Γράφω σε μιαν απέλπιδα προσπάθεια να αδειάσω το καυτό υγρό που σαλεύει στους κροτάφους μου, να ξεριζώσω το άτσαλα κομμένο νύχι που καρφώνεται όλο και πιο βαθιά στους νευρώνες του αδέξιου μυαλού μου. Και διαβάζω για να κατευνάσω αυτήν την αίσθηση του αταίριαστου που με κυνηγούσε από παιδί . Το νιώθω βαθιά μέσα μου πως και τα δυο είναι μάταια. Μα έχω μπει πια στον τροχό. Πίσω δεν έχει.
( Την ίδια ώρα που τα γράφω αυτά αισθάνομαι και το γελοίο του πράγματος. Το παραδέχομαι. Είμαι βαθιά κι αφόρητα κι αγιάτρευτα γελοία, όπως καθετί που πλάστηκε από υλικά τόσο αντιφατικά μεταξύ τους. )
Το κείμενο γραμμένο 1/10/2015
Η εικόνα χθεσινή .
Ειρήνη Παραδεισανού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου