Περί αλληλεγγύης...
«Εγώ το πιστεύω ότι οι μετανάστες που κάνουν απεργία πείνας δεν είναι άτομα που χειραγωγούνται από Ελληνες συμπαραστάτες και αλληλέγγυους. Τυχαίνει να γνωρίζω μετανάστες, όχι από τους απεργούς αυτούς, που συχνά αισθάνονται απελπισμένοι, κι όχι λόγω χαρακτήρα.
Η ελληνική κοινωνία ταλαιπώρησε πολύ τους μετανάστες ακόμα και τον καιρό που δεν είχε πρόβλημα κρίσης. Οταν η καθημερινότητά σου είναι διαρκής καταδίωξη, μπορεί να μοιάζει ανακουφιστική μια πράξη ηρωική, οριστική, ακόμα και αυτοκτονίας. Δεν είναι μόνο η κουλτούρα του μάρτυρα που οδηγεί σε κάτι τέτοιο, είναι η αβάσταχτη κούραση της διαρκούς αδικίας. Ομως οι έλληνες αλληλέγγυοι και συμπαραστάτες, ακόμα και αν δεν επηρεάζουν τους μετανάστες στο να συνεχίζουν την απεργία πείνας, οφείλουν τώρα να προσπαθήσουν τουλάχιστον να τους επηρεάσουν στο να τη σταματήσουν. Εκείνοι δεν είναι τόσο απελπισμένοι όσο οι μετανάστες, δεν έχουν τόσο διωχθεί.
Οσο κακή άποψη κι αν έχουν για τον τόπο μας, ζουν καλύτερα από εκείνους, και καλά κάνουν. Αλλά κι εκείνοι γι' αυτό ήρθαν εδώ, για να ζήσουν καλύτερα. Πρέπει να τους το θυμίζουν. Να βρουν τρόπο να τους πείσουν να επιλέξουν τη ζωή. Οχι μόνο επειδή εμείς εδώ δεν έχουμε την κουλτούρα του μάρτυρα, τουλάχιστον όχι τόσο πολύ, γιατί κάπως την έχουμε. Αλλά επειδή έχουμε και την κουλτούρα της ζωής, μιας κάποιας αφθονίας, ενός κάποιου περισσεύματος που στο κάτω κάτω έκανε τους μετανάστες να σηκωθούν και να έρθουν. Αλλιώς είναι σαν να καταδικάζουν κι αυτοί, μαζί με τους πιο αντιδραστικούς και ρατσιστές, το ότι οι μετανάστες ήρθαν εδώ για μια ζωή καλύτερη. Αν παραδέχονται, όπως πολλοί παραδεχόμαστε, ότι δικαιούνταν να ξεσπιστωθούν και να μεταναστεύσουν για μια καλύτερη ζωή, δεν οφείλουμε, δεν οφείλουν αυτοί που στέκονται δίπλα στο προσκεφάλι τους να τους το θυμίσουν αυτό; Τη ζωή που μπορεί να γίνει και καλύτερη;
Υπάρχει επικίνδυνη διολίσθηση στον ηρωισμό, στο απόλυτο, στην αδιαλλαξία. Μπορεί οι απεργοί να μην ακούνε πια τίποτε. Ομως εσείς εκεί, αλληλέγγυοι και συμπαραστάτες, πρέπει να προσπαθήσετε να τους πείσετε να σας ακούσουν».
Της ΑΝΝΑΣ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗ
Από τα «ΝΕΑ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου