Αλλα λόγια να αγαπιόμαστε

Tης Χριστινας Κοψινη
Εντυπωσιακός ο κατάλογος με τους υψηλούς μισθούς στη ΝΕΤ. Οχι για τα πρόσωπα που αμείβονται με πάνω από 200 ή 300 χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Aλλωστε, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία τι κάνουν και κυρίως τι σκέπτονται οι μεμονωμένοι άνθρωποι. Ούτε ενδιαφέρει αν είναι αριστεροί, δεξιοί ή προσχώρησαν στο κόμμα του «παντός καιρού». Kαι ούτε που ενδιαφέρει αν αυτοαξιολογούνται ακριβότερα σε σύγκριση με την εξειδικευμένη μαστοριά ενός καθηγητή μικροχειρουργικής από το χέρι του οποίου χαράσσεται καθημερινά η γραμμή ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο;
Σημασία έχει ότι στην υπόθεση των ακριβοπληρωμένων δημοσιογράφων του Δημοσίου, ο κλάδος σιώπησε. Και οι συνδικαλιστικές επαγγελματικές μας ενώσεις, τόσο εύθικτες σε ζητήματα κεκτημένων, παρατηρούν, το πώς εκμαυλίζονται δημοσιογράφοι από τις σχέσεις τους με το κράτος.
Χαρακτηριστική η «θυμωμένη» ανακοίνωση της ΠΟΕΣΥ. Το μόνο που είδε στις λίστες για τους μισθούς ήταν «η επίθεση κατά της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, που κλιμακώνεται επικίνδυνα το τελευταίο διάστημα». Δηλαδή, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Ρίχνει έναν γενικό αφορισμό κι αφήνει στο απυρόβλητο το άβατο του Δημοσίου, της ΝΕΤ, του ΑΠΕ, των δημοτικών ραδιοφώνων.
Απαγορευμένη ζώνη είναι όλα αυτά για το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων, που ενώ γνωρίζει πολύ καλά τον φαύλο κύκλο με την εξουσία –στην οποία εύκολα μπορεί να παγιδευτεί ακόμη κι ένας «υπεράνω πάσης υποψίας» δημοσιογράφος–, ταμπουρωμένο πίσω από το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων, επιρρίπτει την ευθύνη στο ιδιωτικό κατεστημένο.
Ας μην κρυβόμαστε. Δεν φταίνε οι ιδιώτες για τις σπατάλες στην ΕΡΤ. (Οπως δεν φταίνε και για τη διατήρηση άσκοπων αστυνομικών στο εσωτερικό της Βουλής, απραγματοποίητων υπερωριών στις επιτροπές της και πλασματικών χρόνων εργασίας στους ΟΤΑ.) Δεν ευθύνεται ο ιδιώτης που η ΝΕΤ ενίσχυσε το star system με υψηλότατους μισθούς. Που ακόμη και οι αριστεροί που είχαν κάποτε ως επαγγελματίες το ηθικό πρόταγμα, το έχασαν μέσα στην υπερπροσφορά των προνομίων. Δεν φταίνε ο εκδότης και ο καναλάρχης γι’ αυτά.
Αλλωστε, ο αγώνας δρόμου των ΜΜΕ για τη διαφημιστική πίτα δημόσιου – ιδιωτικού ήταν και θα είναι αντικείμενο σκληρού ανταγωνισμού. Και στο κάτω κάτω, γιατί θα έπρεπε οι μισθοί των δημοσιογράφων στους ιδιωτικούς ομίλους να είναι το συγκριτικό μέγεθος γι’ αυτούς της δημόσιας επιχείρησης; Eφόσον καταβάλλουμε δημόσιο τέλος ακόμη και για τους κοινόχρηστους χώρους των πολυκατοικιών που δεν έχουν συσκευή τηλεόρασης, πρέπει να ελέγχουμε τα πάντα γύρω από τις προσλήψεις, τους μισθούς, τους ειδικούς και γενικούς συμβούλους.
Το δημόσιο τέλος υπέρ της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης υποτίθεται ότι αποσκοπεί στη διατήρηση της ανεξαρτησίας, τη διαφάνεια και την αντικειμενικότητά της. Γι’ αυτόν το λόγο το πληρώνουμε.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, ΣΗΜΕΡΑ