εστρεφε και με κοιταζε με ματια γελαστα
στη χαντρα το κορδονι σου με εδενε μαζι σου
περνας κι αφηνεις πισω σου χρωματα και φωτια
Στα δαχτυλα λευκο χαρτι κι αμηχανο μολυβι
με πεισμα μ'αντιστεκεται, γλυστρας και δε μπορω
της μνημης ανυποτακτο δαγκωνει τ'αγριο φιδι
οι Ερινυες δινονται σε βλοσυρο χορο
Το στηθος σου γυμνωθηκε -δεκα η ωρα θαταν-
τα χερια κοβαν τη σιωπη, αμειλικτα σπαθια
Τα λογια που σου ειπα'γω και καποιοι αλλοι στα'παν
καποιοι που σ'αγαπησανε θολα και βιαστικα
Σκυβεις να δεις μεσ'το νερο την ασπιλη ομορφια σου
μακρυ πινελο που βουτα σε χρωμα βυσσινι
δεμενος ειμαι, απραγος στ'αορατα δεσμα σου
κομμενη ανασα ,στεκεται και πνιγει τη φωνη...
Α.Π
Άκης Παϊδας
Καλό ταξίδι φίλε, χαιρετισμούς στην Άννα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου