Η λατρεία της φλυαρίας

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ 

Η ​​λατρεία της φλυαρίας, από την αρχαία Αγορά ώς τα καφενεία και τα τηλεοπτικά πάνελ, είναι μία από τις γοητευτικότερες σταθερές του ελληνισμού. Θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως οι Αθηναίοι επινόησαν τη δημοκρατία για να βολέψουν την ακαταμάχητη τάση τους για φλυαρία, τη συνεχή παραγωγή πληθωριστικού λόγου άνευ αντικρίσματος. Το επισημαίνει εξάλλου και ο Περικλής όταν, στον Επιτάφιο, λέει πως οι δικοί μας λόγοι αντιστοιχούν σε έργα, για να αναδείξει το «δέον» μιας πραγματικότητας η οποία δυσκολευόταν να το αναγνωρίσει. Τη λατρεία αυτή εμπορεύτηκαν επιτυχώς οι Ελληνες στον καιρό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ενδεχομένως δε ο ιός αυτής της φλυαρίας να επέτρεψε στην ελληνική γλώσσα να μη σταματήσει να μιλιέται για τόσους αιώνες και μετά από τόσες ιστορικές τομές και ανατροπές.

Ηδη διακρίνω τις αντιδράσεις πολλών ορθοδόξων αναγνωστών μου. Αυτήν τη φορά ακονίζουν τα επιχειρήματά τους για να κατατροπώσουν την ελαφρότητά μου και την παιγνιώδη διάθεση εν μέσω της νέας εθνικής τραγωδίας. Σε επόμενο σημείωμά μου υπόσχομαι να ασχοληθώ με τα ρίγη ενθουσιασμού που προξενεί στον κοινωνικό κορμό η αντίληψη ότι συμμετέχει στο εθνικό μας άθλημα, την τραγωδία. Προς το παρόν, παραμένω στο καθεστώς της φλυαρίας.

Από τον οδηγό ταξί που θεωρεί ότι περίμενε τον πελάτη δύο ολόκληρες ώρες άπραγος στην πιάτσα επειδή συνωμότησε ο διεθνής σιωνισμός μέχρι τις δηλώσεις επί τη αναλήψει των υψηλών του καθηκόντων του κ. Κατρουγκάλου (στη γενική πέφτει ο τόνος και νομίζω του ταιριάζει περισσότερο) το Εθνος παράγει φλυαρία. Φλυαρεί για συνωμοσίες, για μεταρρυθμίσεις, για αναπτύξεις, για τις τιμές και τον ΦΠΑ, για τη φορολόγηση των αγροτών και για την αυριανή πλειοψηφία στη Βουλή.
Η σημερινή κυβέρνηση έγινε κυβέρνηση επειδή φλυαρούσε όταν ήταν στην αντιπολίτευση και θα παραμείνει κυβέρνηση επειδή συνεχίζει να φλυαρεί σε αντίθεση με τη σημερινή αντιπολίτευση, που αισθάνεται στριμωγμένη γιατί δεν μπορεί να φλυαρήσει πια. Νομίζω, δε, ότι ο κ. Τσίπρας ανέθεσε στον κ. Χαϊκάλη το ασφαλιστικό όχι μόνον επειδή πιστεύει ότι πρόκειται για φτηνή κωμωδία, στην οποία διαπρέπει ο βουλευτής, αλλά και για να τροφοδοτήσει τη φλυαρία του κοινού του. Αν δεν τον είχαμε κι αυτόν, θα είχαμε ήδη ξεχάσει τον ανασχηματισμό.

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί είχε γράψει πως η ελληνική γλώσσα καθιερώθηκε ως «κοινή» του κόσμου της όταν πια ο ελληνισμός είχε χάσει την πολιτική εξουσία. «Είμαι αντεξουσιαστής στην εξουσία», είχε πει ο ΓΑΠ. «Τα μέτρα είναι σκληρά, μου τα επέβαλαν, αλλά κατάφερα να κερδίσω στις σκληρές διαπραγματεύσεις», λέει ο κ. Τσίπρας. «Πρέπει να φύγουμε διότι έχουμε προγραμματισμένη πυρκαγιά», λένε οι πυροσβέστες στη «Φαλακρή τραγουδίστρια» του Ιονέσκο. Οι λέξεις χορεύουν ρυθμικά στη μαύρη τρύπα της λογικής.

Θα συνεχίσουμε να μιλάμε για μεταρρυθμίσεις που δεν πρόκειται να κάνουμε ποτέ; Δεν μας ενδιαφέρουν οι μεταρρυθμίσεις. Μας ενδιαφέρει να συνεχίσουμε να μιλάμε για μεταρρυθμίσεις. Ας το αποφασίσουμε λοιπόν και ας το πάρουν απόφαση και οι εταίροι μας. Ετσι, τουλάχιστον, μπορούν να συνεχίσουν να μας χρηματοδοτούν ως θίασο διασκεδαστών. Τι πιο κωμικό από ένα φλύαρο μπουλούκι που νομίζει πως παίζει σε τραγωδία και παρ’ όλ’ αυτά «βγάζει γέλιο»;

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ