Παιδιά ενός "κατώτερου Θεού"...

Άναυδοι όλοι μας, από τη κτηνωδία, τη χυδαιότητα, τη μπόχα που αναδύεται με όσα βγαίνουν στην επιφάνεια λόγω της γνωστής υπόθεσης..

Δεν θέλω να κάνω κάποιο σχόλιο (έχω πολλά δηλαδή αλλά..). Θα έπρεπε να νιώθω θυμό, τον νιώθω..

Σκέφτομαι όμως, με απίστευτη θλίψη, πόσα παιδιά, τώρα, στους ίδιους χρόνους με τους δικούς μας, αποδεικνύεται τελικά πως είναι παιδιά "κατώτερων θεών".

Απροστάτευτα, άτυχα, ανυπεράσπιστα, έρμαια των καταστάσεων της οικογένειας τους, της κοινωνίας μας, της αγριότητας μας. Εκεί είναι που η θλίψη νικάει το θυμό μου..

Κρίμα. Για τις χαμένες αγκαλιές τους, για την τρυφερότητα που δεν έζησαν, για την προστασία που δεν τα ηρέμησε, για τον κυνισμό που έζησαν, για τα χάδια που δεν χάρηκαν, για τα γέλια που έχασαν, για τα παραμύθια που δεν άκουσαν..Ναι, για τα παραμύθια που δεν άκουσαν...

Κρίμα!

 

π.ρ