Κι εκείνα που λάμπουν

Κι εκείνα που λάμπουν
Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Αφήνοντας την κεντρική λεωφόρο των ειδήσεων, όπου συνωστίζονται ελλείμματα, χρέη, προγράμματα, ιάματα (και μνήματα, στην έρημο της Αϊτής), γλιστράς στον παράδρομο και πέφτεις στην αγκαλιά της Γαλλίας.

Είναι η ιδανική χώρα να ζεις, λέει ένα έγκυρο αμερικανικό περιοδικό (η Ελλάδα βρίσκεται στην ουχί ευκαταφρόνητη 28η θέση)... Εκεί, λοιπόν, στις απλωσιές του γαλλικού νότου. Παρέα με τον Ζαν Γκαμπέν και τον Καμί, τον Φουριέ και τον Μαρέν Μαραί, τη Σαντρίν Μπονέρ και τον Λεϊρίς, τον (άνισο) Μισέλ Ονφρέ και την αποκάλυψη που λέγεται Νατάσα Πολονύ («Τα χαμένα παιδιά μας», εκδόσεις «Πόλις»). Εκεί, με το βλέμμα στα Πυρηναία και το Μπιαρίτς, καθώς θα σβήνει στον καθρέφτη του αυτοκινήτου η Κυανή Ακτή και θα αποκοιμιέται η Μασσαλία... Κι όπως θα επιστρέφεις στην αγκαλιά της χειμαζόμενης πατρίδος, δοξάζοντας -ακίνητος, στο σπίτι σου- τα ταξίδια που σκαρώνει η φαντασία το Σαββατοκύριακο, με υλικό μουσικές και βιβλία, αποφεύγεις προσωρινά εκείνα που σκιάζουν το καθεμέρα σου: Την καθηλωτική αχλύ των κυβερνώντων. Τους βάσιμους φόβους ότι το «Πρόγραμμα» θα σκοντάψει στα βράχια του βραδύγλωσσου κρατικού μηχανισμού και της ανεπάρκειας των ιθυνόντων. Τις βάρβαρες εκφάνσεις της κουκουλοφόρου αφασίας, και τόσα άλλα, με πρώτο και καλύτερο το μαδημένο φεγγάρι του «Συνασπισμού» που πάει ολοταχώς στη δύση του... Στην άκρη του παραθυριού έλαμπε το πρωί. Κι «ένα διάδημα δροσερών σκέψεων»...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ