Στα ερείπια της νέας κοινωνίας που
ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, για να στήσει τα νέα δίκτυα διαπλοκής, θα
επικρατεί ο ασφυκτικός κλοιός αλληλεξάρτησης. Ο νέος «ιδιωτικός» χώρος
στο τηλεοπτικό τοπίο θα είναι μια νέα ενδοχώρα για τον κρατικό έλεγχο,
αλλά προς το παρόν βρισκόμαστε στο στάδιο της υπόγειας δικτύωσης της
νέας απολυταρχίας.
Σε όσους απέχουν λίγο πολύ από τα πολιτικά πράγματα, ή σε όσους συνεχίζουν να ζουν δύσπιστοι απέναντι σε οτιδήποτε κινείται στον πολιτικό χώρο, οι προειδοποιήσεις και οι φόβοι για την εγκαθίδρυση ενός μεταβατικού καθεστώτος με κατεύθυνση ένα είδος ημι-ολοκληρωτισμού ακούγονται ως υπερβολές και κινδυνολογίες. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι κωμικοτραγικοί χειρισμοί των δικτατορίσκων ερασιτεχνών που συνθέτουν την κυβέρνηση είναι ότι εκτυλίσσονται σαν καθημερινό χάπενινγκ σε μια στιγμή δραματικών διεθνών εξελίξεων.
Και είναι απολύτως ασφυκτική η αίσθηση που προκαλείται στον πολίτη όταν, ευρισκόμενος παγιδευμένος σε μία οικονομική κατάρρευση, έχει να σταθμίσει και τις τεράστιες επιπτώσεις που προκαλεί το προσφυγικό ζήτημα. Η αναξιοπιστία της Ελλάδος ως συνομιλητή, με την απώλεια διπλωματικού κύρους, με σωρεία εγκληματικών παραλείψεων και πάνω από όλα με την εγγενή αδυναμία της κυβέρνησης να διαγνώσει, να κατανοήσει και να αναλύσει τις διεθνείς παραμέτρους, έχει οδηγήσει τη χώρα σε έναν άνευ προηγουμένου διασυρμό και αλλεπάλληλους ατυχείς χειρισμούς. Διεθνώς η φωνή της Ελλάδος δεν είναι υπολογίσιμη, διότι ο λόγος της είναι ξεπερασμένος, θεωρητικός και εκτός θέματος. Και εσωτερικά η κυβέρνηση έχει την επιπλέον υποχρέωση να καταστείλει τις αυξανόμενες εκδηλώσεις ακραίου λαϊκισμού που η ίδια καλλιέργησε από την εποχή που ήταν στην αντιπολίτευση.
Πλέον, οι λαϊκιστικές επιδείξεις αυταρχισμού, στο ύφος του πρωθυπουργού και του υπουργού Επικρατείας Νίκου Παππά, λίγη σημασία θα έχουν. Τα κουτοπόνηρα παιχνίδια με τις άδειες απλώς θα εκθέσουν τη χώρα διεθνώς, αλλά τα πραγματικά προβλήματα με τη διεθνή απομόνωση θα γιγαντώνονται κάθε μέρα. Η επινόηση αυτής της «γκρίζας» ζώνης, την οποία η κυβέρνηση ταύτισε με το μέλλον της Ελλάδος ως μιας χώρας που αποσύρεται κατακρημνιζόμενη από τον φυσικό της χώρο, θα είναι το επιμύθιο της αυριανής Ιστορίας για τους χρόνους που ζούμε.
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Σε όσους απέχουν λίγο πολύ από τα πολιτικά πράγματα, ή σε όσους συνεχίζουν να ζουν δύσπιστοι απέναντι σε οτιδήποτε κινείται στον πολιτικό χώρο, οι προειδοποιήσεις και οι φόβοι για την εγκαθίδρυση ενός μεταβατικού καθεστώτος με κατεύθυνση ένα είδος ημι-ολοκληρωτισμού ακούγονται ως υπερβολές και κινδυνολογίες. Το χειρότερο είναι ότι αυτοί οι κωμικοτραγικοί χειρισμοί των δικτατορίσκων ερασιτεχνών που συνθέτουν την κυβέρνηση είναι ότι εκτυλίσσονται σαν καθημερινό χάπενινγκ σε μια στιγμή δραματικών διεθνών εξελίξεων.
Και είναι απολύτως ασφυκτική η αίσθηση που προκαλείται στον πολίτη όταν, ευρισκόμενος παγιδευμένος σε μία οικονομική κατάρρευση, έχει να σταθμίσει και τις τεράστιες επιπτώσεις που προκαλεί το προσφυγικό ζήτημα. Η αναξιοπιστία της Ελλάδος ως συνομιλητή, με την απώλεια διπλωματικού κύρους, με σωρεία εγκληματικών παραλείψεων και πάνω από όλα με την εγγενή αδυναμία της κυβέρνησης να διαγνώσει, να κατανοήσει και να αναλύσει τις διεθνείς παραμέτρους, έχει οδηγήσει τη χώρα σε έναν άνευ προηγουμένου διασυρμό και αλλεπάλληλους ατυχείς χειρισμούς. Διεθνώς η φωνή της Ελλάδος δεν είναι υπολογίσιμη, διότι ο λόγος της είναι ξεπερασμένος, θεωρητικός και εκτός θέματος. Και εσωτερικά η κυβέρνηση έχει την επιπλέον υποχρέωση να καταστείλει τις αυξανόμενες εκδηλώσεις ακραίου λαϊκισμού που η ίδια καλλιέργησε από την εποχή που ήταν στην αντιπολίτευση.
Πλέον, οι λαϊκιστικές επιδείξεις αυταρχισμού, στο ύφος του πρωθυπουργού και του υπουργού Επικρατείας Νίκου Παππά, λίγη σημασία θα έχουν. Τα κουτοπόνηρα παιχνίδια με τις άδειες απλώς θα εκθέσουν τη χώρα διεθνώς, αλλά τα πραγματικά προβλήματα με τη διεθνή απομόνωση θα γιγαντώνονται κάθε μέρα. Η επινόηση αυτής της «γκρίζας» ζώνης, την οποία η κυβέρνηση ταύτισε με το μέλλον της Ελλάδος ως μιας χώρας που αποσύρεται κατακρημνιζόμενη από τον φυσικό της χώρο, θα είναι το επιμύθιο της αυριανής Ιστορίας για τους χρόνους που ζούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου