Με τα πολλά και αφού προηγουμένως
έγινε απολύτως σαφές στην Αθήνα ότι βρίσκεται υπό αυστηρότατο έλεγχο, η
πολυπόθητη αξιολόγηση έκλεισε σε αυτήν τη φάση και από Δευτέρα
αναμένεται η εκταμίευση της δόσης των 7,5 δισ. ευρώ για να πορευτούμε ως
χώρα. Πρόκειται ουσιαστικά περί των τριών τετάρτων του συνόλου της
δόσης, αλλά τα υπόλοιπα θα εκταμιευθούν μετά τη δεύτερη αξιολόγηση και
αφού ρυθμιστούν αρκετά δύσκολα (56 στο σύνολο) προαπαιτούμενα. Οι
εταίροι δανειστές έκριναν σκόπιμο να υπογραμμίσουν με όλους τους
έμμεσους, πλην σαφείς τρόπους ότι η εμπιστοσύνη τους προς την κυβέρνηση
είναι μηδενική.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τούτη τη στιγμή πόσος χρόνος θα απαιτηθεί για να συνέλθει η Ελλάδα. Πάρα πολλά εξαρτώνται από τη βούληση, τη συμπεριφορά και τις ενέργειες των Ελλήνων, άλλα τόσα από την κατάσταση στην Ευρώπη και το γενικότερο διεθνές περιβάλλον, μεγάλο ρόλο θα παίξουν οι αποφάσεις των εταίρων σχετικά με το ελληνικό χρέος και, πάντως, θα περάσουν αρκετά χρόνια (υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις) για να γίνει «κανονική» η χώρα. Προς το παρόν, το ερώτημα είναι αν ο Αλ. Τσίπρας και το στενό επιτελείο του έχουν αναγνωρίσει την πραγματικότητα και προσπαθούν να προσαρμόσουν την πολιτική τους για να βγει από τα αδιέξοδά της η χώρα ή αν η στροφή τους, με τη μορφή νόμων και υλοποίησης προαπαιτούμενων, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ελιγμό μεγάλης κλίμακας, με στόχο την παραπλάνηση ξένων και ιθαγενών.
Η ελπίδα είναι να συμβαίνει το πρώτο, προκειμένου να διατηρούνται οι ελπίδες επιβίωσης της ελληνικής κοινωνίας σε ένα στοιχειωδώς παραδεκτό επίπεδο. Ομως κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος με την κυβέρνηση Συρανέλ. Με την ίδια ευκολία που λένε τα μεν, λένε και τα αντίθετα, όπως με την ίδια άνεση που ενεργούν προς μία κατεύθυνση, μπορούν ταυτόχρονα να υπονομεύουν ή και να αλλάζουν ρότα κατά 180 μοίρες. Αυτή την εμπειρία την έχουμε ζήσει και συνεχίζουμε να τη ζούμε. Επανερχόμαστε λοιπόν στο καίριο ερώτημα, τι ακριβώς έχει στο μυαλό του ο πρωθυπουργός και οι στενοί συνεργάτες του. Αν εννοούν αυτά που κάνουν το τελευταίο διάστημα ή αν προσπαθούν να αποσπάσουν κονδύλια, να κερδίσουν χρόνο, να εδραιώσουν το καθεστώς τους μέχρι να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία για να πραγματοποιήσουν τα οράματα με τα οποία ήλθαν στην εξουσία, έστω και αν τα αποκάλεσαν κάποια στιγμή «αυταπάτες».
Ασφαλώς δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η παραπλάνηση των ξένων, όπως άλλωστε αποδεικνύεται από τον ασφυκτικό έλεγχο που έχουν επιβάλει. Ωστόσο, είναι φανερό ότι η κυβέρνηση αρνείται να κάνει «ιδιοκτησία» της το μνημόνιο που υπέγραψε και τα επακόλουθά του, κάτι που ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν, για να είμαστε δίκαιοι. Η ρητορική πολλών υπουργών φτάνει στα όρια της ασυναρτησίας, κρίνοντας από τις δηλώσεις τους. Τρανά παραδείγματα οι πιο πρόσφατες του «αδάμαστου» Π. Καμμένου και του «γενναίου» Χρ. Σπίρτζη, που, αν ληφθούν «τοις μετρητοίς», υπονομεύουν τις αποφάσεις του πρωθυπουργού και είναι αντίθετες με την πολιτική γραμμή που ακολουθεί. Αν όμως υπουργοί διαφωνούν με τον πρωθυπουργό και το δηλώνουν, γιατί εκείνος δεν τους αλλάζει, αφού είναι σίγουρο ότι δυσκολεύονται συνειδησιακά να υλοποιήσουν νόμους και εντολές του;
Είναι πολύ πιθανό ότι αυτά που λένε οι «δυσαρεστημένοι» υπουργοί εντάσσονται σε σχέδιο παραπλάνησης της ελληνικής κοινής γνώμης, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να την πείσουν ότι η κυβέρνηση Συρανέλ παραμένει... αριστερή και αντιμνημονιακή, παρά τα όσα υπογράφει και ψηφίζει.
Η άποψη αυτή ενισχύεται και από άλλα στοιχεία της κυβερνητικής επικοινωνιακής πολιτικής, όπως η προσπάθεια αλλαγής ατζέντας στον δημόσιο λόγο, «απλώνοντας στο τραπέζι» τροποποίηση του εκλογικού νόμου και αναθεώρηση του συντάγματος μετά δημοψηφίσματος. Τις τελευταίες ημέρες προστέθηκε και το συλλαλητήριο εκείνων που αξιώνουν από την κυβέρνηση να παραιτηθεί. Κυβερνητικά και κομματικά στελέχη θεώρησαν ότι είναι μία θαυμάσια ευκαιρία να ταυτίσουν την κυβέρνηση με εκείνη του Αλιέντε στη Χιλή στις αρχές του ’70 και να αναφέρονται σε μυστικά κέντρα, ακροδεξιούς και κατσαρόλες που επιχειρούν την ανατροπή της...
Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι ο Αλ. Τσίπρας είναι αναγκασμένος να δολιχοδρομεί για να ολοκληρώσει τη στροφή του προς τη λογική. Μακάρι, αλλά πρέπει να αποδειχθεί αυτό για αποκτήσει αξιοπιστία. Και πάντως όχι με το σημερινό κυβερνητικό σχήμα.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΚανείς δεν μπορεί να ξέρει τούτη τη στιγμή πόσος χρόνος θα απαιτηθεί για να συνέλθει η Ελλάδα. Πάρα πολλά εξαρτώνται από τη βούληση, τη συμπεριφορά και τις ενέργειες των Ελλήνων, άλλα τόσα από την κατάσταση στην Ευρώπη και το γενικότερο διεθνές περιβάλλον, μεγάλο ρόλο θα παίξουν οι αποφάσεις των εταίρων σχετικά με το ελληνικό χρέος και, πάντως, θα περάσουν αρκετά χρόνια (υπό τις καλύτερες προϋποθέσεις) για να γίνει «κανονική» η χώρα. Προς το παρόν, το ερώτημα είναι αν ο Αλ. Τσίπρας και το στενό επιτελείο του έχουν αναγνωρίσει την πραγματικότητα και προσπαθούν να προσαρμόσουν την πολιτική τους για να βγει από τα αδιέξοδά της η χώρα ή αν η στροφή τους, με τη μορφή νόμων και υλοποίησης προαπαιτούμενων, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ελιγμό μεγάλης κλίμακας, με στόχο την παραπλάνηση ξένων και ιθαγενών.
Η ελπίδα είναι να συμβαίνει το πρώτο, προκειμένου να διατηρούνται οι ελπίδες επιβίωσης της ελληνικής κοινωνίας σε ένα στοιχειωδώς παραδεκτό επίπεδο. Ομως κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος με την κυβέρνηση Συρανέλ. Με την ίδια ευκολία που λένε τα μεν, λένε και τα αντίθετα, όπως με την ίδια άνεση που ενεργούν προς μία κατεύθυνση, μπορούν ταυτόχρονα να υπονομεύουν ή και να αλλάζουν ρότα κατά 180 μοίρες. Αυτή την εμπειρία την έχουμε ζήσει και συνεχίζουμε να τη ζούμε. Επανερχόμαστε λοιπόν στο καίριο ερώτημα, τι ακριβώς έχει στο μυαλό του ο πρωθυπουργός και οι στενοί συνεργάτες του. Αν εννοούν αυτά που κάνουν το τελευταίο διάστημα ή αν προσπαθούν να αποσπάσουν κονδύλια, να κερδίσουν χρόνο, να εδραιώσουν το καθεστώς τους μέχρι να βρουν την κατάλληλη ευκαιρία για να πραγματοποιήσουν τα οράματα με τα οποία ήλθαν στην εξουσία, έστω και αν τα αποκάλεσαν κάποια στιγμή «αυταπάτες».
Ασφαλώς δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η παραπλάνηση των ξένων, όπως άλλωστε αποδεικνύεται από τον ασφυκτικό έλεγχο που έχουν επιβάλει. Ωστόσο, είναι φανερό ότι η κυβέρνηση αρνείται να κάνει «ιδιοκτησία» της το μνημόνιο που υπέγραψε και τα επακόλουθά του, κάτι που ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις έκαναν, για να είμαστε δίκαιοι. Η ρητορική πολλών υπουργών φτάνει στα όρια της ασυναρτησίας, κρίνοντας από τις δηλώσεις τους. Τρανά παραδείγματα οι πιο πρόσφατες του «αδάμαστου» Π. Καμμένου και του «γενναίου» Χρ. Σπίρτζη, που, αν ληφθούν «τοις μετρητοίς», υπονομεύουν τις αποφάσεις του πρωθυπουργού και είναι αντίθετες με την πολιτική γραμμή που ακολουθεί. Αν όμως υπουργοί διαφωνούν με τον πρωθυπουργό και το δηλώνουν, γιατί εκείνος δεν τους αλλάζει, αφού είναι σίγουρο ότι δυσκολεύονται συνειδησιακά να υλοποιήσουν νόμους και εντολές του;
Είναι πολύ πιθανό ότι αυτά που λένε οι «δυσαρεστημένοι» υπουργοί εντάσσονται σε σχέδιο παραπλάνησης της ελληνικής κοινής γνώμης, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να την πείσουν ότι η κυβέρνηση Συρανέλ παραμένει... αριστερή και αντιμνημονιακή, παρά τα όσα υπογράφει και ψηφίζει.
Η άποψη αυτή ενισχύεται και από άλλα στοιχεία της κυβερνητικής επικοινωνιακής πολιτικής, όπως η προσπάθεια αλλαγής ατζέντας στον δημόσιο λόγο, «απλώνοντας στο τραπέζι» τροποποίηση του εκλογικού νόμου και αναθεώρηση του συντάγματος μετά δημοψηφίσματος. Τις τελευταίες ημέρες προστέθηκε και το συλλαλητήριο εκείνων που αξιώνουν από την κυβέρνηση να παραιτηθεί. Κυβερνητικά και κομματικά στελέχη θεώρησαν ότι είναι μία θαυμάσια ευκαιρία να ταυτίσουν την κυβέρνηση με εκείνη του Αλιέντε στη Χιλή στις αρχές του ’70 και να αναφέρονται σε μυστικά κέντρα, ακροδεξιούς και κατσαρόλες που επιχειρούν την ανατροπή της...
Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι ο Αλ. Τσίπρας είναι αναγκασμένος να δολιχοδρομεί για να ολοκληρώσει τη στροφή του προς τη λογική. Μακάρι, αλλά πρέπει να αποδειχθεί αυτό για αποκτήσει αξιοπιστία. Και πάντως όχι με το σημερινό κυβερνητικό σχήμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου