Καλό μήνα!!!

   του Αρη Δαβαράκη

του Άρη Δαβαράκη

         

Ο Ιούνιος είναι ο μήνας με τις πιο μεγάλες μέρες. Η μέρα διαρκεί 15 ώρες και η νύχτα 9. Φέτος η πρώτη μέρα του Ιουνίου τυχαίνει να είναι και Δευτέρα και αργία και μεγάλη γιορτή – του Αγίου Πνεύματος. Ούτε αυτό είναι τυχαίο, είναι μια επιβεβαίωση, ένα σημάδι για αποκρυπτογράφηση –όπως όλες οι «συμπτώσεις» που είναι φορτωμένες οδηγίες και μηνύματα.

Η δική μου ερμηνεία είναι πως η Δευτέρα 1η Ιουνίου του 2015 δεν σηκώνει... παρερμηνείες. Η «Κομμουνιστική τάση» και η «Αριστερή Πλατφόρμα» δηλώνουν φωναχτά και με αποφασιστικότητα μεγάλη πως δεν θα ανεχθούν συμφωνία «ανέντιμου συμβιβασμού»  και καλούν τους συντρόφους να βγούνε στους δρόμους και να επιβάλλουν την άποψή τους.

Εδώ υπάρχει ένα ζητηματάκι. Μπορεί και δύο. Το ένα πάντως είναι ερώτημα: Γιατί δεν βγαίνουν οι σύντροφοι στους δρόμους επιτέλους να επιβάλλουν το καθεστώς που ονειρεύονται – και ας έχουν παρέλθει οι χρόνοι της Σοβιετικής Ένωσης και της Ανατολικής Γερμανίας; Αν επικρατήσουν θα ζήσει και η Ελλάδα το μεγάλο όνειρο του υπαρκτού σοσιαλισμού, του καθαρού κομμουνισμού, του πολιτεύματος όπου όλοι θα εργαζόμαστε για τα Σοβιέτ, για το κράτος, θα παίρνουμε τους ίδιους μισθούς και θα ζούμε σε τεράστια μπλοκ εργατικών πολυκατοικιών με τον προσωπικό μας χαφιέ από δίπλα,  υπάλληλο του ιδίου κράτους.

Δεν γίνονται αυτά θα μου πείτε και θα συμφωνήσω. Το ΚΚΕ το έχει καταλάβει και  περνάει ζωή και κότα χωρίς να ανακατεύεται στα μεγάλα προβλήματα ή να συνεργάζεται στην επίλυσή τους – αλλά και χωρίς να τρέφει αυταπάτες. Μια χαρά είναι εκεί στον Περισσό, παίρνει τις επιχορηγήσεις που του αναλογούν, συμμετέχει ενίοτε και σε επιχειρήσεις καθαρά «καπιταλιστικές»  και από θέση δεν συμφωνεί σε τίποτα και με κανέναν –αφού, είναι γνωστό αυτό, το ενδιαφέρει η επανάσταση και μόνον αυτή.

Η «Κομμουνιστική  τάση» και η «Αριστερή πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ όμως είναι άλλο πράγμα. Τα μέλη τους θέλουν την εφαρμογή του κομμουνισμού στην πράξη, δεν έχουν ακόμα απελπιστεί ούτε το βάζουν κάτω. Να, ορίστε, τώρα – ζητούν από τους βουλευτές να καταψηφίσουν την συμφωνία και (αν δεν κάνω λάθος) πιστεύουν στ’ αλήθεια πως η ιδεολογική τους αγκύλωση μπορεί και να τρομάξει τους συντρόφους τους που έχουν παρασυρθεί από τις σειρήνες μιας συμφιλίωσης με την παγκοσμιοποίηση – η οποία φυσικά δεν είναι το ίδιο πράγμα με την διεθνοποίηση και τον διεθνισμό που θέλει την κατάργηση των κρατών και των συνόρων και την επιβολή μίας και μόνο τάξης πραγμάτων στον πλανήτη – αυτήν που (από λάθος) απέτυχε οικτρά όπου κι’ αν εφαρμόστηκε στον 20ο  αιώνα.

Ναι – αλλά επί του πρακτέου τι θα γίνει; Αυτοί οι άνθρωποι καλοπροαίρετα πιστεύουν σε κάτι και νοιώθουν ως μέλη ή στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πως κέρδισαν τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου  και, ως εκ τούτου, η Ελλάδα δεν έχει καμιά δουλειά με τους καπιταλίστες της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Η προσπάθεια της άλλης τάσης του ΣΥΡΙΖΑ που την εκπροσωπεί μάλιστα ένα πρόσωπο πολύ δημοφιλές και με μεγάλη, πολύ πέρα από κάθε αγκύλωση, αποδοχή, τους φαίνεται σαν προδοσία. Νοιώθουν πως η Αριστερά επιτέλους έγινε κυβέρνηση με τις ψήφους του 36% του Ελληνικού λαού, άρα πρέπει να σταθεί στο ύψος της και να μην «διαπραγματεύεται»  με τον εχθρό. Έτσι κι’ αλλοιώς σου λένε, δεν έχουμε τίποτα κοινό μαζί τους.

Έχω την φοβερή υποψία πως η «κομμουνιστική τάση» και η «αριστερή πλατφόρμα» νομίζουν πως όλοι εμείς (οι πέραν του 3-4 άντε και 5% που θα έπαιρνε ο ΣΥΡΙΖΑ αν δεν είχε για λάβαρό την «ευρωπαϊκή αριστερά») έχουμε ψηφίσει βασικά αυτές τις δύο τάσεις. Την «Κομμουνιστική τάση»  και την «Αριστερή πλατφόρμα».  Και τώρα πρέπει κάποιος να τους πει την σκληρή αλήθεια για να μην το κουράζουν αδίκως και στεναχωριούνται κι’ από πάνω.

Κάποιος λοιπόν πρέπει να τους πει (με πράξεις, όχι με λόγια) πως όλοι εμείς που συμβάλαμε στο 36% και πολλοί ακόμα που, όταν γίνουν εκλογές και υπάρχει η σιγουριά μιας συμφωνίας (έντιμης και δίκαιης όσο γίνεται μέσα στα πλαίσια της «τέχνης του εφικτού» που είναι η πολιτική) θα το κάνουμε αυτό το 36% ακόμα πιο ισχυρό και, πιθανότατα, αυτοδύναμο. Όλοι εμείς, οι πολλοί, η πολύ μεγάλη πλειοψηφία  ΔΕΝ είμαστε κομμουνιστές. Ο όρος «αριστερά»  δεν μας ενοχλεί, αντίθετα οδηγεί την σκέψη μας προς μια διακυβέρνηση δίκαιη, με αξιοπρέπεια, παιδεία, ίσες ευκαιρίες, ήπια και υγιή ανάπτυξη που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας και θα ανοίξει την αγορά στους νέους που θέλουν να επιχειρήσουν, να δημιουργήσουν, να αγωνιστούν για τον τόπο, τον εαυτό τους και τα παιδιά τους, να προσφέρουν στο κοινό καλό.

Οι «κομμουνισμοί» όμως μας κάνουν να ανθυπομειδιούμε. Ποιος κομμουνισμός σύντροφοι, φίλοι, συνάνθρωποι; Δεν υπάρχει πια αυτό, τέλειωσε, βυθίστηκε σαν την Ατλαντίδα, δεν θα το ξαναδεί κανείς ποτέ.

Εμείς λοιπόν του 36% (για να μην τα πολυλογώ) θα γίνουμε και 40% και 42% και 48% σου λέω εγώ, αν καταφέρει ο Τσίπρας να φέρει μια «καλή» συμφωνία (όχι σπουδαία ή ουτοπική) και μπορέσει να κερδίσει χρόνο για να ανασυνταχθούμε και να μεταρρυθμίσουμε κράτος και κοινωνία. Δεν μας πειράζει να κάνει όσο πρέπει πίσω, να υποχωρήσει έναντι των αρχικών, προεκλογικών, θέσεων. Δεν είναι εκεί το ζήτημα.

Το ζήτημα είναι να παραμείνουμε μέσα στην Ευρωπαϊκή κοινότητα (με όλα της τα προβλήματα) και να συνδιαμορφώσουμε το μέλλον της στο ποσοστό που μας αναλογεί. Να σταματήσει η λιτότητα και η ύφεση, να δουλέψουμε, να καινοτομήσουμε, να ξαναγίνουμε παραγωγικοί και να πολλαπλασιάσουμε τα έσοδά μας δοκιμάζοντας και τολμώντας σε όλους τους τομείς της δημιουργικότητας – με λίγη βοήθεια  από το κράτος και τις τράπεζες για να πάρει μπρός ξανά η μηχανή.

Η «Κομμουνιστική τάση» και η «Αριστερή πλατφόρμα» πρέπει να συνειδητοποιήσει πως είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό μέσα στο 36% του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν σημαίνει τίποτα υποτιμητικό – θα μπορούσε να είναι και λόγος να υπερηφανεύεται κανείς, μη συμμετέχοντας «στο βρώμικο παιχνίδι του διεθνούς καπιταλισμού και της προδοσίας του ιδανικού της απόλυτης ισότητας». Είτε έτσι είτε αλλοιώς όμως, σ’ αυτή τη φάση την επείγουσα που έρχεται μια συμφωνία και πρέπει να περάσει, φοβάμαι πως η «κομμουνιστική τάση» και η «Αριστερή πλατφόρμα» πρέπει να πάρουν άμεσα μεγάλες αποφάσεις. Και αν δεν συμφωνούν (με την συμφωνία) ας την καταψηφίσουν όταν φτάσει στην Βουλή. Καταλαβαίνω πως αυτό είναι το χρέος τους ιδεολογικά και, προσωπικά, δεν θα τους το χρεώσω σαν άρνηση για την άρνηση.

Αν συμβεί αυτό θα πρέπει να πάμε για εκλογές άμεσα για να μπορέσουμε να εργαστούμε απερίσπαστοι τα 4 επόμενα χρόνια ώστε να σταθεί στα πόδια της και να αρχίσει να αποδίδει η Νέα Ελλάδα. Μόνο τότε, όταν θα μπορούμε από την δουλειά μας να ξεπληρώνουμε τα χρέη μας (αφού τα ελέγξουμε και δούμε τα ακριβή ποσά που χρωστάμε), θα έχουμε και την δύναμη να προτείνουμε και, στο μέτρο του δυνατού, να επιβάλλουμε στην Ε.Ε άλλες θέσεις και απόψεις, άλλες πολιτικές, πιο δίκαιες, πιο ελεύθερες, πιο δημιουργικές για τους λαούς της Ευρώπης.

Ας έρθει λοιπόν η συμφωνία και καθόλου δεν πειράζει αν δεν αρέσει σε ένα, πιθανώς σημαντικό και μεγάλο, κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ.  Η πλειοψηφία που είναι το μόνο που μετράει στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες θέλει να αγωνιστεί δημιουργικά για ένα καλύτερο αύριο μέσα στην κοινωνία όπως διαμορφώνεται παγκόσμια.

Τα 75/95 του 3% του «καθαρού ΣΥΡΙΖΑ» δεν είναι το θέμα μας.

Το θέμα μας είναι να επανέλθουμε σε μια μη υφεσιακή κανονικότητα – με κυβέρνηση Τσίπρα.

Τόσο απλά.

toportal.gr