Ένας σκύλος και η κυρά του

Καιρό είχαµε να επικοινωνήσουμε. Εβλεπα τα μηνύματα που της έστελνα στο Μessenger να μένoυν αδιάβαστα και σκεφτόμουν τα χειρότερα. Η Λέττα…

Είμαστε σχεδόν συνομήλικες. Από τα είκοσι έξι της χρόνια παλεύει με τη σκλήρυνση κατά πλάκας. Την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε, προ πανδημίας, με δυσκολία έμενε όρθια. Ηξερα ότι από το καλοκαίρι η κατάσταση είχε επιδεινωθεί. Ανησυχούσα. Πριν από λίγες ημέρες, επιτέλους, έδωσε σημεία ζωής. «Είμαι χάλια. Δεν μπορώ πια να περπατήσω, ανάλογη είναι η αδυναμία των χεριών μου, είμαι σχεδόν τετραπληγική. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Εχω βρει μια υπομονετική κυρία από την Αρμενία, που με φροντίζει, και έχω πάλι μαζί μου τον Σπένσερ!».

Ο Σπένσερ, ένα πανέξυπνο και παιχνιδιάρικο Σνάουτσερ, είναι συνοδοιπόρος της χρόνια· στις βόλτες με το αυτοκίνητο, στα ταξίδια, στους περιπάτους στην Αθήνα. Μέχρι και στην Επίδαυρο τον έπαιρνε μαζί της, θεατρόφιλη μέχρι το μεδούλι, γαρ. Οι ανέμελες μέρες τελείωσαν όταν η ασθένεια άρχισε να αγριεύει. Τότε η Λέττα έσφιξε τα δόντια, μάζεψε τα πράγματά του, τον φίλησε προσπαθώντας να μην κλάψει και τον έδωσε σε μια φίλη, που πρόσφατα είχε χάσει τον δικό της σκύλο. «Δεν είχα άλλη επιλογή, δεν μπορούσα να τον φροντίσω όπως θα έπρεπε εκείνη την περίοδο. Ελπίζω ο Σπενσεράκος να το κατάλαβε και να με συγχώρεσε. Η απουσία του ήταν αγκάθι στην καρδιά μου. Ενάμιση χρόνο άντεξα, μόνο και μόνο επειδή ήξερα ότι περνούσε καλά στο νέο του σπίτι».

Πριν από λίγες εβδομάδες ξανάσμιξαν. «Μόλις που μπορώ να τον χαϊδέψω, μια και δεν κινούνται τα δάχτυλά μου, βόλτα βγαίνει με άλλους, κι όμως, γύρισε στις παλιές του συνήθειες σαν να μην πέρασε μια μέρα. Είναι ευτυχισμένος! Το βράδυ ξαπλώνει στα πόδια μου, βγάζει έναν αναστεναγμό ανακούφισης και αποκοιμιέται. Το πρωί με ξυπνάει με φιλιά. Οι στιγμές μας είναι πολύτιμες», μου έγραψε. «Σκέφτεσαι καμιά φορά “γιατί να χτυπήσει εμένα αυτή η αρρώστια”;» την είχα ρωτήσει κάποτε. «Οχι, ποτέ, ειλικρινά το λέω», είχε απαντήσει. «Ολα είναι για όλους…». Πώς να μην τη θαυμάζω;

Η Λέττα και ο Σπένσερ. Ενας σκύλος και η κυρά του. Στα εύκολα και στα δύσκολα μαζί. Οπως (πρέπει να) συμβαίνει όταν η ζωή μας «δένεται» με τη ζωή ενός ζώου…

(Το κείμενο γράφτηκε με την συγκατάθεση της Λέττας Θεοδωροπούλου. Την ευχαριστώ και γι’ αυτό.)

Τασούλα Επτακοίλη

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ