Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2006, βράδυ. Γύρω στις εννιά και μισή. Ο εικοσιδυάχρονος πάνω στο νότιο τοίχο της Μεγίστης Λαύρας. Σκοτάδι, ομίχλη. Πέφτει. Μισή ώρα αργότερα κάποιος τον ακούει να ουρλιάζει. Γύρω στα δεκαπέντε μέτρα, έπεσε με τα πόδια, δε σκοτώθηκε.
Ειδοποιείται αμέσως το λιμενικό και το κοντινό Κέντρο Υγείας, να στείλει ασθενοφόρο. Το σκάφος του λιμενικού φτάνει στην Ουρανούπολη στις μία παρά εικοσιπέντε. Ο τραυματίας στην πρύμνη, ξαπλωμένος πάνω σ’ ένα στρώμα κρεβατιού – και πάνω στο στρώμα το φορείο (η «σκούπα»). Μπρούμητα. Τα πόδια κομμάτια, τα κόκαλα στον αέρα. Το πρόσωπο «κατεβασμένο». Αίμα, παντού.
Δε χωράει με τίποτα στο ασθενοφόρο. Δεν υπάρχει περίπτωση να τον μετακινήσουν. Διπλώνεται το φορείο του ασθενοφόρου στο πλάι και τον ανεβάζουν όπως είναι, με το στρώμα. Πατέντες, με σκοινιά και κόμπους, να ακινητοποιηθεί το φορείο στο πάτωμα. Ο νεαρός γιατρός δίπλα του. Όρθιος – διπλωμένος σε όλη τη διαδρομή, ως το νοσοκομείο, φύλακας άγγελος. Ο τραυματίας είναι διεγερτικός. «Αφήστε με όπως είμαι!». Μορφίνες.
Το ασθενοφόρο σαν παλαβό στην πυκνή ομίχλη, σχεδόν δυο ώρες ως τον προορισμό του. Κάποτε φτάνουν. Στην πόρτα τον περιμένουν όλοι. Οι εφημερεύοντες και οι νοσηλευτές με τις πλαστικές επενδύσεις, έτοιμοι. Οι γονείς, ειδοποιημένοι, έχουν φτάσει. Οδύνη. Βγαίνει απ’ το ασθενοφόρο κι ο συνοδός γιατρός, σε κακή κατάσταση. Παίρνουν τον τραυματία μέσα.
Επιστροφή του ασθενοφόρου στη βάση του, μετά τις τέσσερις το πρωί. Ο οδηγός καθαρίζει «τα πολλά». Οι λεπτομέρειες, μόλις ξημερώσει.
Δύσκολη νύχτα.
*
Πρώτη ανάρτηση: http://tamystikatoukolpou.blogspot.com/2006/10/blog-post_06.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου