Κάθε νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να
συμφωνήσει με το περιεχόμενο του νομοσχεδίου», είπε η αντιπρόεδρος της
Βουλής Τασία Χριστοδουλοπούλου στην αντιπροσωπεία των Δικηγορικών
Συλλόγων, που την επισκέφθηκε μετά τη πανδικηγορική διαδήλωση κατά του
ασφαλιστικού για να της επιδώσει ψήφισμα. «Το καλό είναι ότι υπάρχει η
αντίδραση του κόσμου», σημείωσε.
Είναι αναπόφευκτο ώς ένα βαθμό, σε περιόδους κρίσης, αδιεξόδων και ιδεολογικών μεταπτώσεων, να ενδύεται η –έξω από τα υπεσχημένα– πράξη με μια φρασεολογία ρήξης. Αυτή η μη σύμπτωση ιδεολογικού προσανατολισμού και ειλημμένων αποφάσεων χαρακτηρίζει πλέον σχεδόν όλες τις κινήσεις της κυβέρνησης. Στην αρχή το «δεν συμφωνούμε, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι» έμοιαζε με μια παρορμητική, ανεπεξέργαστη κίνηση για απολογία, με μια σπασμωδική προσπάθεια να γεφυρωθούν τα αγεφύρωτα και να περιοριστεί το πολιτικό κόστος. Ομως σιγά σιγά διαφάνηκε ότι δεν πρόκειται για μια αλλοπρόσαλλη πρόσκαιρη στάση. Η συνεχής, ηθελημένη, αποκάλυψη της διάστασης ανάμεσα σε κυβέρνηση και κόμμα, ακόμη και μεταξύ υπουργών, που δείχνουν να «μένουν μαζί αλλά να κοιμούνται χώρια», αποτελεί μια πάγια πολιτική επιλογή. Κάθε φορά που ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να εφαρμόσει τους όρους του μνημονίου, το κόμμα, ως αριστερή συνείδηση, κινητοποιεί τους πολίτες εναντίον αυτής της προσπάθειας. Κάθε φορά που πολίτες βγαίνουν στους δρόμους κατά των κυβερνητικών μέτρων, κυβερνητικά στελέχη, υπουργοί, βουλευτές τούς στηρίζουν δημόσια. Η «πολιτική σχιζοφρένεια» έχει εξελιχθεί σε μόνιμη πολιτική καταφυγή.
Με στόχο, όχι τόσο την άμβλυνση των εσωκομματικών εντάσεων όσο την άσκηση μιας έμμεσης πίεσης στην Ε.Ε. για τα δύσκολα, σχεδόν ανεφάρμοστα, αν και συμφωνηθέντα σημεία του μνημονίου. Δηλαδή η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την κοινωνική αντίδραση κατά της πολιτικής της, ως μοχλό πίεσης στους δανειστές, για ηπιότερα μέτρα...
Ομως αυτή είναι μια τακτική με μικρή αποτελεσματικότητα, τουλάχιστον προς το παρόν. Το κουαρτέτο δείχνει αμετακίνητο. Από την άλλη, αυτός ο ανορθολογικός τρόπος πολιτικής επιβίωσης, δηλαδή η ταυτόχρονη διατήρηση δύο ρόλων, τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης, της φλύαρης θεωρητικολογίας και της «υπομονής μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες», αφαιρεί σταδιακά από την κοινωνία κάθε ίχνος μέτρου και λογικής, αμβλύνει την ικανότητα του πολίτη να διαμορφώνει με ψυχραιμία μια ξεκάθαρη άποψη.
Οι όροι του μνημονίου λίγο λίγο εφαρμόζονται, παράλληλα με τις υποσχέσεις για ισοδύναμα και υπαναχωρήσεις, οι οποίες παγιώνονται ως σταθερός πολιτικός λόγος. Που γίνεται πιο σημαντικός από το έργο και επισκιάζει το ερώτημα για τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης.
Διότι ο λόγος –κατασκευές άρτιες, με ή χωρίς άλας– είναι μια μορφή εξουσίας. Δεν υπάρχει κάτι που να έχει μεγαλύτερη δύναμη από τις λέξεις.
Πόσο, όμως, το φαίνεσθαι αντέχει να είναι σημαντικότερο από το είναι; Πόσο το ανίατο, μια βιοτεχνία αγωνιών, μπορεί να παραμένει ως σύστημα; Η συγκυβέρνηση κινδυνεύει από τον παραχαραγμένο εαυτό της, από τη διπλής όψεως πολιτική που εφαρμόζει για να διατηρεί την πολιτική παρουσία – και εξουσία. Από τη διανοητική αποσύνθεση που εμποδίζει μια μικρή έστω εκτίναξη, ικανή να διαταράξει τη γνώριμη όψη των τελματωμένων κόσμων.
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Είναι αναπόφευκτο ώς ένα βαθμό, σε περιόδους κρίσης, αδιεξόδων και ιδεολογικών μεταπτώσεων, να ενδύεται η –έξω από τα υπεσχημένα– πράξη με μια φρασεολογία ρήξης. Αυτή η μη σύμπτωση ιδεολογικού προσανατολισμού και ειλημμένων αποφάσεων χαρακτηρίζει πλέον σχεδόν όλες τις κινήσεις της κυβέρνησης. Στην αρχή το «δεν συμφωνούμε, αλλά είμαστε υποχρεωμένοι» έμοιαζε με μια παρορμητική, ανεπεξέργαστη κίνηση για απολογία, με μια σπασμωδική προσπάθεια να γεφυρωθούν τα αγεφύρωτα και να περιοριστεί το πολιτικό κόστος. Ομως σιγά σιγά διαφάνηκε ότι δεν πρόκειται για μια αλλοπρόσαλλη πρόσκαιρη στάση. Η συνεχής, ηθελημένη, αποκάλυψη της διάστασης ανάμεσα σε κυβέρνηση και κόμμα, ακόμη και μεταξύ υπουργών, που δείχνουν να «μένουν μαζί αλλά να κοιμούνται χώρια», αποτελεί μια πάγια πολιτική επιλογή. Κάθε φορά που ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να εφαρμόσει τους όρους του μνημονίου, το κόμμα, ως αριστερή συνείδηση, κινητοποιεί τους πολίτες εναντίον αυτής της προσπάθειας. Κάθε φορά που πολίτες βγαίνουν στους δρόμους κατά των κυβερνητικών μέτρων, κυβερνητικά στελέχη, υπουργοί, βουλευτές τούς στηρίζουν δημόσια. Η «πολιτική σχιζοφρένεια» έχει εξελιχθεί σε μόνιμη πολιτική καταφυγή.
Με στόχο, όχι τόσο την άμβλυνση των εσωκομματικών εντάσεων όσο την άσκηση μιας έμμεσης πίεσης στην Ε.Ε. για τα δύσκολα, σχεδόν ανεφάρμοστα, αν και συμφωνηθέντα σημεία του μνημονίου. Δηλαδή η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την κοινωνική αντίδραση κατά της πολιτικής της, ως μοχλό πίεσης στους δανειστές, για ηπιότερα μέτρα...
Ομως αυτή είναι μια τακτική με μικρή αποτελεσματικότητα, τουλάχιστον προς το παρόν. Το κουαρτέτο δείχνει αμετακίνητο. Από την άλλη, αυτός ο ανορθολογικός τρόπος πολιτικής επιβίωσης, δηλαδή η ταυτόχρονη διατήρηση δύο ρόλων, τόσο της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης, της φλύαρης θεωρητικολογίας και της «υπομονής μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες», αφαιρεί σταδιακά από την κοινωνία κάθε ίχνος μέτρου και λογικής, αμβλύνει την ικανότητα του πολίτη να διαμορφώνει με ψυχραιμία μια ξεκάθαρη άποψη.
Οι όροι του μνημονίου λίγο λίγο εφαρμόζονται, παράλληλα με τις υποσχέσεις για ισοδύναμα και υπαναχωρήσεις, οι οποίες παγιώνονται ως σταθερός πολιτικός λόγος. Που γίνεται πιο σημαντικός από το έργο και επισκιάζει το ερώτημα για τις πραγματικές προθέσεις της κυβέρνησης.
Διότι ο λόγος –κατασκευές άρτιες, με ή χωρίς άλας– είναι μια μορφή εξουσίας. Δεν υπάρχει κάτι που να έχει μεγαλύτερη δύναμη από τις λέξεις.
Πόσο, όμως, το φαίνεσθαι αντέχει να είναι σημαντικότερο από το είναι; Πόσο το ανίατο, μια βιοτεχνία αγωνιών, μπορεί να παραμένει ως σύστημα; Η συγκυβέρνηση κινδυνεύει από τον παραχαραγμένο εαυτό της, από τη διπλής όψεως πολιτική που εφαρμόζει για να διατηρεί την πολιτική παρουσία – και εξουσία. Από τη διανοητική αποσύνθεση που εμποδίζει μια μικρή έστω εκτίναξη, ικανή να διαταράξει τη γνώριμη όψη των τελματωμένων κόσμων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου