ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ
«Γέμισαν
πάλι τα ερτζιανά με μεγάλο λόγια και ξύλινα. Σ’ όποιο κανάλι κι αν
σταθεί κάποιος θα βομβαρδιστεί με υποσχέσεις για περισσότερες δαπάνες
και μικρότερους φόρους. Θα ακούσει παντού κι απ’ όλους για την ανάγκη
«παραγωγικής ανασυγκρότησης» της χώρας και για την «αναδιάρθρωση του
δημόσιου τομέα». Ο λόγος όλων των κομματικών εκπροσώπων ελάχιστα
διαφέρει, διότι είναι γενικόλογος. Μάλιστα, επειδή κυκλοφορούν και πολλά
νέα πρόσωπα, ο μόνος τρόπος να τους ξεχωρίσει κάποιος είναι να δει
ποιους βρίζουν περισσότερο. Οι λαφαζανικοί για παράδειγμα, στρέφουν τα
βέλη τους πρωτίστως στον ΣΥΡΙΖΑ· οι νεοδημοκράτες στον κ. Αλέξη Τσίπρα
προσωπικώς· οι του ΣΥΡΙΖΑ βάλλουν κατά ριπάς εναντίον όλων των «παλιών
κομμάτων» (πλην του «φρέσκου» ΑΝΕΛ) και πάει λέγοντας. Ετσι πολλοί
αποστρέφονται την πολιτική επειδή «όλοι τα ίδια λένε και το μόνο που
κάνουν είναι να τσακώνονται».
Η αλήθεια είναι πως σε όλο τον κόσμο άπαντες συναινούν ότι καλύτερα να είσαι υγιής και πλούσιος παρά ασθενής και σε μνημόνιο. Η «ελληνική συναίνεση» περιλαμβάνει και κάτι ακόμη. Ολοι -περισσότερο ή λιγότερο- βρίσκονται στο «αντιμνημονιακό μέτωπο», ακόμη κι αυτοί που τα υπέγραψαν. Κάθε κόμμα επικεντρώνει την κριτική του στο μνημόνιο των άλλων, διότι δεν θέλουν να εστιάσουν στα πραγματικά κακώς κείμενα της χώρας. Ισως επειδή κομμάτι αυτών των κακώς κειμένων είναι και οι ίδιοι, εξ ου και σποραδικώς μόνο ακούμε για τις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται το πολιτικό σύστημα, ή για τον εκλογικό νόμο που στέλνει στη Βουλή μαϊντανούς της τηλοψίας, ακόμη και των μεταμεσονύκτιων εκλογών. Ακούμε πολλά για αξιοκρατία, αλλά ουδείς προτείνει κάποιο νέο opengov για να διορίζονται οι άξιοι και όχι τα ξαδέλφια και οι κολλητοί. Το χειρότερο είναι ότι αφού έκατσε ο πυρετός της κάθαρσης δεν ακούμε καν πλέον για την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών.
Γενικώς όλες οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος έχουν μπει στο περιθώριο του δημόσιου διαλόγου. Κυριαρχούν οι χαρακτηρισμοί του «παλιού», του «ψευταράκου» και του «αυτοφωράκια». Διασκεδαστικοί, αλλά και πολύ βολικοί για ένα πολιτικό σύστημα που προσπαθεί να υφαρπάξει την ψήφο των πολιτών με παλιά ψέματα περί επαναδιαπραγμάτευσης πτυχών του μνημονίου και χωρίς να λέει κουβέντα για τα ισοδύναμα που κάποιοι άλλοι αναγκαστικά θα πληρώσουν. Η ελληνική πολιτική κύκλους κάνει, επειδή δεν θέλει να πάει τη χώρα μπροστά.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα 3/4 του τρίτου μνημονίου προβλέπει μέτρα που υπήρχαν και στο πρώτο μνημόνιο. Είναι, αυτό, το 67% που ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης έλεγε ότι θα έπρεπε να είχαμε εφαρμόσει μόνοι μας. Το άλλο 1/4 είναι τα οριζόντια δημοσιονομικά μέτρα. Αυτά φροντίζουν να εφαρμόσουν όλες οι κυβερνήσεις έτσι ώστε να διορθώνονται οι αριθμοί της οικονομίας, χωρίς να αγγίζονται οι παθογένειες που δημιουργούν το πρόβλημα.
Ομως η μη εφαρμογή των 3/4 του μνημονίου, δημιουργεί την ανάγκη επανάληψης του υπόλοιπου 1/4 σε όλο πιο σκληρή και παράλογη εκδοχή. Φτάσαμε μέχρι και στη φορολόγηση της εκπαίδευσης μόνο και μόνο για να συντηρηθούν ανέπαφες οι παλιές δομές οικονομίας, τα επαγγέλματα κλειστά και οι συντεχνίες προστατευμένες. Ετσι ώστε στο τέλος όλοι αναρωτιόμαστε «με τους φόρους τη βάζουμε, με τους φόρους τη βγάζουμε τι έχει η έρμη οικονομία και ψοφάει;».
Έντυπη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Η αλήθεια είναι πως σε όλο τον κόσμο άπαντες συναινούν ότι καλύτερα να είσαι υγιής και πλούσιος παρά ασθενής και σε μνημόνιο. Η «ελληνική συναίνεση» περιλαμβάνει και κάτι ακόμη. Ολοι -περισσότερο ή λιγότερο- βρίσκονται στο «αντιμνημονιακό μέτωπο», ακόμη κι αυτοί που τα υπέγραψαν. Κάθε κόμμα επικεντρώνει την κριτική του στο μνημόνιο των άλλων, διότι δεν θέλουν να εστιάσουν στα πραγματικά κακώς κείμενα της χώρας. Ισως επειδή κομμάτι αυτών των κακώς κειμένων είναι και οι ίδιοι, εξ ου και σποραδικώς μόνο ακούμε για τις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται το πολιτικό σύστημα, ή για τον εκλογικό νόμο που στέλνει στη Βουλή μαϊντανούς της τηλοψίας, ακόμη και των μεταμεσονύκτιων εκλογών. Ακούμε πολλά για αξιοκρατία, αλλά ουδείς προτείνει κάποιο νέο opengov για να διορίζονται οι άξιοι και όχι τα ξαδέλφια και οι κολλητοί. Το χειρότερο είναι ότι αφού έκατσε ο πυρετός της κάθαρσης δεν ακούμε καν πλέον για την αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών.
Γενικώς όλες οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος έχουν μπει στο περιθώριο του δημόσιου διαλόγου. Κυριαρχούν οι χαρακτηρισμοί του «παλιού», του «ψευταράκου» και του «αυτοφωράκια». Διασκεδαστικοί, αλλά και πολύ βολικοί για ένα πολιτικό σύστημα που προσπαθεί να υφαρπάξει την ψήφο των πολιτών με παλιά ψέματα περί επαναδιαπραγμάτευσης πτυχών του μνημονίου και χωρίς να λέει κουβέντα για τα ισοδύναμα που κάποιοι άλλοι αναγκαστικά θα πληρώσουν. Η ελληνική πολιτική κύκλους κάνει, επειδή δεν θέλει να πάει τη χώρα μπροστά.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα 3/4 του τρίτου μνημονίου προβλέπει μέτρα που υπήρχαν και στο πρώτο μνημόνιο. Είναι, αυτό, το 67% που ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης έλεγε ότι θα έπρεπε να είχαμε εφαρμόσει μόνοι μας. Το άλλο 1/4 είναι τα οριζόντια δημοσιονομικά μέτρα. Αυτά φροντίζουν να εφαρμόσουν όλες οι κυβερνήσεις έτσι ώστε να διορθώνονται οι αριθμοί της οικονομίας, χωρίς να αγγίζονται οι παθογένειες που δημιουργούν το πρόβλημα.
Ομως η μη εφαρμογή των 3/4 του μνημονίου, δημιουργεί την ανάγκη επανάληψης του υπόλοιπου 1/4 σε όλο πιο σκληρή και παράλογη εκδοχή. Φτάσαμε μέχρι και στη φορολόγηση της εκπαίδευσης μόνο και μόνο για να συντηρηθούν ανέπαφες οι παλιές δομές οικονομίας, τα επαγγέλματα κλειστά και οι συντεχνίες προστατευμένες. Ετσι ώστε στο τέλος όλοι αναρωτιόμαστε «με τους φόρους τη βάζουμε, με τους φόρους τη βγάζουμε τι έχει η έρμη οικονομία και ψοφάει;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου