Για το ρίξιμο του φράχτη και το ασφαλές πέρασμα των προσφύγων

Του Πάνου Σκλιά

Επειδή η γραφικότητα (απ’αυτές που ενώ ξεκινούν από καλή διάθεση, φτάνουν να σαμποτάρουν τον σκοπό που εξυπηρετούν) χτύπησε κόκκινο, λίγα γεωγραφικά στοιχεία σχετικά με τα ελληνοτουρκικά σύνορα:

Η όλη φάση με τον φράχτη είναι γελοία, πέρα του συμβολισμού. Αν υπήρχε πολιτική βούληση για να «κανονικοποιηθεί» η μετάβαση των προσφύγων από Τουρκία σε Ελλάδα μέσω χερσαίας οδού, το ζήτημα δε θα ήταν να «πέσει ο φράχτης», που είναι σχεδόν τέρμα βόρεια κι όπου ο μόνος δρόμος που περνάει από κει είναι προς Βουλγαρία, αλλά να ανοίξει ο κεντρικός οδικός άξονας πιο νότια που συνδέει Τουρκία με Ελλάδα, κι απ’όπου περνάει η κανονική κυκλοφορία.

Το να διεκδικούμε να περάσει ο κόσμος από κει που είναι (και θα «πεσει») ο φράχτης είναι συνώνυμο με το να επιμένουμε οι πρόσφυγες να μετακινούνται όσο πιο μακριά από την κανονικότητα γίνεται (δλδ όπως βλέπουμε στα Βαλκάνια, καταμεσής χωραφιών, μακριά από δρόμους να μη πέσουν σε μπάτσους, πηδώντας φράχτες, διασχίζοντας ποτάμια κτλ).
Άσε που ο χειμώνας εκεί έρχεται τάχιστα. Πρέπει οι άνθρωποι να μείνουν πάνω στους κεντρικούς άξονες πόλεων. Γιατί αλλιώς, κ εν τέλει, τους νεκρούς που δε θα μαζέψουμε στη θάλασσα, θα τους βρούμε στα χωράφια-βουνά την άνοιξη όταν θα λιώσουν τα χιόνια.

Η έκκληση που πρέπει να γίνει, δεν είναι να «πεσει ο φράχτης» (χώρια ο συμβολισμός πάντα), αλλά να δοθεί η δυνατότητα να διασχίζουν τα σύνορα στο ΤΕΛΩΝΕΙΟ (Εγνατία), με κατεύθυνση την Αλεξανδρούπολη κι όλο το οδικό δίκτυο συγκοινωνιών, ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, όχι θηρία στα χωράφια και και στα βουνά, όπου εντέλει θα χαθούν ακόμα και προς Βουλγαρία μεριά, Νοέμβρη (και «καλό», δε γαμιέστε) μήνα.

hit&run (hitndrun.gr)