Μόνοι τους..

 Όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να μιλήσουν.. ψάχνονται.. βολοδέρνουν..
Μιλάνε μόνοι τους.. Αποφασίζουν μόνοι τους..
Χαίρονται μόνοι τους.. Λυπούνται μόνοι τους.. Απελπίζονται μόνοι τους..
Ελπίζουν μόνοι τους.. Ψάχνονται μόνοι τους.. Καταδικάζουν μόνοι τους.. Κάνουν τις επιλογές τους μόνοι τους.. Τερματίζουν μόνοι τους.. Ξαναξεκινάνε μόνοι τους.. Νευριάζουν μόνοι τους.. Γλυκαίνουν μόνοι τους...Γελάνε μόνοι τους... Παραιτούνται μόνοι τους.. Θλίβονται μόνοι τους... Αντέχουν μόνοι τους... 

Αποδέχονται, ομολογούν, το αδιέξοδο. Ακόμα κι όταν έχουν τη δυνατότητα να ψιθυρίσουν κάτι..

Να εκτεθούν.. Λίγο.. Δεν το μπορούν..
Αγαπάνε μόνοι τους.. Μαθαίνουν να είναι μόνοι τους... 

Μένουν μόνοι τους...

Και? Δεν έχει και.. Αυτό είναι το τέλος του παραμυθιού... Βολικό τέλος. Αναίμακτο.

Το έχω πει πολλές φορές. Τα παραμύθια με λυπημένο τέλος είναι τα πιο πιστευτά..

π.ρ