Εκείνη τη μάντρα
της αυλής,
την σκαρφαλώναμε ως παιδιά μ'ευκολία.
Όσο ψηλώναμε, αυτή χαμήλωνε.
την σκαρφαλώναμε ως παιδιά μ'ευκολία.
Όσο ψηλώναμε, αυτή χαμήλωνε.
Μα κάποιο
διάστημα αβέβαιο
-που δεν της δώσαμε σημασία-
η μάντρα σταμάτησε να κονταίνει
κι' άρχισε να υψώνεται...και ολοένα υψώνεται.
-που δεν της δώσαμε σημασία-
η μάντρα σταμάτησε να κονταίνει
κι' άρχισε να υψώνεται...και ολοένα υψώνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου