Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην,
χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη. Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη· διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον. A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω. Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον. Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Καβάφης
|
|
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου