Ολοι συμφωνούμε ότι η διαπλοκή είναι επιβλαβής
για την κοινωνία και φθοροποιός για την οικονομία. Αποτελεί μια μορφή
διαφθοράς και στρεβλώνει τον αναγκαίο ανταγωνισμό στην αγορά. Είναι
διαφθορά γιατί πολιτικοί και κόμματα χρησιμοποιούν, διά υπερτιμολογήσεων
σε έργα ή προμήθειες του Δημοσίου, τα λεφτά των φορολογουμένων για να
έχουν ευνοϊκή προβολή από τα ΜΜΕ. Στρεβλώνει τον ανταγωνισμό διότι αν
κάποιος επιχειρηματίας έχει μια καλύτερη ή φθηνότερη ιδέα για κάποιο
έργο ή προμήθεια του Δημοσίου, δεν θα προτιμηθεί επειδή δεν έχει τα Μέσα
για να προβάλει εκείνους που αποφασίζουν.
Είναι λοιπόν θεάρεστο έργο η καταπολέμηση της διαπλοκής και μπράβο στις κυβερνήσεις που την επιχειρούν. Μόνο που και η διαπλοκή είναι σαν το ταγκό. Χρειάζεται δύο. Δεν διαπλέκονται μόνοι τους οι επιχειρηματίες. Διαπλέκονται και οι πολιτικοί και οι δημόσιοι λειτουργοί.
Το πρόβλημα και με την κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή, που έκανε το μεγάλο «ντου» με τον βασικό μέτοχο κατά της διαπλοκής, και με την κυβέρνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα, που δηλώνει ότι «θα περιορίσει τις άδειες της ραδιοτηλεόρασης για να πλήξει τη διαπλοκή», είναι ότι στοχεύουν στη λάθος πλευρά της εξίσωσης. Προσθέτουν ρυθμίσεις στην αγορά και αφήνουν στο απυρόβλητο, τη δική τους πλευρά ή –ακόμη χειρότερα– ενισχύουν το φαινόμενο. Κατ’ αρχάς, προσθέτουν πολυπλοκότητα, η οποία είναι φυτώριο για περισσότερη διαφθορά και διαπλοκή. Επιπλέον προσθέτουν γραφειοκρατία: την εποχή του βασικού μετόχου όλοι οι επιχειρηματίες έπρεπε να καταθέσουν χαρτιά για να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες ή καναλάρχες. Γενικώς, όσο πιο φλογερό είναι το ηθικό κήρυγμα τόσο περισσότερο πρέπει να κουμπωνόμαστε. Το θέμα λοιπόν δεν είναι η ρύθμιση των ΜΜΕ, για να καταπολεμηθεί η διαπλοκή, αλλά η ελαχιστοποίησης των δυνατοτήτων διαπλοκής. Αυτό σημαίνει κατ’ αρχάς μικρότερο κράτος. Κακά τα ψέματα: όποιος διαχειρίζεται ξένα λεφτά δεν τα υπολογίζει. Από την άλλη πλευρά, όσους νόμους και διατάγματα κι αν ψηφίσει η Βουλή, τα λεφτά είναι τόσα πολλά, που πάντα βρίσκεται τρύπα για να τα καταχραστεί κάποιος. Οσο, δε, μεγαλώνει το ρυθμιστικό πλαίσιο, και συνεπώς γίνεται πολυπλοκότερο, τόσο αυξάνουν και οι τρύπες. Οι ποινές –όπως έδειξε και η εμπειρία των κομμουνιστικών καθεστώτων– δεν διορθώνουν το πρόβλημα. Επειδή αυξάνουν το ρίσκο, μεγαλώνει το ύψος του ανταλλάγματος.
Ομως υπάρχουν τομείς που το κράτος αναγκαστικά θα κάνει προμήθειες και έργα. Εκεί εκ των πραγμάτων θα υπάρξουν διαπλοκή και διαφθορά. Αυτή όμως μπορεί να περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό από εργαλεία λογοδοσίας και ηλεκτρονικής διαφάνειας. Η «Δι@ύγεια» το αποδεικνύει.
Σήμερα, όμως, έχουμε στην ίδια κυβέρνηση τον κ. Νίκο Παππά, ο οποίος δηλώνει ότι περιορίζει τις άδειες για να καταπολεμήσει τη διαπλοκή, και τον κ. Χρήστο Σπίρτζη, ο οποίος εξαιρεί μέχρι το 2017 τα δημόσια έργα από το Εθνικό Σύστημα Ηλεκτρονικών Δημοσίων Συμβάσεων (ΕΣΗΔΗΣ). Μπίνγκο! Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.
Η κυβέρνηση δεν θέλει να καταπολεμήσει τη διαπλοκή γι’ αυτό και αναβάλλει την ηλεκτρονική διαφάνεια των έργων. Περιορίζοντας όμως τις άδειες, απλώς κάνει υψηλότερα τα πολιτικά ή/και οικονομικά ανταλλάγματα. «Είναι η δική μας διαπλοκή, ανόητε», που θα ’λεγε και κάποιος...
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Είναι λοιπόν θεάρεστο έργο η καταπολέμηση της διαπλοκής και μπράβο στις κυβερνήσεις που την επιχειρούν. Μόνο που και η διαπλοκή είναι σαν το ταγκό. Χρειάζεται δύο. Δεν διαπλέκονται μόνοι τους οι επιχειρηματίες. Διαπλέκονται και οι πολιτικοί και οι δημόσιοι λειτουργοί.
Το πρόβλημα και με την κυβέρνηση του κ. Κώστα Καραμανλή, που έκανε το μεγάλο «ντου» με τον βασικό μέτοχο κατά της διαπλοκής, και με την κυβέρνηση του κ. Αλέξη Τσίπρα, που δηλώνει ότι «θα περιορίσει τις άδειες της ραδιοτηλεόρασης για να πλήξει τη διαπλοκή», είναι ότι στοχεύουν στη λάθος πλευρά της εξίσωσης. Προσθέτουν ρυθμίσεις στην αγορά και αφήνουν στο απυρόβλητο, τη δική τους πλευρά ή –ακόμη χειρότερα– ενισχύουν το φαινόμενο. Κατ’ αρχάς, προσθέτουν πολυπλοκότητα, η οποία είναι φυτώριο για περισσότερη διαφθορά και διαπλοκή. Επιπλέον προσθέτουν γραφειοκρατία: την εποχή του βασικού μετόχου όλοι οι επιχειρηματίες έπρεπε να καταθέσουν χαρτιά για να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες ή καναλάρχες. Γενικώς, όσο πιο φλογερό είναι το ηθικό κήρυγμα τόσο περισσότερο πρέπει να κουμπωνόμαστε. Το θέμα λοιπόν δεν είναι η ρύθμιση των ΜΜΕ, για να καταπολεμηθεί η διαπλοκή, αλλά η ελαχιστοποίησης των δυνατοτήτων διαπλοκής. Αυτό σημαίνει κατ’ αρχάς μικρότερο κράτος. Κακά τα ψέματα: όποιος διαχειρίζεται ξένα λεφτά δεν τα υπολογίζει. Από την άλλη πλευρά, όσους νόμους και διατάγματα κι αν ψηφίσει η Βουλή, τα λεφτά είναι τόσα πολλά, που πάντα βρίσκεται τρύπα για να τα καταχραστεί κάποιος. Οσο, δε, μεγαλώνει το ρυθμιστικό πλαίσιο, και συνεπώς γίνεται πολυπλοκότερο, τόσο αυξάνουν και οι τρύπες. Οι ποινές –όπως έδειξε και η εμπειρία των κομμουνιστικών καθεστώτων– δεν διορθώνουν το πρόβλημα. Επειδή αυξάνουν το ρίσκο, μεγαλώνει το ύψος του ανταλλάγματος.
Ομως υπάρχουν τομείς που το κράτος αναγκαστικά θα κάνει προμήθειες και έργα. Εκεί εκ των πραγμάτων θα υπάρξουν διαπλοκή και διαφθορά. Αυτή όμως μπορεί να περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό από εργαλεία λογοδοσίας και ηλεκτρονικής διαφάνειας. Η «Δι@ύγεια» το αποδεικνύει.
Σήμερα, όμως, έχουμε στην ίδια κυβέρνηση τον κ. Νίκο Παππά, ο οποίος δηλώνει ότι περιορίζει τις άδειες για να καταπολεμήσει τη διαπλοκή, και τον κ. Χρήστο Σπίρτζη, ο οποίος εξαιρεί μέχρι το 2017 τα δημόσια έργα από το Εθνικό Σύστημα Ηλεκτρονικών Δημοσίων Συμβάσεων (ΕΣΗΔΗΣ). Μπίνγκο! Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια.
Η κυβέρνηση δεν θέλει να καταπολεμήσει τη διαπλοκή γι’ αυτό και αναβάλλει την ηλεκτρονική διαφάνεια των έργων. Περιορίζοντας όμως τις άδειες, απλώς κάνει υψηλότερα τα πολιτικά ή/και οικονομικά ανταλλάγματα. «Είναι η δική μας διαπλοκή, ανόητε», που θα ’λεγε και κάποιος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου