......................................
Κι αφού δεν έχω κουραστεί
να σε κοιτάω
στην κουπαστή εικοσιδύο
μωρά κι οι δυο μας στα νερά
περάσαν κύματα αλμυρά
σαράντα δύο
......................................
Όσο καίνε ακόμα τα καντήλια μας
λάβα το φιλί θα καίει τα χείλια μας
σώματα θ’ ανάβουμε στα στρώματα
και στα παπλώματα
όλοι αραχτοί
Όσο αντέχει ακόμα το σαρκίο μας
κι όσο υπάρχει κάτι στο ψυγείο μας
Έρωτα ζωής εμείς θα ζήσουμε
κι όταν θα σβήσουμε
θα μεταλλαχτεί.
Αυτό!! Γιατί αυτό??
Γιατί έτσι θέλω...
Γι αυτό έκανα το blog, για να γράφω ότι θέλω και να με ακολουθούν, διαβαζουν, όσοι και όσες θέλουν..
Μόνο γι αυτές, αυτούς, γράφω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου