Κυριακή 7 Μαρτίου 2010
Πολιτικό άγος και δημόσιο άχθος
Πολιτικό άγος και δημόσιο άχθος
Tης Μαριας Κατσουνακη
Η πιο αποκαλυπτική σφυγμομέτρηση δεν έγινε. Θα αφορούσε τις 232 προσλήψεις νέων υπαλλήλων στο ελληνικό Κοινοβούλιο, πριν από τέσσερις ημέρες. Καθ’ όλα νομότυπες όπως πληροφορούμαστε από το ρεπορτάζ («Κ» 5/3), αφού στηρίζονται σε ρύθμιση στην οποία είχαν συναινέσει τα κόμματα τον Ιούνιο του 2008. Ο πρόεδρος της Βουλής κ. Φίλιππος Πετσάλνικος εξέφρασε το αδιέξοδο και τη δυσφορία του. «Αγος από το παρελθόν», το χαρακτήρισε, εξηγώντας πως πρόκειται «για μετακλητούς υπαλλήλους που είχαν προσλάβει τα κόμματα από το 2004 έως και λίγο πριν από τις εκλογές του 2009.
Αναρωτιέται κανείς σε αυτήν την εξαιρετικά κρίσιμη για τη χώρα εποχή, πώς αισθάνεται ένας μισθωτός απέναντι σε έναν προνομιούχο μισθωτό (του Δημοσίου επίσης). Τι θα είχε να απαντήσει ο ερωτώμενος πολίτης (στην υποθετική δημοσκόπηση) για το μεγάλο αυτό διακομματικό ρουσφέτι, την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός σε δραματικούς τόνους ζητεί τη στήριξη των Ελλήνων ώστε «η χώρα να μπορεί και πάλι να ορίσει την τύχη της»;
Οσο συνταγματικά κατοχυρωμένη και να είναι η μονιμοποίηση, το συμβολικό της φορτίο είναι δυσβάσταχτο. Το πολιτικό προσωπικό, εν σώματι, δηλώνει δι’ αυτού του τρόπου ότι τα μέτρα ισχύουν για όσους δεν μπορούν να τα αποφύγουν. Δηλαδή για τη συντριπτική πλειονότητα των μισθωτών, πλην των εργαζομένων στη Βουλή των Ελλήνων.
Αυτό το ιδιότυπο εργασιακό μπούνκερ κάθε άλλο παρά αξιοζήλευτο είναι. Γυάλινο και διαφανές το καταφύγιο, με τις κινήσεις εντός του να καταγράφονται, να μεταδίδονται, να κρίνονται, να προκαλούν. Η μεγάλη οικονομική κρίση αν συνοδευτεί από φαινόμενα άνισης μεταχείρισης, από διακεκριμένες τάξεις εκλεκτών και προνομιούχων, μόνο για την αναγκαιότητα εφαρμογής σκληρών μέτρων δεν θα μπορέσει να πείσει.
Από τους επιβεβλημένους περιορισμούς δεν μπορεί να αυτονομούνται οι υπάλληλοι της Βουλής σαν να υπάγονται σε ένα διαφορετικό σύστημα αξιών και διακυβέρνησης. Εάν ως κοινωνία δεν κλείσουμε οριστικά τους λογαριασμούς μας με απόψεις όπως «το νόμιμο είναι και ηθικό», τότε οι στρεβλώσεις θα βαθύνουν ακολουθώντας τη ρωγμή της εγγενούς κοινωνικής ανισότητας.
Τα προνόμια, μάλιστα, δεν περιορίζονται στην πρόσληψη. Σε καιρούς όπου δοκιμάζονται οι αντοχές του συστήματος, οι υπάλληλοι της Βουλής εξαιρούνται και από τη μείωση «στα πάσης φύσεως επιδόματα, αποζημιώσεις και αμοιβές» που προβλέπεται για όλους (τους άλλους) εργαζόμενους στο Δημόσιο.
Πρόκειται, εν ολίγοις, για μια ειδική κατηγορία μισθωτών που χαίρουν της υψηλότερης προστασίας, εκπροσωπώντας τη νομενκλατούρα του πελατειακού κράτους.
Και οι 300 θεματοφύλακες πώς αντιδρούν; Ο πρόεδρος μιλάει για «άγος»... Και δεσμεύεται ότι «επί των ημερών του δεν πρόκειται να επαναληφθούν παρόμοιες διαδικασίες»...
Ας επιστρέψουμε όμως στον συμβολισμό της πράξης. Διόλου συγκεχυμένο ή αφηρημένο. Είναι μια κίνηση επιθετική που ενισχύει ό, τι ως κοινωνία πρέπει να αποφύγουμε: την εμπόλεμη κατάσταση. Την πλήρη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, που επιτρέπει στον ακραίο λαϊκισμό και τον φανατισμό να κάνουν ανενόχλητα τη δουλειά τους. Που στρέφει τους μεν εναντίον των δε, που επαυξάνει τη χλεύη, τους αφορισμούς, τον θυμό για τα δικαιώματα που καταργούνται ή περιστέλλονται.
Η καταστατική ευθύνη των πολιτικών να προασπίζονται έναν δημόσιο χώρο (υπό την ευρεία έννοια), μέσα στον οποίο οι πράξεις και οι ζωές των ανθρώπων αποκτούν νόημα, απεμπολείται διαρκώς και δεν φταίει μόνο το ναυάγιο της οικονομίας γι’ αυτό.
Γιατί πόσο διατεθειμένος να είναι ο πολίτης (που είναι εν μέρει) να υποστεί τις συνέπειες της κακοδιαχείρισης, όταν αντιλαμβάνεται με κάθε τρόπο ότι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του αρνούνται να αλλάξουν συνήθειες; Οτι η ατομική ευημερία εξακολουθεί να τροφοδοτεί το φαντασιακό εκείνων που αρνούνται να πιστέψουν πως οφείλουν -και αυτοί- να είναι λιγότερο προνομιούχοι; Πως η αναγκαιότητα συμμετοχής στο πεδίο των κοινών υποθέσεων είναι καθολική και δεν επιδέχεται εξαιρέσεις και αυθαίρετες χειραφετήσεις;
Πώς να πεισθούμε πως «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» όταν η εν Βουλή κοινωνία άλλα μηνύματα στέλνει; Η χαμένη ή ξανακερδισμένη αξιοπιστία δεν εξαρτάται μόνο από τους χρηματοπιστωτικούς δείκτες. Δεν εξαντλείται στην ανάλωση, ανακύκλωση ή προστασία του υπάρχοντος, αλλά αποτιμάται πρωτίστως ως απόθεμα αξιών. Και σε αυτήν την επίπονη σκυταλοδρομία γενεών που ξεκινάει (η προσπάθεια ανάκαμψης και θα διαρκέσει και θα διαμορφώσει συνειδήσεις) δεν μπορεί κάποιοι να μοχθούν και να ματώνουν και κάποιοι άλλοι να παρατηρούν και να μετρούν τις επιδόσεις. Γιατί τότε το ερώτημα είναι μόνο ρητορικό και η απάντηση έχει ήδη δοθεί.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα
Tης Μαριας Κατσουνακη
Η πιο αποκαλυπτική σφυγμομέτρηση δεν έγινε. Θα αφορούσε τις 232 προσλήψεις νέων υπαλλήλων στο ελληνικό Κοινοβούλιο, πριν από τέσσερις ημέρες. Καθ’ όλα νομότυπες όπως πληροφορούμαστε από το ρεπορτάζ («Κ» 5/3), αφού στηρίζονται σε ρύθμιση στην οποία είχαν συναινέσει τα κόμματα τον Ιούνιο του 2008. Ο πρόεδρος της Βουλής κ. Φίλιππος Πετσάλνικος εξέφρασε το αδιέξοδο και τη δυσφορία του. «Αγος από το παρελθόν», το χαρακτήρισε, εξηγώντας πως πρόκειται «για μετακλητούς υπαλλήλους που είχαν προσλάβει τα κόμματα από το 2004 έως και λίγο πριν από τις εκλογές του 2009.
Αναρωτιέται κανείς σε αυτήν την εξαιρετικά κρίσιμη για τη χώρα εποχή, πώς αισθάνεται ένας μισθωτός απέναντι σε έναν προνομιούχο μισθωτό (του Δημοσίου επίσης). Τι θα είχε να απαντήσει ο ερωτώμενος πολίτης (στην υποθετική δημοσκόπηση) για το μεγάλο αυτό διακομματικό ρουσφέτι, την ίδια στιγμή που ο πρωθυπουργός σε δραματικούς τόνους ζητεί τη στήριξη των Ελλήνων ώστε «η χώρα να μπορεί και πάλι να ορίσει την τύχη της»;
Οσο συνταγματικά κατοχυρωμένη και να είναι η μονιμοποίηση, το συμβολικό της φορτίο είναι δυσβάσταχτο. Το πολιτικό προσωπικό, εν σώματι, δηλώνει δι’ αυτού του τρόπου ότι τα μέτρα ισχύουν για όσους δεν μπορούν να τα αποφύγουν. Δηλαδή για τη συντριπτική πλειονότητα των μισθωτών, πλην των εργαζομένων στη Βουλή των Ελλήνων.
Αυτό το ιδιότυπο εργασιακό μπούνκερ κάθε άλλο παρά αξιοζήλευτο είναι. Γυάλινο και διαφανές το καταφύγιο, με τις κινήσεις εντός του να καταγράφονται, να μεταδίδονται, να κρίνονται, να προκαλούν. Η μεγάλη οικονομική κρίση αν συνοδευτεί από φαινόμενα άνισης μεταχείρισης, από διακεκριμένες τάξεις εκλεκτών και προνομιούχων, μόνο για την αναγκαιότητα εφαρμογής σκληρών μέτρων δεν θα μπορέσει να πείσει.
Από τους επιβεβλημένους περιορισμούς δεν μπορεί να αυτονομούνται οι υπάλληλοι της Βουλής σαν να υπάγονται σε ένα διαφορετικό σύστημα αξιών και διακυβέρνησης. Εάν ως κοινωνία δεν κλείσουμε οριστικά τους λογαριασμούς μας με απόψεις όπως «το νόμιμο είναι και ηθικό», τότε οι στρεβλώσεις θα βαθύνουν ακολουθώντας τη ρωγμή της εγγενούς κοινωνικής ανισότητας.
Τα προνόμια, μάλιστα, δεν περιορίζονται στην πρόσληψη. Σε καιρούς όπου δοκιμάζονται οι αντοχές του συστήματος, οι υπάλληλοι της Βουλής εξαιρούνται και από τη μείωση «στα πάσης φύσεως επιδόματα, αποζημιώσεις και αμοιβές» που προβλέπεται για όλους (τους άλλους) εργαζόμενους στο Δημόσιο.
Πρόκειται, εν ολίγοις, για μια ειδική κατηγορία μισθωτών που χαίρουν της υψηλότερης προστασίας, εκπροσωπώντας τη νομενκλατούρα του πελατειακού κράτους.
Και οι 300 θεματοφύλακες πώς αντιδρούν; Ο πρόεδρος μιλάει για «άγος»... Και δεσμεύεται ότι «επί των ημερών του δεν πρόκειται να επαναληφθούν παρόμοιες διαδικασίες»...
Ας επιστρέψουμε όμως στον συμβολισμό της πράξης. Διόλου συγκεχυμένο ή αφηρημένο. Είναι μια κίνηση επιθετική που ενισχύει ό, τι ως κοινωνία πρέπει να αποφύγουμε: την εμπόλεμη κατάσταση. Την πλήρη διάλυση της κοινωνικής συνοχής, που επιτρέπει στον ακραίο λαϊκισμό και τον φανατισμό να κάνουν ανενόχλητα τη δουλειά τους. Που στρέφει τους μεν εναντίον των δε, που επαυξάνει τη χλεύη, τους αφορισμούς, τον θυμό για τα δικαιώματα που καταργούνται ή περιστέλλονται.
Η καταστατική ευθύνη των πολιτικών να προασπίζονται έναν δημόσιο χώρο (υπό την ευρεία έννοια), μέσα στον οποίο οι πράξεις και οι ζωές των ανθρώπων αποκτούν νόημα, απεμπολείται διαρκώς και δεν φταίει μόνο το ναυάγιο της οικονομίας γι’ αυτό.
Γιατί πόσο διατεθειμένος να είναι ο πολίτης (που είναι εν μέρει) να υποστεί τις συνέπειες της κακοδιαχείρισης, όταν αντιλαμβάνεται με κάθε τρόπο ότι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του αρνούνται να αλλάξουν συνήθειες; Οτι η ατομική ευημερία εξακολουθεί να τροφοδοτεί το φαντασιακό εκείνων που αρνούνται να πιστέψουν πως οφείλουν -και αυτοί- να είναι λιγότερο προνομιούχοι; Πως η αναγκαιότητα συμμετοχής στο πεδίο των κοινών υποθέσεων είναι καθολική και δεν επιδέχεται εξαιρέσεις και αυθαίρετες χειραφετήσεις;
Πώς να πεισθούμε πως «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» όταν η εν Βουλή κοινωνία άλλα μηνύματα στέλνει; Η χαμένη ή ξανακερδισμένη αξιοπιστία δεν εξαρτάται μόνο από τους χρηματοπιστωτικούς δείκτες. Δεν εξαντλείται στην ανάλωση, ανακύκλωση ή προστασία του υπάρχοντος, αλλά αποτιμάται πρωτίστως ως απόθεμα αξιών. Και σε αυτήν την επίπονη σκυταλοδρομία γενεών που ξεκινάει (η προσπάθεια ανάκαμψης και θα διαρκέσει και θα διαμορφώσει συνειδήσεις) δεν μπορεί κάποιοι να μοχθούν και να ματώνουν και κάποιοι άλλοι να παρατηρούν και να μετρούν τις επιδόσεις. Γιατί τότε το ερώτημα είναι μόνο ρητορικό και η απάντηση έχει ήδη δοθεί.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα
Σάββατο 6 Μαρτίου 2010
Η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος
Εν-στάσεις
του ΓΙΩΡΓΟΥ Ν. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ*
Η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος
Κάθε μέρα αποδεικνύεται και πιο πολύ ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα εν Ελλάδι είναι ανίκανο να αποτρέψει την καταστροφή, είναι ανίκανο να οδηγήσει τη χώρα σε δημιουργικούς δρόμους, διότι είναι ακατάλληλο, διαφθαρμένο και χρεοκοπημένο.
Ποτέ δεν μαθήτευσε σε ουσιώδη ζητήματα του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού βίου, παρά μόνο στην προχειρότητα και στη δημαγωγία, στο ρουσφέτι και την πελατειακή αγυρτεία, στο λάδωμα και την απάτη, στον λαϊκισμό και τον τοπικισμό, στον εθνικισμό και τον θρησκευτισμό. Αυτά όμως δεν στοιχειοθετούν γνώση, πρόγραμμα, θεσμική οργάνωση και προοπτική για το μέλλον, αλλά αποσύνθεση, που έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες. Η αποτυχία είναι εξασφαλισμένη και με τους μαθητευόμενους μάγους της νέας κυβέρνησης.
Η αναλγησία και ο κυνισμός του πολιτικού κόσμου δηλώνεται εμφανώς και στην άρνηση των υπουργών και βουλευτών για ουσιαστική περικοπή των σκανδαλωδών προνομίων και μισθών τους. Η αστεία μείωση των αποδοχών τους και η διατήρηση της αυτοτελούς φορολόγησης για τους ίδιους, τη στιγμή που την επιβάλλουν σε άλλες ομάδες και περικόπτουν δραστικά τους πενιχρούς μισθούς των κατωτέρων στρωμάτων, είναι υποκρισία και πρόκληση.
Η παρακμή του πολιτικού κόσμου δηλώνεται και στο γεγονός ότι κάνει σαν να μην καταλαβαίνει τους ενόχους και τους υπαιτίους της κατάρρευσης, δεν εκδηλώνει ουσιαστική διάθεση για διερεύνηση και τιμωρία των υπευθύνων. Εκδηλο ακραίο σύμπτωμα, η αποθέωση του Κ. Καραμανλή, ενός εκ των κυρίων υπευθύνων της χρεοκοπίας, από τα στελέχη της Ν.Δ. στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (Φεβρουάριος 2010). Ούτε καν αποδοκιμασία. Για την κατάρρευση και την καταστροφή δεν υπάρχει αίτιος και ένοχος, δεν θα τιμωρηθεί κανείς -λες και όλα έγιναν από μόνα τους, από τη φύση ή έπεσαν από τον ουρανό. Στη χώρα υπάρχει δικαστική εξουσία, δεν υπάρχει όμως Δικαιοσύνη.
Το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολιτικό, οφείλεται στους διεφθαρμένους και άχρηστους πολιτικούς, καθώς και στο θεσμικό πλαίσιο που τους αναδεικνύει. Συνεπώς, το νεοελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο να αποτρέψει την καταστροφή, διότι είναι αυτό το ίδιο που οδήγησε σ αυτήν. Εάν αυτό το αποτυχημένο σύστημα δεν καταργηθεί, δεν θα υπάρξει προοπτική για τη χώρα. Η γενικευμένη ανομία και αδικία πρέπει να εκλείψει· και για να εκλείψει πρέπει κατ' αρχήν να υπάρξει τιμωρία των υπευθύνων. Οι ένοχοι έχουν όνομα, είναι συγκεκριμένοι: είναι οι κυβερνήσεις των δύο μεγάλων κομμάτων των τελευταίων δεκαετιών, οι βουλευτές τους, οι διευθυντές των δημοσίων οργανισμών, ο διοικητικός μηχανισμός των πολυάριθμων κρατικοδίαιτων κομματικών στελεχών που λυμαίνονταν τον δημόσιο πλούτο.
Η τιμωρία των ενόχων δεν θα γίνει, βεβαίως, από την πολιτική εξουσία, από τα κόμματα, τη Βουλή και τη δικαστική εξουσία, διότι όλοι αυτοί είναι διαπλεκόμενοι, συνένοχοι. Η τιμωρία και η εξυγίανση θα πρέπει να προέλθει από την απαίτηση των ανθρώπων, από τα κάτω. Για να αποφευχθεί η καταστροφή χρειάζεται κάθαρση, αναδιάρθρωση των θεσμών και ουσιαστικός έλεγχος. Η εξουσία που δεν συναντά έλεγχο και αντίσταση είναι αχαλίνωτη και καταστροφική.
«Εν γαρ ταύτη τη πόλει ... ουδείς έστιν ανυπεύθυνος των ... προς τα κοινά προσεληλυθότων», ήταν η αρχή της αθηναϊκής δημοκρατίας. Δηλαδή: «Σε αυτήν την πόλιν ουδείς από αυτούς που ασκούν εξουσία είναι ανυπεύθυνος». Ολοι οι αξιωματούχοι στο τέλος της θητείας τους έδιναν «ευθύνας», έδιναν λόγο και λογαριασμό για τις πράξεις τους («λόγον διδόναι»). Αν δεν είχαν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους, ενάγονταν στο δικαστήριο και υφίσταντο κυρώσεις: ατιμία, χρηματικό πρόστιμο, δήμευση περιουσίας, ακόμη και θάνατο.
Αντιθέτως, σε τούτη τη χώρα ουδείς είναι υπεύθυνος, όλοι είναι ανυπεύθυνοι. Αυτό σημαίνει αποσύνθεση, δηλαδή αυτοί οι οποίοι θα έπρεπε να κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθονται δυστυχώς στους υπουργικούς θώκους, στα έδρανα της Βουλής ή απολαμβάνουν τα προνόμια που αποκόμισαν από τα αξιώματά τους εις βάρος του γενικού συμφέροντος. Με άλλα λόγια, η χώρα, βυθισμένη στην ανομία και την αδικία, βαδίζει ολοταχώς στη φθορά και την καταστροφή.
* Δρ. Φιλοσοφίας
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, χτες
του ΓΙΩΡΓΟΥ Ν. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ*
Η αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος
Κάθε μέρα αποδεικνύεται και πιο πολύ ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα εν Ελλάδι είναι ανίκανο να αποτρέψει την καταστροφή, είναι ανίκανο να οδηγήσει τη χώρα σε δημιουργικούς δρόμους, διότι είναι ακατάλληλο, διαφθαρμένο και χρεοκοπημένο.
Ποτέ δεν μαθήτευσε σε ουσιώδη ζητήματα του κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού βίου, παρά μόνο στην προχειρότητα και στη δημαγωγία, στο ρουσφέτι και την πελατειακή αγυρτεία, στο λάδωμα και την απάτη, στον λαϊκισμό και τον τοπικισμό, στον εθνικισμό και τον θρησκευτισμό. Αυτά όμως δεν στοιχειοθετούν γνώση, πρόγραμμα, θεσμική οργάνωση και προοπτική για το μέλλον, αλλά αποσύνθεση, που έχει ξεκινήσει εδώ και δεκαετίες. Η αποτυχία είναι εξασφαλισμένη και με τους μαθητευόμενους μάγους της νέας κυβέρνησης.
Η αναλγησία και ο κυνισμός του πολιτικού κόσμου δηλώνεται εμφανώς και στην άρνηση των υπουργών και βουλευτών για ουσιαστική περικοπή των σκανδαλωδών προνομίων και μισθών τους. Η αστεία μείωση των αποδοχών τους και η διατήρηση της αυτοτελούς φορολόγησης για τους ίδιους, τη στιγμή που την επιβάλλουν σε άλλες ομάδες και περικόπτουν δραστικά τους πενιχρούς μισθούς των κατωτέρων στρωμάτων, είναι υποκρισία και πρόκληση.
Η παρακμή του πολιτικού κόσμου δηλώνεται και στο γεγονός ότι κάνει σαν να μην καταλαβαίνει τους ενόχους και τους υπαιτίους της κατάρρευσης, δεν εκδηλώνει ουσιαστική διάθεση για διερεύνηση και τιμωρία των υπευθύνων. Εκδηλο ακραίο σύμπτωμα, η αποθέωση του Κ. Καραμανλή, ενός εκ των κυρίων υπευθύνων της χρεοκοπίας, από τα στελέχη της Ν.Δ. στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (Φεβρουάριος 2010). Ούτε καν αποδοκιμασία. Για την κατάρρευση και την καταστροφή δεν υπάρχει αίτιος και ένοχος, δεν θα τιμωρηθεί κανείς -λες και όλα έγιναν από μόνα τους, από τη φύση ή έπεσαν από τον ουρανό. Στη χώρα υπάρχει δικαστική εξουσία, δεν υπάρχει όμως Δικαιοσύνη.
Το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι πολιτικό, οφείλεται στους διεφθαρμένους και άχρηστους πολιτικούς, καθώς και στο θεσμικό πλαίσιο που τους αναδεικνύει. Συνεπώς, το νεοελληνικό πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο να αποτρέψει την καταστροφή, διότι είναι αυτό το ίδιο που οδήγησε σ αυτήν. Εάν αυτό το αποτυχημένο σύστημα δεν καταργηθεί, δεν θα υπάρξει προοπτική για τη χώρα. Η γενικευμένη ανομία και αδικία πρέπει να εκλείψει· και για να εκλείψει πρέπει κατ' αρχήν να υπάρξει τιμωρία των υπευθύνων. Οι ένοχοι έχουν όνομα, είναι συγκεκριμένοι: είναι οι κυβερνήσεις των δύο μεγάλων κομμάτων των τελευταίων δεκαετιών, οι βουλευτές τους, οι διευθυντές των δημοσίων οργανισμών, ο διοικητικός μηχανισμός των πολυάριθμων κρατικοδίαιτων κομματικών στελεχών που λυμαίνονταν τον δημόσιο πλούτο.
Η τιμωρία των ενόχων δεν θα γίνει, βεβαίως, από την πολιτική εξουσία, από τα κόμματα, τη Βουλή και τη δικαστική εξουσία, διότι όλοι αυτοί είναι διαπλεκόμενοι, συνένοχοι. Η τιμωρία και η εξυγίανση θα πρέπει να προέλθει από την απαίτηση των ανθρώπων, από τα κάτω. Για να αποφευχθεί η καταστροφή χρειάζεται κάθαρση, αναδιάρθρωση των θεσμών και ουσιαστικός έλεγχος. Η εξουσία που δεν συναντά έλεγχο και αντίσταση είναι αχαλίνωτη και καταστροφική.
«Εν γαρ ταύτη τη πόλει ... ουδείς έστιν ανυπεύθυνος των ... προς τα κοινά προσεληλυθότων», ήταν η αρχή της αθηναϊκής δημοκρατίας. Δηλαδή: «Σε αυτήν την πόλιν ουδείς από αυτούς που ασκούν εξουσία είναι ανυπεύθυνος». Ολοι οι αξιωματούχοι στο τέλος της θητείας τους έδιναν «ευθύνας», έδιναν λόγο και λογαριασμό για τις πράξεις τους («λόγον διδόναι»). Αν δεν είχαν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις τους, ενάγονταν στο δικαστήριο και υφίσταντο κυρώσεις: ατιμία, χρηματικό πρόστιμο, δήμευση περιουσίας, ακόμη και θάνατο.
Αντιθέτως, σε τούτη τη χώρα ουδείς είναι υπεύθυνος, όλοι είναι ανυπεύθυνοι. Αυτό σημαίνει αποσύνθεση, δηλαδή αυτοί οι οποίοι θα έπρεπε να κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθονται δυστυχώς στους υπουργικούς θώκους, στα έδρανα της Βουλής ή απολαμβάνουν τα προνόμια που αποκόμισαν από τα αξιώματά τους εις βάρος του γενικού συμφέροντος. Με άλλα λόγια, η χώρα, βυθισμένη στην ανομία και την αδικία, βαδίζει ολοταχώς στη φθορά και την καταστροφή.
* Δρ. Φιλοσοφίας
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, χτες
Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010
Δωμάτιο φιλοξενίας
Να μη ξεχάσω να κοιτάζω τους ανθρώπους. Στα μάτια.
Στα σώματα. Το ανθρώπινο σώμα μιλάει ακατάπαυστα για τα πάθη μας, έλεγε ο Χειμωνάς – να στήσω αυτί, να απλώσω μάτι.
Να δω από που, από τι προσπαθεί να αποδράσει ο καθένας να διαφύγει. Με τι παλεύει. Για μας θέλω να μιλήσω, τους θλιβερά προβλέψιμους και ακατανόητα απρόβλεπτους, στα όρια του παραλογισμού.
Αλλά πρώτα πρέπει να δω προσεκτικά.
Δωμάτιο φιλοξενίας,
Λένα Διβάνη,
κοντέινερ, Μάρτιος 2010
Στα σώματα. Το ανθρώπινο σώμα μιλάει ακατάπαυστα για τα πάθη μας, έλεγε ο Χειμωνάς – να στήσω αυτί, να απλώσω μάτι.
Να δω από που, από τι προσπαθεί να αποδράσει ο καθένας να διαφύγει. Με τι παλεύει. Για μας θέλω να μιλήσω, τους θλιβερά προβλέψιμους και ακατανόητα απρόβλεπτους, στα όρια του παραλογισμού.
Αλλά πρώτα πρέπει να δω προσεκτικά.
Δωμάτιο φιλοξενίας,
Λένα Διβάνη,
κοντέινερ, Μάρτιος 2010
ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΟΝ ΑΝΟΗΤΟ
Πολιτικό ον ανόητο
_Δημήτρης Δαλδάκης
Η ευτυχία του Έλληνα δεν εξαρτάται από την παράσταση της κυβέρνησης στις Βρυξέλλες. Όπως η ευτυχία του Πειραιά δεν εξαρτάται από την έκβαση στο Καραϊσκάκη.
Η πολιτική δεν είναι ο κοινωνικός πανοργανωτής που δημιουργήσαμε, ρυθμιστής κορμιών και τύχης. Είναι ένα παιχνίδι, σαν όλα τ' άλλα. Γήπεδο τα συμφέροντα και παίκτες οι ιδιοκτήτες τους. -Ας είναι το θέαμα καλό, να χειροκροτήσω. Τα δικαιώματα της ζωής μου όμως, δεν επιθυμώ να τα τζογάρω.
Φτιάξαμε κηδεμόνες επαγγελματίες παίκτες. Εμείς. Υπνωτισμένο κοπάδι ή καλοί πελάτες;
Απαγορεύεται να ζούμε μέσα από τη ματαιότητα ενός παιχνιδιού, απαγορεύεται να στηρίζουμε το παρόν και το μέλλον μας στην επαγγελματική κεφάλα του βουλευτή που ψηφίσαμε και στείλαμε MVP στην Αμαλίας, απαγορεύεται να ζητάμε τα ρέστα για τη μιζέρια και την αποτυχία μας από την κάθε πρωταθλήτρια των εκλογών κυβέρνηση.
Όποιος σωστός και ξύπνιος παρακολούθησε πολιτική, ή έφτυσε τα κόμματα ή τον έφτυσαν τα κόμματα. Όποιος συνεπής και κύριος ασχολήθηκε με την πολιτική, αηδίασε και πήγε παραδίπλα στον μικρόκοσμο του επαγγέλματός του και της γνώσης του, πετώντας τη ντομάτα που δεν τρώγεται, παραπέμποντας το νόμο που αδικεί, εγκαταλείποντας τη βαβούρα που αποβλακώνει.
Αυτός που στηρίζεται γερά στα πόδια του και στις δυνάμεις του, αυτός που δεν εξαρτάται από κανέναν, αυτός που ρυθμίζει μόνος του μεγαλειωδώς τις δυστυχίες και τις καύλες του, αυτός θα ζει πάντα το πολιτικό κόστος και την αδικία, ακλόνητος και αδιάφορος, όπως ο όμορφος και ο μοιραίος που τυχαίνει να βρίσκεται στο βαγόνι του συρμού όπου σφάζονται ο γαύρος με το βάζελο.
Οι ελεύθεροι έχουν πάντα στο σώμα τους πιτσιλιές από αίμα.
[Τους υπόλοιπους, που επιλέγουν να βρίσκονται στο γήπεδο την Κυριακή και στις οθόνες τα βράδια στα παράθυρα, ας τους αφήσουμε να ασχολούνται με το σπορ που τους αρέσει αλλά ας τους βγάλουμε τα ράσα. Η μοναρχία της πολιτικής πρέπει να πέσει.]
[Και μη μας ενοχλείτε άλλο.]
κοντέινερ, ANTI-EDITORIAL
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)