ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ
Το ουσιώδες είναι που έσκασαν
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
«Ακουσον μεν, πάταξον δε». Ητο το άλας
της σοφίας που χρησιμοποίησε προχθές ο κ. Τσίπρας για να νοστιμέψει την
ερμηνεία της Αντιγόνης στο ευρωκοινοβούλιο. Μικρή λογική αντιστροφή που
δεν έχει καμία απολύτως σημασία στη χώρα όπου η Αντζελα Δημητρίου, ένα
από τα πιο ολοκληρωμένα προϊόντα του σύγχρονου πολιτισμού μας, δηλώνει
ότι θέλει να τρώει μόνον το δικό μας λάδι γιατί δεν αντέχει άλλο τα
εγχώρια. Ή κάτι αντίστοιχο με εκείνες τις υπέροχες μοντέλες που
κουτσομπολεύουν τις φίλες τους λέγοντας «αυτή μιλάει για τον Μπετόβεν
αλλά δεν έχει δει ούτε έναν πίνακά του». Και για να θυμηθώ τον Χάρρυ
Κλυνν ο οποίος, πριν χάσει το ταλέντο του, παρουσίαζε στο Ηρώδειο το
κοντσέρτο για «Σόλο αρκούδα, δυο κιλίμια και τρία κιλά πατάτες».
Δεν είναι ζήτημα σωστού ή λάθους. Ή μάλλον το ζήτημα με το ζήτημα του σωστού ή του λάθους είναι πως συνήθως, πίσω από το λάθος κρύβεται η αδιαφορία για το σωστό. Πώς το είπε ο κ. Φλαμπουράρης; Μας έδωσαν κάτι την πρώτη εβδομάδα, ε, δεν θα μας δώσουν και κάτι παραπάνω τη δεύτερη; Μας είπαν ότι πρέπει να τους παραδώσουμε τις προτάσεις στις 8.30 το πρωί της Παρασκευής. Κι αν πάει εννιά παρά τέταρτο δηλαδή τι θα μας κάνουν; Θα μας τις απορρίψουν; Εμείς έτσι δουλεύουμε εδώ πέρα και αφού μας παίρνουν στα σοβαρά οι εκεί πέρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξουμε. Τους κρατάμε στο χέρι. Ας φρόντιζαν να μας καταλάβουν νωρίτερα και να μην μας έπαιρναν στα σοβαρά.
Ο Γκράουτσο Μαρξ είχε περιγράψει την κατάσταση με ακρίβεια. «Δεν θα δεχόμουν ποτέ να γίνω μέλος σε μια λέσχη που δέχεται μέλη σαν και μένα». Η αδυναμία συνεννόησης του κ. Τσίπρα και του ναρκισσευόμενου πρώην του με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους δεν είναι ζήτημα γλωσσικής επάρκειας, ούτε «αριστερής» πολιτικής - τι θα πει άραγε; Πήγαιναν, έκαναν λογαριασμούς χωρίς αριθμούς, και οι άλλοι τους αντιμετώπιζαν στα σοβαρά. Εκνευρίζονταν, θύμωναν, όμως δεν γελούσαν. Πώς να πιστέψουν οι δικοί μας ότι οι συνομιλητές τους είναι σοβαροί τη στιγμή που μας παίρνουν στα σοβαρά; Και για ποιον λόγο να παίρνουμε στα σοβαρά ανθρώπους που μας παίρνουν στα σοβαρά; Εκσυγχρονισμένη εκδοχή της θεωρίας του «Κουτοφραγκισμού», εθνική ιδεολογία ισάξια της Μεγάλης Ιδέας.
Επειδή όμως η ψυχή του ανθρώπου είναι άβυσσος, και όπως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα έτσι και υπέρτατος νόμος είναι το δίκιο του ανθρώπου -by courtesy of Alexis Tsipras- υπάρχει και η αντίστροφη παρενέργεια. Μπορεί εσύ να μην παίρνεις στα σοβαρά αυτούς που σε παίρνουν στα σοβαρά, ταυτοχρόνως όμως, επειδή σε παίρνουν στα σοβαρά αρχίζεις και παίρνεις κι εσύ στα σοβαρά τον εαυτό σου. Εδώ τα κατάφερα με τους Κουτόφραγκους, σιγά μην δεν τα καταφέρω και με μένα. Είναι μια σχέση «δυναμική», ή «διαλεκτική» όπως θα έλεγε και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο κ. Τσίπρας φτάνει στο σημείο όχι μόνον να παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του αλλά να πιστεύει κι αυτά που λέει.
Συμπέρασμα. Μπορεί να μην άλλαξε την Ευρώπη, μπορεί ο κόσμος να περιμένει για λίγο, πήρε όμως την εκδίκησή του γιατί τους ανάγκασε να τον παίρνουν στα σοβαρά τόσους μήνες. Το ουσιώδες είναι που τους έκανε να σκάσουν για να παραφράσω τον ποιητή, όχι τον Θεμιστοκλή, τον άλλον, τον Καβάφη.
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν είναι ζήτημα σωστού ή λάθους. Ή μάλλον το ζήτημα με το ζήτημα του σωστού ή του λάθους είναι πως συνήθως, πίσω από το λάθος κρύβεται η αδιαφορία για το σωστό. Πώς το είπε ο κ. Φλαμπουράρης; Μας έδωσαν κάτι την πρώτη εβδομάδα, ε, δεν θα μας δώσουν και κάτι παραπάνω τη δεύτερη; Μας είπαν ότι πρέπει να τους παραδώσουμε τις προτάσεις στις 8.30 το πρωί της Παρασκευής. Κι αν πάει εννιά παρά τέταρτο δηλαδή τι θα μας κάνουν; Θα μας τις απορρίψουν; Εμείς έτσι δουλεύουμε εδώ πέρα και αφού μας παίρνουν στα σοβαρά οι εκεί πέρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξουμε. Τους κρατάμε στο χέρι. Ας φρόντιζαν να μας καταλάβουν νωρίτερα και να μην μας έπαιρναν στα σοβαρά.
Ο Γκράουτσο Μαρξ είχε περιγράψει την κατάσταση με ακρίβεια. «Δεν θα δεχόμουν ποτέ να γίνω μέλος σε μια λέσχη που δέχεται μέλη σαν και μένα». Η αδυναμία συνεννόησης του κ. Τσίπρα και του ναρκισσευόμενου πρώην του με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους δεν είναι ζήτημα γλωσσικής επάρκειας, ούτε «αριστερής» πολιτικής - τι θα πει άραγε; Πήγαιναν, έκαναν λογαριασμούς χωρίς αριθμούς, και οι άλλοι τους αντιμετώπιζαν στα σοβαρά. Εκνευρίζονταν, θύμωναν, όμως δεν γελούσαν. Πώς να πιστέψουν οι δικοί μας ότι οι συνομιλητές τους είναι σοβαροί τη στιγμή που μας παίρνουν στα σοβαρά; Και για ποιον λόγο να παίρνουμε στα σοβαρά ανθρώπους που μας παίρνουν στα σοβαρά; Εκσυγχρονισμένη εκδοχή της θεωρίας του «Κουτοφραγκισμού», εθνική ιδεολογία ισάξια της Μεγάλης Ιδέας.
Επειδή όμως η ψυχή του ανθρώπου είναι άβυσσος, και όπως η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα έτσι και υπέρτατος νόμος είναι το δίκιο του ανθρώπου -by courtesy of Alexis Tsipras- υπάρχει και η αντίστροφη παρενέργεια. Μπορεί εσύ να μην παίρνεις στα σοβαρά αυτούς που σε παίρνουν στα σοβαρά, ταυτοχρόνως όμως, επειδή σε παίρνουν στα σοβαρά αρχίζεις και παίρνεις κι εσύ στα σοβαρά τον εαυτό σου. Εδώ τα κατάφερα με τους Κουτόφραγκους, σιγά μην δεν τα καταφέρω και με μένα. Είναι μια σχέση «δυναμική», ή «διαλεκτική» όπως θα έλεγε και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο κ. Τσίπρας φτάνει στο σημείο όχι μόνον να παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του αλλά να πιστεύει κι αυτά που λέει.
Συμπέρασμα. Μπορεί να μην άλλαξε την Ευρώπη, μπορεί ο κόσμος να περιμένει για λίγο, πήρε όμως την εκδίκησή του γιατί τους ανάγκασε να τον παίρνουν στα σοβαρά τόσους μήνες. Το ουσιώδες είναι που τους έκανε να σκάσουν για να παραφράσω τον ποιητή, όχι τον Θεμιστοκλή, τον άλλον, τον Καβάφη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου