Γέλα παλιάτσο

Το γέλιο ή, καλύτερα, το χαμόγελο του Αλέξη είναι το πιο σημαντικό πολιτικό του επιχείρημα. Τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε και τον Παππά που είναι, τρόπον τινά, ο σκηνοθέτης- καθοδηγητής του χαμόγελου του ...παιδιού. Παρντόν, του Τσίπρα ήθελα να πω. Όμως το πράγμα, το να χασκογελάει δηλαδή όλη η κυβέρνηση με κάθε ευκαιρία, έχει δημιουργήσει ολόκληρη σχολή και δεν είναι αυτό το φαινόμενο καθόλου για γέλια.

Αντιθέτως, είναι τρομερό. Οι άνθρωποι αυτοί φαίνονται εξαιρετικά ικανοποιημένοι με τα κατορθώματά τους. Για το λόγο αυτό γελάνε παντού και σε κάθε ευκαιρία. Γελάνε στη Βουλή, γελάνε στα τηλεοπτικά πάνελ, γελάνε εμπρός και πίσω από τις κάμερες. Γελάνε ξεδιάντροπα, γελάνε αθώα,υπομειδιούν, ξεκαρδίζονται, χαμογελάνε αυτάρεσκα. Άλλοτε μιμούνται το αμήχανο χαμόγελο του αρχηγού που είναι λίρα εκατό από πλευράς επικοινωνιακής επιτυχίας, δηλαδή ακολουθούν το υπ' αριθμόν ένα πολιτικό ατού  του Αλέξη, το ανθυπομειδίαμα του - το άλλο είναι η μη γραβάτα - κι άλλοτε αντιγράφουν τα χάχανα του Κατρούγκαλου ή το σατανικό γελάκι του Σταθάκη. Κανένας τρόμος ιστορίας, καμιά βαθύτερη συνείδηση των αδιεξόδων που αντιμετωπίζει τόπος, της παρακμής στην οποίαν έχουν οδηγήσει τη χώρα, τη κοινωνία. Καμια αισθητική με αριστερό πρόσημο εκτός βέβαια από τη στολή των πουκάμισων χωρίς γραβάτα, η αποθέωση του λαϊκισμού και μια ακόμη ...οπτική ψευδαίσθηση της κυρίαρχης πολιτικής απάτης.

Χαρακτηριστικά αναφέρω πως ο σύντροφος Μαδούρο εμφανίζεται πάντα κατηφής.Όπως θέλει το διαρκές δράμα της αριστεράς. Για την κυβέρνηση όμως και τους μεγαλοσχήμονες του Σύριζα και της πρώτης φθοράς αριστεράς, φαίνεται πως η ευτυχία τους είναι αδιαπραγμάτευτη εφόσον ο πρώτος και τελευταίος στόχος τους, το απόλυτο στοίχημα έχει επιτευχθεί. Και είναι βέβαια η εξουσία. Το γεγονός αυτό, η κατάκτηση, η νομή και η διατήρηση της εξουσίας, το ότι μπαινοβγαίνουν πλέον στα μεγάλα σαλόνια της Ευρώπης και της Αμερικής, το ότι μιλάνε στο τηλέφωνο με τον Ομπάμα και τον Πούτιν, με την Μέρκελ και τον Ολάντ είναι η ασύγκριτη επιτυχία, όλα τα άλλα έρχονται δευτέρα, δεν έχουν σχεδόν καμία σημασία. Για το λόγο αυτό οι άνθρωποι αυτοί διαρκώς γελούν, καγχάζουν, ξεκαρδίζονται...Έστω κιαν οι υπόλοιποι γύρω τους είναι κατηφείς και μελαγχολικοί. Κάποτε η αριστερά ήταν σοβαρή στα όρια της δυσθυμίας, κουβαλούσε θαρρείς τη πίκρα όλου του κόσμου σφραγισμένη από την μεταφυσική της ήττας. Την ιστορική της μοίρα. Σήμερα είναι ένα χαζοχαρούμενο πράγμα που επιμένει στα πιο αφύσικα πράγματα με το πιο φυσικό χαμόγελο.Έχουμε την πιο ενδοτική, την πιο υποταγμένη στα κελεύσματα του διεθνούς παράγοντα κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης. Η οποία θα διεκπεραίωσει μέχρι κεραίας όσα δεν μπόρεσε να περάσει η κεντροδεξιά. Και επιπλέον είναι τόσο ευτυχής με τα επιτεύγματα της ώστε να γελάει αυτάρεσκα με κάθε ευκαιρία. Αλλά και χωρίς ευκαιρία!  Ridi pagliaccio λοιπόν αφού σου είναι μάλλον δύσκολο - και το αντιλαμβάνομαι απόλυτα- να κλάψεις.

Αναρτήθηκε από Μάνος Στεφανίδης 

manosstefanidis.blogspot.g