Τέμπη, μαύρη μέρα

 

Θά πενθώ πάντα μ’ ακούς; γιά σένα,

μόνος, στόν Παράδεισο

Θά γυρίσει αλλού τίς χαρακιές

Τής παλάμης, η Μοίρα, σάν κλειδούχος

Μια στιγμή θά συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θά παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας

Καί θά χτυπήσει τόν κόσμο η αθωότητα

Μέ το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

 

Το Μονόγραμμα, Οδυσσέας Ελύτης.