Αν αυτό είναι Αριστερά. Του Δημήτρη Ραυτόπουλου

 

Α​​ν αυτό είναι Αριστερά, δεν δέχομαι την ιδιότητα του αριστερού. Εννοώ την κομμουνιστική ή ριζοσπαστική Αριστερά, που ευδοκιμεί παρ’ ημίν, ενώ αδυνατεί να υπάρξει μια σοβαρή, σύγχρονη, ρεαλιστική Αριστερά, δηλαδή σοσιαλδημοκρατική. Η αιτιολογία είναι εξαιρετικά περίπλοκη, αλλά χοντρικά πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στον παρασιτικό χαρακτήρα της οικονομίας μας και στην ανάλογη κοινωνιοδομή, στην υπανάπτυξη, στην ασύστατη παιδεία και τη συνακόλουθη ελληνοφρένειά μας. Στην Ουγκάντα του Αμίν Νταντά, ας πούμε, θα μπορούσε να φυτρώσει ένας σταλινολαφαζανισμός, ποτέ όμως ένας δημοκρατικός σοσιαλισμός, εμπνευόμενος π.χ. από τις ιδέες του Μπερνστάιν ή του Ρόουλς.

Εδώ και τώρα. Από εδώ πέρασε η ριζοσπαστική Αριστερά και όπως λέει το όνομά της, θέρισε σύρριζα: δεν άφησε όρθια ούτε την ιδιωτική οικονομία, την οποία μισεί βλακωδώς, ούτε την πίστη ούτε την αξιοπρέπεια της χώρας. Ποτέ μια ελληνική κυβέρνηση δεν κατάφερε σε λίγους μόνο μήνες τέτοια καταστροφή, υλική και ηθική. Εννοείται, «βαθιές είναι οι ρίζες». Δεν τα έκαναν όλα μόνοι τους ο Τσιπροκαμμένος και ο Λαφαζανομπαρούφας. Ο λαϊκισμός του παπανδρεϊσμού και της λαϊκής Δεξιάς με την κομμουνιστική Αριστερά συνένοχο έχει σαμποτάρει την πραγματική πρόοδο που λέγεται μεταρρύθμιση, έχει ενισχύσει τον παρασιτισμό και την ανομία. Αλλά ετούτη η Αριστερά, που αναγγέλθηκε ως ελπίδα και ειρηνική επανάσταση, ξεπέρασε κάθε όριο αντιδραστικότητας. Επιμένω: η ελληνική Αριστερά είναι η πρώτη αντιδραστική δύναμη της χώρας, γι’ αυτό και χωρίς ενδοιασμούς συγκυβερνά με τους εθνολαϊκιστές.

Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται, δυστυχώς, πολύ αργά, μετά την καταστροφή. Και διασπασμένος, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ μένει αμετανόητος. Είναι θλιβερό και γελοίο το θέαμα των δακρύων (μου θύμισε την κατάθεση των όπλων μετά τη Βάρκιζα), της συνωμοσιολογίας, της πλήρους ανευθυνότητας και της σχιζοφρένειας. Ομολογούν ότι αναλαμβάνουν μια συμφωνία που εχθρεύονται, που κάλεσαν τον λαό να καταψηφίσει και αμέσως μετά την πρότειναν επιδεινωμένη και ταυτόχρονα την αποδοκιμάζουν και δηλώνουν ότι αδυνατούν να την εφαρμόσουν, αλλά συνεχίζουν… Ούτε ντρέπονται ούτε παραιτούνται ούτε απολογούνται. Ζητούν και τα ρέστα. Εχουν πάντα δίκιο, ως ιδιοκτήτες της αλήθειας: δική τους είναι, ό,τι θέλουν την κάνουν· είναι ιστορική αναγκαιότητα και μαρξιστική διαλεκτική.

Θέλω όμως να σταθώ στον προταίτιο. Τα μίντια, οι λιβανιστάδες, κάποιοι εμβριθείς αναλυτές κοντεύουν να τον κάνουν τραγικό ήρωα και μεγάλο πολιτικό ηγέτη, κάτι σαν Τζουζέπε Μαντσίνι. Με συγχωρείτε. Εγώ δεν είμαι πολιτικός ούτε πολιτικορθοφρονών. Ο κύριος Τσίπρας είναι ο μεγάλος υπεύθυνος για την καταστροφή. Εξαπάτησε τον ελληνικό λαό με το παπατζίδικο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, εκβίασε εκλογές, υπονομεύοντας την εύθραυστη οικονομική ανάπτυξη και τη σχέση μας με την Ε.Ε., έγινε ο εμπνευστής τού «δεν πληρώνω» και της «σεισάχθειας», κήρυξε τη νέα αντίσταση και την ευρωπαϊκή επανάσταση και έμαθε χορό στις αγορές. Και συνέχισε με την πεντάμηνη δήθεν διαπραγμάτευση. Εκεί είναι ο κόμπος. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ομολόγησε ότι έπαιξε πιστεύοντας στην μπλόφα, όχι τη δική του, τη βαρουφάκεια, αλλά τάχα την μπλόφα των άλλων. Στο τέλος τρόμαξε τόσο από το φιάσκο της μπλόφας του, που συνθηκολόγησε και γύρισε πίσω με την «επιτυχία» του.

Οχι! Ο κ. Τσίπρας παραμένει ο Αλέξης ο Τσίπρας! (Η επανάληψη του άρθρου επέχει θέση μορίου ευγενείας στη συριζαίικη αργκώ). Δεν είναι ο νέος πολιτικός. Είναι το γεροντοπαίδι της παρωχημένης Αριστεράς. Αντλεί από την πιο μπαγιάτικη ρητορική της ουτοπίας της και από τα απωθημένα της εμφυλιακής ήττας. Πρόκειται για τη γνωστή ηθική υπεραξίωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που αυτοαναγορεύεται σε τιμητή των πάντων και ιδιοκτήτη των αξιών, παρά τις παταγώδεις διαψεύδεις και τις συμφορές που έχει επιφέρει παντού, μα παντού στον πλανήτη, όπου δοκιμάστηκε. Η τελευταία είναι αυτή που ζούμε εμείς εδώ.

Θα πει κανείς, ωραία όλα αυτά, τώρα τι γίνεται; Ολοι πίσω από τον Τσίπρα ή χάος και εκλογές; Επαναλαμβάνω: δεν είμαι πολιτικός, δεν δέχομαι το διαχειριστικό δίλημμα. Ως πνευματικός άνθρωπος και αριστερός πολίτης αρνούμαι τη θρησκειοποίηση της πολιτικής. Δεν προσυπογράφω την ετεροδικία μιας χρεοκοπημένης ιδεολογίας και μιας πολιτικής η οποία, εκτός από το εθνικό και κοινωνικό έγκλημα που διαπράττει, χαντακώνει και την ιδέα του σοσιαλισμού, της Αριστεράς αν θέλετε. Θα συντασσόμουν κι εγώ, αν ο κ. Τσίπρας, έστω και τώρα, αργά, ζητούσε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό που εξαπάτησε και από τους πολιτικούς αντιπάλους που συκοφάντησε και ύβρισε. Και αν καλούσε ανυστερόβουλα (παραιτούμενος) σε εθνική ανασύνταξη. Αν φορούσε γραβάτα. Θα συμφωνούσαμε εμείς οι παλιοί αριστεροί, όχι για μας, ούτε καν για τα παιδιά μας, αλλά για τη φουκαριάρα τη μάνα μας.

* Ο κ. Δημήτρης Ραυτόπουλος είναι συγγραφέας.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Α ​​ν αυτό είναι Αριστερά, δεν δέχομαι την ιδιότητα του αριστερού. Εννοώ την κομμουνιστική ή ριζοσπαστική Αριστερά, που ευδοκιμεί παρ’ ημίν, ενώ αδυνατεί να υπάρξει μια σοβαρή, σύγχρονη, ρεαλιστική Αριστερά, δηλαδή σοσιαλδημοκρατική. Η αιτιολογία είναι εξαιρετικά περίπλοκη, αλλά χοντρικά πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στον παρασιτικό χαρακτήρα της οικονομίας μας και στην ανάλογη κοινωνιοδομή, στην υπανάπτυξη, στην ασύστατη παιδεία και τη συνακόλουθη ελληνοφρένειά μας. Στην Ουγκάντα του Αμίν Νταντά, ας πούμε, θα μπορούσε να φυτρώσει ένας σταλινολαφαζανισμός, ποτέ όμως ένας δημοκρατικός σοσιαλισμός, εμπνευόμενος π.χ. από τις ιδέες του Μπερνστάιν ή του Ρόουλς.
Εδώ και τώρα. Από εδώ πέρασε η ριζοσπαστική Αριστερά και όπως λέει το όνομά της, θέρισε σύρριζα: δεν άφησε όρθια ούτε την ιδιωτική οικονομία, την οποία μισεί βλακωδώς, ούτε την πίστη ούτε την αξιοπρέπεια της χώρας. Ποτέ μια ελληνική κυβέρνηση δεν κατάφερε σε λίγους μόνο μήνες τέτοια καταστροφή, υλική και ηθική. Εννοείται, «βαθιές είναι οι ρίζες». Δεν τα έκαναν όλα μόνοι τους ο Τσιπροκαμμένος και ο Λαφαζανομπαρούφας. Ο λαϊκισμός του παπανδρεϊσμού και της λαϊκής Δεξιάς με την κομμουνιστική Αριστερά συνένοχο έχει σαμποτάρει την πραγματική πρόοδο που λέγεται μεταρρύθμιση, έχει ενισχύσει τον παρασιτισμό και την ανομία. Αλλά ετούτη η Αριστερά, που αναγγέλθηκε ως ελπίδα και ειρηνική επανάσταση, ξεπέρασε κάθε όριο αντιδραστικότητας. Επιμένω: η ελληνική Αριστερά είναι η πρώτη αντιδραστική δύναμη της χώρας, γι’ αυτό και χωρίς ενδοιασμούς συγκυβερνά με τους εθνολαϊκιστές.
Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται, δυστυχώς, πολύ αργά, μετά την καταστροφή. Και διασπασμένος, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ μένει αμετανόητος. Είναι θλιβερό και γελοίο το θέαμα των δακρύων (μου θύμισε την κατάθεση των όπλων μετά τη Βάρκιζα), της συνωμοσιολογίας, της πλήρους ανευθυνότητας και της σχιζοφρένειας. Ομολογούν ότι αναλαμβάνουν μια συμφωνία που εχθρεύονται, που κάλεσαν τον λαό να καταψηφίσει και αμέσως μετά την πρότειναν επιδεινωμένη και ταυτόχρονα την αποδοκιμάζουν και δηλώνουν ότι αδυνατούν να την εφαρμόσουν, αλλά συνεχίζουν… Ούτε ντρέπονται ούτε παραιτούνται ούτε απολογούνται. Ζητούν και τα ρέστα. Εχουν πάντα δίκιο, ως ιδιοκτήτες της αλήθειας: δική τους είναι, ό,τι θέλουν την κάνουν· είναι ιστορική αναγκαιότητα και μαρξιστική διαλεκτική.
Θέλω όμως να σταθώ στον προταίτιο. Τα μίντια, οι λιβανιστάδες, κάποιοι εμβριθείς αναλυτές κοντεύουν να τον κάνουν τραγικό ήρωα και μεγάλο πολιτικό ηγέτη, κάτι σαν Τζουζέπε Μαντσίνι. Με συγχωρείτε. Εγώ δεν είμαι πολιτικός ούτε πολιτικορθοφρονών. Ο κύριος Τσίπρας είναι ο μεγάλος υπεύθυνος για την καταστροφή. Εξαπάτησε τον ελληνικό λαό με το παπατζίδικο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, εκβίασε εκλογές, υπονομεύοντας την εύθραυστη οικονομική ανάπτυξη και τη σχέση μας με την Ε.Ε., έγινε ο εμπνευστής τού «δεν πληρώνω» και της «σεισάχθειας», κήρυξε τη νέα αντίσταση και την ευρωπαϊκή επανάσταση και έμαθε χορό στις αγορές. Και συνέχισε με την πεντάμηνη δήθεν διαπραγμάτευση. Εκεί είναι ο κόμπος. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας ομολόγησε ότι έπαιξε πιστεύοντας στην μπλόφα, όχι τη δική του, τη βαρουφάκεια, αλλά τάχα την μπλόφα των άλλων. Στο τέλος τρόμαξε τόσο από το φιάσκο της μπλόφας του, που συνθηκολόγησε και γύρισε πίσω με την «επιτυχία» του.
Οχι! Ο κ. Τσίπρας παραμένει ο Αλέξης ο Τσίπρας! (Η επανάληψη του άρθρου επέχει θέση μορίου ευγενείας στη συριζαίικη αργκώ). Δεν είναι ο νέος πολιτικός. Είναι το γεροντοπαίδι της παρωχημένης Αριστεράς. Αντλεί από την πιο μπαγιάτικη ρητορική της ουτοπίας της και από τα απωθημένα της εμφυλιακής ήττας. Πρόκειται για τη γνωστή ηθική υπεραξίωση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που αυτοαναγορεύεται σε τιμητή των πάντων και ιδιοκτήτη των αξιών, παρά τις παταγώδεις διαψεύδεις και τις συμφορές που έχει επιφέρει παντού, μα παντού στον πλανήτη, όπου δοκιμάστηκε. Η τελευταία είναι αυτή που ζούμε εμείς εδώ.
Θα πει κανείς, ωραία όλα αυτά, τώρα τι γίνεται; Ολοι πίσω από τον Τσίπρα ή χάος και εκλογές; Επαναλαμβάνω: δεν είμαι πολιτικός, δεν δέχομαι το διαχειριστικό δίλημμα. Ως πνευματικός άνθρωπος και αριστερός πολίτης αρνούμαι τη θρησκειοποίηση της πολιτικής. Δεν προσυπογράφω την ετεροδικία μιας χρεοκοπημένης ιδεολογίας και μιας πολιτικής η οποία, εκτός από το εθνικό και κοινωνικό έγκλημα που διαπράττει, χαντακώνει και την ιδέα του σοσιαλισμού, της Αριστεράς αν θέλετε. Θα συντασσόμουν κι εγώ, αν ο κ. Τσίπρας, έστω και τώρα, αργά, ζητούσε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό που εξαπάτησε και από τους πολιτικούς αντιπάλους που συκοφάντησε και ύβρισε. Και αν καλούσε ανυστερόβουλα (παραιτούμενος) σε εθνική ανασύνταξη. Αν φορούσε γραβάτα. Θα συμφωνούσαμε εμείς οι παλιοί αριστεροί, όχι για μας, ούτε καν για τα παιδιά μας, αλλά για τη φουκαριάρα τη μάνα μας.
* Ο κ. Δημήτρης Ραυτόπουλος είναι συγγραφέας.
- See more at: http://www.badiera.gr/?p=45955#sthash.9gEEzUlp.geZSSZZk.dpuf