Ο διαφορετικός Γιάννης Μουζάλας

Πόσους πολιτικούς έχετε ακούσει να λένε συγνώμη για κάτι, να παραδέχονται ένα λάθος ή μια γκάφα τους; Ο Μουζάλας το έκανε. Γιατί είναι ένας διαφορετικός πολιτικός…

Λίλα Σταμπούλογλου 16 Μαρτιου 2016, 07:15  

Από την πρώτη φορά που τον είδα, στην τελετή παράδοσης-παραλαβής του υπουργείου Μεταναστευτικής Πολιτικής, κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Ούτε μπηχτές έριξε, ούτε κριτικές έκανε, ούτε γκριμάτσες αποδοκιμασίας για τους προκατόχους τους. Δεν είπε ούτε ένα «παραλάβαμε χάος», το κλασικό κλισέ που λένε όλοι όταν παραλαμβάνουν υπουργείο. Αρκέστηκε σε ένα «συνεχίζουμε το έργο της προηγούμενης κυβέρνησης και θα το παραδώσουμε στην επόμενη κυβέρνηση».

Και μετά, που τον έβλεπα στα πάνελ και στις εκπομπές, πάλι με παραξένευε. Μωρέ, τι είναι τούτος, έλεγα, γιατί τα λέει έτσι ανθρώπινα; Γιατί δεν τσακώνεται και δεν υποβιβάζει τους πολιτικούς του αντιπάλους για να φανεί ανώτερος; Γιατί απαντά ψύχραιμα και λογικά σε ό, τι τον ρωτήσεις; Πώς βρέθηκε μέσα στο πολιτικό μας τρελοκομείο αυτός ο κύριος Μουζάλας;

Αμ, το άλλο; Πόσους πολιτικούς έχετε ακούσει να λένε συγγνώμη για κάτι, να παραδέχονται ένα λάθος ή μια γκάφα τους; Όχι απλά δεν το παραδέχονται, αντιθέτως προσπαθούν να το δικαιολογήσουν, πολλές φορές γελοιωδώς. Συνήθως λένε: όχι, εγώ δεν το εννοούσα έτσι, το εννοούσα αλλιώς, εσείς το παρεξηγήσατε και τέτοια. Πόσο ενοχλητική τακτική! Ο Μουζάλας όμως, όταν είπε τα Σκόπια «Μακεδονία», βγήκε και είπε συγγνώμη, ήταν γκάφα μου. Απλά κι ωραία, χωρίς δικαιολογίες και περιττά σχόλια.

Δεν μου τάζει λαγούς με πετραχήλια, δεν κομπάζει και μπορώ να τον παρακολουθώ χωρίς να εκνευρίζομαι ή να μου δημιουργείται καχυποψία για τις προθέσεις και τα κίνητρά του…

Θέλω να πω ότι ο Γιάννης Μουζάλας μού φαίνεται σαν μύγα μέσα στο γάλα. Η συμπεριφορά του είναι διαφορετική, είναι κάπως αντι-πολιτική, με την έννοια ότι δεν είναι η συμπεριφορά στην οποία μας έχει συνηθίσει ο μέσος έλληνας πολιτικός στις δημόσιες εμφανίσεις του. Είναι μια συμπεριφορά μετρημένη, μετριοπαθής και απ’ ό, τι (μου) φαίνεται, και ειλικρινής. Δεν μου τάζει λαγούς με πετραχήλια, δεν κομπάζει και μπορώ να τον παρακολουθώ χωρίς να εκνευρίζομαι ή να μου δημιουργείται καχυποψία για τις προθέσεις και τα κίνητρά του. Κάτι που δεν το παθαίνω συχνά με τους πολιτικούς μας.

Ναι, αλλά το πολιτικό του έργο ποιο είναι; Γιατί καλή η μετρημένη συμπεριφορά, αλλά εδώ καιγόμαστε. Δεν ξέρω τί θα καταφέρει τελικά σαν υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής σε αυτή την τόσο τραγική υπόθεση που λέγεται Προσφυγικό, αλλά ο άνθρωπος τώρα φαίνεται ότι τρέχει και δεν φτάνει. Μοιάζει να προσπαθεί ειλικρινώς για να βρεθούν λύσεις, έστω και καθυστερημένα. Και δεν το κάνει απ’ το γραφείο του, αποστειρωμένα. Τον βλέπεις εκεί, μέσα στο πρόβλημα, μέσα στο χάος, μέσα στη λασπουριά.

ΥΓ: Το αντίθετο του Γιάννη Μουζάλα είναι ο Πάνος Καμμένος. Είναι ο κλασικός τύπος πολιτικού φαφλατά, που έχει κάνει δεκάδες γκάφες τις οποίες δεν παραδέχεται ποτέ, αλλά μόλις εντοπίζει λάθος στον άλλο, ζητάει παραιτήσεις.

protagon.gr