Να μη ξεχάσω να κοιτάζω τους ανθρώπους. Στα μάτια.
Στα σώματα. Το ανθρώπινο σώμα μιλάει ακατάπαυστα για τα πάθη μας, έλεγε ο Χειμωνάς – να στήσω αυτί, να απλώσω μάτι.
Να δω από που, από τι προσπαθεί να αποδράσει ο καθένας να διαφύγει. Με τι παλεύει. Για μας θέλω να μιλήσω, τους θλιβερά προβλέψιμους και ακατανόητα απρόβλεπτους, στα όρια του παραλογισμού.
Αλλά πρώτα πρέπει να δω προσεκτικά.
Δωμάτιο φιλοξενίας,
Λένα Διβάνη,
κοντέινερ, Μάρτιος 2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου