Ο θρίαμβος του κομμουνισμού υπό τις ευλογίες της τρόικας

Του Βασίλη Παζόπουλου

Ηχεί σαν κακόγουστο αστείο η οικονομική πολιτική των τελευταίων χρόνων να θεωρείται ως φιλελεύθερη. Η φορολογική μεταρρύθμιση μοιάζει όλο και περισσότερο με αυτήν που εφάρμοσε ο Στάλιν, όταν πέτυχε την δήμευση περιουσιών μέσω της υπερφορολόγησης.

Η δε πολιτική πρωτογενούς πλεονάσματος σαν απόλυτη προτεραιότητα, με εγκατάλειψη του θέματος της ανάπτυξης στην τύχη του, θυμίζει την πολιτική που έχει εφαρμόσει η Αλβανία του Χότζα και η Ρουμανία του Τσαουσέσκου.

Υπερβολικό;

Από ότι δείχνουν τα στοιχεία όχι και τόσο:

Σύμφωνα με τον δείκτη που μετρά την οικονομική ελευθερία παγκοσμίως, από το 2010 μέχρι σήμερα η Ελλάδα παρουσιάζει μείωση συνολικά 9,5 μονάδες.

Πλέον η χώρα μας κατέχει μια θλιβερή πρωτιά. Πρόκειται για την πιο κλειστή και λιγότερο ανταγωνιστική αγορά σε ολόκληρη την ΕΕ. Είναι μια χώρα με ανεξέλεγκτη ολιγαρχία των ολιγοπωλίων, με ισχυρές επαγγελματικές οργανώσεις και χαϊδεμένα συνδικάτα του δημοσίου, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Αριστείδης Χατζής, Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών, που εκπόνησε την μελέτη.

Πως εξηγείται υπό την εποπτεία της Τρόικας, που υποτίθεται επιδίωξε τον εξορθολογισμό και την φιλελευθεροποίηση της οικονομίας να έχει γίνει το αντίθετο, είναι απορίας άξιο.

Η ερμηνεία πάντως ότι η αθώα Τρόικα ξεγελάστηκε από τους πονηρούς πολιτικούς μας, δεν ακούγεται πειστική για δύο κυρίως λόγους:

α) Όταν σε ξεγελάνε μια φορά είσαι θύμα. Αν σε ξεγελάνε δύο είσαι κορόιδο. Αν επαναλαμβάνεται συνέχεια, δεν μπορεί παρά να είσαι συνένοχος.

β) Το ΔΝΤ έχει αντιμετωπίσει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες διεφθαρμένους ή ανίκανους κυβερνητικούς παράγοντες από όλους σχεδόν τους πολιτισμούς, από όλες τις ηπείρους. Με τόση τεχνογνωσία, πως είναι δυνατόν να τους θεωρούμε αφελείς;

Η μεγάλη παγίδα

Το βασικότερο πρόβλημα της χώρας είναι πως έχουν τεθεί στο περιθώριο της νόμιμης οικονομικής δραστηριότητας μεγάλο ποσοστό ανθρώπων ικανών προς εργασία.

Πρόκειται για ελεύθερους επαγγελματίες που οφείλουν στον ΟΑΕΕ ή στην εφορία, εργαζόμενους που έχασαν την δουλειά τους και χρωστάνε σε δημόσιο ή τράπεζες, επιχειρηματίες με χρέη που αδυνατούν να αποπληρώσουν.

Σαν να μην έφτανε αυτό, οι αυξημένοι φορολογικοί και ασφαλιστικοί συντελεστές αποτελούν κίνητρο για την αποφυγή έκδοσης αποδείξεων ή νόμιμης εργασίας. Πλέον δεν γίνονται από απληστία ή ροπή προς την παρανομία. Είναι θέμα επιβίωσης για μεγάλο μέρος του πληθυσμού.

Το αποτέλεσμα είναι να μπαίνουν ακόμα περισσότεροι φόροι, για να αναπληρωθούν οι απώλειες από τα έσοδα του κράτους. Νομοτελειακά όλο και περισσότεροι θα λυγίζουν και θα οδηγούνται εκτός συστήματος.

Αν δεν σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος όχι μόνο δεν θα υπάρξει ανάπτυξη, αλλά είναι θέμα χρόνου το οικοδόμημα να καταρρεύσει παταγωδώς, γιατί το ίδιο βάρος θα το στηρίζουν όλο και λιγότεροι.

Είναι ο ίδιος λόγος που κατάρρευσαν οικονομικά οι χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.

Οι ιδιωτικοποιήσεις και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες

Η πίεση που ασκεί η τρόικα και αφορά τις λεγόμενες ιδιωτικοποιήσεις, είναι άλλη μία παρεξηγημένη έννοια. Δεν θεωρείται ιδιωτικοποίηση όταν πουλάει ένα κράτος την περιουσία του και την αγοράζει μια επιχείρηση που έχει σαν κύριο μέτοχο ένα άλλο κράτος.

Αυτό που έχει γίνει με τον ΟΤΕ, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, ονομάζεται εκποίηση (αν πουλήθηκε όσο όσο) ή αξιοποίηση (αν τηρούνται στοιχειώδεις όροι). Το σίγουρο πάντως είναι πως δεν πρόκειται για ιδιωτικοποιήσεις.

Το ελληνικό δημόσιο είναι μεγάλο, αν και όχι μακριά από τον μέσο όρο των χωρών της ΕΕ. Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι πως είναι δυσλειτουργικό και αντιπαραγωγικό.

Το δράμα είναι πως όλοι σχεδόν οι μεγάλοι και επώνυμοι επιχειρηματίες είναι έμμεσα ή άμεσα κρατικοδίαιτοι. Όχι μόνο δεν έχουν αστική συνείδηση, αλλά είναι πολύ κακομαθημένοι για να ελπίζουμε να σηκώσουν το βάρος της προσπάθειας. Για αυτό εξάλλου δεν το έχουν κάνει μέχρι τώρα.

Που οδηγούμαστε

Η άντληση χρημάτων μέσα από τη φορολογία έχει γίνει αυτοσκοπός. Η ανάγκη για επενδύσεις, για εισροή κεφαλαίου, για άνοιγμα νέων επιχειρήσεων, έχει μείνει στο περιθώριο. Όμως με αυτόν τον τρόπο δεν θα μειωθεί η ανεργία, δεν θα δημιουργηθούν ευκαιρίες, δεν θα παραχθεί πλούτος.

Η πολιτική του στόχου της δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος με κάθε μέσο είναι κοντόφθαλμη. Δεν εξυπηρετεί ούτε τους Ευρωπαίους, ούτε τους Έλληνες, και φυσικά δεν οδηγεί στην ανάπτυξη. Το μόνο που κάνει είναι να μεταθέτει το πρόβλημα.

Οι σημερινές συνθήκες δεν είναι απλώς αντίθετες προς την δημιουργία ευνοϊκού επιχειρηματικού κλίματος. Δημιουργούν συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού σε βάρος των ελληνικών επιχειρήσεων.

Η κατάσταση είναι εξοργιστική. Εκτός από αντιοικονομικό είναι και ανήθικο να διατηρείς τις πρακτικές που αποδειγμένα οδήγησαν στην παρακμή.

Ας μην έχουμε αυταπάτες

Ακόμα και όταν λήξουν τα μνημόνια και ο ρόλος της τρόικας, κάθε προϋπολογισμός θα πρέπει να εγκρίνεται από τις Βρυξέλλες. Αυτό δεν αποτελεί πολιτική ή οικονομική εκτίμηση. Πρόκειται για κοινοτική νομοθεσία.

Όπως αναφέρεται στο άρθρο 14, όλες οι χώρες παραμένουν σε εποπτεία μέχρι να αποπληρωθεί το 75% των χρεών που έχουν στην Ε.Ε.

Οπότε για να μάθουμε πότε θα φύγουμε από την εποπτεία της ΕΕ, πρέπει πρώτα να απαντήσουμε σε ένα άλλο ερώτημα:

Πόσο σύντομα είναι εφικτό να την ξεχρεώσουμε;

Με αυτές τις προϋποθέσεις, μάλλον… ποτέ!

liberal.gr