Μετράω τις ράγες. Μία, δύο, δέκα... δεν
φτάνουν για να προφτάσω τη ζωή.
Στο βαγόνι στριμώχτηκα με τη μοίρα, είχαμε πάρει το ίδιο
εισιτήριο, μα αυτή όπως και να έχει θα έφτανε στον προορισμό της. Εγώ όχι.
Μετράω τις ράγες. Τελειώνουν. Θα ξεμείνω εδώ, φωνάζω. Μα η
φωνή μου γυρίζει πίσω φορτωμένη με πυρωμένο σίδερο.
Άνοιξαν οι αποσκευές και σκόρπισαν έξω μπλούζες, παλτά.
Πιάστηκαν απ'τα μανίκια τους, υφάσματα διαφορετικά, παράταιρα μέχρι πριν λίγο,
μα τώρα για πάντα δεμένα.
Έρχεται ο ελεγκτής. Κατεβείτε, μου λέει. Κατεβάζω το
παράθυρο, τακτοποιώ τα σπασμένα μου κόκκαλα, αφήνω την ψυχή μου ακουμπισμένη
στο τραπεζάκι μαζί με το αγαπημένο μου βιβλίο και βγαίνω.
Ο τελευταίος μου σταθμός, σκέφτηκα. Και έμεινα να κοιτάζω
το εισιτήριο που έγραφε 28.2.2023...
Από την Eleftheria
Papazafeiratou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου