Συνεχίζονται οι ζαριές

ΑΛΕΞΗΣ ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ

Λέγαμε πως η πίεση θα φέρει την αναπόφευκτη ζαριά, και να που ήλθε. Ο πρωθυπουργός αποφάσισε να ξαναδοκιμάσει την καθαρή πολιτική διαπραγμάτευση, με ταξίδια και το σχετικό δράμα. Η απειλή της μονομερούς νομοθέτησης μπήκε στο τραπέζι. Το μέτωπο με το ΔΝΤ έχει από καιρό στηθεί και υπηρετείται πιστά. Ενα ταξίδι στο Παρίσι και στο Ευρωκοινοβούλιο είναι ασφαλώς πάντοτε μέρος αυτού του σκηνικού. Ο γόρδιος δεσμός της ρύθμισης του χρέους και το μπρα ντε φερ Ευρωπαίων - ΔΝΤ είναι επίσης ακόμη εδώ.

Το ερώτημα είναι: Η ζαριά του κ. Τσίπρα θα βγάλει κάποιο αποτέλεσμα ή θα έχουμε μια επανάληψη του περυσινού καλοκαιριού; Η Ελλάδα δεν αποτελεί επί της ουσίας συστημικό κίνδυνο για την Ευρωζώνη και την παγκόσμια οικονομία. Η περιώνυμη αυτή θεωρία δοκιμάσθηκε πέρυσι και είδαμε ότι πλέον ο ελληνικός κίνδυνος έχει προεξοφληθεί. Υπάρχει όμως ο γεωπολιτικός κίνδυνος, στον οποίο ποντάρει η κυβέρνηση. Με το Brexit στον ορίζοντα, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιταλία στη ζώνη του ατυχήματος, η Ευρώπη, θεωρητικά, δεν θέλει άλλη κρίση στο ραντάρ της. Και πάνω απ’ όλα υπάρχει το προσφυγικό/μεταναστευτικό. Το σενάριο καταστροφής του καλοκαιριού του 2015 προέβλεπε ένα διαλυμένο ελληνικό κράτος που δεν θα μπορούσε να διαχειρισθεί το μίνιμουμ των υποχρεώσεών του, όχι μια τόσο μεγάλη κρίση. Η Γερμανίδα καγκελάριος έχει βασίσει πολλά πάνω στη συμφωνία Ε.Ε. - Τουρκίας, που απαιτεί την ανοχή και τη στοιχειώδη συνεργασία της Ελλάδος. Ολοι αντιλαμβάνονται ότι μια Ελλάδα failed state, με πρόσφυγες/μετανάστες να μπαινοβγαίνουν και χιλιάδες οργισμένους ανθρώπους στα σύνορα με τα Σκόπια, δεν είναι μια κατάσταση που εξυπηρετεί τα ευρωπαϊκά συμφέροντα.

Ο κ. Τσίπρας δεν έχει αποδειχθεί ιδιαίτερα ικανός στο να διαβάζει τη συγκυρία που έχει απέναντί του. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να του έχουν δώσει διαβεβαιώσεις γνωστοί και μη παράγοντες των Βρυξελλών και του Παρισιού για το μέχρι πού μπορεί να τραβήξει το σχοινί.

Τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά αν ο πρωθυπουργός αποφάσιζε αμέσως μετά τις τελευταίες εκλογές να κλείσει την αξιολόγηση. Η κοινή γνώμη, το κόμμα του, οι άλλες πολιτικές δυνάμεις ήταν ώριμες να στηρίξουν έναν έντιμο συμβιβασμό. Δεν ξέρω ποιος και γιατί τον απέτρεψε να το κάνει. Βυθίστηκε ο ίδιος και μαζί και η χώρα σε ένα τέλμα. Εφτασαν στο σημείο ορισμένα κυβερνητικά στελέχη να πιστεύουν ότι «διαπραγματεύομαι, άρα κυβερνάω». Τώρα όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι.

Ισως ο κ. Τσίπρας να έχει κάποιον κρυφό άσο στο μανίκι. Το πρόβλημα με τη διαπραγμάτευση με ζαριές είναι ότι σπανίως μπορεί να βασισθεί σε κάποιο σχέδιο. Είναι άλλωστε συνήθως προϊόν αδιεξόδων και πανικού.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ