ΜΕΛΙΣΣΕΣ ΠΝΙΓΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΜΕΛΙ
Τι δένει, άραγε, ένα ζευγάρι που μοιράζεται την ίδια φθοροποιό καθημερινότητα; Τα κοινά ενδιαφέροντα; Οι ίδιοι στόχοι; Τα παιδιά και η έγνοια για το παρόν και το μέλλον τους; Πώς επιβιώνει και παραμένει δυνατή μια αγάπη στα σκαμπανεβάσματα του χρόνου του πανδαμάτορα; Με υπομονή και κατανόηση; Με χιούμορ; Με τη συγχώρεση;
Οι Αμερικανοί Φράνσις Τζουν και Γουίλιαμ Μάλικοτ, από το Χάμιλτον του Οχάιο, τον περασμένο Ιούλιο γιόρτασαν τα εκατοστά τους γενέθλια· τον Ιούνιο είχαν συμπληρώσει εβδομήντα εννιά χρόνια έγγαμου βίου. Κάθε φορά που τους ρωτούσαν ποιο ήταν το μυστικό της μακροβιότητας του γάμου τους απαντούσαν: «Δεν έχουμε μαλώσει ποτέ, ούτε μια φορά». Δεν ξέρω αν αυτό, δηλαδή η παντελής απουσία εντάσεων, είναι καλό ή κακό σημάδι για μια σχέση. Μπορεί να εκληφθεί ως αποτέλεσμα ισχυρού δεσμού και ισορροπίας ή, αντιθέτως, ανίας και απόστασης – δεν έχεις κουράγιο και διάθεση ούτε καν να μαλώσεις με τον άλλο...
Στη δική τους περίπτωση, πάντως, ίσχυε το πρώτο. Aποδεικνύεται όχι μόνο από τον τρόπο που έζησαν αλλά και από το πώς πέθαναν. Η Φράνσις Τζουν άφησε την τελευταία της πνοή από καρδιακές επιπλοκές στο νοσοκομείο της πόλης τους, πριν από λίγες μέρες. Ο Γουίλιαμ ήταν στο πλευρό της, της κρατούσε το χέρι, της μιλούσε τρυφερά μέχρι την ύστατη στιγμή. Ούτε ένα εικοσιτετράωρο μετά, έκλεισε κι εκείνος για πάντα τα μάτια του, στο σπίτι τους, εκεί όπου με λίγα χρήματα και πολλές δυσκολίες μεγάλωσαν τα τρία παιδιά τους, εκεί όπου αξιώθηκαν να αγκαλιάσουν επτά εγγόνια και έντεκα δισέγγονα.
Διάβασα την είδηση για το τέλος αυτής της υπέροχης ιστορίας αγάπης την ημέρα που άρχισε να ξετυλίγεται στις Βρυξέλλες το κουβάρι του Qatargate. Και σκέφτηκα το ζευγάρι που πρωταγωνιστεί στην επικαιρότητα, την Εύα Καϊλή και τον σύζυγό της, Φραντσέσκο Τζιόρτζι, δυο ανθρώπους νέους, όμορφους, μορφωμένους, επιτυχημένους και καταξιωμένους στο χώρο τους, πολυταξιδεμένους και με οικονομική άνεση. Εκτός από την αγάπη -αυτονόητη, μάλλον, μια και αποφάσισαν να συμπορευτούν και να αποκτήσουν παιδί- φαίνεται πως τους έδεσε και η απληστία. Θυμήθηκα αυτό που έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης στην «Αναφορά στον Γκρέκο»: «Είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη μέσα στο μέλι και κατάλαβα».
Η πιο πολύτιμη κληρονομιά της Φράνσις Τζουν και του Γουίλιαμ στα παιδιά τους είναι οι ευτυχισμένες οικογενειακές αναμνήσεις. Κρίμα που στις πρώτες αναμνήσεις της κόρης του ζεύγους της Ευρωβουλής θα είναι οι εικόνες από μια φυλακή υψίστης ασφαλείας...
Της Τασούλας Επτακοίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου