Οι νεκροί και το πένθος προηγούνται

Από τον ΠΕΤΡΟ ΜΑΝΤΑΙΟ

Οι νεκροί προηγούνται. Μπροστά σε ζωές που χάνονται, όλα τ' άλλα πρέπει να υποκλίνονται με σιωπή. Ετσι ήταν πάντα ο πολιτισμός μας: πολιτισμός πένθους. Αλίμονο σ' αυτούς που δεν συλλογιούνται μπροστά σε νεκρούς. Αλίμονο σε πολιτισμούς που δεν έχουν χρόνο και ψυχή να πενθήσουν.

Η διαφορά ανάμεσα στον νεκρό των Εξαρχείων του προπέρσινου Δεκέμβρη και τους προχθεσινούς νεκρούς της Μαρφίν ήταν ότι ο πρώτος χτυπήθηκε από αστυνομικό, άρα, εξ ορισμού, ήταν από την «άλλη πλευρά». Οι προχθεσινοί νεκροί, εμφανώς δεν ήταν από καμιά πλευρά. Ηταν μόνον από την πλευρά των εργαζομένων, που δέχτηκαν απρόσμενη επίθεση μολότοφ στον χώρο της εργασίας τους, προσπάθησαν να σωθούν, αλλά δεν πρόλαβαν.

Δεν ήταν από καμιά πλευρά, δεν τους επιτέθηκε καμιά πλευρά. Δέχτηκαν τυφλό χτύπημα θανάτου από «εποστρακισμένη» μολότοφ. Την έριξαν στα τυφλά -μέσα σ' ένα «σύμβολο του συστήματος», μια τράπεζα- προσωπιδοφόροι που γενικώς «εναντιώνονται στο σύστημα» και μοίρασαν θάνατο. Από προχθές κυκλοφορούν ανάμεσά μας νέοι άνθρωποι, που ξέρουν (δεν ξέρουν γιατί, αλλά ξέρουν) ότι σκότωσαν ανθρώπους που δεν είδαν ποτέ στη ζωή τους. Προπαντός, στέρησαν από ανθρώπους το ύψιστο δικαίωμα, την τιμή του θανάτου: Να γνωρίζεις για ποιο λόγο πεθαίνεις.

Και αυτόν τον αποτρόπαιο θάνατο, τον... ατυχή θάνατο που δεν καταγράφεται στο χρονικό μιας διαδήλωσης με ηρωισμό και πάνδημο πένθος, που έθεσε στο... περιθώριο το μέγα γεγονός του θανάτου, αυτόν τον μοίρασαν νέοι άνθρωποι. Τους είχα δει λίγο πρωτύτερα, στα Χαυτεία, να κραδαίνουν ρόπαλα, να διαλύουν με τσεκούρι ρολό σούπερ μάρκετ («σύμβολο» κι αυτό!) και να ρίχνουν μέσα μολότοφ. Οχι, δεν ήταν ειρηνική η προχθεσινή, πολύ μεγάλη διαδήλωση. Αλίμονό μας, αν την νομίσουμε ειρηνική. Αλίμονο στον πολιτισμό μας, αν δεν πενθήσουμε τους νεκρούς της!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, σήμερα