Σπ. Λυκούδης Βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος

Σπ. Λυκούδης
Βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Βρισκόμαστε στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος. Αλλά το δράμα αυτό δεν παίζεται με πραγματικούς όρους. Πρόκειται για ένα θέατρο σκιών με ψευδή διλήμματα και με διχαστικούς όρους.
Ο ελληνικός λαός δεν καλείται να αποφασίσει για κάποια τελική και ολοκληρωμένη πρόταση των θεσμών ώστε να έχει μπροστά του μια καθαρή επιλογή. Ούτε καν το κείμενο υπάρχει! Καλείται να αποφασίσει στην ουσία για μια φοβισμένη, ευθυνόφοβη, με τυχοδιωκτικές τακτικές και γιαυτό επικίνδυνη κυβέρνηση που επί μήνες τώρα επιδίδεται σε μια παραπλανητική και ασύστολη προπαγάνδα, μεταξύ ρήξης και συμφωνίας, για να επιστρέψει οίκοθεν με ένα παραπλανητικό και πάλι ερώτημα, το οποίο η ίδια δεν μπορεί να απαντήσει και το οποίο εναποθέτει με περισσή ανευθυνότητα στις πλάτες του ελληνικού λαού. Αν και εκλέχτηκε (ΚΑΙ με τον καλπονοθευτικό νόμο – ας μην το ξεχνάμε) για να κρατήσει τη χώρα εντός του ευρώ και να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία.
Αντί για συνεννόηση και αξιοποίηση της καλής αρχικής θέλησης όλων στο εσωτερικό και το εξωτερικό προτίμησε την περιφορά των φαντασιώσεών της, την εμμονή της στα ψέματα και τα ανέφικτα των προεκλογικών της υποσχέσεων. Έπεσε στην παγίδα που η ίδια έστησε στον εαυτό της, έχασε πολύτιμο χρόνο στις επικοινωνιακές πομφόλυγες, αερολογούσε περί «σκληρής» διαπραγμάτευσης για να καταλήξει τελικά στο δικό της διαβόητο κείμενο των 47 σελίδων και των 8 δις. ευρώ, της ύφεσης και της φτώχειας, στο δικό της επαχθές, επώδυνο και επονείδιστο Μνημόνιο, γιατί το άλλο όπως γνωρίζετε θα το κουρέλιαζε μέσα σε μια μέρα στην πλατεία Συντάγματος.
Αποδείχτηκε εκ των πραγμάτων, ότι για να υφαρπάσει την εξουσία, να διορίσει τα δικά της παιδιά παντού, να χτίσει το δικό της κομματικό και πελατειακό κράτος, να επιβάλλει τις δικές της αυταρχικές πρακτικές διακυβέρνησης, να κυκλοφορήσει τη δική της ολοκληρωτική αντίληψη, την παρωχημένη, αυτή που η ιστορία έριξε στον κάλαθο των αχρήστων, στα ιστορικά αζήτητα, και στην περιφρόνηση του δημοκρατικού κόσμου δεν δίστασε να εξαπατήσει και να παραπλανήσει τον ελληνικό λαό. Δεν θέλησε να παραδεχτεί ότι η κρίση έφερε τα Μνημόνια και όχι το αντίθετο. Δεν θέλησε να δει, και δεν είναι η μόνη βέβαια, ότι δεν μπορούσαμε να βαδίσουμε πλέον με τις παλαιές μεθόδους, με τους παλαιούς τρόπους, με τα δανεικά, χωρίς εθνικό σχέδιο, χωρίς δίκαιο επιμερισμό των θυσιών.
Ο Πρωθυπουργός μάς είχε πληροφορήσει προ ολίγων εβδομάδων ότι μόλις άρχιζε «η πραγματική διαπραγμάτευση». Προφανώς στο προηγούμενο διάστημα κυνηγούσε χίμαιρες και αέρα.
Λησμόνησε, τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, όταν δέχτηκε την επέκταση του «τρέχοντος προγράμματος» (δηλαδή του Μνημονίου), άφησε τα χρήματα να γλιστρήσουν μέσα από τα χέρια του, ανέλαβε συγκεκριμένες δεσμεύσεις και μάλιστα επωμίστηκε την «ιδιοκτησία» των μεταρρυθμίσεων με περισσή έπαρση «για πρώτη φορά».
Εξάντλησε όλο το αρχικό κεφάλαιο καλής θέλησης των εταίρων. Έχασε φίλους και υποστήριξη.
Εξαρχής ήμασταν μεταξύ εκείνων που δεν έπαυαν να τονίζουν σε όλους τους τόνους ότι σχέδιο διαπραγμάτευσης δεν υπήρξε ποτέ. Ότι η αλλοπρόσαλλη και (ακατ)ανόητη τακτική θα οδηγούσε σε πολλαπλά αδιέξοδα και επικίνδυνα διλήμματα. Τώρα, η κυβέρνηση έχει βάλει την τελευταία σφαίρα στη θαλάμη της ιδιόρρυθμης ελληνο-ρωσικής ρουλέτας, που είτε από άλλες σκέψεις είτε από απελπισία, παίζει τόσο καιρό, και σήμερα πατάει την σκανδάλη. Η απειλή αυτοκτονίας με την μεταφορά των ευθυνών στους πολίτες είναι η τελευταία σκηνή της σαπουνόπερας, ο τελευταίος σπασμός.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το τίμημα είναι βαρύτατο.
Προφανώς ο Πρωθυπουργός αδιαφορεί ή αγνοεί τους κινδύνους για την τύχη της χώρας και την πλήρη καταστροφή στην οποία την οδηγεί.
Ουδόλως ενδιαφέρεται (παρά τα περί του αντιθέτου ισχυριζόμενος) για την τύχη των φτωχών, των ανέργων, του ιδιωτικού τομέα, των χειμαζόμενων μικρο-μεσαίων στρωμάτων. Έχει οδηγήσει την οικονομία σε κατάρρευση και ύφεση και κάθε μέρα ο λογαριασμός της αριστερής λιτότητας ανεβαίνει.
Αυτό που πρωτίστως φαίνεται να ενδιαφέρει τον κ. Τσίπρα είναι η πολιτική επιβίωση, η συναλλαγή με το αλλοπρόσαλλο κυβερνητικό μωσαϊκό, η προστασία της συντεχνιακής κρατικής του βάσης και της εκλογικής του πελατείας. Παραπλανά ασύστολα τους χαμηλοσυνταξιούχους που οι «κακοί, ανάλγητοι, εγκληματίες και άσπλαχνοι» εταίροι μας, επιβουλεύονται το γλίσχρο εισόδημά τους, τη στιγμή που η ίδια η κυβέρνηση πρότεινε «σκληρότατα» μέτρα 47 σελίδων.
Έχουμε βεβαίως βγάλει όλοι τα συμπεράσματά μας για την αδιαλλαξία των δανειστών αλλά αυτό δεν αθωώνει την κυβέρνηση, δεν εξαφανίζει την πολιτική της ανικανότητα.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ποια είναι η σημερινή εικόνα της χώρας;
Μία οικονομία ήδη σε παράλυση, με την ανεργία στα ύψη, με τις καταθέσεις να έχουν κάνει φτερά, με την ανησυχία, την απογοήτευση και το φόβο της κατάρρευσης να κυριαρχεί, με τη «Συμμορία της Δραχμής» να σηκώνει κεφάλι, με τον κόσμο να κάνει ουρά σε ΑΤΜ, φούρνους και σούπερ μάρκετ. Έτσι καταντήσατε την Ελλάδα!
Ποιο ήταν αλήθεια το πεντάμηνο που πέρασε άκαρπο;
Η κυβέρνηση πνίγηκε η ίδια στα ψέματα και τις αυταπάτες της, αυτές που αφειδώς σκόρπισε γύρω της σε βαθμό που οι απελπισμένοι πολίτες να φαίνεται ότι επιθυμούσαν πλέον όχι κάποιο φαντασιακό «κουρέλιασμα» του Μνημονίου αλλά μια κάποια συμφωνία, έστω και επώδυνη, και με βαρύ κόστος, που θα έσωζε τα προσχήματα. Είχε εξαφανιστεί πλέον και ο τελευταίος απόηχος από τα νταούλια και τους ζουρνάδες. Χορεύαμε κάθε μέρα τον χορό του Ζαλόγγου.
Η απομόνωση και η ανυποληψία στις οποίες περιέπεσε η χώρα εντός της οικογένειας των Ευρωπαίων εταίρων μας είναι πρωτοφανής. Η χώρα πληρώνει και θα πληρώσει ακριβά το τίμημα της αλαζονείας, της έλλειψης οποιασδήποτε στρατηγικής και της επικοινωνιακής αναίδειας της κυβέρνησης.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Εξακολουθούμε να ζούμε σε έναν φανταστικό κόσμο, σε αυτόν που θα θέλαμε κι όχι σε αυτόν που είναι μπροστά μας. Κι αυτός που είναι μπροστά μας μας λέει ξεκάθαρα ότι δεν μπορούμε να επανέλθουμε στον χαμένο παράδεισο και στη φενάκη της πλαστής πραγματικότητας. Ο κόσμος που έχουμε μπροστά μας απαιτεί κοινή εθνική προσπάθεια, απαιτεί θυσίες αλλά με προοπτική ώστε να τεθεί σε νέα βάση ένα νέο ξεκίνημα.
Αντί για αυτά τα αυτονόητα που σε άλλα κράτη ακολούθησαν οι πολιτικές δυνάμεις, χωρίς να παραμερίσουν τις ιδεολογικές και πολιτικές τους διαφορές, για να βγουν από την κρίση, εμείς επιδοθήκαμε δια μανίας στην αυτοκαταστροφή και τις τάσεις αυτοκτονίας βαδίζοντας στον γκρεμό, μοιραίοι και άβουλοι.
Έχει τεράστια ευθύνη η κυβέρνηση γι αυτήν την τελική ώθηση προς τον γκρεμό και την παρακμή. Σε αγαστή συνεργασία με τους εθνικολαϊκιστές, με τους απανταχού ψεκασμένους.
Δεν θα πρέπει, όμως, να της επιτρέψουμε να οδηγήσει τη χώρα, αυτή η «πρώτη φορά» αριστερά στην οριστική διάλυση με πρόσχημα την προσφυγή στη δημοκρατική ετυμηγορία του λαού, ενώ στην ουσία του ζητά να πατήσει την σκανδάλη για την αυτοκτονία του, για την αποξένωσή του από την ευρωπαϊκή οικογένεια μέσα στην οποία ωρίμασε, μέσα στην οποία και με τη δική της βοήθεια κατάφερε να αλλάξει πορεία, να αλλάξει ριζικά το πρόσωπο της χώρας, να οδηγηθεί σε καλύτερες μέρες, μέσα στις προηγμένες και σύγχρονες χώρες της Ευρώπης και της Δύσης.
Αυτός ο προσανατολισμός της χώρας που την έκανε ισχυρή, που την έβγαλε από τη μιζέρια και την απομόνωσή της κινδυνεύει σήμερα με την άφρονα πολιτική απόφαση της κυβέρνησης για Δημοψήφισμα με συνοπτικές διαδικασίες, με ελάχιστο χρόνο για να γίνει ουσιαστικός διάλογος και να καταλάβει ο λαός το πραγματικό διακύβευμα μιας πολιτικά επικίνδυνης και διχαστικής αναμέτρησης. Υπάρχει απόλυτη ιστορική ευθύνη της αριστεροδεξιάς κυβέρνησης βουτηγμένης δυστυχώς μέχρι το λαιμό σε λαϊκιστικούς παροξυσμούς και σε μάγκικη αυτοκαταστροφή με άσματα ηρωικά και πένθιμα. Κι όλα αυτά γιατί; Για να σώσουν ίσως τη δική τους πολιτική επιβίωση.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Τo Ποτάμι από την πρώτη στιγμή έκρουσε έγκαιρα τον κώδωνα του κινδύνου, τον κώδωνα των αδιεξόδων. Δεν κουράστηκε να επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι εδώ που οδήγησε τα πράγματα η κυβέρνηση ακόμη και μια κακή και επώδυνη συμφωνία ήταν προτιμότερη από τη μη συμφωνία. Διότι, σήμερα το πραγματικό ερώτημα του Δημοψηφίσματος δεν είναι αυτό που παραπλανητικά θέτει η κυβέρνηση αλλά το αληθινό, δηλαδή «Ευρώ και Ευρώπη ή Δραχμή και Μπανανία»;
Το ερώτημα για τον ελληνικό λαό δεν είναι αν θα παραμείνει στις οικονομικές του δυσκολίες, αλλά αν θα χάσει το 50% του εισοδήματός του, το ερώτημα είναι αν θέλει να παραμείνει στο ασφαλές λιμάνι της Ευρώπης, στο σπίτι του ή αν θέλει να περιπλανηθεί σε άγνωστους τόπους ή να δοκιμάσει «εναλλακτικές» λύσεις που αφειδώς και απερίσκεπτα προσφέρονται χωρίς να διευκρινίζονται.
Το ερώτημα για τις Ελληνίδες και τους Έλληνες πολίτες είναι αν θέλουν, έστω με δυσκολίες να προχωρήσουν μπροστά ή να γυρίσουν 50 χρόνια πίσω, στη νεολιθική οικονομικά εποχή. Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα του Δημοψηφίσματος.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,
Ένα από τα εγκλήματα της κυβέρνησης αυτής είναι ότι η στάση της και η διαπραγματευτική της πορεία συντελέστηκε σε στημένες συνθήκες «πολέμου» με τους φίλους και εταίρους μας, που όσα λάθη κι αν έκαναν – και έκαναν – όσο σκληρή στάση κι αν κράτησαν – και κράτησαν με αδιαλλαξία – δεν παύουν να είναι οι μόνοι εταίροι μας που μαζί τους καλούμαστε να λύσουμε τα προβλήματα, να χτίσουμε το μέλλον το δικό μας και της Ευρώπης. Είναι εγκληματικό λάθος να συμπαρατάσσεται η κυβέρνηση μέσα στη χώρα μας με τις πιο ευρωσκεπτικιστικές και καταστροφικές εθνικολαϊκιστικές δυνάμεις.
Εμείς σηκώνουμε το γάντι αυτής της ανήθικης πολιτικά και καταστροφικής πρόκλησης.
Η θέση μας είναι ξεκάθαρη. Η χώρα δεν έχει ανάγκη από δημοψήφισμα. Από εθνική συνεννόηση έχει ανάγκη.
Αλλά εάν η Βουλή ψηφίσει για δημοψήφισμα, θα δώσουμε τη μάχη για την παραμονή μας στο ευρώ και την Ευρώπη, το σπίτι μας
Για τα παιδιά μας, για το μέλλον.
Για να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα μέσα στην Ευρώπη.
Καλούμε όλες τις δημοκρατικές, προοδευτικές και ευρωπαϊκές δυνάμεις της χώρας να συμπαραταχτούν σε έναν μεγάλο αγώνα που θα θέσει τέρμα στον παράλογο κατήφορο της χώρας.
Να παραμείνουμε μέσα στο Ευρώ και μέσα στην Ευρώπη.
Να μην επιτρέψουμε την κατολίσθηση της χώρας στην χρεοκοπία, τη φτώχεια, σε ένα κράτος – παρία, σε μία ταραγμένη γωνιά.
Κύριε Πρωθυπουργέ η καμπάνα χτυπάει για όλους και για εσάς. Θα είστε ο μοιραίος πρωθυπουργός της καταστροφής, της φτώχειας και της απομόνωσης της χώρας; Δεν έχετε το δικαίωμα να παίξετε στα ζάρια το μέλλον της χώρας, παίξτε το δικό σας. Δεν θα σας ακολουθήσουμε. Και να μην ξεχνάτε πόσο λεπτή είναι η γραμμή όπου χωρίζει το «πρώτη φορά αριστερά» με το εφιαλτικό «ποτέ ξανά αριστερά».
Ο ελληνικός λαός είναι ώριμος και θα αρνηθεί να παίξει τη ρωσική ρουλέτα που τον υποχρεώνετε να παίξει.