Οσο μεγαλώνεις, σωπαίνεις......

 

Η ζωή είναι μια μακριά αλυσίδα από όνειρα που περιπλανιούνται το ένα μέσα στο άλλο, λέει η Γερτρούδη του Ντράγιερ. Είχε όμως σπάσει. Από προορισμό. Η αλυσίδα. Κομμάτια. Τα μάζευε υπομονετικά και τα ζέσταινε στην τσέπη του κάθε βράδυ. Δεν μιλούσε.

Οσο μεγαλώνεις, σωπαίνεις. Προσπαθείς να ζήσεις συνολικά την προσωπική ιστορία σου, σαν ένας ένθερμος οπαδός του έργου στο οποίο επιθυμείς να παίξεις. Καθώς το σενάριο πλησιάζει στο τέλος του, ανακαλύπτεις πως ξέχασες να χωρίσεις κεφάλαια. Οι αναπνοές είναι δύσκολη υπόθεση - ιδίως όταν σε λούζουν οι λέξεις. Πρέπει πάντα να τις προβλέπεις. Σα μάγος. 

Και τότε σωπαίνεις, προσπαθεις να καταλάβεις, να αποδεχτείς επί τέλους, να αποσυρθείς οριστικά.. προσπαθείς...

Κάποτε έστρωσε να κοιμηθεί πέρα απ' τον κόσμο. Καθάρισε προσεκτικά τις πέτρες γύρω του, άνοιξε μια αγκαλιά σαν σεντόνι. Τα χέρια του τύλιξαν το κορμί του, έγιναν η προέκταση του φωτός που το έκαιγε. Μετά, άπλωσε μια κουβέρτα στα σύννεφα - του είχαν απομείνει λίγα. Τον τελευταίο καιρό, μόνο σύννεφα. Σκοτεινός ουρανός. Θύμιζε μέλλον.

Το μέλι στα χείλη του είχε σκουριάσει. Ο πίνακας του Ιερώνυμου Μπος ήταν αλήθεια. Του είχαν πει ψέματα. Το είχαν παραπλανήσει. Με ρώτησε τι πιστεύω. Του είπα στη ζωή, όχι στις συνέπειές της. Μου είπε καληνύχτα. Και αποκοιμήθηκε.

Σταύρος Σταυρόπουλος