεν επικρατεί η λογική;
Η απάντηση είναι απλή. Το σώμα των κρατικοδίατων γνωρίζει ότι η αποκατάσταση της οικονομικής ισορροπίας, με την αντιστοίχηση αμοιβών και παραγωγικότητας, είναι γι' αυτούς ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Ξέρει ότι αν σήμερα υποχωρήσει και αρκεστεί σε λιγότερα, για να δώσει μια ανάσα στον τροφό της, αυτό θα είναι μια μη αντιστρέψιμη εξέλιξη.
Αν η οικονομία ορθοποδήσει, οι μισθοί και οι συντάξεις δεν θα αποκατασταθούν ποτέ στα παλαιότερα επίπεδα. Η παύση του ανορθολογισμού δεν θα είναι προσωρινή.
Τα προνόμια δόθηκαν σε εποχές αφθονίας πόρων και πλήρους αδιαφάνειας. Δεν θα επιστραφούν ποτέ ξανά, επειδή η ίδια η ορθολογική διαχείριση και η διαφάνεια είναι από δω και πέρα οι μόνες προϋποθέσεις για την ανάπτυξη.
Και έτσι οι δημόσιοι υπάλληλοι ξέρουν ότι, για να διατηρήσουν ένα καλό επίπεδο διαβίωσης στο μέλλον, θα πρέπει να αναζητήσουν πραγματική εργασία. Και οι συνταξιούχοι ότι θα περάσουν τα χρόνια που τους απομένουν με στέρηση.
Πρόκειται λοιπόν για μια σκληρή μάχη επιβίωσης, στην οποία δεν χωρά κανενός είδους συνεννόηση. Μια μάχη μέχρις εσχάτων. Όσοι από τους παραγωγικούς ανθρώπους ελπίζουν ότι αυτοί που βρίσκονται απέναντι τους θα διαπραγματευθούν και θα παραχωρήσουν την ίδια τους την ζωή για το καλό της χώρας κάνουν μοιραίο λάθος. Αυτό δεν θα γίνει ποτέ. Οι δύο πλευρές, άσχετα αν η μια έχει αντικειμενικά περισσότερο δίκαιο από την άλλη, μοιράζονται την ίδια απελπισία. Και αυτό είναι το ουσιώδες στοιχείο.
Υπό την έννοια αυτή η κοινωνία οδηγείται μοιραία στον αργό θάνατο. Ή σε μια σύγκρουση η οποία αυτήν την στιγμή αποτρέπεται, επειδή κάποιοι, τελείως λανθασμένα, αναλύουν την κατάσταση με ταξικά χαρακτηριστικά και με την εισαγωγή στην εξίσωση της κρίσης του διεθνούς περιβάλλοντος.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Έχουμε να κάνουμε μόνο με μια εσωτερική μάχη φοροδοτών και φοροκαταναλωτών. Με τους δεύτερους να έχουν το πλεονέκτημα, επειδή στην οργάνωση τους χρησιμοποιούν τις κρατικές δομές και επειδή είναι σε θέση να παράγουν νομιμότητα.
Εάν αυτή η μάχη, που διεξάγεται πέντε χρόνια τώρα σιωπηρά στα χαρακώματα, χωρίς όμως φανερές συγκρούσεις, στο όνομα μιας δήθεν ανύπαρκτης εθνικής ενότητας , δεν βγεί στην επιφάνεια και δεν ονομαστεί, όπως ακριβώς είναι, η χώρα θα καταρρεύσει, αργά ή γρήγορα. Το μόνο που μπορεί να προλάβει την καθολική εξάντληση και τον θάνατο και των δύο πλευρών είναι μια στάση πληρωμών. Η βίαια αποκοπή των παρασίτων από τους πόρους της πλευράς που τους τροφοδοτεί.
http://ermippos.blogspot.de/2015/07/blog-post_15.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου