"Εσένα τον μπαμπά σου δεν τον ήξερε κανείς..."
Το εννοούσε ως κοπλιμέντο. Ήθελε να πει ότι εγώ είμαι αυτοδημιούργητος, πως δεν στηρίχτηκα σε κάποια οικογενειακή συγγραφική οικογενειακή παράδοση.
Στη χώρα που όχι μόνο οι πολιτικοί αλλά και οι ηθοποιοί -και οι τραγουδιστές ακόμα- δίνουν το "δαχτυλίδι" στα παιδιά τους, γιατί να μην το κάνουν και όσοι γράφουν βιβλία; " Εάν εξαιρέσουμε τον Αλέξανδρο Δουμά υιό, δεν είχε άλλος συγγραφέας γονιό συγγραφέα..." θα του επεσήμαινα παιγνιωδώς. Με είχε πειράξει όμως εκείνο "τον μπαμπά σου δεν τον ήξερε κανείς" με τον απαξιωτικό -περιφρονητικό σχεδόν- τόνο που εκφράστηκε.
"Δίκιο έχεις.." θα του απαντούσα άμα δεν έκρυβα, από περηφάνεια, την ενόχλησή μου. "... Πράγματι, ο πατέρας μου δεν είχε βγει ποτέ στην τηλεόραση, δεν είχε δει το όνομά του στην εφημερίδα παρά στην αγγελία του γάμου του. Μεγάλωσε στην Κατοχή, τελείωσε δουλεύοντας την Νομική Σχολή, στεγάστηκε σε ένα από τα εκατοντάδες γραφεία της οδού Σανταρόζα και προτού έρθουν οι μεγάλες υποθέσεις - που θα του έφερναν ίσως λεφτά και φήμη-, πριν συμπληρώσει τα πενήντα, αρρώστησε και πέθανε.
Στην κηδεία του δεν εκφωνήθηκαν λόγοι, δεν κατατέθηκαν στεφάνια από επίσημους ούτε καν από τον πρόεδρο του δικηγορικού συλλόγου. Μα ήταν ο πατέρας μου ένας πληθωρικός τύπος που ξενυχτούσε με την παρέα του στη Φωκίωνος Νέγρη συζητώντας για βιβλία και ταινίες δίχως να περνιέται για διανοούμενος. Που ερωτεύτηκε και έκλεψε την μάνα μου, παντρεύτηκαν σε μία άδεια εκκλησία χωρίς προίκα, χωρίς δώρα, χωρίς συγκινημένα πεθερικά. Πού αντί για αυτοκίνητο -το όνειρο του μικροαστού στα 70ς- αγόραζε δίσκους κλασσικής μουσικής και έραβε φίνα κοστούμια. Που με έμαθε ποδήλατο, μού διάβασε τον Δον Κιχώτη, μού άφησε στη βιβλιοθήκη του το Κιβώτιο; του Άρη Αλεξάνδρου και τον Φύλακα στη Σίκαλη.
Ναι, τον μπαμπά μου δεν τον ήξερε κανείς. Εκτός από τους μετρημένους εκείνους που ο ίδιος διάλεγε για φίλους και για συνομιλητές.
Εάν το ίχνος του στη ζωή δεν ήταν ορατό στα πλήθη, αποδείχθηκε βαθύ. Διαρκές. Σαράντα τέσσερα σχεδόν χρόνια μετά τον θάνατό του, δεν περνά μέρα που να μην τον σκεφτώ. Όλος αγάπη...
Χρήστος Α. Χωμενίδης
Υπέροχος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου