Υπάρχουν στιγμές που ο κόσμος όλος είναι απλωμένος στα πόδια μας και στιγμές που οι βαθύτερες πληγές μας μας προδίδουν, μας αφήνουν ανυπεράσπιστους, στον φόβο..
Απόλυτα ανθρώπινο το να νιώθουμε μόνοι και μπερδεμένοι, απογοητευμένοι, σε αδιέξοδο.
Είναι τότε που θέλουμε να ακούσουμε κάποιον να μας ακούσει, χωρίς να σηκώνει δάχτυλο, εκείνον που θα σταθεί δίπλα μας όταν οι κουρτίνες θα έχουν πέσει, αυτός που θα είναι το καταφύγιο μας όταν η νύχτα έρχεται απειλητική.
π.ρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου