«Αγνώς δε και οσίως»...

Tου Παντελη Μπουκαλα
Υπάρχουν άνθρωποι ταμένοι• πάντοτε υπάρχουν, για να συντηρούν αθέατοι και με δικά τους ψυχικά έξοδα την εμπιστοσύνη μας στον κόσμο. Δάσκαλοι, γιατροί, εφοριακοί, ταξιτζήδες, παπάδες - δεν έχουν χαλάσει οι πάντες, όπως μας βολεύει καμιά φορά να υποθέτουμε, ασφαλισμένοι στο κουκούλι της αυτοεξαίρεσής μας. Δεν χρειάζεται να έχουν δώσει κανέναν όρκο, στον Θεό, τον Ασκληπιό, τη Θέμιδα ή ό,τι άλλο, για να κάνουν τη δουλειά τους τίμια. Οι κατηγορικές προσταγές ή είναι εσωτερικές ή δεν εμφανίζονται, όσο κι αν προσπαθήσει να τις εμφυτεύσει και να τις επιβάλει το σχολείο, η ουμανιστική ιδεολογία ή η θρησκευτική πίστη.
Προφανώς οι γιατροί που δηλώνουν ετήσιο εισόδημα τριακοσίων ευρώ, ή και τριών χιλιάδων, ενώ δουλεύουν στην υψηλή περιοχή της πόλης, όπου με τριακόσια ευρώ κερνάς-δεν κερνάς την παρέα δυο γύρους μπιρίτσες, πήραν κι αυτοί τον όρκο του Ιπποκράτη: «Αγνώς δε και οσίως διατηρήσω βίον τον εμόν και τέχνην την εμήν» - καν μετάφραση δεν απαιτείται. Φαίνεται όμως ότι την ώρα που έλεγαν μηχανικά τις λέξεις, το μυαλό τους έτρεχε μακριά, σε κόλπα φορολογικά και σ’ εκείνο το κοινωνικό γόητρο που, δασκαλεμένοι κι από τον χοντροκομμένο λαϊφσταϊλισμό, καταλήξαμε να το συσχετίζουμε με την «επιφάνεια» του καθενός, με το θορυβωδώς επιδεικνυόμενο έχει του, και όχι με τον εσωτερικό του πλούτο, όπως αναδεικνύεται στην κοινωνική του ύπαρξη.
Μηχανικά και καγχάζοντας από μέσα τους εις βάρος των κορόιδον θα πρέπει να συλλάβισαν τις λέξεις του όρκου και οι γιατροί που, παίζοντας με τα μοσχεύματα και τις «πρώτες ύλες» των χειρουργείων, έφτασαν να χαίρονται κολοσσιαίους τραπεζικούς λογαριασμούς. Εχοντας δύο χειρουργεία σπονδυλοδεσίας στο ιστορικό μου την τελευταία τριετία, έμαθα από τους καλούς γιατρούς μου, του δημόσιου τομέα πρώτα κι ύστερα του ιδιωτικού, πράγματα καταθλιπτικά για τη δράση τόσο γιατρών όσο και του κράτους. Μαζί με άλλα ανεπιθύμητα ρεκόρ, κατέχουμε και το ρεκόρ των σπονδυλοδεσιών, και μάλιστα των αχρείαστων. Γιατί; Επειδή, κατόπιν αποφάσεων της πολιτείας, οι βίδες, οι ράβδοι, οι κλωβοί κοστίζουν στην Ελλάδα πολύ περισσότερο απ’ ότι οπουδήποτε αλλού• το υψηλό κόστος σημαίνει και υψηλό κέρδος για τις προμηθεύτριες εταιρείες, που για να μπουν στην αγορά δίνουν τερατώδη «πριμ» σε πρόθυμους ορθοπεδικούς. Αν επιτρεπόταν, θα σε συνέφερε να πας στη Γερμανία, λχ. ή και στην Κύπρο και να αγοράσεις μόνος σου τα υλικά• ακόμα κι αν έκανες ένα μήνα διακοπές εκεί, πάλι κερδισμένος θα έβγαινες.
Αθετούν τον όρκο τους κάποιοι γιατροί, σίγουρα. Αλλά και τα υπουργεία κάνουν ότι μπορούν για να καταποντίσουν το ΕΣΥ. Σε όλες τις χώρες του κόσμου, ας πούμε, η εξέταση του αίματος των εθελοντών γίνεται ασφαλέστατα ανά πενήντα αιμοδότες, συγκεντρωτικά, και κοστίζει ένα ευρώ περίπου. Εδώ εξετάζεται ξεχωριστά το αίμα κάθε εθελοντή, με κόστος περί τα διακόσια ευρώ. Γιατί η χουβαρντοσύνη είναι στο αίμα μας, ιδίως αν σκορπίζουμε τον κοινό πλούτο.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, σήμερα