Υβρίζουν ακατάσχετα. Λεκτικός τροχασμός, βαθιά στο φάσμα
γλώσσας ανοίκειας. Αυτεπίστροφος ναρκισσισμός. Λέξεις καλοδιαλεγμένες
για να πλήξουν. Λέξεις βέλη με ποτισμένη δηλητήριο στην αιχμή.
Βιτριολισμός προσώπων με προτίμηση στον εκτεθειμένο προπορευόμενο
“ηγέτη”. Με τις λέξεις “προδότης” και “προδοσία” να μπαινοβγαίνουν στα
θηκάρια των οργίλων “προδομένων” μαχητών που μέχρι χτες ακολουθούσαν
συνεπαρμένοι και παραπλανημένοι το Γκεσέμι. Αυτό που τάχα φόρεσε
αιφνιδιαστικά το Στέμμα του Αυτοκράτορα και τους άφησε στα κρύα του
λουτρού. “Βολή κατά βολή” ή “βολή κατά ριπάς”. Κατηγορητήριο
αδιάφθορων, και για τούτο ανελέητων, εισαγγελέων χωρίς κανένα
ελαφρυντικό για τον εγκαλούμενο. Χωρίς ένα ελάχιστο “ίσως”, ένα
“υποψιάζομαι πως”∙ μια ελάχιστη λευκή κηλίδα αμφιβολίας στο μαύρο
καραβόπανο του ιστίου που σπρώχνει τον κατηγορούμενο στην καταδίκη.
-Μα καλά, ούτε ένα ερωτηματικό στις φράσεις σας, ρώτησε ξαφνικά
κάποιος από μια παρέα στον καφενέ που άκουγε χωρίς να μιλάει. Προς
στιγμή οι λαλίστατοι σώπασαν. Φάνηκε να το σκέφτονται.
-Όχι, προσωπικά δεν έχω καμμία αμφιβολία πως μας έχουν ξεπουλήσει,
μουρμούρισε με σφιγμένα δόντια ένας από αυτούς, και συνέχισε: τα
συμβόλαια της παράδοσής μας έχουν υπογραφεί πριν από εξήντα τόσα χρόνια,
τι αμφιβολία να έχω; Οι υπόλοιποι έγνεψαν με μελαγχολική επιδοκιμασία.
-Καλά, αφού είναι όλα έτσι προδιαγεγραμμένα, επέμεινε ο
“αμφιβάλλων”, γιατί αυτοί που το παλεύουν, έστω και αναποτελεσματικά,
έστω υποχωρώντας για να διασώσουν μικρές νησίδες ανθρωπινότερης ζωής,
αυτοί γιατί να είναι προδότες; Μήπως είναι εξαρχής στημένοι και αυτοί να
μας ξεγελάσουν; Η ειρωνική σιωπή των “σίγουρων” της παρέας επιβεβαίωσε
στον “αμφισβητία” πως είπε τη φράση-κλειδί που περίμεναν. Έτσι ο
δύσπιστος σώπασε οριστικά. Έπνιξε και την τελευταία ερώτηση που είχε:
έχετε εναλλακτική πρόταση στις δεδομένες συνθήκες περικύκλωσης της
χώρας, χωρίς παραγωγή, χωρίς τίποτα στα χέρια μας; Μήπως αν περιμέναμε,
επαγρυπνώντας; Σωστές οι διαπιστώσεις, αλλά στο “δια ταύτα”; Ήξερε
άλλωστε την απάντηση -Δραχμή, χρέος επονείδιστο, Αργεντινή, Ισημερινός
κλπ. Ύστερα, η κουβέντα γύρισε σε άλλα, από εκείνα που ενδημούν στις
μεσήλικες αντροπαρέες.
Έμεινα κι εγώ, ο λαθρακουστής να συλλογιέμαι μαυροπανιασμένος…
Αυτοί ξέρουν. Μόνο αυτοί. Άλλος κανείς. Επειδή αυτοί είναι
πληροφορημένοι. Είναι πριν απ’ όλα διαβασμένοι από παλιά. Ξέρουν τις
νομοτελειακές αλήθειες. Πότε θα είναι ώριμες οι συνθήκες, πότε θα έρθει η
επανάσταση… Όλα τα ξέρουν. “Πριν από μας για μας” -που έλεγε και το
παλιό σλόγκαν των Αδελφών Λαμπρόπουλων. Και όπως και να πάνε τα
πράγματα, πάλι θα βγουν να πουν πως “εμείς τα λέγαμε από τότε”… Πάντα
αυτοί τα είχαν πει, ας τους βρέχει πάντα με μουτζούρα η Ιστορία.
Τέλος πάντων. Είμαστε στην εποχή της αποδόμησης όλων των
-ισμών. Ο Διαφωτισμός, που έβγαλε τάχα την ανθρωπότητα από τον Μεσαίωνα
Σκοταδισμό, τυφλώνεται μόλις τρεις αιώνες μετά την παροδική νίκη του από
τον Θρησκευτικό Φανατισμό. Ο Καπιταλισμός που τάχα θα αυτοκαταστρεφόταν
σπαράζοντας τις ίδιες του τις σάρκες αλλά επιβίωσε και πελεκάει και τα
τελευταία υπολείμματα από τους σπασμούς του μεγάλου ανατροπέα του, του
Σοσιαλισμού. Ο Νεοφιλελευθερισμός που ανασκάπτει το έδαφος για να
εξαφανίσει κάθε ίχνος του Κεϋνσιανισμού. Ο Κρατισμός που ποδοπατιέται
από την αδηφάγα ιδιωτική πρωτοβουλία. Ο πύθωνας Φασισμός που σηκώνει το
κεφάλι ίσα για να τον καταπιεί άκοπα το υπέρτερο τέρας των Αγορών. Ο
Μαρξισμός∙ έχοντας περιγράψει με ανατριχιαστική ακρίβεια τα πάντα ή
σχεδόν. Διδασκόμενος και αναλυόμενος στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια των
Καπιταλιστικών Μητροπόλεων. Ιδεολογικά και ηθικά νικητής∙ στρατηγικά
ηττημένος.
Και στη μέση του πουθενά του πλανήτη, στον τόπο που τάχα
γέννησε τη Δημοκρατία, τον Λόγο και τη Φιλοσοφία, να που αναδύθηκε και ο
Συριζαϊσμός. Πρόωρα και ασύμμετρα ανεπτυγμένος, με όλα τα ελαττώματα
της προωρότητας και τις προσδοκίες του Πεπρωμένου και της Νομοτέλειας.
Από ένα τίποτα σε κάτι ανάμεσα σε απόπειρα και σπασμωδική άρθρωση λόγου.
Από την αμφισβήτηση στην απεχθή διαχείριση. Ένα τσόφλι αυγού που κύλησε
από το κατάστρωμα καραβιού που βυθίζεται στη μέση του ωκεανού μετά το
τελευταίο φαγοπότι του σαλεμένου από το ναυάγιο πληρώματος. Γύρω
ορίζοντας αδιάβατος και οι ομόκεντροι κύκλοι ως έσχατο ίχνος ζωής που
χάθηκε στο νερό. Ένας παγκόσμιος πόλεμος που μόλις άρχισε μα δεν τον
πρόβλεψε ακόμα μια φορά κανένας…
Συριζαϊσμός. Ένας μοχθηρός νεολογισμός. Όμως ιδού: κάθε
δράση παράγει την αντίδραση. Βασικός νόμος της μηχανικής. Έτσι, κάθε
-ισμός γεννά και τον αντι-ισμό του. Άλλος νεολογισμός προϊόν ανάγκης
λοιπόν: ο Αντισυριζαϊσμός. Σκληρός και αλύγιστος όπως κάθε πλάσμα που
διεκδικεί με νύχια και με δόντια ατσάλινα τον χώρο που πρώτο αυτό
κατοίκησε. Ακλόνητη στράτευση στο “κάποτε στο μέλλον θρίαμβο της μετά τα
σπήλαια ανθρωπότητας” ή προσαρμογή επιβίωσης στην απέναντι στην
Εξ-Ουσία του Κοινού Βίου όχθη; Λάβαρο μάχης που δεν θα υποσταλεί μέχρι
θανάτου ή εμμονή απελπισίας σε σύμβολα κουρελιασμένα; Το ανώτατο στάδιο
του μαξιμαλισμού ή η τελική φάση του νιχιλισμού;
Η μέχρι δειλίας συμβατική δράση του Συριζαϊσμού αντιμέτωπη με
την ατσάλινη αντίδραση του Αντισυριζαϊσμού. Με τους “άλλους”, της
-πραγματικά- αντίπαλης όχθης, χαιρέκακους παρατηρητές. Άλλως, η τυπική
διαχρονική αγριότητα του Εμφυλίου Πολέμου. Και στο βάθος, ο Αφανισμός
και το φάντασμα μιας νέας Ζωής που επιμένει να Οραματίζεται έναν
δικαιότερο Κόσμο. Που αργεί, επειδή απλώς δεν έρχεται, δεν ήρθε ποτέ και
δεν πρόκειται να έρθει.
Η Ελπίδα των φτωχών ανθρώπων να πατάει και να στέκεται όρθια
στην Απελπισία του “καληνύχτα Κεμάλ αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ”.
Όρθια. Σκιαμαχώντας. Με το αναλλοίωτο Ανόημα της Ζωής στα πληγωμένα
χέρια της, Σημαία πεισμωμένη.
Press Publica
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου